Προειδοποιώ πως από το παρακάτω κείμενο δε θα βγει κανένα απολύτως νόημα. Όσοι πιστοί ας διαβάσουν.
Ξεκινάς με τη σκέψη του διαλόγου, θέλοντας απλά μία συζήτηση μία φορά στο τόσο. Κοπιάζεις υπερβολικά σε σχέση μ’ άλλες περιπτώσεις, αλλά στο τέλος το καταφέρνεις – έστω και με τύχη. Με τον καιρό αλλάζει η κατάσταση. Σιγά σιγά το βλέπεις πιο σφαιρικά, το ζεις όλο και πιο έντονα, σου φαίνεται πιο «γνωστό» το όλο πράγμα. Σε ηλικία τρέλας κάνεις διάφορα, με το μυαλό σου να μην μπορεί να αποφασίσει μεταξύ αστείου και μικρής διάρκειας και σοβαρού και μεγάλης διάρκειας. Σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις υπερισχύει το πρώτο. Σ’ όσους επιλέγουν από τα 13 τους το δεύτερο, θερμά συγχαρητήρια.
Με τον καιρό αλλάζουν ακόμη περισσότερα στη σκέψη, πάντα επί του ίδιου θέματος. Πλέον, στόχος είναι το να μιλάς συχνότερα. Μία, δυο, τρεις προσπάθειες και εγένετο. Ίσως με μία στοιχειώδη δυσκολία, αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο ικανός. Ηλικία των 14, σχετικά δύσκολη για τους…«πολεμιστές». Αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο, κάτι που το πιστεύεις πιο δυνατά με το πέρασμα κάθε μέρας. Σιγά σιγά μπαίνεις βαθύτερα στο παιχνίδι, παίζεις λιγάκι πιο επιθετικά. Με ρίσκο βέβαια, όμως όταν ξέρεις για τι…διψάς υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καταφέρνεις κάτι ψιλά, κι αυτά σημαντικά είναι απλά το συγκεκριμένο το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα. Με την πάροδο του χρόνου το κινητό μετατρέπεται σε σταθερό, χωρίς να αναφέρομαι απαραίτητα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά ξαναγυρνάς στις τακτικές της προηγούμενης χρονιάς, χωρίς να καταφέρνεις και πολλά. Απογοητεύεσαι αλλά σκέφτεσαι πως είσαι μόλις 14 και έχεις δρόμο. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα.
Φτάνεις σ’ άλλο χρόνο. Ξεκίνημα πολύ δυσκολότερο από το αναμενόμενο, πολύ δυσκολότερο από το λογικό, πολύ δυσκολότερο να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς κατάλληλα. Υπομονή και επιμονή, κάποτε θα σου βγουν και τα δύο σε καλό. Κι η στιγμή έρχεται. Πρέπει απλά να το καταλάβεις αμέσως. Και τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνεις, σε χτυπά στον εγκέφαλο όσο δυνατά χτυπούσε την μπάλα ο Ρόναλντ Κούμαν. Ξαφνικά δεν υπάρχει άλλη σκέψη, υπάρχει μονάχα η προσήλωση στον στόχο, υπάρχει μονάχα η προσπάθεια για να καταφέρεις ό,τι καλύτερο μέσα σε λίγες ώρες. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ατελείωτη κούραση όμως και εσωτερική ικανοποίηση (χωρίς παρεξήγηση) παραδίδεις το…έργο σου. Μέτρια αντίδραση, κατά τη γνώμη μου πάντα. Δυο-τρεις μέρες αργότερα επιμένεις. Και η τύχη σου χαμογελά, διαβάζεις ή ακούς αυτό που πρέπει και κυρίως, αυτό που θες. Κι εκεί βρίσκεται μία άλλη τεράστια ευκαιρία που οφείλεις να εκμεταλλευτείς. Δεν πρέπει να την τραβήξεις από τα μαλλιά, όπως λέει ο λαός. Με το που αντικρίζεις τη θετική αντίδραση, η ευκαιρία πρέπει να θεωρείται ξεμαλλιασμένη. Τα νεύρα καμία φορά βοηθούν, όχι όμως πάντα. Και μέσα σε διάστημα ενός μήνα συναντάς τον εαυτό σου στα…σύννεφα. Ζεις σε μία πραγματικότητα που δεν είχες φανταστεί ή τουλάχιστον, σε μία πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία σου. Ναι, κι εκεί υπάρχει ευκαιρία αλλά όχι τόσο μεγάλη. Κι άλλο σκαλοπάτι τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, προς τεράστια χαρά σου. Και μετά ο απόλυτος γκρεμός, θολούρα στο μυαλό, στη σκέψη, στην αντίδραση. Εκτός απ’ αυτά, παίζει ρόλο και η λάθος πληροφόρηση, αλλά δεν μπορεί να στο στερήσει ο Θεός ‘κει ψηλά, θα ήταν τεράστια αδικία. Με τα χίλια ζόρια, επανορθώνεις, βάζεις λυτούς και δεμένους (και νεκρούς ακόμη) να βοηθήσουν με τον τρόπο τους. Ηγείσαι μίας ανύπαρκτης οργάνωσης, που παίρνει ζωή για λίγες ώρες ή μέρες με στόχο την επαναφορά της λογικής και όχι της τάξης. Γιατί σ’ αυτά δεν υπάρχει ποτέ τάξη. Τα καταφέρνεις σχεδόν κυριολεκτικά μουσκεμένος στον ιδρώτα, μπορεί να φτύσεις κι αίμα αλλά θα το κάνεις επειδή το θες. Μέσα σε λίγες μέρες το θέμα θεωρείται λήξαν, σα να μην έγινε ποτέ. Πρώτη και σημαντικότατη φάση συνειδητοποίησης. Έπειτα η λογική επικρατεί. Το μπλα μπλα είναι ατελείωτο επί καθημερινής βάσεως, δεν μπαίνει γλώσσα μέσα. Αλλά κι αυτό καλό είναι…
Η κατάληξη όμως είναι ακόμη μία…σφαγή. Κι αν ήταν δίπλα θα ήταν πραγματική σφαγή, με θύματα. Με άγνωστο τρόπο, η λογική επιστρέφει στο θρόνο της. Εκθρονίζει με μεγαλειώδη τρόπο μία μαλακία (συνήθως) της στιγμής. Η ώρα της δόξας πλησιάζει, η αποθέωση ή η ντροπή είναι ολοφάνερη. Συνειδητοποιημένος, πλέον, βαδίζεις σε μονοπάτι δύσβατο. Όμως βαδίζεις με σιγουριά για το ποιος είσαι, με απόλυτη σιγουριά για το τι θες και ορισμένες φορές, με περηφάνια για ό,τι καταφέρνεις σε ηλικία που άλλοι μόνο σε ταινίες βλέπουν. Κάνεις το φαινομενικά απίστευτο, αποβάλλεις κάθε ίχνος ανωριμότητας, επιβεβαιώνεις τον χαρακτηρισμό του «Master» και του «λογοτέχνη». Το σοκ είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο για σένα τον ίδιο. Για όλους είναι…Κι αν για σένα είναι μία φορά σοκαριστικό, τότε τι να πουν κι οι υπόλοιποι που για να αναπνεύσουν χρειάζονται 10 μπουκάλες οξυγόνου με σωληνάκια ο καθένας. Αυτά σήμερα. Σε 7 μέρες είναι η στιγμή της αποθέωσης. ‘Η βασικά όχι…Η ώρα της αποθέωσης είναι μόλις 24 ώρες μετά. Λίγες πάνω λίγες κάτω, κάπου τόσο…Μία απέραντη αίσθηση χαράς, περηφάνιας, σιγουριάς, πείσματος και πάνω απ’ όλα δικαίωσης. Ακόμη και σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί, αυτό που αντικρίζεις είναι κάτι παραπάνω από μαγικό. Ποιος Βόλντεμορτ και ποιος Πότερ…εκεί ακόμη και ο Μαραντόνα με τον Γιόχαν Κρόιφ θα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Δεν είναι ότι σε παραδέχονται οι υπόλοιποι, δε χρειάζεται να το διαδώσεις. Είναι ότι παραδέχεσαι τον εαυτό σου. Αυτά μετά από 24 ώρες, όσο καθηλωμένος και να είσαι μπορείς πια να σηκωθείς, να ζήσεις ξανά. Κι έρχεται η επόμενη βδομάδα. Ξεκινά ιδανικά, συνεχίζει ιδανικότερα, καταλήγει τέλεια. Ένα τεράστιο όνειρο ζωής πραγματοποιείται, ακόμη και στο τέλος ή ακόμη και μέρες ή μήνες μετά ίσως να μην το πιστεύεις. Όμως συμβαίνει. Κάνεις αυτό που δεν έκανε κανένας πριν από σένα (βέβαιος γι’ αυτό), ενώ φαινομενικά δείχνει πως προέκυψε από το πουθενά. Όμως μόνο εσύ ξέρεις πόσο κόπιασες, πόσο πολύ προσπάθησες επειδή πίστευες ότι άξιζε. Και τελικά ναι, άξιζε...Κι εκεί ακριβώς έγκειται αυτή η απέραντη αίσθηση ικανοποίησης και δικαίωσης. Μετά η κατάσταση χειροτερεύει, αλλά αυτό αποτελεί το ορόσημο των οροσήμων.
Γκρίνια…νεύρα…(φαινομενική) αδιαφορία και αποτοξίνωση. Η προσπάθεια πάει πάρα πολύ καλά, σε κάποιο σημείο καταντάς και σαδιστής. Κουβέντες δίχως προηγούμενο, μέχρι και μ’ αυτούς που το θεωρούσες επιεικώς αδύνατο. Αλλά ζωή είναι, έχει τα δικά της περίεργα…Μετά για κάποιο λόγο δε συνεχίζεις, τα φαντασματάκια (όχι αναγκαστικά του παρελθόντος) πλησιάζουν. Όχι απειλητικά, όμως πλησιάζουν και το καταλαβαίνεις, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα πια. Προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις για πολλοστή φορά, βοηθούν κι οι φίλοι στα δύσκολα. Αλλά εκεί που πιστεύεις πως τα ‘χεις καταφέρει σκάει μία τεράστια βόμβα. Πυρηνική και μπούρδες…τέτοια δεν υπάρχει αλλού. Σου γίνεται an offer you can’t refuse για πρώτη φορά. Εσύ, φυσικά, έχεις κάνει αρκετές. Όμως για πρώτη φορά βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση στο ίδιο σου το παιχνίδι. Παραδέχεσαι την ήττα, είναι η καλύτερη λύση και με διαφορά. Συνεχίζεις δύσκολα αλλά με σίγουρα βήματα, έχεις μάθει για τα καλά να αναλύεις συμπεριφορές, λεγόμενα, γκριμάτσες, αντιδράσεις, τόνο φωνής, ακόμη και κίνηση. Το 9/10 στο ΣΕΠ το επιβεβαιώνει. Και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα παρασκήνια ξαναεμφανίζονται…Κεντρική πίστα και πάλι, ανταγωνισμός στο φουλ αλλά είπαμε…εσύ σίγουρος. Αισθάνεσαι (όχι σαν τον Ρουβά) πως δεν μπορεί να στο στερήσει ούτε ένας, ειλικρινά κανείς. Έχεις ξεφύγει από τα πλαίσια μονάχα της σκέψης, έχεις αφήσει πίσω σου τις ατελείωτες νύχτες συλλογισμού. Σκέφτεσαι τα απαραίτητα, αντιδράς μέσα σε πολύ πιο απελευθερωμένα πλαίσια. Σε τρώει λιγάκι έως πολύ, αλλά όχι όπως λίγους μήνες πριν. Παραμονές και σκάει είδηση για φίλημα. Είδηση που ευχόσουν να σκάσει, είδηση που κατά βάθος περίμενες αλλά όχι σε τόσο ιδανικό χρονικό σημείο. Γεμίζεις αυτόματα με ιδέες και προσδοκίες, αν και γνωρίζεις εξ’ αρχής πως θα είναι σχεδόν απίθανο να πετύχεις κάτι. Όμως, αυτό το σκέφτεσαι μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Σ’ αντίθετη περίπτωση, σίγουρα θα μπορούσες…Αλλαγές ξανά, αλλαγές καλές, αλλαγές ευχάριστες, αλλαγές απαραίτητες και ριζικότατες. Παίζεις μια παρτίδα Παρασκευή βράδυ, πριν πας για διακοπές. Ακούς αυτό που πρέπει, βλέπεις κάτι που δε συμφωνεί απόλυτα αλλά σκέφτεσαι θετικά. Μετά σκέφτεσαι πως και να συμβαίνει το αρνητικό, θα γίνει θετικό σε λίγο καιρό. Σίγουρος και για αυτό…Λίγες μέρες μετά επιβεβαιώνεται και τούτο. Το πτυχίο του ψυχολόγου δεν υπάρχει για τυπικούς λόγους, αν και κανονικά θα έπρεπε. Και τότε…αρχίζεις και σκοράρεις με τρομερούς ρυθμούς. Ακατάπαυστες 4άρες και 5άρες, σαν τη Λίβερπουλ από τέλη Φλεβάρη ως μέσα προς τέλη Απριλίου του 2009. Εξωπραγματική μπάλα, με τον «αντίπαλο» να θέλει να σε σπρώξει στη νίκη, στην απόλυτη επικράτηση, στην κατάκτηση του μεγαλύτερου τίτλου. Προοδεύεις γοργά, αλλά η τύχη σου παίζει περίεργα παιχνίδια ώρες ώρες. Κυριολεκτικά «ώρες-ώρες». Λίγες μεσημεριάτικες ώρες προφορικού ξύλου, λίγες βραδινές ώρες πρακτικού «ποιήματος», καλλιτεχνικής «ζωγραφιάς». Και λες πως ο αγώνας δε χάνεται με τίποτα. Βόμβες σκάνε ξανά, αλλά αυτή τη φορά δεν υποχωρείς. Δεν παίζεις άμυνα με τίποτα, ας φας και κανά γκολ πίσω. Το σκορ ίσως πάει 18-1. Δεν τρέχει και τίποτα…Σκοράρεις κι εσύ συχνά, με θεαματικό τρόπο. Την κατάλληλη στιγμή παίζεις αμυντικά, για λίγα λεπτά μονάχα. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απλά σοφό, αλλά ζωτικής σημασίας. Την επομένη…ακούς πως κατέκτησες το κύπελλο. Δεν έχει τελειώσει η διοργάνωση, έχει καιρό ακόμη. Όμως όταν ο «αντίπαλός» αποδέχεται και αναγνωρίζει την προσπάθειά σου και υποκλίνεται στον κόπο σου, μοιράζεσαι το κύπελλο μαζί του. Μάλιστα, κατακτάς τρόπαιο όταν ο αντίπαλος παίζει με παίχτη παραπάνω, με παίχτη που παλιότερα σ’ είχε ξεσκίσει σε επίσημο ματς.
Δύσκολα χάνεις. Δεν κερδίζεις ακόμη, αλλά ούτε χάνεις. Όλα καλά…Εφόσον δε χάνεις, καιρός να περάσεις στο τελειωτικό χτύπημα. Έχεις μία εκτός έδρας υποχρέωση, σημαντική. Με παρουσία φιλάθλων για να το ξεκαθαρίσω. Αλλά αν φωνάζουν υπέρ σου, τότε σου δίνουν δύναμη. Αν σε αποδοκιμάζουν, σε παθιάζουν κι ίσως αυτό αποδειχτεί καλύτερο. Γενικά, εσύ παίζεις μπάλα. Ο «αντίπαλος» απλά κοιτάει, για να μην πω θαυμάζει. Γνωρίζοντας άριστα το παρελθόν, ξέρεις τι να κάνεις. Το παρελθόν αφήνει τα σημάδια του στο παρόν, είναι βέβαιο πως θα αφήσει τα στίγματά του και στο μέλλον. Όμως, αυτή τη χρονιά έχεις κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έχεις αγώνα στην έδρα σου. Ατμόσφαιρα στο φουλ…Το θρυλικό Άνφιλντ της Λίβερπουλ ίσως και να ντρέπεται μπροστά στη δική σου έδρα, ίσως υποκλιθεί στην μπάλα που παίζεις. Μπορεί να σε χειροκροτήσει από μακριά, να σου δώσει συγχαρητήρια, να σε παραδεχτεί. Το μυθικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε εμπνέει για να παίξεις μπάλα, όπως ακριβώς και το «θέατρο των ονείρων», το Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω απ’ όλα σωστή προπόνηση. Πασούλες, ντρίμπλες, ΓΚΟΛ, ντρίμπλες και μετά συντήρηση. Αυτά γίνονται συνήθως. Στην έδρα σου έχεις τέτοια δύναμη, που αυτοσχεδιάζεις γνωρίζοντας πως θα σου βγει σε καλό. Και αν σκάσει μία βροχή, που σε περίπτωση που συμβεί είσαι βέβαιος. Γιατί δε θα τα λες εσύ, θα τα λέει ο ίδιος ο Θεός. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται να μην παίξεις ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, κι ας ζεις 36 χρόνια μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας του Άγιαξ.
Και κάτι για το τέλος, το οποίο ξέχασα να το αναφέρω παραπάνω. Για πρώτη φορά πίστεψα βαθύτατα πως η μοίρα παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ξεκινάς με μέτρια διάθεση, πας στο περίπτερο. Αγοράζεις ένα χυμό και μία εφημερίδα. Ξάφνου, όπως κάνεις ένα βήμα να φύγεις από το ψυγείο (αφού κλείσεις την πόρτα του βέβαια) ακούς έναν ήχο εξαιρετικά γνώριμο στο αυτί σου. Πρόκειται για έναν ήχο-σύμβολο, έναν ήχο λατρεμένο που σ’ έχει χαροποιήσει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές, μόνο με άκουσμα λίγο δευτερολέπτων. Και πάντα σκέφτεσαι κατευθείαν το ίδιο ακριβώς. Από μέσα σου σκέφτεσαι «ρε λες…». Το προσπερνάς χωρίς να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Κατά τη διάρκεια της χαράς σου αργότερα δε θυμάσαι τον ήχο, δε σου ‘ρχεται στο νου πως τον άκουσες. Γυρνώντας σπίτι, ηρεμώντας καθισμένος στον καναπέ σου το θυμάσαι. Τότε τρελαίνεσαι, σου φαίνονται όλα εξωπραγματικά. Πολύ δύσκολο να είναι απλές συμπτώσεις, πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμη και σύμπτωση να είναι, το άκουσμα και οι σκέψεις σ’ έβαλαν σε διαφορετικό δρόμο απ’ τον αρχικό. Ίσως αλλάζει μονάχα μία στροφή, αλλά στον αρχικό δρόμο ίσως στη στροφή να κατάφερνες να τρακάρεις. Μ’ αυτή τη μικρή παράκαμψη, φτάνεις στον προορισμό σου στην κατάλληλη στιγμή, «είσαι άρχοντας» όπως λέει ο Αλέφας. Μοίρα? Κάτι λιγότερο? Μήπως κάτι περισσότερο? Δε βλέπω να το μαθαίνουμε κάποτε…
Ξέρω πως νόημα δε βγαίνει. Για μένα βγαίνει και μάλιστα ξεκάθαρο. Αλλά σε πολλά σπουδαία δεν έχει βγει νόημα. Το κείμενο δεν είναι σπουδαίο, όμως αυτό που περιγράφει (για όποιον το κατάλαβε – άντε να είναι ένας ή δύο) είναι ειλικρινά μεγαλειώδες, σπάνιο, αξιοσημείωτο. Το αριστουργηματικό Bohemian Rhapsody του Φρέντυ Μέρκιουρι τι νόημα βγάζει? Αν τώρα κάτι καταλαβαίνουμε, σίγουρα όταν το τραγούδι πρωτοκυκλοφόρησε δεν καταλάβαιναν ούτε το 1/10 του. Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο. Ίσως μία μέρα μπορέσω να τα εξηγήσω τα παραπάνω, δε θέλω τώρα γιατί νυστάζω και λιγάκι διάολε. Για να κλείσω το κείμενο, έχω να πω το εξής. Έτσι και συμβεί, τότε πραγματικά θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, παραδομένος στη δύναμη της σκέψης και της θέλησης.
Ξεκινάς με τη σκέψη του διαλόγου, θέλοντας απλά μία συζήτηση μία φορά στο τόσο. Κοπιάζεις υπερβολικά σε σχέση μ’ άλλες περιπτώσεις, αλλά στο τέλος το καταφέρνεις – έστω και με τύχη. Με τον καιρό αλλάζει η κατάσταση. Σιγά σιγά το βλέπεις πιο σφαιρικά, το ζεις όλο και πιο έντονα, σου φαίνεται πιο «γνωστό» το όλο πράγμα. Σε ηλικία τρέλας κάνεις διάφορα, με το μυαλό σου να μην μπορεί να αποφασίσει μεταξύ αστείου και μικρής διάρκειας και σοβαρού και μεγάλης διάρκειας. Σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις υπερισχύει το πρώτο. Σ’ όσους επιλέγουν από τα 13 τους το δεύτερο, θερμά συγχαρητήρια.
Με τον καιρό αλλάζουν ακόμη περισσότερα στη σκέψη, πάντα επί του ίδιου θέματος. Πλέον, στόχος είναι το να μιλάς συχνότερα. Μία, δυο, τρεις προσπάθειες και εγένετο. Ίσως με μία στοιχειώδη δυσκολία, αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο ικανός. Ηλικία των 14, σχετικά δύσκολη για τους…«πολεμιστές». Αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο, κάτι που το πιστεύεις πιο δυνατά με το πέρασμα κάθε μέρας. Σιγά σιγά μπαίνεις βαθύτερα στο παιχνίδι, παίζεις λιγάκι πιο επιθετικά. Με ρίσκο βέβαια, όμως όταν ξέρεις για τι…διψάς υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καταφέρνεις κάτι ψιλά, κι αυτά σημαντικά είναι απλά το συγκεκριμένο το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα. Με την πάροδο του χρόνου το κινητό μετατρέπεται σε σταθερό, χωρίς να αναφέρομαι απαραίτητα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά ξαναγυρνάς στις τακτικές της προηγούμενης χρονιάς, χωρίς να καταφέρνεις και πολλά. Απογοητεύεσαι αλλά σκέφτεσαι πως είσαι μόλις 14 και έχεις δρόμο. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα.
Φτάνεις σ’ άλλο χρόνο. Ξεκίνημα πολύ δυσκολότερο από το αναμενόμενο, πολύ δυσκολότερο από το λογικό, πολύ δυσκολότερο να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς κατάλληλα. Υπομονή και επιμονή, κάποτε θα σου βγουν και τα δύο σε καλό. Κι η στιγμή έρχεται. Πρέπει απλά να το καταλάβεις αμέσως. Και τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνεις, σε χτυπά στον εγκέφαλο όσο δυνατά χτυπούσε την μπάλα ο Ρόναλντ Κούμαν. Ξαφνικά δεν υπάρχει άλλη σκέψη, υπάρχει μονάχα η προσήλωση στον στόχο, υπάρχει μονάχα η προσπάθεια για να καταφέρεις ό,τι καλύτερο μέσα σε λίγες ώρες. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ατελείωτη κούραση όμως και εσωτερική ικανοποίηση (χωρίς παρεξήγηση) παραδίδεις το…έργο σου. Μέτρια αντίδραση, κατά τη γνώμη μου πάντα. Δυο-τρεις μέρες αργότερα επιμένεις. Και η τύχη σου χαμογελά, διαβάζεις ή ακούς αυτό που πρέπει και κυρίως, αυτό που θες. Κι εκεί βρίσκεται μία άλλη τεράστια ευκαιρία που οφείλεις να εκμεταλλευτείς. Δεν πρέπει να την τραβήξεις από τα μαλλιά, όπως λέει ο λαός. Με το που αντικρίζεις τη θετική αντίδραση, η ευκαιρία πρέπει να θεωρείται ξεμαλλιασμένη. Τα νεύρα καμία φορά βοηθούν, όχι όμως πάντα. Και μέσα σε διάστημα ενός μήνα συναντάς τον εαυτό σου στα…σύννεφα. Ζεις σε μία πραγματικότητα που δεν είχες φανταστεί ή τουλάχιστον, σε μία πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία σου. Ναι, κι εκεί υπάρχει ευκαιρία αλλά όχι τόσο μεγάλη. Κι άλλο σκαλοπάτι τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, προς τεράστια χαρά σου. Και μετά ο απόλυτος γκρεμός, θολούρα στο μυαλό, στη σκέψη, στην αντίδραση. Εκτός απ’ αυτά, παίζει ρόλο και η λάθος πληροφόρηση, αλλά δεν μπορεί να στο στερήσει ο Θεός ‘κει ψηλά, θα ήταν τεράστια αδικία. Με τα χίλια ζόρια, επανορθώνεις, βάζεις λυτούς και δεμένους (και νεκρούς ακόμη) να βοηθήσουν με τον τρόπο τους. Ηγείσαι μίας ανύπαρκτης οργάνωσης, που παίρνει ζωή για λίγες ώρες ή μέρες με στόχο την επαναφορά της λογικής και όχι της τάξης. Γιατί σ’ αυτά δεν υπάρχει ποτέ τάξη. Τα καταφέρνεις σχεδόν κυριολεκτικά μουσκεμένος στον ιδρώτα, μπορεί να φτύσεις κι αίμα αλλά θα το κάνεις επειδή το θες. Μέσα σε λίγες μέρες το θέμα θεωρείται λήξαν, σα να μην έγινε ποτέ. Πρώτη και σημαντικότατη φάση συνειδητοποίησης. Έπειτα η λογική επικρατεί. Το μπλα μπλα είναι ατελείωτο επί καθημερινής βάσεως, δεν μπαίνει γλώσσα μέσα. Αλλά κι αυτό καλό είναι…
Η κατάληξη όμως είναι ακόμη μία…σφαγή. Κι αν ήταν δίπλα θα ήταν πραγματική σφαγή, με θύματα. Με άγνωστο τρόπο, η λογική επιστρέφει στο θρόνο της. Εκθρονίζει με μεγαλειώδη τρόπο μία μαλακία (συνήθως) της στιγμής. Η ώρα της δόξας πλησιάζει, η αποθέωση ή η ντροπή είναι ολοφάνερη. Συνειδητοποιημένος, πλέον, βαδίζεις σε μονοπάτι δύσβατο. Όμως βαδίζεις με σιγουριά για το ποιος είσαι, με απόλυτη σιγουριά για το τι θες και ορισμένες φορές, με περηφάνια για ό,τι καταφέρνεις σε ηλικία που άλλοι μόνο σε ταινίες βλέπουν. Κάνεις το φαινομενικά απίστευτο, αποβάλλεις κάθε ίχνος ανωριμότητας, επιβεβαιώνεις τον χαρακτηρισμό του «Master» και του «λογοτέχνη». Το σοκ είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο για σένα τον ίδιο. Για όλους είναι…Κι αν για σένα είναι μία φορά σοκαριστικό, τότε τι να πουν κι οι υπόλοιποι που για να αναπνεύσουν χρειάζονται 10 μπουκάλες οξυγόνου με σωληνάκια ο καθένας. Αυτά σήμερα. Σε 7 μέρες είναι η στιγμή της αποθέωσης. ‘Η βασικά όχι…Η ώρα της αποθέωσης είναι μόλις 24 ώρες μετά. Λίγες πάνω λίγες κάτω, κάπου τόσο…Μία απέραντη αίσθηση χαράς, περηφάνιας, σιγουριάς, πείσματος και πάνω απ’ όλα δικαίωσης. Ακόμη και σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί, αυτό που αντικρίζεις είναι κάτι παραπάνω από μαγικό. Ποιος Βόλντεμορτ και ποιος Πότερ…εκεί ακόμη και ο Μαραντόνα με τον Γιόχαν Κρόιφ θα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Δεν είναι ότι σε παραδέχονται οι υπόλοιποι, δε χρειάζεται να το διαδώσεις. Είναι ότι παραδέχεσαι τον εαυτό σου. Αυτά μετά από 24 ώρες, όσο καθηλωμένος και να είσαι μπορείς πια να σηκωθείς, να ζήσεις ξανά. Κι έρχεται η επόμενη βδομάδα. Ξεκινά ιδανικά, συνεχίζει ιδανικότερα, καταλήγει τέλεια. Ένα τεράστιο όνειρο ζωής πραγματοποιείται, ακόμη και στο τέλος ή ακόμη και μέρες ή μήνες μετά ίσως να μην το πιστεύεις. Όμως συμβαίνει. Κάνεις αυτό που δεν έκανε κανένας πριν από σένα (βέβαιος γι’ αυτό), ενώ φαινομενικά δείχνει πως προέκυψε από το πουθενά. Όμως μόνο εσύ ξέρεις πόσο κόπιασες, πόσο πολύ προσπάθησες επειδή πίστευες ότι άξιζε. Και τελικά ναι, άξιζε...Κι εκεί ακριβώς έγκειται αυτή η απέραντη αίσθηση ικανοποίησης και δικαίωσης. Μετά η κατάσταση χειροτερεύει, αλλά αυτό αποτελεί το ορόσημο των οροσήμων.
Γκρίνια…νεύρα…(φαινομενική) αδιαφορία και αποτοξίνωση. Η προσπάθεια πάει πάρα πολύ καλά, σε κάποιο σημείο καταντάς και σαδιστής. Κουβέντες δίχως προηγούμενο, μέχρι και μ’ αυτούς που το θεωρούσες επιεικώς αδύνατο. Αλλά ζωή είναι, έχει τα δικά της περίεργα…Μετά για κάποιο λόγο δε συνεχίζεις, τα φαντασματάκια (όχι αναγκαστικά του παρελθόντος) πλησιάζουν. Όχι απειλητικά, όμως πλησιάζουν και το καταλαβαίνεις, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα πια. Προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις για πολλοστή φορά, βοηθούν κι οι φίλοι στα δύσκολα. Αλλά εκεί που πιστεύεις πως τα ‘χεις καταφέρει σκάει μία τεράστια βόμβα. Πυρηνική και μπούρδες…τέτοια δεν υπάρχει αλλού. Σου γίνεται an offer you can’t refuse για πρώτη φορά. Εσύ, φυσικά, έχεις κάνει αρκετές. Όμως για πρώτη φορά βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση στο ίδιο σου το παιχνίδι. Παραδέχεσαι την ήττα, είναι η καλύτερη λύση και με διαφορά. Συνεχίζεις δύσκολα αλλά με σίγουρα βήματα, έχεις μάθει για τα καλά να αναλύεις συμπεριφορές, λεγόμενα, γκριμάτσες, αντιδράσεις, τόνο φωνής, ακόμη και κίνηση. Το 9/10 στο ΣΕΠ το επιβεβαιώνει. Και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα παρασκήνια ξαναεμφανίζονται…Κεντρική πίστα και πάλι, ανταγωνισμός στο φουλ αλλά είπαμε…εσύ σίγουρος. Αισθάνεσαι (όχι σαν τον Ρουβά) πως δεν μπορεί να στο στερήσει ούτε ένας, ειλικρινά κανείς. Έχεις ξεφύγει από τα πλαίσια μονάχα της σκέψης, έχεις αφήσει πίσω σου τις ατελείωτες νύχτες συλλογισμού. Σκέφτεσαι τα απαραίτητα, αντιδράς μέσα σε πολύ πιο απελευθερωμένα πλαίσια. Σε τρώει λιγάκι έως πολύ, αλλά όχι όπως λίγους μήνες πριν. Παραμονές και σκάει είδηση για φίλημα. Είδηση που ευχόσουν να σκάσει, είδηση που κατά βάθος περίμενες αλλά όχι σε τόσο ιδανικό χρονικό σημείο. Γεμίζεις αυτόματα με ιδέες και προσδοκίες, αν και γνωρίζεις εξ’ αρχής πως θα είναι σχεδόν απίθανο να πετύχεις κάτι. Όμως, αυτό το σκέφτεσαι μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Σ’ αντίθετη περίπτωση, σίγουρα θα μπορούσες…Αλλαγές ξανά, αλλαγές καλές, αλλαγές ευχάριστες, αλλαγές απαραίτητες και ριζικότατες. Παίζεις μια παρτίδα Παρασκευή βράδυ, πριν πας για διακοπές. Ακούς αυτό που πρέπει, βλέπεις κάτι που δε συμφωνεί απόλυτα αλλά σκέφτεσαι θετικά. Μετά σκέφτεσαι πως και να συμβαίνει το αρνητικό, θα γίνει θετικό σε λίγο καιρό. Σίγουρος και για αυτό…Λίγες μέρες μετά επιβεβαιώνεται και τούτο. Το πτυχίο του ψυχολόγου δεν υπάρχει για τυπικούς λόγους, αν και κανονικά θα έπρεπε. Και τότε…αρχίζεις και σκοράρεις με τρομερούς ρυθμούς. Ακατάπαυστες 4άρες και 5άρες, σαν τη Λίβερπουλ από τέλη Φλεβάρη ως μέσα προς τέλη Απριλίου του 2009. Εξωπραγματική μπάλα, με τον «αντίπαλο» να θέλει να σε σπρώξει στη νίκη, στην απόλυτη επικράτηση, στην κατάκτηση του μεγαλύτερου τίτλου. Προοδεύεις γοργά, αλλά η τύχη σου παίζει περίεργα παιχνίδια ώρες ώρες. Κυριολεκτικά «ώρες-ώρες». Λίγες μεσημεριάτικες ώρες προφορικού ξύλου, λίγες βραδινές ώρες πρακτικού «ποιήματος», καλλιτεχνικής «ζωγραφιάς». Και λες πως ο αγώνας δε χάνεται με τίποτα. Βόμβες σκάνε ξανά, αλλά αυτή τη φορά δεν υποχωρείς. Δεν παίζεις άμυνα με τίποτα, ας φας και κανά γκολ πίσω. Το σκορ ίσως πάει 18-1. Δεν τρέχει και τίποτα…Σκοράρεις κι εσύ συχνά, με θεαματικό τρόπο. Την κατάλληλη στιγμή παίζεις αμυντικά, για λίγα λεπτά μονάχα. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απλά σοφό, αλλά ζωτικής σημασίας. Την επομένη…ακούς πως κατέκτησες το κύπελλο. Δεν έχει τελειώσει η διοργάνωση, έχει καιρό ακόμη. Όμως όταν ο «αντίπαλός» αποδέχεται και αναγνωρίζει την προσπάθειά σου και υποκλίνεται στον κόπο σου, μοιράζεσαι το κύπελλο μαζί του. Μάλιστα, κατακτάς τρόπαιο όταν ο αντίπαλος παίζει με παίχτη παραπάνω, με παίχτη που παλιότερα σ’ είχε ξεσκίσει σε επίσημο ματς.
Δύσκολα χάνεις. Δεν κερδίζεις ακόμη, αλλά ούτε χάνεις. Όλα καλά…Εφόσον δε χάνεις, καιρός να περάσεις στο τελειωτικό χτύπημα. Έχεις μία εκτός έδρας υποχρέωση, σημαντική. Με παρουσία φιλάθλων για να το ξεκαθαρίσω. Αλλά αν φωνάζουν υπέρ σου, τότε σου δίνουν δύναμη. Αν σε αποδοκιμάζουν, σε παθιάζουν κι ίσως αυτό αποδειχτεί καλύτερο. Γενικά, εσύ παίζεις μπάλα. Ο «αντίπαλος» απλά κοιτάει, για να μην πω θαυμάζει. Γνωρίζοντας άριστα το παρελθόν, ξέρεις τι να κάνεις. Το παρελθόν αφήνει τα σημάδια του στο παρόν, είναι βέβαιο πως θα αφήσει τα στίγματά του και στο μέλλον. Όμως, αυτή τη χρονιά έχεις κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έχεις αγώνα στην έδρα σου. Ατμόσφαιρα στο φουλ…Το θρυλικό Άνφιλντ της Λίβερπουλ ίσως και να ντρέπεται μπροστά στη δική σου έδρα, ίσως υποκλιθεί στην μπάλα που παίζεις. Μπορεί να σε χειροκροτήσει από μακριά, να σου δώσει συγχαρητήρια, να σε παραδεχτεί. Το μυθικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε εμπνέει για να παίξεις μπάλα, όπως ακριβώς και το «θέατρο των ονείρων», το Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω απ’ όλα σωστή προπόνηση. Πασούλες, ντρίμπλες, ΓΚΟΛ, ντρίμπλες και μετά συντήρηση. Αυτά γίνονται συνήθως. Στην έδρα σου έχεις τέτοια δύναμη, που αυτοσχεδιάζεις γνωρίζοντας πως θα σου βγει σε καλό. Και αν σκάσει μία βροχή, που σε περίπτωση που συμβεί είσαι βέβαιος. Γιατί δε θα τα λες εσύ, θα τα λέει ο ίδιος ο Θεός. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται να μην παίξεις ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, κι ας ζεις 36 χρόνια μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας του Άγιαξ.
Και κάτι για το τέλος, το οποίο ξέχασα να το αναφέρω παραπάνω. Για πρώτη φορά πίστεψα βαθύτατα πως η μοίρα παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ξεκινάς με μέτρια διάθεση, πας στο περίπτερο. Αγοράζεις ένα χυμό και μία εφημερίδα. Ξάφνου, όπως κάνεις ένα βήμα να φύγεις από το ψυγείο (αφού κλείσεις την πόρτα του βέβαια) ακούς έναν ήχο εξαιρετικά γνώριμο στο αυτί σου. Πρόκειται για έναν ήχο-σύμβολο, έναν ήχο λατρεμένο που σ’ έχει χαροποιήσει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές, μόνο με άκουσμα λίγο δευτερολέπτων. Και πάντα σκέφτεσαι κατευθείαν το ίδιο ακριβώς. Από μέσα σου σκέφτεσαι «ρε λες…». Το προσπερνάς χωρίς να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Κατά τη διάρκεια της χαράς σου αργότερα δε θυμάσαι τον ήχο, δε σου ‘ρχεται στο νου πως τον άκουσες. Γυρνώντας σπίτι, ηρεμώντας καθισμένος στον καναπέ σου το θυμάσαι. Τότε τρελαίνεσαι, σου φαίνονται όλα εξωπραγματικά. Πολύ δύσκολο να είναι απλές συμπτώσεις, πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμη και σύμπτωση να είναι, το άκουσμα και οι σκέψεις σ’ έβαλαν σε διαφορετικό δρόμο απ’ τον αρχικό. Ίσως αλλάζει μονάχα μία στροφή, αλλά στον αρχικό δρόμο ίσως στη στροφή να κατάφερνες να τρακάρεις. Μ’ αυτή τη μικρή παράκαμψη, φτάνεις στον προορισμό σου στην κατάλληλη στιγμή, «είσαι άρχοντας» όπως λέει ο Αλέφας. Μοίρα? Κάτι λιγότερο? Μήπως κάτι περισσότερο? Δε βλέπω να το μαθαίνουμε κάποτε…
Ξέρω πως νόημα δε βγαίνει. Για μένα βγαίνει και μάλιστα ξεκάθαρο. Αλλά σε πολλά σπουδαία δεν έχει βγει νόημα. Το κείμενο δεν είναι σπουδαίο, όμως αυτό που περιγράφει (για όποιον το κατάλαβε – άντε να είναι ένας ή δύο) είναι ειλικρινά μεγαλειώδες, σπάνιο, αξιοσημείωτο. Το αριστουργηματικό Bohemian Rhapsody του Φρέντυ Μέρκιουρι τι νόημα βγάζει? Αν τώρα κάτι καταλαβαίνουμε, σίγουρα όταν το τραγούδι πρωτοκυκλοφόρησε δεν καταλάβαιναν ούτε το 1/10 του. Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο. Ίσως μία μέρα μπορέσω να τα εξηγήσω τα παραπάνω, δε θέλω τώρα γιατί νυστάζω και λιγάκι διάολε. Για να κλείσω το κείμενο, έχω να πω το εξής. Έτσι και συμβεί, τότε πραγματικά θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, παραδομένος στη δύναμη της σκέψης και της θέλησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου