ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ 18άδα ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ...

Είναι μια μέρα απ' τις "σπέσιαλ" της ζωής, με απ' όλα μέσα (μονάχα θεωρητικά). Είναι η μέρα της ενηλικίωσης. Από 'δω και μπρος, αλλάζουν τα πράγματα. Όχι αμέσως, αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο. Καιρός ήταν να φτάσει και μακάρι να έχει κάποιο νόημα το γεγονός ότι, επιτέλους, ήρθε.

Βέβαια, κάπως διαφορετικά τα περίμενα τα πράγματα. Περίμενα και να έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου και να κάνω ένα πάρτυ δίχως προηγούμενο και, και και... Αλλά πού τέτοια τύχη... Ούτε χρόνος δεν υπάρχει, ούτε και η διάθεση. Για το χρόνο το καταλαβαίνω και το 'χα σκεφτεί και στο παρελθόν πως, αν η τρίτη λυκείου είναι όντως τόσο χάλια όσο έλεγαν ότι είναι, δύσκολα θα μπορούσα να βρω χρόνο να οργανώσω κάτι. Αλλά για τη διάθεση μου προκαλεί εντύπωση. Από μικρός θυμάμαι ότι δύο πράγματα περίμενα σαν τρελός συνέχεια (βασικά πολλά περίμενα, αλλά αναφέρω δύο που αφορούν μόνο το 2011), την ενηλικίωση και την 5ήμερη. Από το δημοτικό έλεγα με τους φίλους μου για τους... τυχερούς της τρίτης λυκείου, οι οποίοι πηγαίνουν 5ήμερη, ενώ εμείς άντε να πηγαίναμε σε κανά πάρκο, σε κανά μουσείο, στην καλύτερη σε ένα θέατρο να δούμε την Ρουγγέρη εκεί κάτω στην Πειραιώς. Σκεφτόμασταν πότε θα έρθει, διάολε, η μέρα που θα τελειώσουμε μια και καλή το σχολείο και τι πάρτυ θα έκανε ο καθένας στα 18 του. Αλλιώς τα λέγαμε και τα σκεφτόμασταν τότε, αλλιώς στο γυμνάσιο, ακόμα και πρόπερσι και πέρσι διαφορετικά τα είχαμε στα μυαλά μας. Ε, ντάξει, φέτος το 'χουμε πάρει χαμπάρι ότι η χρονιά έχει άρωμα σκατού με ρίγανη (στην καλύτερη περίπτωση) κι αν έχουμε την τύχη να το μυρίσουμε, τότε δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο.

Περίμενα πολλά χρόνια την ημέρα και ποτέ δεν μπορούσα να προσδιορίσω πόσο καλή διάθεση θα είχα ή πόσο ξεχωριστή θα μου φαινόταν αυτή η δεύτερη μέρα του Φλεβάρη του 2011. Η απάντηση είναι πως είναι σχεδόν ίδια με τις υπόλοιπες ημέρες. Σίγουρα υπάρχουν και διαφορετικές σκέψεις, αλλά σε μικρό ποσοστό. Από 'κει που το θεωρούσα ως ημέρα-ορόσημο που όμοιά της δε θα μπορούσε να υπάρξει, κατέληξα να μην τη θεωρώ κάτι σπουδαίο. Αν αυτό είναι καλό ή όχι, ας το πει κάποιος μεγαλύτερος, αν μπορεί κι αυτός, βέβαια. Αλλά ότι μερικοί ηλίθιοι (μην το πάρετε προσωπικά εσείς που περάσατε από υπουργεία παιδείας, οικονομικών κ.λπ., αλλά για σας λέω) ευθύνονται εν μέρει γι' αυτό, για μένα είναι σίγουρο. Τουλάχιστον, όσο δεν είναι στο απόλυτο χάλι τα πράγματα, υπάρχει και κάτι θετικό.

Σήμερα, λοιπόν, για να πω και κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο (ως συνήθως δηλαδή), συμπληρώνεται η 18άδα της αποστολής. Το ποια είναι αυτή η περίφημη αποστολή, μακάρι να το 'ξερα, αλλά ας το λέω έτσι, για να φαίνεται σημαντικό το γεγονός. Στην ουσία είναι, αλλά μάλλον δεν μπορώ ακόμη να το αντιληφθώ. Υπό διαφορετικές συνθήκες, μπορεί να συνέβαιναν κι όσα ήθελα από το δημοτικό. Υπό τις παρούσες συνθήκες, άντε να φάμε κανά γλυκό, να πιούμε και καμιά μπύρα και μετά θα 'μαστε ευχαριστημένοι. Το παράπονο θα μου μείνει, γιατί είμαι και γνωστός γκρινιάρης (για να ικανοποιήσω αυτιά και μάτια το είπα), όμως, τι διάολο, θα 'ρθει κι η ώρα που θα με αποζημιώσω για την απώλεια της διασκέδασης ανήμερα.

Έχω μπόλικα να πω αλλά είτε δε μου 'ρχονται, είτε δεν βρίσκω τον καλύτερο τρόπο να τα γράψω. Κρίμα θα 'ταν σ' ένα (δήθεν) αντιπροσωπευτικό κείμενο για τη συμπλήρωση των 18, να είναι κάποια πράγματα γραμμένα μέτρια (λες και το παραπάνω κείμενο πάει για νόμπελ λογοτεχνίας). Γι' αυτό και δε θα γράψω περισσότερα. Χρόνια μου πολλά, λοιπόν, και να με χαίρεστε!


Μ' αυτά μου εύχομαι χρόνια πολλά:





Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΨΑΞΙΜΟ ΚΙ Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

12 Σεπτεμβρίου του 1981. Aυτή είναι η ημερομηνία όπου ο τεράστιος Ρόρυ Γκάλαχερ έπαιξε στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πρόκειται για μία απ' τις μεγαλύτερες και καλύτερες συναυλίες που έχουνγίνει στην Ελλάδα από ξένο καλλιτέχνη και για μια συναυλία, που μαζί με το πακέτο εντός κι εκτός γηπέδου, έχει μείνει στη μνήμη όσων τα έζησαν, αλλά, επίσης, μαθαίνονται κι από νεότερους.

Όσα ακολουθούν αποτελούν κατά βάση μάλλον αμπελοφιλοσοφίες ή, για να το θέσω αλλιώς, κάπως πιο εξευγενισμένα και σωστά, σκόρπιες σκέψεις, παρά κάτι άλλο.

Σήμερα το πρωί ξαφνικά ένιωσα μια απίστευτη ανάγκη να ακούσω το Moonchild. Πρέπει να 'ταν η πρώτη φορά που έπαθα κάτι τέτοιο, εξάλλου το συγκεκριμένο κομμάτι το ακούω κάθε μέρα και κάμποσες φορές, δεν είναι ότι είχα καιρό να το ακούσω και μου 'ρθε η επιθυμία απότομα. Μόνο αφού το άκουσα, μπόρεσα να ηρεμήσω. Μου 'κανε εντύπωση η όλη φάση.

Απόψε το βράδυ άτομο που βρισκόταν στη συναυλία της Νέας Φιλαδέλφειας, μου είπε ότι "έφαγε" καπνογόνο και άκουγε τον Ρόρυ με τα μάτια δακρυσμένα. Κι ο Ιρλανδός, βέβαια, είχε δακρύσει. Τα επεισόδια που έγιναν εκείνο το βράδυ είναι ευρέως γνωστά, δε νομίζω να χρειάζεται να πω κάτι άλλο για το συγκεκριμένο. Απλά, μόνο, αναφέρω το πρωτοσέλιδο "κάηκε η Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες".



Και εκεί ξεκίνησα να σκέφτομαι πως αυτοί ήταν όντως ροκάδες. Τους βοηθούσαν οι καλλιτέχνες να είναι. Στις μέρες είναι γνωστό πως ό,τι πιο ροκ κυκλοφορεί (όπως λένε, βέβαια, οι διάφοροι σχετικοί-άσχετοι) είναι κάτι ατομάκια που μαζί με λίγη ηλεκτρική κιθάρα βάζουν και κάποια μπιτ, νομίζοντας ότι έφτιαξαν ροκ κομμάτια. Πόσο έξω πέφτουν...

Οι παλιότεροι έχουν ζήσει συναυλίες σαν αυτή του Ρόρυ, με την κιθάρα του να κελαηδάει και τα μάτια δακρυσμένα από τα καπνογόνα. Οι ακόμη πιο παλιοί έζησαν τη συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού που διεκόπη - ο θείος μου ήταν μέσα και έχω ακούσει κάτι λίγα. Είναι μέρος του ροκ αυτό. Να γίνονται συναυλίες υπό αντίξοες συνθήκες. Είναι και μεγαλύτερη η... ευχαρίστηση (τι ευγενικά που το 'πα) που νιώθει το κοινό.

Ακούγοντας το Moonchild, μου φαίνεται πως βγάζει μια απίστευτη ενέργεια, έναν έντονο λυρισμό και μία ελαφριά θλίψη. Αυτό είναι υποκειμενικό, έτσι το αντιλαμβάνονται τα δικά μου αυτιά. Είναι τραγούδι που έχοντας πίσω τη δύναμή σου και μπροστά τα όνειρά σου, μπορείς να κλείσεις τα ματάκια σου και να ακουμπήσεις κυριολεκτικά ό,τι θες. Σε παρασύρει, αλλά σε αφήνει κι ελεύθερο. Εξάλλου ροκ και ελευθερία -για μένα, τουλάχιστον- πάνε μαζί.

Ακόμη, στο σήμερα γεμίζει με 80.000 κόσμο το ΟΑΚΑ για τη συναυλία των U2, με τις τιμές των εισιτηρίων στα ύψη. Οι φανς τα δίνουν άνετα. Αυτό, όμως, δεν έχει γούστο. Θεωρώ ότι ποτέ μου δεν έχω μαζέψει χρήματα με τόσο κόπο, που αυτό που θα αγοράσω μετά να το εκτιμήσω τόσο. Κι αν έχει γίνει με μια πρώτη μορφή, σίγουρα θα αγόρασα καμιά μαλακία.

Το εισιτήριο για τη συναυλία εκείνη του Ρόρυ κόστιζε 500 δραχμές. Για τη χρονιά 1981, αρκετά τα χρήματα. Αλλά ξέρω από πολλούς ότι την ώρα που συμπλήρωσαν το 500άρικο ένιωσαν θεοί. Την ώρα, δε, που αποχώρησαν από τη συναυλία, ένιωσαν κάτι ακόμη παραπάνω. Δυστυχώς, δεν το 'χω ζήσει και δεν περιμένω να το ζήσω. Αλλά πόσο μεγάλη μαγκιά είναι να παλεύεις και να ψάχνεις χρήματα με κάθε δυνατό (κι αδύνατο ακόμη) τρόπο, να τα βρίσκεις, να αγοράζεις ένα χαρτί, ένα φθηνό υλικό και στο τέλος να απολαμβάνεις κάτι το τόσο συγκλονιστικό, μοναδικό, αυθεντικό ή και ψυχεδελικό; Σίγουρα τεράστια. Γιατί με ένα χαρτί μπορείς να έρθεις σε επαφή και το πνεύμα ενός σπουδαίου ανθρώπου, στην προκειμένη του Γκάλαχερ, σε άλλες περιπτώσεις άλλων σπουδαίων.

Κάθε ιστορία αγώνα για εύρεση εισιτηρίου είναι ροκιά. Κάθε ψάξιμο και η αυθεντικότητα στο συναίσθημα με τα μάτια κλειστά είναι ροκιά. Ίσως να 'ναι μεγαλύτερη ροκιά αν δεν ακούς ροκ. Με τραγούδι, όμως, όπως το moonchild, όπως χιλιάδες άλλα, έχεις απογειωθεί και δεν έχεις κανένα λόγο, αλλά ούτε και καμία πρόθεση, να προσγειωθείς. Εξάλλου, η επιστροφή στην πραγματικότητα θα σε απογοητεύσει. Το κυνήγι της πραγματοποίησης μιας ιδέας πολύ πιθανό να κάνει το ίδιο, γιατί απλά σ' αναγκάζει να δεις και την πραγματικότητα. Γι' αυτό και η ωραιότερη κατάσταση είναι αυτή που δεν ξέρεις τι θες, αν θες να χαρείς που ακούς κομματάρα, να συγκινηθείς που πλέον τέτοια "διαμάντια" δεν γράφονται ούτε κατά διάνοια, να κλάψεις -ίσως- γιατί δεν πρόλαβες τέτοια μεγέθη να παίζουν σε συναυλία και να είσαι εκεί ή, έστω, να ζουν και να βγάζουν δίσκους.

Α, να κι άλλο σημείο που γίνεται όλο και πιο ξενέρωτο. Απ' τα βινύλια, με το χρατς-χρατς και τις κασέτες (που όλοι κάποτε βαριόντουσαν να γυρίσουν πίσω ή να προχωρήσουν), περάσαμε στα cd, στα mp3 και ούτε ο διάολος δεν ξέρει πού θα καταλήξουμε. Οι βαλίτσες των dj έχουν αντικατασταθεί από κάποιους σκληρούς δίσκους τσέπης. Πρακτικό, δε λέω. Κι ωραίος ήχος ο Dolby Digital Surround. Αλλά ποτέ δε θα έρθει στη μνήμη ως κάτι που προκαλεί νοσταλγία. Είναι το λιγότερο ένα σκαλί παραπάνω το χρατς-χρατς του βινυλίου, το τεράστιο εξώφυλλο, τα συλλεκτικά εξώφυλλα σε μερικά άλμπουμ κι η όλη αύρα που λαμβάνει ο εκάστοτε ακροατής, συνήθως είναι η αύρα του κλασσικού ή ορόσημου ή... ή... ή...

Σε τέτοια θέματα, σε τέτοιες σκέψεις (αν μπορούν να λογιστούν ως σκέψεις), χωράνε πραγματικά πολλά "ή". Ο καθένας επιλέγει τα δικά του, αυτά που του αρέσουν και του ταιριάζουν. Το κάθε "ή" έχει την δική του ξεχωριστή αξία κι όλα μαζί ίσως συνθέτουν κάτι που δεν το χωρά ο νους, πιθανόν γιατί δεν τολμά να "αντικρίσει" την τελειότητα, δεν τολμά να παραδεχτεί ότι, τελικά, ίσως να υπάρχει. Τη νοεί ως κάτι το ιδεατό, απρόσιτο και μακρινό.

Ακόμη κι αν ισχύει αυτό, εγώ το αρνούμαι. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει η τελειότητα και τη συναντάμε, απλά δεν την καταλαβαίνουμε. Αυτή με τον καιρό φθείρεται και καταλήγει μια αηδία. Ας απολαύσουμε, λοιπόν, ένας δείγμα, ας πούμε τελειότητας, για να θυμηθεί ή να πρωτογευτεί ο καθένας τη γεύση του σπουδαίου, την οποία ο ίδιος θα καθορίσει.