Ολοένα πιστεύω εντονότερα πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Υπάρχουν στιγμές που τις βλέπεις και τις θυμάσαι μετά από χρόνια, χωρίς να ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Απλά, τις κρατάς στη μνήμη σου για προσωπικούς λόγους. Υπάρχουν, επίσης, στιγμές που με το που τις ζεις ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξεχάσεις. Κι αυτές, όμως, ξέρεις πως αφορούν αποκλειστικά εσένα και όχι ένα σύνολο. Στο ποδόσφαιρο αυτό συχνά καταλύεται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που ξέρεις πως θα τις θυμούνται, εκτός από σένα, κι άλλοι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον πλανήτη. Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο χωρίς τις τραγωδίες του δε θα ήταν τόσο ιδιαίτερο. Ή, όπως λένε οι Άγγλοι, χωρίς τις τραγωδίες... football would never be so special...Μπορεί να έχω άδικο, μπορεί και όχι. Δεν είναι κάτι που θα το κρίνει ο χρόνος, είναι μια απλή άποψη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ του Μαραντόνα στο μουντιάλ του 1986 κόντρα στην Αγγλία? Ποιος θα λησμονήσει στη ζωή του το άπιαστο βολέ του Μάρκο Βαν Μπάστεν το 1988? Μπορεί να σκεφτεί, έστω και ένας, κάποιο άτομο που έχει δει το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2002 και έχει χαθεί από τη μνήμη του? Απλά, κανείς. Η θυσία του Μπεκενπάουερ στον ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου το '70 είναι μία απ' αυτές. Έπαιξε μπάλα ενώ είχε βγάλει τον ώμο του. Πώς θα ένιωθε κάποιος στη θέση του Μπόμπυ Τσάρλτον, ο οποίος το 1958 σώθηκε από το αεροπορικό δυστύχημα της Γιουνάιτεντ και το 1968 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών? Πού μπορεί να το ζήσει κάποιος αυτό, αν όχι στο ποδόσφαιρο? Ο Πλατινί βούρκωσε, όταν το 1983 έχασε το Ευρωπαϊκό από το Αμβούργο στο ΟΑΚΑ. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, το πήρε στο Χέιζελ κόντρα στη Λίβερπουλ. Εκείνες τις ώρες, όμως, σκοτώθηκαν και άνθρωποι. Αυτή είναι η -ας μου επιτραπεί- "μαγεία" του ποδοσφαίρου.Ο συνδυασμός χαράς και λύπης. Σίγουρα, δε συναντάται μόνο στην μπάλα. Και σε έναν αγώνα στο στίβο μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει. Οι τρεις πρώτοι χαίρονται και αισθάνονται υπερήφανοι, οι υπόλοιποι χαίρονται που κατάφεραν να αγωνιστούν όμως παράλληλα είναι λυπημένοι που ο κόπος τους πήγε χαμένος. Στο ποδόσφαιρο είναι κάπως διαφορετικό. Το πάθος δε συναντάται μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Συχνά, στις κερκίδες είναι που "παίζεται" η μπάλα. Γι' αυτό, εξάλλου, υπάρχουν τα ΓΗΠΕΔΑ και οι ΕΔΡΕΣ. Για παράδειγμα, το Αλλιάνζ Αρένα και το Μονουμεντάλ είναι γήπεδα με καλή ατμόσφαιρα. Το Μπομπονέρα της Μπόκα και το Άνφιλντ της Λίβερπουλ είναι έδρες. Και στην Ελλάδα τα ίδια. Καραϊσκάκη, Τούμπα, Κ.Βικελίδης είναι έδρες, τα υπόλοιπα γήπεδα (και χωράφια...).
Το θέμα με τις έδρες και τα γήπεδα είναι το λιγότερο. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου πολλές φορές είναι απερίγραπτα. Χαίρεσαι ή λυπάσαι ανάλογα με το σκορ της ομάδας σου, είσαι υπερήφανος όταν η εθνική ομάδα της χώρας ή ένας σύλλογος διακρίνεται. Τι νιώθεις, όμως, όταν βλέπεις τον Βαν Μπάστεν να σταματά τόσο νωρίς και άδικα το ποδόσφαιρο? Πώς αισθάνεσαι όταν αντικρίζεις τον Ζιντάν με σκυμμένο κεφάλι δίπλα στο ολόχρυσο παγκόσμιο κύπελλο? Τους χωρίζουν ελάχιστα μέτρα ενώ ουσιαστικά έπρεπε να έχουν επαφή. Τι σκέφτεσαι όποτε βλέπεις μνημεία για νεκρούς σε ομάδες όπως η Λίβερπουλ, ο Ολυμπιακός, η Γιουβέντους, η Γιουνάιτεντ...? Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που σου λέει πως έχασε συγγενή του στην τραγωδία της Γιουνάιτεντ στο 1958 στο Μόναχο? Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τον εσωτερικό του κόσμο στις μαύρες επετείους των ομάδων. Όπως επίσης δεν υπάρχουν και στις χαρούμενες επετείους. Οι παίχτες σε ορισμένες περιπτώσεις αποβάλλουν από πάνω τους ό,τι τους προσδίδει μια "θεϊκή" αύρα, ό,τι τους κάνει ανυπέρβλητους. Τρανταχτό παράδειγμα και εδώ ο Ζιντάν, όταν στις 7 Μαΐου του 2006 αγωνίστηκε για τελευταία φορά με τη φανέλα της Ρεάλ κόντρα στη Βιγιαρεάλ. Ο Θεός δε θα μπορούσε να του στερήσει το γκολ και ο Ζιζού το πέτυχε με κεφαλιά. Όλοι ξέσπασαν σε κραυγές χαράς και ενθουσιασμού, ολόκληρο το Μπερναμπέου χειροκροτούσε. Εκείνη την ώρα τους ένοιαζε το αποτέλεσμα. Στο τέλος του αγώνα τους ένοιαζε κάτι άλλο και ήταν πολύ πιο σημαντικό γι' αυτούς. Συνειδητοποίησαν πως δε θα ξαναδούν τον Ζιντάν να αγωνίζεται με τη βαριά άσπρη φανέλα. Και ήταν τότε που σηκώθηκαν περίπου 82.000 άτομα όρθια να τον αποθεώσουν, παρακαλώντας τον να μη σταματήσει. Κι ο Γάλλος μαέστρος έδειξε την "ανθρώπινη" πλευρά του και όχι αυτή του γνωστού "μάγου". Δάκρυσε και υπενθύμισε σε όλους πως πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος. Πάμε σε άλλες περιπτώσεις. Τι μπορείς να πεις για να παρηγορήσεις τον Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτυ στον τελικό του μουντιάλ του 1994? Ακόμη χειρότερα, πώς μπορείς να κάνεις την οικογένεια του Πάμπλο Εσκομπάρ να νιώσει καλύτερα μετά τη δολοφονία του Πάμπλο επειδή...σκόραρε αυτογκόλ (στο ίδιο μουντιάλ)? Είναι κάποια πράγματα που μόνο το ποδόσφαιρο στα προσφέρει, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Είτε ακούγεται χαζό και απίθανο είτε όχι...
Ανά τις δεκαετίες, που δεν είναι και λίγες από τότε που ξεκίνησε το άθλημα, έχουμε ζήσει όλοι μεγάλες στιγμές. Ο καθένας στην εποχή του. Μερικοί μεγάλωσαν με τους Ντι Στέφανο, Πούσκας και Εουσέμπιο. Άλλοι με Πελέ, Μπεκενπάουερ, Κρόιφ, Μίλερ και άλλους. Οι επόμενοι με Μαραντόνα, Πλατινί και Νταλγκλίς. Αργότερα, περάσαμε στους Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Μαλντίνι και πολλούς άλλους. Κι εγώ και η γενιά μου είχαμε την ευκαιρία να δούμε στα γήπεδα τον Ρονάλντο, τον Ζιντάν, τον Ριβάλντο, τον Κάρλος, τον Φίγκο, τον Ντελ Πιέρο, τον Ραούλ και τόσους άλλους. Πάντα υπήρχαν φυσιογνωμίες που ξεχώριζαν, παίχτες που μπορούσαν να κάνουν το φαινομενικά αδύνατο, αυτοί που ξεσήκωναν με τις ενέργειες και τα γκολ τους δισεκατομμύρια ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να δούμε μεγάλους τελικούς στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Χάσαμε τον μεγάλο Άγιαξ και τη μεγάλη Γιουβέντους λίγο πριν την εναλλαγή της χιλιετίας, όμως προλάβαμε άλλα. Το Τσάμπιονς Λιγκ του '98 σημαδεύτηκε από την παρουσία του Ντελ Πιέρο και την απόδοσή του, από την παρουσία της Γιούβε σε τρίτο συνεχόμενο τελικό, από την επικράτηση της Ρεάλ για πολλοστή φορά κι από άλλα μεγαλόμικρα ή μικρομέγαλα. Το παγκόσμιο κύπελλο το 1998 φέρει τη σφραγίδα του Ζιζού. Το κύπελλο μπορεί να το σήκωσε ο Ντεσάμπ, αλλά παρ' όλ' αυτά ο κόσμος ήξερε πως ανήκε στον τρελό και λίγο -τότε- καραφλό με το 10 στην πλάτη. Έχουμε δει τον τελικό του 1999 με την χωρίς προηγούμενο ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2000 ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ πήγε άνετα στη Ρεάλ, όμως το Euro είχε έναν συναρπαστικότατο τελικό, με τη Γαλλία να κατακτά το τρόπαιο στην παράταση. Το 2001 είδαμε τον αξέχαστο τελικό του ΟΥΕΦΑ μεταξύ Λίβερπουλ και Αλαβές, με τους "κόκκινους" να σηκώνουν το τρόπαιο χάρη στη νίκη τους με... 5-4. Το 2002 είδαμε τον μάγο Ζινεντίν Ζιντάν να κεραυνοβολεί τον Μπουτ, ενώ είδαμε και έναν εξωπραγματικό Βραζιλιάνο αρτίστα, τον Ρονάλντο, να χαρίζει το παγκόσμιο κύπελλο στη Βραζιλία. Τι να πούμε για το 2004...σκόραρε μέχρι κι ο Χαριστέας! Το κύπελλο της πρωταθλητριας Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο ήρθε στην Ελλάδα για σουβλάκι, μουσακά κι ακρόπολη. Το 2005 ήρθε να μας σοκάρει ο καταπληκτικός τελικός Μίλαν - Λίβερπουλ, με την ομάδα του Μπενίτεθ να πηγαίνει στο Άνφιλντ την κούπα. Για το μουντιάλ του 2006 τα λόγια είναι περιττά. Simply Zidane! Η τελευταία παράσταση του μαέστρου τέλειωσε με μια μικρή παραφωνία στη μουσικάρα του, όμως δεν αλλάζει τίποτα. 2007 = τελικός Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα. Ο τελικός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως η μπάλα που έπαιξε ο Κακά τη χρονιά εκείνη άξιζε για τα καλά. Το 2008 ήταν η χρονιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα επιμείνω ότι ο Ρονάλντο σκόραρε 42 γκολ, όμως ο Τέβεζ έσωσε την ομάδα στα πολύ δύσκολα (κόντρα σε Μπλάκμπερν και Λυόν, για παράδειγμα). Συναρπαστικός τελικός, με το γλίστρημα του Τέρρυ να μας γεμίζει αμφιβολίες για το τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν έπεφτε στο χορτάρι ο αρχηγός της Τσέλσι. Και φέτος, μέχρι σήμερα, έχουμε δει μεγάλες παραστάσεις της Μπαρσελόνα, δύο μεγάλες τεσσάρες της Λίβερπουλ σε Ρεάλ και Γιουνάιτεντ, έναν αναγεννημένο Ντελ Πιέρο να μαγνητίζει και κάτι άλλα λίγα "μικρά".
Δε θέλω να επεκταθώ σε στιγμές και παίχτες, οι περισσότεροι γνωρίζετε αρκετά. Απλά, έχω να πω το εξής. Είναι αρκετά όμορφο να παρακολουθείς τους παίχτες της εποχής σου να μεγαλουργούν. Όμως, γιατί να μην είναι το ίδιο όμορφο ή και περισσότερο να γνωρίζεις παίχτες που άφησαν εποχή και που αγωνίστηκαν δεκαετίες πριν τη γέννησή σου? Η αγάπη όλων για την μπάλα είναι διαχρονική. Εδώ σταματώ το γράψιμο, έτσι απότομα. Τα υπόλοιπα θα τα πουν τα παρακάτω βίντεο. Όσοι θεωρούν πως τους αρέσει το άθλημα όσο και σε μένα, ας φορέσουν μια μακρυμάνικη μπλούζα με κατεβασμένα τα μανίκια. Θα χρειαστούν για να σκουπίσουν τα δάκρυα συγκίνησης που θα κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό τους σε λίγη ώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου