ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Μαζί τα φάγαμε??


Όπως όλοι γνωρίζουμε τα τελευταία 2 χρόνια η Ελλάδα περνάει δύσκολες μέρες.Τόσο η οικονομική κρίση όσο και η κοινωνική καθημερινά σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό του Έλληνα .Παρ'όλα αυτά υπάρχουν και ορισμένοι πολιτικοί που με τις δηλώσεις και το θράσος τους ''ερεθίζουν'' τον κόσμο.
Ένας από αυτούς τους πολιτικούς είναι και ο κ.Πάγκαλος ο οποίος φέτος με ορισμένες δηλώσεις του έχει οργίσει τον ελληνικό λαό.Μία από αυτές είναι και το ''Μαζί τα φάγαμε'' στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010 αναφερόμενος στις προσλήψεις και τα προβοκάτσια που έχουν γίνει από τις παλαιότερες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ ακόμα παλιότερα.Μπορεί να είμαι μόλις 18 ετών και να μην γνωρίζω πολλά για την πολιτική ωστόσο με έχουν μάθει οι γονείς μου να ξεχωρίζω την θέση του κάθε πολιτικού απο την κορο'ι'δία.Έτσι λοιπόν απαντώ στον κ.Πάγκαλο.''Μόνοι σας τα φάγατε''!.Βλέποντας και συγκρίνοντας την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν οι πολιτικοί της χώρας μας με αυτήν του ελληνικού λαού που παλεύει για τα προς το ζείν με μισθούς της τάξης των 700 ευρώ των 800 κ.ο.κ.Επίσης ο ελληνικός λαός,που τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον ακούει και πιστεύει πολλές υποσχέσεις,δεν διαθέτει 60 ακίνητα όπως ορισμένοι πολιτικοί(βλ.Τσοχατζόπουλος,Λαλιώτης κτλ) .
Ακόμη διάφορες άλλες δηλώσεις όπως ''Οι πολίτες πιο διεφθαρμένοι'' από τον κ.Πάγκαλο και πάλι οπλίζουν τον κόσμο με οργή και μίσος.Πρίν μερικά χρόνια π.χ το 2001 αν ακούγαμε στις ειδήσεις ότι κάποια μερίδα ανθρώπων γροθοκόπησαν κάποιο πολιτικό τότε θα λέγαμε ''Τους αλήτες τι κάνανε?!!''.Το 2011 έγινε.Θα θυμόμαστε το περιστατικό με τον κ.Χατζηδάκη,ο οποίος σχετικά με τους υπόλοιπους ήταν αυτός που έφαγε τα λιγότερα,πολύς κόσμος την επόμενη μέρα έλεγε ''καλά του κάνανε''.Για αυτό λοιπόν τι θα γίνει αν βρεθούν στα χέρια ορισμένων πολιτικοί όπως ο κ.Πάγκαλος?Αυτό μπορεί να το μάθουμε αν συνεχιστούν από τους πολιτικούς της χώρας μας παρόμοιες δηλώσεις.
Υ.Γ.''Μαζί τα φάγατε,κύριε Πάγκαλε!''

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Όταν ο κόσμος φωνάζει ''Κι'αλλο κι'άλλο''...


...τότε κατα πάσα πιθανότητα ολόκληρη η κοινωνία μας έχει διαλυθεί.Τώρα που το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τελειώσει μπορούμε πιστεύω να κάνουμε έναν απολογισμό για τα όσα διαδραματίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα την περίοδο 2010-2011.Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής,ωστόσο στις μνήμες αρκετών οπαδών θα μείνουν τα επεισόδια που πραγματοποιήθηκαν για πολλοστή φορά.Ας θυμηθούμε για ακόμη μια φορά το περιβόητο Τελικό Κυπέλλου,που με τόση επιτυχία οργάνωσε η Ε.Π.Ο,όπου γίναμε θεατές ενός ανελέητου κυνηγητού μεταξύ των δυνάμεων των Μ.Α.Τ με τους ''φιλάθλους'' της Α.Ε.Κ που τόσο πολύ την αγαπάνε.Τα Μ.Α.Τ ωστόσο κάποια στιγμή χτυπούν τους οργανωμένους με ορμή και τότε ακούγονται, για πρώτη φορά από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου, χειροκροτήματα
και το γνωστό ''Κι'άλλο,κι'άλλο''.Πιστεύω ότι για όσα μιλάμε καθημερινά πάνε χαμένα με την έννοια ότι δεν έχει αποτύχει μόνο ο αθλητισμός της Ελλάδος,όχι μόνο η παιδεία της,αλλά και τελικά αποδεικνύεται ότι σιγά σιγά χάνουμε και την ανθρωπιά μας.Πιστεύω πως αυτό είναι χειρότερο από τα υπόλοιπα.Δεν λέω πως δεν πρέπει κάποια στιγμή να μπεί μια τάξη σε αυτή την χώρα με κάποιο ακραίο τρόπο αλλα δεν περίμενα ποτέ μου να επιφημεί ο κόσμος τα Μ.Α.Τ για το αν ρίχνουν πολύ ξύλο ή όχι.Έτσι λοιπόν για να κλείσω σχετικά με αυτό το θέμα,θεωρώ πως δεν θα πρέπει να μας απασχολεί τόσο πόσο καλό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο,αλλά πόσο ανθρωπιά έχει καθένας από εμάς μέσα του.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ "ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ"

Αισίως φτάσαμε στις 28 Μαΐου κι αυτής της χρονιάς, του 2011. Πέρσι τέτοια εποχή ο πρωταθλητής Ευρώπης είχε ήδη στεφθεί. Ήδη από τις 22 του περσινού Μάη, η Ίντερ απολάμβανε τη θέση του νικητή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, χάρη στο 2-0 επί της Μπάγερν Μονάχου με τα δύο γκολ του Μιλίτο, στον τελικό του Σαντιάγκο Μπερναμπέου.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά και σίγουρα παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον. Τον φετινό τελικό θα τιμήσουν με την παρουσία τους η Μπαρτσελόνα κι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι οι δυο τους επιστρέφουν στο τόπο του πρώτου τους "εγκληματος" στη διοργάνωση, στο Γουέμπλεϋ.

Στις 29 Μάη του 1968, η Γιουνάιτεντ αντιμετωπίζει στο "ναό του ποδοσφαίρου" τη Μπενφίκα, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Η κανονική διάρκεια έληξε 1-1, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί το ματς στην παράταση. Εκεί, η Γιουνάιτεντ το 'κανε το "έγκλημα", αφού εν τέλει "σκότωσε" τη Μπενφίκα με 4-1. Μια δεκαετία και κάτι μετά το ξεκλήρισμα της μεγάλης ομάδας του '58 εξαιτίας της τραγωδίας του Μονάχου, η Γιουνάιτεντ έφτασε εκεί, όπου ίσως έφτανε κι η προηγούμενη μεγάλη φουρνιά παιχτών που είχε. Κατέκτησε το τρόπαιο κι έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα (δεύτερη βρετανική, μετά την Σέλτικ ένα χρόνο πριν) που έκανε κάτι τέτοιο. Ο Ματ Μπάσμπι αποζημιώθηκε κατά κάποιο τρόπο για τα όσα έζησε εκείνο το Φλεβάρη του 1958.

"Δολοφονία", όμως, διέπραξε κι η Μπαρτσελόνα το 1992. Για την ακρίβεια, δράστης ήταν ο Ρόναλντ Κούμαν. Με αντίπαλο την Σαμπντόρια στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, ο Ολλανδός αμυντικός δε δίστασε και με το φάουλ που εκτέλεσε στην παράταση, ασέλγησε πάνω στα δίχτυα των Ιταλών και χάρισε το τρόπαιο στους Καταλανούς και στον Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος τότε τους προπονούσε. Μ' αυτόν τον τρόπο, η Μπαρτσελόνα πήρε σπίτι της το πρώτο κύπελλο πρωταθλητριών της ιστορίας της.


Το Γούμπλεϋ δεν είναι πια το ίδιο, καθώς πριν χρόνια γκρεμίστηκε και στη νέα του μορφή, αποτελεί ένα υπερσύγχρονο και πανέμορφο στάδιο, χωρητικότητας 90.000 θεατών. Από τα πρώτα που όλοι επισημαίνουν είναι πως οι περίφημοι δίδυμοι πύργοι του παλιού σταδίου απουσιάζουν, όμως απόψε λίγοι θα έχουν το μυαλό τους εκεί και όχι στον τελικό. Σ' αυτό το γήπεδο έχουν πραγματοποιηθεί οι περισσότεροι τελικοί της διοργάνωσης, ο αποψινός θα είναι ο έκτος. Ο πρώτος ήταν το 1963 με την κατάκτηση της Μίλαν, ο δεύτερος το 1968 με την κατάκτηση της Γιουνάιτεντ, ο τρίτος το 1971 με την κατάκτηση του Άγιαξ, ο τέταρτος το 1978 με την κατάκτηση της Λίβερπουλ κι ο πέμπτος το 1992 με την κατάκτηση της Μπαρτσελόνα.

Επιπλέον, ο νικητής του τελικού θα ξεπεράσει τον αντίπαλο σε κατακτήσεις, διότι αμφότερες οι ομάδες έχουν από 3. Κάποια, λοιπόν, θα φτάσει τις 4. Και έτσι θα ισοφαρίσει αυτές των Άγιαξ (1971,1972,1973,1995) και Μπάγερν (1974,1975,1976,2001). Πέραν των τροπαίων που πήραν στο Γουέμπλεϋ, η Γιουνάιτεντ το 'χει σηκώσει το 1999 στο Καμπ Νου, μέσα στην έδρα της Μπάρτσα, στον δραματικό τελικό με την Μπάγερν, της οποίας επιβλήθηκε με 2-1 και στο Λουζνίκι το 2008, απέναντι την Τσέλσι, την οποία κέρδισε στη διαδικασία των πέναλτυ (κανονική διάρκεια 1-1). Απ' την άλλη, η Μπαρτσελόνα σήκωσε το δεύτερό της το 2006 στο Σταντ ντε Φρανς κόντρα στην Άρσεναλ με σκορ 2-1 και απέναντι στην αποψινή αντίπαλό της, τη Γιουνάιτεντ, το 2009, την οποία κέρδισε στο Ολύμπικο της Ρώμης.

Η γκρίνια κατά τη διάρκεια της χρονιάς ήταν αρκετή για τους δύο φιναλίστ. Πολλοί επέκριναν τη Γιουνάιτεντ ότι πλέον δεν προσφέρει το θέαμα που κάποτε προσέφερε κι ότι είναι ομάδα του αποτελέσματος. Λογικό να θέλει ο κόσμος το θέαμα, αλλά δεν μπορείς να επικρίνεις τόσο πολύ μια ομάδα που κατάφερε να σηκώσει το πρωτάθλημα στη χώρα της (ξεπερνώντας τα 18 πρωταθλήματα της Λίβερπουλ και φτάνοντας 19) και να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ας μην ξεχνούν μερικοί, άλλωστε, ότι στην ενδεκάδα της Γιουνάιτεντ δεν βρίσκονται οι ίδιοι παίχτες που ήταν πριν μερικά χρόνια, ενώ οι παλιοί μπαλαδόροι (πχ Γκιγκς) έχουν μεγαλώσει και παρά τις όποιες ενέργειες, οι αντοχές τους έχουν μειωθεί.

Από την άλλη, για την Μπαρτσελόνα έχουν ακουστεί πολλά για τη διαιτησία. Είναι αλήθεια ότι υπήρξε λίγη εύνοια απέναντί της στους ημιτελικούς με τη Ρεάλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εύνοια έγινε επίτηδες κι όχι από λάθη. Επιπλέον, στο πρώτο ματς του Μπερναμπέου, μπορεί να γκρινιάζουν αρκετοί για την αποβολή του Πέπε, όμως ο διαιτητής κάλλιστα θα μπορούσε ν' αποβάλλει κι άλλους. Το λάθος, λοιπόν, δεν ήταν η αποβολή του Πέπε, αλλά η μη αποβολή περισσότερων τιτικών, που πίστεψαν ότι με μια τούμπα στο χορτάρι παραπάνω, η ομάδα τους θα κερδίσει την πρόκριση. Κατ' εμέ η Μπάρτσα θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, δεν είναι η ομάδα που περιμένει από τη διαιτησία για να προχωρήσει. Ένα μερίδιο ευθύνης για την πρόκριση αναλογεί στις διαιτητικές αποφάσεις, αλλά πολύ μικρό. Έχουν συμβεί πολλά μεγαλύτερη και εξώφθαλμα εγκλήματα ακόμη και στο Τσάμπιονς Λιγκ και οι αποφάσεις στους δύο ημιτελικούς των ισπανικών ομάδων δεν ανήκουν σε καμία περίπτωση σ' αυτά. Πέραν αυτού, συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι αυτή η ομάδα παίζει συνέχεια με τον ίδιο τρόπο. Παίζει όμορφα και το απολαμβάνεις, όμως ίσως μετά από ένα σημείο κουράζεσαι. Ναι, εγώ κουράζομαι, ειδικά όταν το ματς δεν της βγαίνει κι επιμένει στο γύρω γύρω απ' την περιοχή, χωρίς να δοκιμάζει σουτ. Αλλά αφού είναι αποτελεσματική έτσι, δεν έχει λογική να την επικρίνω και τόσο πολύ πια.

Στο θέμα του προπονητή, η Γιουνάιτεντ έχει προβάδισμα απέναντι -μάλλον- σε οποιαδήποτε ομάδα αυτή τη στιγμή. Μπορεί ο Φέργκιουσον να τη σπάει σε όλους με τις γκρίνιες του ακόμα κι έπειτα από νίκες της Μάντσεστερ με 3-0 ή και πιο άνετες, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι μια τεράστια προπονητική φυσιογνωμία. Ξέρει να εκμεταλλεύεται στο απόλυτο το έμψυχο (παίχτες) και το άψυχο (τσίχλα) υλικό του. Μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις απρόσμενες καταστάσεις για την ομάδα του και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει τον πάγκο του. Κάτι τέτοιο ο Γκουαρδιόλα δεν έχω δει να το κάνει, οι αλλαγές του είναι πάντα προβλέψιμες, ενώ, ακόμη, στα δύσκολα κολλάει και δεν βρίσκει λύσεις. Αν το ματς στραβώσει για την Μπάρτσα, δεν είναι απίθανο να αναζητήσουν οι παίχτες μόνοι τους λύση, μιας κι ο Καταλανός στον πάγκο θα δυσκολεύεται να επινοήσει κάτι.

Αντίθετα, οι παίχτες των ομάδων ως ομάδες παρουσιάζουν μεγάλη διαφορά ποιότητας. Η Μπαρτσελόνα είναι πολύ ανώτερη από τη Γιουνάιτεντ σε ποιότητα κι ας υποστηρίζουν το αντίθετο πολύ. Είναι ανώτερη γιατί σχεδόν όλοι οι παίχτες της ξέρουν μπάλα. Στη Γιουνάιτεντ, όμως, ο Βαν Ντερ Σααρ (που απόψε κλείνει την καριέρα του) ξέρει περισσότερα καντάρια μπάλα π.χ. από τον Παρκ! Σ' αυτόν τον τομέα το προβάδισμα το 'χει ξεκάθαρα η παρέα του Μέσσι, με εξαίρεση τους τερματοφύλακες, μιας κι ο Ολλανδός της Γιουνάιτεντ είναι ποιοτικότερος από τον κοντό με το ξυρισμένο κεφάλι της Μπάρτσα. Σε θέματα τακτικής, η Γιουνάιτεντ είναι καλύτερη. Η Μπαρτσελόνα είναι ταχύτερη και με και χωρίς την μπάλα, αλλά στον τομέα της συγκέντρωσης μέσα στον αγώνα η Γιουνάιτεντ μάλλον υπερτερεί. Στα στημένα οι Άγγλοι είναι παραδοσιακά καλύτεροι, κάτι που ενισχύει και το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα παίζει με την μπάλα κάτω και συνήθως χρησιμοποιεί κοντινή πάσα σε φάουλ και κόρνερ.

Γενικά, υπάρχει ισορροπία μεταξύ των ομάδων. Σε καθαρό ματς, χωρίς περίεργη διαιτησία και με 11 εναντίον 11, η Μπαρτσελόνα έχει ένα μικρό προβάδισμα (κυρίως επειδή όταν παίζει, έχει μεγάλη κατοχή). Αυτό, όμως, σ' έναν τελικό μπορεί να διαταραχθεί εξαιρετικά εύκολα. Ένα φάουλ, ένα πέναλτυ, μια κάρτα παραπάνω και το ματς έρχεται τούμπα. Ειδικά με αγγλική ομάδα σε τελικό στο Γουέμπλεϋ (κάτι για το οποίο μιλούσα από τον Αύγουστο), πόσο εύκολο είναι να μην επηρεαστεί ο διαιτητής (Viktor Kassai) και να παίξει 50-50 κι όχι έστω 45-55; Το σίγουρο είναι ότι η UEFA θα μπορούσε να επιλέξει ένα διαιτητή με μεγαλύτερη εμπειρία από μεγάλα ματς. Μένει να δούμε κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι όποιες προβλέψεις.

Το λέω σε κάθε τελικό, θα το πω γι' άλλη μια φορά. Πάνω απ' όλα να δούμε ποδόσφαιρο. Έχουν περάσει έξι χρόνια από τον απολαυστικό τελικό του 2005 και τρία από τον καλό (σε σύγκριση με άλλους πρόσφατους) του 2008. Είναι καιρός να δούμε κάτι σπουδαίο κι ελπίζουμε να μην είναι το νεροζούμι που είδαμε το 2009, με το ματς να λήγει ουσιαστικά από το 10' με το γκολ του Ετό και να γίνεται κι η απονομή στο 70' με την κεφαλιά-γκολ του Μέσσι. Αφού μπορούν οι φιναλίστ να προσφέρουν κάτι μνημειώδες, ας το κάνουν!


BARCELONA - MANCHESTER UNITED @ WEMBLEY STADIUM
21:45 NET / ERT HD