Ένας ποδοσφαιριστής που τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο τη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης σε τελικό και στέρησε από τον Ραούλ το μοναδικό τρόπαιο που του λείπει, όσον αφορά τους συλλόγους. Ο λόγος για το κύπελλο Ισπανίας. Ούτε το κύπελλο UEFA έχει κατακτήσει, αλλά με 3 UEFA Champions League, δε νομίζω να μετριέται η απώλεια αυτή. Ξανατιμώρησε τη Ρεάλ σε ένα καταπληκτικό παιχνίδι για τον Ολυμπιακό, τον Οκτώβριο τού 2007, σκοράροντας μέσα στο Μπερναμπέου. Προκάλεσε ρίγος συγκίνησης αρκετές φορές στις ομάδες που αγωνίστηκε και φυσικά και στον Ολυμπιακό. Ένας παίχτης που, ακόμη κι αν δεν σταματήσει τώρα την μπάλα, σίγουρα θα μας λείψει. Πρόκειται για τον σπουδαίο Λουτσιάνο Γκαλέτι...
Αργεντίνος στην εθνικότητα, σα να λέμε μπαλαδόρος απ' τη φύση του. Η δεξιά πλευρά τού ανήκει όποτε είναι στη μέρα του, δεν υπάρχει σύγχρονο αριστερό μπακ που να μπορεί να τον σταματήσει. Ίσως να τον δυσκόλευε ο Ρομπέρτο Κάρλος όταν ακόμη ήταν νέος, αλλά πλέον ουδείς. 'Η θα λείπει η ταχύτητα ή η ικανότητα, η οξυδέρκεια, η εμπειρία, το ο,τιδήποτε. Αλλά σίγουρα κάτι θα λείπει και ο Λουτσιάνο θα συνεχίσει να διαβαίνει, να ντριμπλάρει, να σεντράρει, να σκοράρει...
Βασικά, το παραπάνω κειμενάκι θα μπορούσε να ίσχυε ως και μέχρι λίγους μήνες πριν. Μέχρι να μάθουμε για το πρόβλημα τού Λουτσιάνο, μέχρι ο ίδιος να σταματήσει να αγωνίζεται. Μου 'χε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση όταν, ένα πρωί - λίγο μετά τις 5, βγήκε κάποιος ακροατής στον "αέρα" τού Nova ΣΠΟΡ FM και ανακοίνωσε ότι φίλος του γιατρός, του είπε πως ο Γκαλέτι έχει τεράστιο πρόβλημα στα νεφρά και δεν θα ξαναπαίξει μπάλα, γιατί εκτός απ' την καριέρα του, σοβαρό κίνδυνο διατρέχει κι η ζωή του. Μπορώ να πω ότι μετά από σκέψη τον πίστεψα, αλλά όχι και πολύ.
Κάμποσο καιρό αργότερα, έσκασαν τα δημοσιεύματα και τα ρεπορτάζ σε σάιτ και ραδιόφωνα. Αν δεν κάνω λάθος, 8/1/2010 τα ξημερώματα βγήκε ο ακροατής για να τα πει, το θυμάμαι γιατί ήμουν άυπνος κι είχα και σχολείο (επιστροφή μετά από χριστουγεννιάτικες διακοπές). Το είπα σε μερικά φιλαράκια, αλλά το ξέχασα πολύ σύντομα. Με το που δημοσιεύτηκε η είδηση και από εφημερίδες, όμως, ήμουν σίγουρος ότι ο τύπος δεν έλεγε ψέματα.
Είναι από τις φορές που το αίμα σου μπορεί να παγώσει, ακόμη κι αν δεν υποστηρίζεις την ομάδα. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι νέος άνθρωπος, φράση κλισέ βέβαια αλλά ισχύει. Αλλά, όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, κυρίως επειδή έχει να προσφέρει πάρα μα πάρα πολλά σ' αυτό που άλλοι ονομάζουν ποδόσφαιρο, άλλοι μπάλα, άλλοι football, άλλοι voetballm, άλλοι calcio κι οι ηλίθιοι soccer. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που ατύχησαν στα προηγούμενα χρόνια, ας πούμε τον Κοβάσεβιτς, τον Ρονάλντο και τον Βαν Μπάστεν ενδεικτικά.
Ο Θεός, λοιπόν, ζήλεψε τον Γκαλέτι, ζήλεψε έναν όμοιό του. Κι απ' την πολλή του ζήλεια, αποφάσισε να στερήσει από αυτό την μπάλα, αλλά και από εμάς πολλές όμορφες στιγμές. Τι εγωιστής ο άτιμος...
Τα τελευταία νέα μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι, γίνεται λόγος για μόνιμη διακοπή ενασχόλησης με την μπάλα σε υψηλό επίπεδο, γενικά δηλαδή, γιατί παίχτης σαν τον Γκαλέτι αξίζει να παίζει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και μεγάλες ομάδες. Όπως και να καταλήξει αυτή η ιστορία, εμάς ήδη μας λείπουν οι ενέργειές του μέσα στο γήπεδο, η αύρα και ο αέρας που έδινε στον Ολυμπιακό όταν αγωνιζόταν...
Ψυχάρα, παιχτάρα, Ολυμπιακάρα. Παίχτης που δικαιούται να γίνει αρχηγός, εάν τελικά συνεχίσει το ποδόσφαιρο. Κι ας κοιτάξουν στον Ολυμπιακό οι αρμόδιοι να τον αποχαιρετήσουν καθώς πρέπει, αν δε γίνει το "θαύμα". Όχι όπως με τον Τζόρτζεβιτς, που έφυγε σαν κοινός παίχτης και πήρε μετά το μυθικό 11 ένας... Ζαϊρί από το Μαρόκο. Η προσφορά τού Γκαλέτι δε συγκρίνεται με αυτή τού μέγιστου Πρέντραγκ, όμως ας διορθωθεί κατά κάποιον τρόπο το τεράστιο λάθος που έγινε πέρσι το καλοκαίρι...
Τιμήστε τον Λουτσιάνο Γκαλέτι όπως του αξίζει και όπως επιθυμεί κάθε φίλαθλος τού ποδοσφαίρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου