ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ (ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΓΡΑΨΑ)

Εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν πριν μερικές μέρες, μου 'ρθε μια ιδέα. Σα να έγινε με τον ίδιο τρόπο που το μηλαράκι βάρεσε τον Νεύτωνα, όπως ο Χάρυ Πότερ απέκτησε το σημάδι στη μάπα του, σαν το δαχτυλίδι του Φρόντο που κάηκε στη λάβα του Mount Doom. Πράγματα ανεξήγητα μπορεί να σκεφτεί ο καθένας όσο κάθεται ανέμελος, αλλά ακόμη κι αν είναι όρθιος. Κι εγώ κάπως έτσι την πάτησα. Δεν έπεσε τίποτα στο κεφάλι μου, ευτυχώς, ούτε απέκτησα σημάδι. Δαχτυλίδια δε φοράω, οπότε δε θα μπορούσε να λιώσει κάποιο δικό μου στη λάβα κάποιο ηφαιστείου...

Όλος αυτός ο πρόλογος έγινε χωρίς λόγο, το παραδέχομαι. Αλλά κάπως έπρεπε να ξεκινήσω κι εγώ. Μιας και η ώρα σιγά σιγά περνάει και ύπνος δε με πιάνει, είπα να μονολογήσω. Όπως το καλοκαίρι του 2008, που καθόμουν αργά το βράδυ με φίλους μου στο msn και τους έκανα ιδιαίτερα...λογοτεχνίας. Μια συνήθεια που έγινε λατρεία, αλλά που να μη γινόταν η άτιμη...Καλώς ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα. Ουσιαστικά, αυτή τη στιγμή μονολογώ ακατάπαυστα και κάνω έναν ακόμη πιο άχρηστο δεύτερο πρόλογο. Αλλά εμένα προσωπικά δε με πειράζει. Όπως λέει και ο συγγραφέας των βιβλίων "Λέμονυ Σνίκετ", όποιος δε θέλει μπορεί να σταματήσει τώρα την ανάγνωση. Κι εγώ μαζί του. Όποιος δε θέλει ας σταματήσει...

Καιρός να επιστρέψω σ' αυτό που ξεκίνησα να λέω. Για τις ιδέες, γι' αυτές τις εντελώς αόριστες εκλάμψεις του ανθρώπινου εγκεφάλου που σε μερικούς προκαλούν γέλιο, σ' άλλους νεύρα, σε τρίτους βαρεμάρα και ύπνο και σε άλλους δέος. Εγώ στη συγκεκριμένη περίπτωση ανήκω στην πρώτη και στην τέταρτη κατηγορία. Ναι ναι, έσκασα στα γέλια με το που το σκέφτηκα. Όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι παράλληλα με το γέλιο που μου προκάλεσε, ένιωσα και ένα υποτυπώδες δέος για το μέγεθος της ιδέας. Τιτανοτεράστια ιδέα...

Έχουμε και λέμε...Δεν είναι λογικό κάποιος 16χρονος, σαν εμένα ας πούμε, να σκέφτεται από τέτοια ηλικία το γάμο. Και καλά...να σκέφτεται το γάμο και θέλει οικογένεια και τα υπόλοιπα πάει στο διάολο. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να κάνει διάφορες σκέψεις για το μέλλον του, όταν ζει - επιβιώνει καλύτερα - μέσα σ' ένα τόσο άθλιο παρόν, γεμάτο "βρωμιά" κάθε είδους. Οπότε, μετά από λίγη σκέψη το να ασχολείται κάποιος με το μέλλον του και τις επόμενες δεκαετίες αυτομάτως αποκτά ένα νόημα. Όμως...δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί, μπορεί για παράδειγμα ο τάδε νεαρός να έχει ερωτευτεί μια κοπελιά ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα. Ή κοντή, μελαχρινή με πράσινα μάτια. Μωρέ ας έχει και κόκκινα σαν του Βόλντεμορτ. "Το μέσα μετράει", μέχρι και οι "δήθεν" που το λένε κάποτε θα το πιστέψουν. Καλά όλα αυτά, τα λέω κι ας κουράζω. Εξάλλου, όπως προανέφερα, όποιος δε θέλει (δε γουστάρει, στα νέα ελληνικά) μπορεί να κλείσει τη σελίδα. Μάλιστα, μπορεί να με βρίσει και με κάποιο σχόλιό του. Συνεχίζω, γιατί η προσπάθεια μετράει...Τις φιλοσοφίες μου μέσα...Λοιπόοοον...Είπαμε, η σκέψη του γάμου καλή ως ένα βαθμό. Έλα μου ντε, όμως, που καπάκι σου 'ρχονται ιδέες για πρόταση γάμου. Και φυσικά, ο καθένας -όπως είναι λογικό- θεωρεί το γάμο ορόσημο στη ζωή και θέλει να ξεκινήσει σωστά. Και η αρχή ακούει στο όνομα "πρόταση".

Κατά καιρούς, έχουμε δει αρκετούς τρόπους. Άλλοι πρωτότυποι, άλλοι ρομαντικοί, άλλοι εντελώς χάλια, για τα μπάζα με λίγα λόγια. Και πάλι, το νόημα είναι αυτό που μετράει. Αλλά δεν είναι και τόσο απλό. Γιατί υπάρχουν και νύφες που είναι λιγάκι "στραβές". Οι παντρεμένοι ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Οπότε, όσοι γνωρίσουν μια καλή κοπέλα και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως πρόκειται για τον έρωτα της ζωής του, σχεδόν ταυτόχρονα ξεκινούν να σκέφτονται πώς θα της προτείνουν γάμο. Είτε έχουν λεφτά, είτε όχι. Δεν έχει σημασία τούτο 'δω. Και ψάχνοτας, καταλήγουν στα γνωστά τρομερά..."Κατά λάθος"...το δαχτυλίδι σε ένα άδειο ποτήρι με σαμπάνια, ή ακόμη και σε γεμάτο. Σε μια ρομαντική βόλτα, ο Θεός να την κάνει, σε κάποια απόμακρη παραλία στου διαόλου τη θεία (η μάνα θα παντρευότανε την ώρα 'κείνη...). Σαχλαμάρες ρε γαμώτο...Έχουμε δει και ζωντανά στην τηλεόραση προτάσεις, μέσα σε αεροπλάνα, τρόλεύ, πλοία, τρένα, μπάνια, κουζίνες, κινημτογράφους, θέατρα κι ό,τι βάζει ο νους του καθενός. Κι όμως, και το πιο ιδιοφυές να 'χει σκεφτεί κάποιος, με το που ανοίγει το στόμα και ξεστομίζει αυτά που θέλει ξαφνικά νιώθει ένα άγχος που σπάνια συναντά κανείς. Η γραβάτα του (άμα φοράει βέβαια) τον πνίγει. Σα να τον έχουν μόλις κρεμάσει από μια βελανιδιά, στη μέση του πουθενά, σε απαγορευτικό ύψος για να "πειραματιστεί" και να ξεφύγει. Τότε, ξαφνικά η μέλλουσα υποψήφια (και καμιά φορά υποψόφια) νύφη αναστενάζει. "Ααααααχ..." λέει με νόημα. "Δέχομαι" κραυγάζει, αφού σου 'χει βγάλει την ψυχή κυριολεκτικά στα...δύο δευτερόλεπτα που είχε ανοιχτό το στόμα της χωρίς να μιλάει. Και τότε εσύ σαν καλός βλάκας αναφωνείς γεμάτος χαρά "κερνάω όλο το μαγαζί"...και σε πιάνουν κορόιδο και μετά ρίχνεις κατάρες όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Και επαναλαμβάνω, στους αναγνώστες, επειδή έχω όρεξη για μονόλογο...ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ: Όποιος δε θέλει, κλείνει τη σελίδα...

Μετά, πας στη μανούλα σου και στον πατερούλη σου να τους πεις τα ευχάριστα. Αν ζουν βέβαια, αλλά ο Θεός να τους έχει καλά τους γονείς όλων να τους λένε τα παιδιά τους για τους γάμους τους. Καλά, πάλι δεν κατάλαβα τι έγραψα και πώς το 'κανα, αλλά δε με νοιάζει καθόλου. Πραγματικά, όπως λέει κι ο πρόεδρος του 15μελούς. Περνάει ο καιρός κι έχεις τη νύφη από δίπλα να ψιλογκρινιάζει. "Και πότε θα γίνει ο γάμος? Τι θα φορέσω στους αρραβώνες? Θα βάλεις γραβάτα? Τι χρώμα?......." Γυναικείες ερωτήσεις, όπως θα 'λεγε μια άλλη ψυχή. Και αφού γίνει ο γάμος, αφού γεννηθεί το παιδί (άμα το κάνουν κι αυτό φυσικά), τότε μπουμ...επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Ξυπνάς συνέχεια για να το ταΐσεις και να του αλλάξεις και πάνες. "Ουα ουαααα" γαυγίζει το σκασμένο και η γυναίκα για να του δώσει γαλατάκι θα πρέπει να βαφτεί πρώτα. Μη δει το παιδί τη μάνα του στα χάλια του ύπνου, με το μέικ-απ να απουσιάζει. Παιδάκι είναι, κρίμα να βλέπει εφιάλτες. Όπως είπα, με το παιδί επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Σου 'ρχεται κατακέφαλα, σαν την μαύρη μπάλα που βάρεσε τον Πότερ σε μια ταινία του...Έστω κι αν αυτή τον πέτυχε στο χέρι του. Μεγαλώνει το άτιμο το παιδάκι, πάει στο σχολείο. Κι εκεί στα πρήζει (ευγενικά το λέω) και του τα πρήζεις σχετικά με το διάβασμα. Άμα είσαι μπαμπάς κι είναι αγοράκι, του λες πονηρά για "κοπελίτσες", που αργότερα μεταμορφώνονται σε "γκομενίτσες", που ύστερα γίνονται κάτι που αρχίζει από μ και δεν θα πω, μιας και κρατάω ένα επίπεδο στο ιστολόγιο. Αν είσαι μάνα και κάνεις κοριτσάκι, μαθαίνεις στο παιδί να χτενίζεται, να βάζει μακιγιάζ πώς τα λέτε εσείς οι γυναίκες και τέτοια. Όταν μεγαλώσει λιγάκι παραπάνω, μαθαίνεις στην κοπελιά να περπατάει με τακούνια και τέτοια. Τώρα, αν είσαι άντρας και κάνεις κόρη γίνεσαι απλά "χαζομπαμπάς", ενώ αν είσαι γυναίκα και κάνεις αγόρι επιτέλους μαθαίνεις τι είναι το οφσάιντ. Τουλάχιστον, αποκτάς μια πρώτη ιδέα για το τι θα πει "ποδόσφαιρο". Μετά το παιδί μεγαλώνει αρκετά για να θεωρείται κάτι λίγο παραπάνω από έφηβος και λίγο παρακάτω από ενήλικος. Κι εκεί, σαν έξυπνος πας να του μάθεις διάφορα περί του σεξ. "Τα ξέρω βρε μ...κα", λέει το αγόρι στον πατέρα του. Κι ο πατήρ σκυθρωπός φεύγει με τα μούτρα τόσο κατεβασμένα, που σχεδόν ακουμπούν το πάτωμα. Έπειτα, το αγόρι γίνεται άντρας και το κορίτσι γυναίκα. Καλά, για να το πω όπως το λένε οι γονείς...Το αγόρι γίνεται άντρακλας και η γυναίκα μετατρέπεται (με converter) σε γυναικάρα. Για τους σεμνοπαθείς (άμα υπάρχει τέτοια λέξη), ας πούμε κοπελάρα. Αρχίζει το προ πολλών ετών μπεμπέ το πανεπιστήμιο. Τελειώνει κι από 'κει. Μετά ψάχνει από 'δω κι από 'κει μια καλή δουλειά με ικανοποιητικό εισόδημα. Οι γονείς, καθώς το παιδί τους πατάει από τα 28 και πάνω, αρχίζουν να το βομβαρδίζουν με κηρύγματα, πάντα σχετικά με το γάμο. Μπλα μπλα μπλα...πάντα δηλαδή, τώρα που το προσέχω, οι γονείς βρίσκουν θέμα και πιάνονται για να σου κάνουν τ' αυτιά τούμπανο. Ξαναλέω, τόση ώρα γράφω άσχετα πράγματα. Περνούν τα χρόνια, η μάνα παθαίνει οστεοπόρωση, ενώ ο πατέρας έχει πρόβλημα με τη χοληστερίνη του. Έτσι, το τέκνο αποφασίζει να ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου, για να προλάβουν να ζήσουν τη στιγμή ετούτη ζωντανοί αυτοί που το έφεραν στον κόσμο. Και τότε άντε πάλι τα ίδια...επιστρέφουμε σ' αυτό που έλεγα στην αρχή. Στις προτάσεις γάμου. Κι εδώ ήθελα να καταλήξω. Συνέχεια στο αποψινό παραλήρημα δε θα υπάρξει. Τουλάχιστον όχι σήμερα. Αλλά ίσως σε λίγο καιρό να ξανάχω έμπνευση και να φτιάξω το "Φιλοσοφημένες φιλοσοφίες εκ φιλοσόφου στόματος 2". Λοιπόν, για να τελειώνουμε..Εγώ απλά θέλω να πω ότι επειδή δε μ' αρέσει να σκέφτομαι κι επειδή θεωρώ τιτανοτεράστιας σημασίας την πρόταση γάμου, υπάρχουν πιθανότητες να την κάνω από αυτό εδώ το ιστολόγιο (από αυτό εδώ το blog δηλαδή, για να καταλαβαίνει η αγράμματη νέα γενιά). Καλή δεν είναι η ιδέα? Πρόταση γάμου από ιστολόγιο....Θα το προτείνω και στην Ευρωπαϊκή Ένωση...Αλλά το τι θέλω να καταφέρω στη ζωή μου είναι άλλου Κάρολου Ευαγγέλιο, που θα το αναλύσω κάποιο άλλο πρωινό βράδυ ή βραδινό πρωί. Ως τότε, καλή συνέχεια στις ζωές σας και παρακαλώ, βάλτε μυαλό όσοι πάτε για γάμο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: