ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ 4-4 ΑΡΣΕΝΑΛ: A PREMIER LEAGUE CLASSIC

Το 'δαμε κι αυτό. Ούτε μία εβδομάδα δεν έχει περάσει από τη Μ.Τρίτη, όταν και παίχτηκε το Τσέλσι - Λίβερπουλ. Ναι γι' αυτή τη ματσάρα λέω, που έληξε 4-4. Όλοι συμφωνήσαμε πως τέτοιο σκορ σε μεγάλο επίπεδο θα κάνουμε πολλά χρόνια να δούμε. Η Λίβερπουλ είχε αντίθετη άποψη, όπως και η Άρσεναλ...Ντέρμπυ μεταξύ των δύο στο Άνφιλντ και το σκορ...4-4!!!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο Αρσάβιν άνοιξε το σκορ στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο Τόρρες ισοφάρισε με κεφαλιά στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Μετά από λίγα, σε σύγχυση της άμυνας της Άρσεναλ ο Μπεναγιούν έκανε το 2-1. Ο Αρσάβιν με δύο προσωπικά γκολ έκανε το 2-3, όμως η Λίβερπουλ ισoφάρισε με το 2ο γκολ του Φερνάντο Τόρρες στον αγώνα. Η Άρσεναλ πέτυχε και 4ο γκολ, πάλι με τον Αρσάβιν. Ο μόνος παίχτης που έχει σκοράρει 4 γκολ στη Λίβερπουλ σε έναν αγώνα και μάλιστα μέσα στο Άνφιλντ (μεταπολεμικά πάντα). Είναι γνωστό πως η Λίβερπουλ δεν τα παρατά ποτέ. Μπεναγιούν στο 90' και φεύγα και...4-4!!!! Είχαμε την τύχη να δούμε ακόμη μία ματσάρα, χαρήκαμε ένα τεράστιο ματς. Δεν έφτασε σε καμία περίπτωση το 4-4, ούτε και το 3-3 του τελικού του Τσ.Λιγκ το 2005. Όμως, ήταν ένα καταπληκτικό ματς. Όπως είπε κι ο σχολιαστής του καναλιού από το οποίο είδα τον αγώνα...Without doubt, a Premier League Classic.
ΥΓ Τα 3 από τα 4 γκολ του Αρσάβιν προήλθαν από λάθη της άμυνας, μην βγείτε όλοι και τον λέτε παιχταρά...
ΥΓ 2: Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είπε πως ήταν το καλύτερο ματς στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ...

Ακόμη ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών...Την έχουν δει όλοι κάπως και το παίζουν μαφιόζοι, ένα μάτσο μαλάκες είναι και να δούμε πότε επιτέλους θα το πάρουν χαμπάρι. Τουλάχιστον, αφού θέλουν να το παίζουν σκληροί ας μάθουν τι έκανε και ο κύριος Προβενζάνο ή κάποιος άλλος από τις μαφιόζικες φαμίλιες. Ας φερθούν όπως ο κύριος Τόνυ Μοντάνα στο "σημαδεμένο", όχι όμως σα ζώα όπως φέρονται τώρα. Έχουμε και λέμε...ένας 28χρονος Αλβανός ήταν το θύμα κι ένας ηλίθιος ο θύτης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά στη δημοσιότητα, δυο άντρες λογομάχησαν σε ένα αμάξι και ο δολοφόνος τράβηξε πιστόλι και τραυμάτισε τον 28χρονο άνδραα. Εκείνος βγήκε από το αμάξι και προσπάθησε να ξεφύγει, όμως ο κυρ εγκληματίας τον αποτελείωσε με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Πότε θα μάθουν πως η εκτέλεση είναι δύο σφαίρες στο στήθος και μία στο κεφάλι? Τζάμπα τα δίδαξε όλα ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και στο "Νονό 2" και στην "Ένταση"? Μαφιόζικη εκτέλεση είναι δύο στο στήθος και μία στο κεφάλι, αστυνομική εκτέλεση είναι τρεις στο στήθος. Άντε γεια...

ΤΟΥΜΠΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ

Έπεσε, έφαγε σαβούρα, τούμπα...Ο λόγος για την Μαντόνα, που δηλώνει λάτρης της ιππασίας. Πριν από περίπου 5 χρόνια είχε ξαναπέσει από άλογο λόγω αδεξιότητάς της, όμως αυτή τη φορά δεν έφταιγε η ίδια. Τα φλατς διαφόρων δημοσιογράφων τρόμαξαν το άλογο, το οποίο δε δίστασε να ρίξει κάτω την εκατομμυριούχο αναβάτη του. Και καλά της έκανε...Η Μαντόνα υπέστη μικρά τραύματα. Για το άλογο δεν έχουμε νεότερα, ίσως η "βασίλισσα" της ποπ βάλει τον Γκάι Ρίτσι να πάει να τραγουδήσει στο τετράποδο. Και τότε το ζώο θα αυτοκτονήσει...Και γι' ακόμη μια φορά, χίλια μπράβο στο αλογάκι.

ΜΟΔΑ: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ 'Η Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ?

Όπως όλοι ξέρουμε ζούμε σε μια εποχή όπου η οικονομική κρίση μας έχει χτυπήσει κατακέφαλα και πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους. Παρ’ όλ’ αυτά ο απλός κοσμάκης, δηλαδή εμείς, συνεχίζει να ακολουθεί πιστά τις συνήθειες του χωρίς να σταματά… Και τώρα θα μου πείτε που κολλάνε όλα αυτά με την μόδα και με το πώς ντύνονται οι άνθρωποι. Και όμως, άμα το δούμε από μια πλευρά πολλά από τα προβλήματα μας αρχίζουν από την στιγμή που τηρούμε ένα στυλ ντυσίματος και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, η οποία πολλές φορές είναι απαράδεκτη και άθλια.

Από την στιγμή που θα βγούμε έξω μέχρι την στιγμή που θα γυρίσουμε σπίτι μας θα έχουμε δει εκατοντάδες διαφημιστικά μηνύματα να μας κατακλύζουν σα θηλιά στο λαιμό. «Αγοράστε το μωβ συνολάκι είναι της μόδας,,, πάρτε τα πορτοκαλί πουκάμισα είναι της εποχής…είναι καλά ρούχα κατασκευασμένα από γνωστό σχεδιαστή μόδας…»Εγώ σε όλα αυτά απαντώ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕ ΜΕ ΧΕΖΕΤΕ!! Πολλές φορές σιχαίνομαι τον αέρα που αναπνέω, όταν βλέπω μπροστά μου ανθρώπους (τις περισσότερες φορές γυναίκες, δεν το λέω για να τις υποτιμήσω αλλά όσο να ‘ναι…) που ντύνονται, εκφράζονται , ζουν έχοντας κατά νου την γνώμη του άλλου και το πώς είναι της μόδας να ντύνεσαι, και κατακρίνουν τους άλλους που δεν ακολουθούν. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι από αυτά τα ψώνια που ζουν στο δικό τους κόσμο, έχοντας τα λεφτά του μπαμπά και το ROLEX αξίας 10000 € έξω από το σχολείο, να υπερηφανεύονται. Γι’ αυτό όταν απέναντι θα δεις έναν ρακοσυλλέκτη να ψάχνει ότι πολυτιμότερο υπάρχει για αυτόν στη ζωή, τα δικά μας σκουπίδια… Εγώ, με συγχωρείτε αλλά, αυτούς τους ανθρώπους που ζουν στο κόσμο τους, τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια και δεν δέχομαι να κρίνουν εμένα που μπορεί να μην είμαι τέλειος αλλά είμαι ο εαυτός μου και δεν κρύβομαι πίσω από μόδα, λεφτά και υποκρισία.


Ναι, ξέρω θα μου πείτε: «Και εσύ τι ξέρεις από μόδα;;» Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το καλό δεν είναι ακριβό και δεν φαίνεται ποτέ η ποιότητα. Η μόδα δεν θα κρίνει ποτέ το πόσο καλά είμαστε ντυμένοι. Επίσης όσο για αυτά τα ψώνια τα οποία πηγαίνουνε στις βιτρίνες των μαγαζιών και λένε μεταξύ τους: «ΑΑΑΑΧ καλέ δες μια ωραία τσαντούλα αααχ πόσο να κάνει, μόνο 500 €, ααα ωραία θα το πω στο μπαμπά να μου την πάρει, είναι της μόδας θα του πω»…Και ο μπαμπάς ο καημένος θα κάνει μια ακόμα εταιρεία-φίρμα πλουσιότερη κατά 500€, η οποία τσάντα, μάλιστα, έχει κόστος παραγωγής 10€. Αν είναι ποτέ δυνατόν…

Δυστυχώς η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο ορισμένα πράγματα πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξουν διότι θα ντρεπόμαστε σε λίγο να βγούμε στο δρόμο διότι δεν θα μας επιτρέπει η μόδα. Μόδα την αποκαλούν αυτοί που θέλουν να οικονομήσουν πολλά χρήματα μέσο πώλησης ρούχων που, συγγνώμη κιόλας αλλά, το κόστος παραγωγής τους είναι λιγότερο από 20 ευρώ και τα χρυσοπληρώνουμε πολλές φορές και παραπάνω από 1000 ευρώ.

Θα ήθελα να τελειώσω λέγοντας ότι μόδα είναι κάτι που εμείς το κρατάμε ζωντανό και κυρίως η άποψη των άλλων, η οποία πολλές φορές δεν είναι αυτή που περιμένουμε και προσπαθούμε να την αλλάξουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχουμε είτε αυτά είναι τα ρούχα, ο διαφορετικός χαρακτήρας δηλ. ο μάγκας, ο ευαίσθητος ο άνθρωπος-πέτρα και κτλ. Πιστεύω όμως ότι κλείνουμε τον αληθινό μας εαυτό στα ρούχα και στις κριτικές των άλλων, οι οποίοι δυστυχώς ή ευτυχώς παίζουν καταλυτικό παράγοντα στην άποψη μας και στη σκέψη μας.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

IT'S MORE THAN JUST A GAME

Ολοένα πιστεύω εντονότερα πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Υπάρχουν στιγμές που τις βλέπεις και τις θυμάσαι μετά από χρόνια, χωρίς να ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Απλά, τις κρατάς στη μνήμη σου για προσωπικούς λόγους. Υπάρχουν, επίσης, στιγμές που με το που τις ζεις ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξεχάσεις. Κι αυτές, όμως, ξέρεις πως αφορούν αποκλειστικά εσένα και όχι ένα σύνολο. Στο ποδόσφαιρο αυτό συχνά καταλύεται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που ξέρεις πως θα τις θυμούνται, εκτός από σένα, κι άλλοι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον πλανήτη. Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο χωρίς τις τραγωδίες του δε θα ήταν τόσο ιδιαίτερο. Ή, όπως λένε οι Άγγλοι, χωρίς τις τραγωδίες... football would never be so special...Μπορεί να έχω άδικο, μπορεί και όχι. Δεν είναι κάτι που θα το κρίνει ο χρόνος, είναι μια απλή άποψη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ του Μαραντόνα στο μουντιάλ του 1986 κόντρα στην Αγγλία? Ποιος θα λησμονήσει στη ζωή του το άπιαστο βολέ του Μάρκο Βαν Μπάστεν το 1988? Μπορεί να σκεφτεί, έστω και ένας, κάποιο άτομο που έχει δει το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2002 και έχει χαθεί από τη μνήμη του? Απλά, κανείς. Η θυσία του Μπεκενπάουερ στον ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου το '70 είναι μία απ' αυτές. Έπαιξε μπάλα ενώ είχε βγάλει τον ώμο του. Πώς θα ένιωθε κάποιος στη θέση του Μπόμπυ Τσάρλτον, ο οποίος το 1958 σώθηκε από το αεροπορικό δυστύχημα της Γιουνάιτεντ και το 1968 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών? Πού μπορεί να το ζήσει κάποιος αυτό, αν όχι στο ποδόσφαιρο? Ο Πλατινί βούρκωσε, όταν το 1983 έχασε το Ευρωπαϊκό από το Αμβούργο στο ΟΑΚΑ. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, το πήρε στο Χέιζελ κόντρα στη Λίβερπουλ. Εκείνες τις ώρες, όμως, σκοτώθηκαν και άνθρωποι. Αυτή είναι η -ας μου επιτραπεί- "μαγεία" του ποδοσφαίρου.

Ο συνδυασμός χαράς και λύπης. Σίγουρα, δε συναντάται μόνο στην μπάλα. Και σε έναν αγώνα στο στίβο μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει. Οι τρεις πρώτοι χαίρονται και αισθάνονται υπερήφανοι, οι υπόλοιποι χαίρονται που κατάφεραν να αγωνιστούν όμως παράλληλα είναι λυπημένοι που ο κόπος τους πήγε χαμένος. Στο ποδόσφαιρο είναι κάπως διαφορετικό. Το πάθος δε συναντάται μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Συχνά, στις κερκίδες είναι που "παίζεται" η μπάλα. Γι' αυτό, εξάλλου, υπάρχουν τα ΓΗΠΕΔΑ και οι ΕΔΡΕΣ. Για παράδειγμα, το Αλλιάνζ Αρένα και το Μονουμεντάλ είναι γήπεδα με καλή ατμόσφαιρα. Το Μπομπονέρα της Μπόκα και το Άνφιλντ της Λίβερπουλ είναι έδρες. Και στην Ελλάδα τα ίδια. Καραϊσκάκη, Τούμπα, Κ.Βικελίδης είναι έδρες, τα υπόλοιπα γήπεδα (και χωράφια...).

Το θέμα με τις έδρες και τα γήπεδα είναι το λιγότερο. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου πολλές φορές είναι απερίγραπτα. Χαίρεσαι ή λυπάσαι ανάλογα με το σκορ της ομάδας σου, είσαι υπερήφανος όταν η εθνική ομάδα της χώρας ή ένας σύλλογος διακρίνεται. Τι νιώθεις, όμως, όταν βλέπεις τον Βαν Μπάστεν να σταματά τόσο νωρίς και άδικα το ποδόσφαιρο? Πώς αισθάνεσαι όταν αντικρίζεις τον Ζιντάν με σκυμμένο κεφάλι δίπλα στο ολόχρυσο παγκόσμιο κύπελλο? Τους χωρίζουν ελάχιστα μέτρα ενώ ουσιαστικά έπρεπε να έχουν επαφή. Τι σκέφτεσαι όποτε βλέπεις μνημεία για νεκρούς σε ομάδες όπως η Λίβερπουλ, ο Ολυμπιακός, η Γιουβέντους, η Γιουνάιτεντ...? Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που σου λέει πως έχασε συγγενή του στην τραγωδία της Γιουνάιτεντ στο 1958 στο Μόναχο? Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τον εσωτερικό του κόσμο στις μαύρες επετείους των ομάδων. Όπως επίσης δεν υπάρχουν και στις χαρούμενες επετείους. Οι παίχτες σε ορισμένες περιπτώσεις αποβάλλουν από πάνω τους ό,τι τους προσδίδει μια "θεϊκή" αύρα, ό,τι τους κάνει ανυπέρβλητους. Τρανταχτό παράδειγμα και εδώ ο Ζιντάν, όταν στις 7 Μαΐου του 2006 αγωνίστηκε για τελευταία φορά με τη φανέλα της Ρεάλ κόντρα στη Βιγιαρεάλ. Ο Θεός δε θα μπορούσε να του στερήσει το γκολ και ο Ζιζού το πέτυχε με κεφαλιά. Όλοι ξέσπασαν σε κραυγές χαράς και ενθουσιασμού, ολόκληρο το Μπερναμπέου χειροκροτούσε. Εκείνη την ώρα τους ένοιαζε το αποτέλεσμα. Στο τέλος του αγώνα τους ένοιαζε κάτι άλλο και ήταν πολύ πιο σημαντικό γι' αυτούς. Συνειδητοποίησαν πως δε θα ξαναδούν τον Ζιντάν να αγωνίζεται με τη βαριά άσπρη φανέλα. Και ήταν τότε που σηκώθηκαν περίπου 82.000 άτομα όρθια να τον αποθεώσουν, παρακαλώντας τον να μη σταματήσει. Κι ο Γάλλος μαέστρος έδειξε την "ανθρώπινη" πλευρά του και όχι αυτή του γνωστού "μάγου". Δάκρυσε και υπενθύμισε σε όλους πως πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος. Πάμε σε άλλες περιπτώσεις. Τι μπορείς να πεις για να παρηγορήσεις τον Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτυ στον τελικό του μουντιάλ του 1994? Ακόμη χειρότερα, πώς μπορείς να κάνεις την οικογένεια του Πάμπλο Εσκομπάρ να νιώσει καλύτερα μετά τη δολοφονία του Πάμπλο επειδή...σκόραρε αυτογκόλ (στο ίδιο μουντιάλ)? Είναι κάποια πράγματα που μόνο το ποδόσφαιρο στα προσφέρει, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Είτε ακούγεται χαζό και απίθανο είτε όχι...

Ανά τις δεκαετίες, που δεν είναι και λίγες από τότε που ξεκίνησε το άθλημα, έχουμε ζήσει όλοι μεγάλες στιγμές. Ο καθένας στην εποχή του. Μερικοί μεγάλωσαν με τους Ντι Στέφανο, Πούσκας και Εουσέμπιο. Άλλοι με Πελέ, Μπεκενπάουερ, Κρόιφ, Μίλερ και άλλους. Οι επόμενοι με Μαραντόνα, Πλατινί και Νταλγκλίς. Αργότερα, περάσαμε στους Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Μαλντίνι και πολλούς άλλους. Κι εγώ και η γενιά μου είχαμε την ευκαιρία να δούμε στα γήπεδα τον Ρονάλντο, τον Ζιντάν, τον Ριβάλντο, τον Κάρλος, τον Φίγκο, τον Ντελ Πιέρο, τον Ραούλ και τόσους άλλους. Πάντα υπήρχαν φυσιογνωμίες που ξεχώριζαν, παίχτες που μπορούσαν να κάνουν το φαινομενικά αδύνατο, αυτοί που ξεσήκωναν με τις ενέργειες και τα γκολ τους δισεκατομμύρια ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να δούμε μεγάλους τελικούς στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Χάσαμε τον μεγάλο Άγιαξ και τη μεγάλη Γιουβέντους λίγο πριν την εναλλαγή της χιλιετίας, όμως προλάβαμε άλλα. Το Τσάμπιονς Λιγκ του '98 σημαδεύτηκε από την παρουσία του Ντελ Πιέρο και την απόδοσή του, από την παρουσία της Γιούβε σε τρίτο συνεχόμενο τελικό, από την επικράτηση της Ρεάλ για πολλοστή φορά κι από άλλα μεγαλόμικρα ή μικρομέγαλα. Το παγκόσμιο κύπελλο το 1998 φέρει τη σφραγίδα του Ζιζού. Το κύπελλο μπορεί να το σήκωσε ο Ντεσάμπ, αλλά παρ' όλ' αυτά ο κόσμος ήξερε πως ανήκε στον τρελό και λίγο -τότε- καραφλό με το 10 στην πλάτη. Έχουμε δει τον τελικό του 1999 με την χωρίς προηγούμενο ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2000 ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ πήγε άνετα στη Ρεάλ, όμως το Euro είχε έναν συναρπαστικότατο τελικό, με τη Γαλλία να κατακτά το τρόπαιο στην παράταση. Το 2001 είδαμε τον αξέχαστο τελικό του ΟΥΕΦΑ μεταξύ Λίβερπουλ και Αλαβές, με τους "κόκκινους" να σηκώνουν το τρόπαιο χάρη στη νίκη τους με... 5-4. Το 2002 είδαμε τον μάγο Ζινεντίν Ζιντάν να κεραυνοβολεί τον Μπουτ, ενώ είδαμε και έναν εξωπραγματικό Βραζιλιάνο αρτίστα, τον Ρονάλντο, να χαρίζει το παγκόσμιο κύπελλο στη Βραζιλία. Τι να πούμε για το 2004...σκόραρε μέχρι κι ο Χαριστέας! Το κύπελλο της πρωταθλητριας Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο ήρθε στην Ελλάδα για σουβλάκι, μουσακά κι ακρόπολη. Το 2005 ήρθε να μας σοκάρει ο καταπληκτικός τελικός Μίλαν - Λίβερπουλ, με την ομάδα του Μπενίτεθ να πηγαίνει στο Άνφιλντ την κούπα. Για το μουντιάλ του 2006 τα λόγια είναι περιττά. Simply Zidane! Η τελευταία παράσταση του μαέστρου τέλειωσε με μια μικρή παραφωνία στη μουσικάρα του, όμως δεν αλλάζει τίποτα. 2007 = τελικός Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα. Ο τελικός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως η μπάλα που έπαιξε ο Κακά τη χρονιά εκείνη άξιζε για τα καλά. Το 2008 ήταν η χρονιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα επιμείνω ότι ο Ρονάλντο σκόραρε 42 γκολ, όμως ο Τέβεζ έσωσε την ομάδα στα πολύ δύσκολα (κόντρα σε Μπλάκμπερν και Λυόν, για παράδειγμα). Συναρπαστικός τελικός, με το γλίστρημα του Τέρρυ να μας γεμίζει αμφιβολίες για το τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν έπεφτε στο χορτάρι ο αρχηγός της Τσέλσι. Και φέτος, μέχρι σήμερα, έχουμε δει μεγάλες παραστάσεις της Μπαρσελόνα, δύο μεγάλες τεσσάρες της Λίβερπουλ σε Ρεάλ και Γιουνάιτεντ, έναν αναγεννημένο Ντελ Πιέρο να μαγνητίζει και κάτι άλλα λίγα "μικρά".

Δε θέλω να επεκταθώ σε στιγμές και παίχτες, οι περισσότεροι γνωρίζετε αρκετά. Απλά, έχω να πω το εξής. Είναι αρκετά όμορφο να παρακολουθείς τους παίχτες της εποχής σου να μεγαλουργούν. Όμως, γιατί να μην είναι το ίδιο όμορφο ή και περισσότερο να γνωρίζεις παίχτες που άφησαν εποχή και που αγωνίστηκαν δεκαετίες πριν τη γέννησή σου? Η αγάπη όλων για την μπάλα είναι διαχρονική. Εδώ σταματώ το γράψιμο, έτσι απότομα. Τα υπόλοιπα θα τα πουν τα παρακάτω βίντεο. Όσοι θεωρούν πως τους αρέσει το άθλημα όσο και σε μένα, ας φορέσουν μια μακρυμάνικη μπλούζα με κατεβασμένα τα μανίκια. Θα χρειαστούν για να σκουπίσουν τα δάκρυα συγκίνησης που θα κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό τους σε λίγη ώρα...

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ, ΜΕΡΟΣ 3ο - ΑΝΤΡΑΣ 'Η ΓΥΝΑΙΚΑ?

Ορίστε και το τρίτο μέρος της μονολογούς πολυλογίας. Το ονομάζω έτσι επειδή και μονολογώ και το καταπληκτικό αυτό έργο (ε ρε σάλια...θα γλιστρήσω...) έχει πολλά μέρη. Ποιος "άρχοντας των δαχτυλιδιών"? Σιγά την τριλογία. Ο "Νονός" εντάξει, το καταλαβαίνω γιατί λέγεται τριλογία. Σαν τη δική μου πολυλογία, όμως, τίποτα...Για να μην αρχίσω το ανούσιο μπλα μπλα από τώρα, διευκρινίζω πως το τρίτο μέρος με τις φιλοσοφίες θα ασχοληθεί με το αιώνιο ερώτημα "Καλύτερο να είσαι άντρας ή γυναίκα?"... Και για την αποφυγή παρεξηγήσεων (επειδή ξέρω ότι μερικοί από σας είστε πολύ άτιμα μυαλά) δηλώνω πως στα πλεονεκτήματα του να είσαι γυναίκα θα βάλω τη φαντασία μου να οργιάσει.

Πάμε πρώτα στον άντρα. Οι περισσότεροι άντρες γνωρίζουν από μπάλα, πολιτική και αυτοκίνητα. Ξέρουν να ορίσουν τι είναι το οφσάιντ και τις περισσότερες φορές αυτοί κρατούν το τιμόνι. Εάν βλέπουν αθλητικά δεν τους λέει κανένας τίποτα, ενώ το να τρώνε πίτσα με το χέρι αποτελεί μαγκιά και όχι κάτι το αντιαισθητικό. Μπορούν να τρώνε όσο τζατζίκι θέλουνε, γιατί στην τελική είναι και εθνικό μας προϊόν (αυτό ισχύει για τους Έλληνες). Το βράδυ ροχαλίζουν κι αυτό ο υπόλοιπος κόσμος το αντιμετωπίζει ως κάτι το φυσικό. Οι καλύτεροι σεφ στον κόσμο είναι άντρες, τα ροκ συγκροτήματα και οι μεγάλες προσωπικότητες ήταν κυρίως άντρες και γενικά, ο άντρας μπορεί να καυχιέται ότι δημιουργήθηκε πρώτος. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα είναι το κατούρημα. Αν βαριέσαι να πας μέχρι την τουαλέτα, κατουράς από την πόρτα. 'Η, αν οι περιστάσεις δε σου επιτρέπουν την πρόσβαση στα ιδιαίτερα, κατουράς όπου γουστάρεις. Δε σε νοιάζει αν κάθεσαι με ανοιχτά τα πόδια, γιατί δε φοράς φούστα. Εδώ να κάνω μια διευκρίνιση, ότι αυτό δεν ισχύει για τον "αισθάνομαι" Σάκη Ρουβά. Οι Έλληνες του 1821 που πολέμησαν ήταν άντρες, αν και υπήρχε και μια Μπουμπουλίνα και μία άλλη πώς τη λέγανε...Όσες χιλιάδες φορές κι αν ξυριστεί μια γυναίκα (πχ στο πόδι της), ποτέ δε θα ξυριστεί όσο καλά ξυρίζεται ένας άντρας στο πρόσωπο. Εκτός βέβαια, αν η γυναίκα κάποτε ήταν άντρας. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Τα άσπρα μαλλιά έχουν και τη γοητεία τους, εξάλλου μόνο τον Τζορτζ Κλούνεϋ να σκεφτεί μια γυναίκα μπορεί να κάνει θαύματα. Στις διάφορες χαιρετούρες με γνωστούς στο δρόμο αρκεί ένα σφύξιμο του χεριού κι όχι σαχλές αγκαλίτσες και σαλιάρικα φιλάκια. Όταν κουρεύεσαι, ακόμη και κανείς να μη σχολιάσει το κούρεμα ή ακόμα κι αν δεν το παρατηρήσει ούτε ένας, απλά χέστηκες...Ενώ, αν μια γυναίκα αλλάξει χτένισμα και δεν ακούσει καμιά 30αριά φορές ότι έγινε κούκλα τότε παθαίνει κρίση άγχους και αβεβαιότητας για τον εαυτό της. Αυτονόητα και παγκοσμίως γνωστά πράγματα...Δεν χαρακτηρίζεσαι κοριτσοάγορο, καθώς ο όρος δεν υπάρχει ή τουλάχιστον χρησιμοποιείται πιο σπάνια από ότι παίρνει πρωτάθλημα η ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, αν κάνεις παρέα με κορίτσια δεν είναι καθόλου κακό. Αν και από μια ηλικία και μετά δε θεωρείσαι καζανόβας αλλά ομοφυλόφιλος. Αυτό είναι άλλο θέμα και το παρατάω ως έχει. Και επειδή δε θέλω να γράφω για το πόσο καλό είναι να είσαι άντρας, το σταματώ εδώ. Το πολύ πολύ σε κάποια διόρθωση της ανάρτησης να προσθέσω άλλα λίγα.

Και πάμε τώρα στις γυναίκες. Το "ωραίο φύλο" όπως αποκαλούνται. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πλεονεκτήματα των γυναικών, ίσως να έπρεπε να τα γράψει γυναίκα. Αλλά θα κάνω φιλότιμες προσπάθειες να σκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερα. Η χαρά της μητρότητας είναι σίγουρα ένα απ' αυτά. Δεν είναι περίεργο να βάφεις το μαλλί σου και να αλλάζεις κάθε βδομάδα χτένισμα. Αντιθέτως, αρέσει στα άτομα γύρω σου (τις περισσότερες φορές). Ακόμη και ράσα μπορεί να βάλει μια γυναίκα, θα ισχυριστεί ότι είναι ρόμπα και όχι ράσα (αν και η ίδια θα γίνει ρόμπα έτσι κι αλλιώς...) και όλα καλά. Όταν μια γυναίκα δεν ξέρει τι είναι το οφσάιντ όλα καλά (νορμάλ όλα ρεεε), ενώ όταν ξέρει όλα τέλεια. Και χάλια να μαγειρέψει κάποια, θα της πουν ότι το φτιαξε καλό. Απλά θα φταίει το λίγο λιγότερο ή λίγο περισσότερο αλατάκι που θα 'πεσε καταλάθος. Πάμε τώρα σε όσα λέει ο φίλτατος καθηγητής (ένας και μοναδικός είναι - ονόματα δε λέμε). Μια γυναίκα ποτέ δεν αγχώνεται, πάντα αγχώνει και ποτέ δεν μπερδεύεται, πάντα μπερδεύει. Αυτά, επαναλαμβάνω, δεν ήταν δικές μου εμπνεύσεις...Χαζομπαμπάς με κόρη γίνεται, με γιο πολύ δύσκολα...Κάθε κούκλα που θέλει η κοπέλα στο τέλος την αποκτά, ενώ ο μπέμπης κάθε νίντζα πολεμιστή που θέλει τον βλέπει μόνο στην τηλεόραση και στα ράφια των μαγαζιών. Οι εξαιρέσεις κι εδώ ελάχιστες, με μόνο λόγο ύπαρξης την επιβεβαίωση του κανόνα. Τα αντικείμενα που έχει στην κατοχή της μια γυναίκα, λοιπόν, είναι πολλαπλάσια αυτών ενός άντρα. Μόνο και μόνο αυτά που κουβαλούν τα θηλυκά στις τσάντες τους είναι κάτι δεκάδες πράματα...Να με συγχωράτε, όμως δεν ξέρω τι άλλο να γράψω στα πλεονεκτήματα των γυναικών.

Συμπερασματικά, λέω το εξής φιλοσοφημένο. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα, καλό είναι. Το καθένα έχει τα πλεονεκτήματά του. Και στην τελική, αν δε γουστάρεις αυτό που είσαι πας σε έναν γιατρό και στα αλλάζει...Εγώ είμαι αντίθετος μ' αυτό, μόνο και μόνο επειδή κοστίζει εκατομμύρια...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!

Ξεκινώ με το εξής φοβερό. Κάτω κάτω, λέει πως η ετικέτα που επέλεξα για την ανάρτηση αυτή είναι οι "ευχές". Μη σας παραξενεύει, για ευχές πρόκειται... Για μας τους "μικρούς", τουλάχιστον όσον αφορά το λύκειο, εύχομαι να περάσουμε πολύυυυυυυυ καλά στο Ναύπλιο. Οι καθηγητές μας να δείξουν κατανόηση και να μη μας κάνουν τα αυτιά τετραπλάσια σε μέγεθος, πρήζοντάς μας με τον Καποδίστρια και όλους τους άλλους που πέρασαν από το Ναύπλιο. Για μας, λέω πως εκτός από τις γνωστές οδηγίες (όχι οινοπνευματώδη ποτά, όχι κάπνισμα μπροστά σε καθηγητές κλπ.) πρέπει να ακολουθήσουμε κι άλλη μία. Δεν την είδα πουθενά γραμμένη, ίσως επειδή θεωρείται αυτονόητο αυτό που λέει. Αλλά ίσως και όχι...Οπότε, εγώ σας το τονίζω. Απαγορεύεται ο αυνανισμός άνω της μισής ώρας. Για πρακτικούς λόγους, όχι τίποτ' άλλο. Επειδή είναι και πολλά τα άτομα, μην περιμένουν μερικοί δύο και τρεις ώρες έξω από την τουαλέτα. Αυτό από μένα. Μακάρι να περάσουμε όλοι καλά, αλλά αφού θα 'μαι κι εγώ εκεί καλά θα περάσουμε. Αύριο πρωί πρωί όλοι "ντου" στα πούλμαν. Για τη δευτέρα λυκείου, πάνω κάτω τα ίδια. Να τηρήσουν την οδηγία που είπα εγώ και επίσης, να λένε τα παιδιά ατάκες του τιτανοτεράστιου Γιάννη Ζουγανέλη. Σαν αυτές που λέει στον Σταρόβα...Όπως και να 'χει, να πολλαπλασιάσουνε τα Λ τους. ΠΧ ΝΑ ΜΗ ΛΕΝΕ "ΜΑΛΑΚΑ" ΑΛΛΑ "ΜΑΛΛΛΛΛΛΑΚΑ"! Και τα γνωστά...Ασπρόπυργος κι όχι Λευκός Πύργος, τούρτα κι όχι μπουγάτσα...Σεβασμός στον Πάμπλο τον Γκαρσία (του συγχωρώ την μποξεριά στον Ντιγκούλη χαχα)...Και για να μην τα λέω εγώ, ας τα πει ο Ζούγας με τον Σταρ Σταρόβα!

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΑ. Α ΝΑΙ, ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ...