Είναι μια μέρα απ' τις "σπέσιαλ" της ζωής, με απ' όλα μέσα (μονάχα θεωρητικά). Είναι η μέρα της ενηλικίωσης. Από 'δω και μπρος, αλλάζουν τα πράγματα. Όχι αμέσως, αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο. Καιρός ήταν να φτάσει και μακάρι να έχει κάποιο νόημα το γεγονός ότι, επιτέλους, ήρθε.
Βέβαια, κάπως διαφορετικά τα περίμενα τα πράγματα. Περίμενα και να έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου και να κάνω ένα πάρτυ δίχως προηγούμενο και, και και... Αλλά πού τέτοια τύχη... Ούτε χρόνος δεν υπάρχει, ούτε και η διάθεση. Για το χρόνο το καταλαβαίνω και το 'χα σκεφτεί και στο παρελθόν πως, αν η τρίτη λυκείου είναι όντως τόσο χάλια όσο έλεγαν ότι είναι, δύσκολα θα μπορούσα να βρω χρόνο να οργανώσω κάτι. Αλλά για τη διάθεση μου προκαλεί εντύπωση. Από μικρός θυμάμαι ότι δύο πράγματα περίμενα σαν τρελός συνέχεια (βασικά πολλά περίμενα, αλλά αναφέρω δύο που αφορούν μόνο το 2011), την ενηλικίωση και την 5ήμερη. Από το δημοτικό έλεγα με τους φίλους μου για τους... τυχερούς της τρίτης λυκείου, οι οποίοι πηγαίνουν 5ήμερη, ενώ εμείς άντε να πηγαίναμε σε κανά πάρκο, σε κανά μουσείο, στην καλύτερη σε ένα θέατρο να δούμε την Ρουγγέρη εκεί κάτω στην Πειραιώς. Σκεφτόμασταν πότε θα έρθει, διάολε, η μέρα που θα τελειώσουμε μια και καλή το σχολείο και τι πάρτυ θα έκανε ο καθένας στα 18 του. Αλλιώς τα λέγαμε και τα σκεφτόμασταν τότε, αλλιώς στο γυμνάσιο, ακόμα και πρόπερσι και πέρσι διαφορετικά τα είχαμε στα μυαλά μας. Ε, ντάξει, φέτος το 'χουμε πάρει χαμπάρι ότι η χρονιά έχει άρωμα σκατού με ρίγανη (στην καλύτερη περίπτωση) κι αν έχουμε την τύχη να το μυρίσουμε, τότε δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο.
Περίμενα πολλά χρόνια την ημέρα και ποτέ δεν μπορούσα να προσδιορίσω πόσο καλή διάθεση θα είχα ή πόσο ξεχωριστή θα μου φαινόταν αυτή η δεύτερη μέρα του Φλεβάρη του 2011. Η απάντηση είναι πως είναι σχεδόν ίδια με τις υπόλοιπες ημέρες. Σίγουρα υπάρχουν και διαφορετικές σκέψεις, αλλά σε μικρό ποσοστό. Από 'κει που το θεωρούσα ως ημέρα-ορόσημο που όμοιά της δε θα μπορούσε να υπάρξει, κατέληξα να μην τη θεωρώ κάτι σπουδαίο. Αν αυτό είναι καλό ή όχι, ας το πει κάποιος μεγαλύτερος, αν μπορεί κι αυτός, βέβαια. Αλλά ότι μερικοί ηλίθιοι (μην το πάρετε προσωπικά εσείς που περάσατε από υπουργεία παιδείας, οικονομικών κ.λπ., αλλά για σας λέω) ευθύνονται εν μέρει γι' αυτό, για μένα είναι σίγουρο. Τουλάχιστον, όσο δεν είναι στο απόλυτο χάλι τα πράγματα, υπάρχει και κάτι θετικό.
Σήμερα, λοιπόν, για να πω και κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο (ως συνήθως δηλαδή), συμπληρώνεται η 18άδα της αποστολής. Το ποια είναι αυτή η περίφημη αποστολή, μακάρι να το 'ξερα, αλλά ας το λέω έτσι, για να φαίνεται σημαντικό το γεγονός. Στην ουσία είναι, αλλά μάλλον δεν μπορώ ακόμη να το αντιληφθώ. Υπό διαφορετικές συνθήκες, μπορεί να συνέβαιναν κι όσα ήθελα από το δημοτικό. Υπό τις παρούσες συνθήκες, άντε να φάμε κανά γλυκό, να πιούμε και καμιά μπύρα και μετά θα 'μαστε ευχαριστημένοι. Το παράπονο θα μου μείνει, γιατί είμαι και γνωστός γκρινιάρης (για να ικανοποιήσω αυτιά και μάτια το είπα), όμως, τι διάολο, θα 'ρθει κι η ώρα που θα με αποζημιώσω για την απώλεια της διασκέδασης ανήμερα.
Έχω μπόλικα να πω αλλά είτε δε μου 'ρχονται, είτε δεν βρίσκω τον καλύτερο τρόπο να τα γράψω. Κρίμα θα 'ταν σ' ένα (δήθεν) αντιπροσωπευτικό κείμενο για τη συμπλήρωση των 18, να είναι κάποια πράγματα γραμμένα μέτρια (λες και το παραπάνω κείμενο πάει για νόμπελ λογοτεχνίας). Γι' αυτό και δε θα γράψω περισσότερα. Χρόνια μου πολλά, λοιπόν, και να με χαίρεστε!
Μ' αυτά μου εύχομαι χρόνια πολλά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου