ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Janus Bifrons ή χαρισματικός ηγέτης;

Παρομοιάστηκε με Joker, θεωρεί τον εαυτό του όμως μάλλον Batman… Μήπως τελικά πρόκειται απλά για άλλον ένα Two-face???

Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος που κατάφερε το αδιανόητο; Να αναδειχτεί δηλαδή το περισσότερο και το λιγότερο δημοφιλές πρόσωπο του κόσμου την ΙΔΙΑ χρονιά από τους αναγνώστες του ΙΔΙΟΥ περιοδικού;
Η προσωπικότητα του Τούρκου Πρωθυπουργού διχάζει. Ένας Τούρκος σκιτσογράφος προκαλεί στη γείτονα χώρα καθώς παρουσιάζει τον Ταγίπ Ερντογάν σαν τον Τζόκερ και τον Ατατούρκ σαν Μπάτμαν, με τίτλο της σκιτσογραφίας "Ατατούρκ δεν υπάρχει και ο Ερντογάν είναι ψέμα", ενώ στη δημοσκόπηση του περιοδικού πέρασε μπροστά σε ψήφους στο ερώτημα «ποιο είναι το πρόσωπο που επηρέασε περισσότερο τον κόσμο το 2011;» ο Ερντογάν πήρε και τις περισσότερες αρνητικές ψήφους, καθώς περισσότεροι από 180.000 έχουν αρνητική εικόνα για τις πολιτικές που ακολουθεί ο Τούρκος πρωθυπουργός κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής…
Ο Ταγίπ Ερντογάν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δώσει το (πρώτο) πολιτικό του στίγμα σε διάφορες ομιλίες και συνεντεύξεις του. Στην πρόταση "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", η δημοκρατία για τον ίδιο ήταν περισσότερο "τα μέσα". Ξεκάθαρος Ισλαμιστής, υπέρμαχος της σαρίας και φανατικός του δόγματος "η Τουρκία δεν έχει καμία δουλειά στην Ευρωπαϊκή Ένωση".
Μια βδομάδα πριν ψηφιστεί από τους αναγνώστες του TIME ως το πιο δημοφιλές πρόσωπο του 2011 (οι συντάκτες θα πάρουν θέση τις επόμενες μέρες), ο Ερντογάν είχε απαντήσει στις 10 ερωτήσεις της τελευταίας σελίδας του περιοδικού, σημειώνοντας ότι η Ευρώπη του μέλλοντος δεν μπορεί να μην έχει την Τουρκία στις τάξεις της.
Πριν τη μετάλλαξή του σε εμπνευστή του τουρκικού κοσμικού κράτους, ο Ερντογάν πέρασε 4 μήνες στη φυλακή για υπόθαλψη θρησκευτικού μίσους μέσα από μια "διασκευή" του στο ποίημα του ιστορικού Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, Ziya Gökalp. Ο τέως(;) φανατικός ισλαμιστής και νυν Τούρκος πρωθυπουργός έχασε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι μέχρι τον Ιούλιο του 1999.Μέχρι το 2001, ο Ερντογάν πρόλαβε να κάνει στροφή 360 μοιρών, στροφή ιδιαίτερα εντυπωσιακή για τα δεδομένα ενός Τούρκου πολιτικού που εφορμά αρχικά από τον σκληρό, εσωστρεφή πυρήνα της μεσοχώρας. Μαλάκωσε τον πολιτικό του λόγο και ίδρυσε το κόμμα ΑΡΚ. Η προσέγγισή του για Τουρκία της Ανατολής έγινε γρήγορα παρελθόν. Η Τουρκία έπρεπε να πάρει άμεσα τον "κοσμικό" δρόμο.
Οι Η.Π.Α. μπερδεύονται με τις στροφές του Τούρκου. Οι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι κάπου πίσω από το κοσμικό προφίλ που προωθεί υπάρχει μια κρυφή, σκληρή ισλαμική ατζέντα. Μετά τη νίκη στις εκλογές του 2007, Αμερικανός διπλωμάτης συνομιλεί με στενό συνεργάτη του Τούρκου πρωθυπουργού και αναφέρει στην πρεσβεία του για έναν "βαθιά ισχυρογνώμονα και υπερδραστήριο πολιτικό που θέλει να διοικήσει τη χώρα του με αυταρχικούς τόνους".Η τελική εικόνα των Αμερικανών διπλωματών είναι πως "ο Ερντογάν διευθύνει ένα συντηρητικό κίνημα με ισλαμικές ρίζες, το οποίο προωθεί τις ίδιες ιδέες με τον Κεμάλ για τον εκσυγχρονισμό της χώρας". Ο Ερντογάν συγκρίνεται (ή μήπως ταυτίζεται) με τον Κεμάλ.Μιας και ο "εκσυγχρονισμός" μπήκε στην κουβέντα, η αλήθεια (δηλαδή οι αριθμοί) είναι ότι τα τελευταία 8 χρόνια που βρίσκεται στην πρωθυπουργία, η Τουρκία έχει δει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να αυξάνεται κατά 288% όντας η δεύτερη σε ρυθμούς ανάπτυξης χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα, με ένα ιλιγγιώδες 8,2%. Η Τουρκία επιχειρεί να εμφανιστεί ως η σύμμαχος χώρα των μουσουλμανικών κρατών, «γέφυρα Ανατολής και Δύσης». Επί της ουσίας, η αστική τάξη της Τουρκίας που εκπροσωπεί ο Ερντογάν συμμαχεί τόσο με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που τη χαρακτηρίζουν πολύτιμο σύμμαχο, όσο και με τη Ρωσία, αραβικές χώρες και χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτό το πλαίσιο η Τουρκία επιχειρεί να ενισχύσει το ρόλο της και στο ενεργειακό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενη τις εξελίξεις. Εμφανίζεται ως μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία που εφαρμόζει σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, κρατικών επιχειρήσεων και του φυσικού πλούτου, ποταμών, ακτών, κλπ. και όλα αυτά με ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών, επιδείνωσή της ζωής των λαϊκών στρωμάτων για να εξασφαλίζει η πλουτοκρατία την υψηλή κερδοφορία της. Σε αυτό έχει συμβάλλει τα μάλα το κόμμα του Ερντογάν «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης».
Ο ίδιος είναι ίσως ο μοναδικός τόσο "ροκ σταρ" πολιτικός επί της Γης, με τις επισκέψεις του σε γείτονες αραβικές χώρες να προκαλούν παροξυσμό, ενώ η γυναίκα του συνεχίζει να φοράει τη σαρία, την ισλαμική μαντίλα, πράγμα το οποίο δημιουργεί συχνά αντιπαραθέσεις στην Τουρκία και την αντίδραση του στρατού και του λεγόμενου «κεμαλικού κατεστημένου», και εντυπωσιακά κακόγουστα παπούτσια που πιάνουν εξ απίνης ακόμη και την Βασίλισσα της Αγγλίας. Θυμηθείτε τι έγινε στην άφιξη του Ερντογάν στο αεροδρόμιο του Καϊρου τον Σεπτέμβριο. Με πολιτικό, παραλληλισμό, η άφιξη θύμιζε εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση. Οι δε αμφιβολίες και οι ψίθυροι για την κατάσταση της υγείας του έχουν άμεση σχέση με το παρόν και το μέλλον της χώρας του, με αποτέλεσμα, σε μια χώρα σαν την Τουρκία, με σύνθετες δομές και ακόμη πιο ευαίσθητες ισορροπίες σε επίπεδο εξουσίας, η πρόσφατη περιπέτεια υγείας του ισλαμιστή πολιτικού, ο οποίος κατάφερε να παραμερίσει το στρατιωτικό κατεστημένο, να εξελίσσεται σε θρίλερ διαρκείας. Ο ίδιος, κατάφερε να εμπεδωθεί ως ο μάλλον σημαντικότερος πολιτικός ηγέτης στην ιστορία της γειτονικής χώρας, μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ. Και φυσικά, κατάφερε να επικρατήσει του άλλοτε και διαχρονικά πανίσχυρου τουρκικού κατεστημένου. Από τη δική του καλή υγεία, εξαρτάται εν πολλοίς η βιωσιμότητα του νέου συστήματος εξουσίας που δόμησε στην Τουρκία. Διάδοχος άλλωστε, με τα δικά του χαρισματικά γνωρίσματα, δεν φαίνεται να υπάρχει. Και αυτή η απουσία, καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνη την αβεβαιότητα για τους Τούρκους.
Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, ότι ένα από τα εξαγώγιμα προϊόντα του Ερντογάν αποδεικνύονται πως είναι οι τούρκικες σειρές που εξάγουν και τον πολιτισμό αλλά και τον τρόπο ζωής των Τούρκων. Ιάπωνες δημοσιογράφοι έφτασαν στην Τουρκία για να ερευνήσουν την επιτυχία των τουρκικών σειρών και τόνισαν πως οι τουρκικές σειρές είναι το μυστικό όπλο του Ερντογάν, καθώς έχουν μεγαλύτερη επιρροή από τις δαπάνες που κάνει η Κίνα σε προπαγάνδα: Έγινε εξαγωγή 100 τουρκικών σειρών σε 20 χώρες του κόσμου και τα έσοδα από αυτές τις εξαγωγές ξεπέρασαν τα 60 εκατομμύρια δολάρια. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και στην Ελλάδα ένας στους δυο Έλληνες παρακολουθεί έστω μια τουρκική σειρά…
Όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις εν καιρώ Ταγίπ, δείχνουν να έχουν σταθεροποιηθεί μόνο σε ένα πρώτο, λεκτικό επίπεδο (βλέπε φιλίες και "κουμπαριές" με Καραμανλή), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν σταματήσει και οι προκλήσεις των Τούρκων από θαλάσσης και αέρος.
Όσον αφορά την τουρκική ενδοχώρα, οι στρατηγοί έχουν βγει από το προσκήνιο (τρόπον τινά δρουν πλέον από το παρασκήνιο), ο Ερντογάν πήρε το μεγάλο "Ναι" στο περσινό δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που ζήτησε και η "κοσμική", η secular(!) Τουρκία κοιτάζει με μισό μάτι τους Ισλαμιστές. Χωρίς να φοβάται τίποτα.
Μία είναι η ερώτηση σχετικά με την γείτονα χώρα. Θα αντέξει η Ευρωπαϊκή Ένωση των συνεχόμενων οικονομικών εφιαλτών να μην αγκαλιάσει τη δεύτερη σε ανάπτυξη χώρα παγκοσμίως που μεταμορφώνεται σε κολοσσό μέσα στα πόδια της; (Όπου δεύτερη σε ανάπτυξη χώρα παγκοσμίως, βάλτε "Τουρκία του Ερντογάν"…)

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Η ΑΕΚ στα ''μεγαλεία'' της...


Μπορεί αυτή η ομάδα τα τελευταία 10 χρόνια να μην βγάζει μάτια όμως φέτος δείχνει ότι θα τα δώσει όλα για όλα για ένα υποσχόμενο δυνατό comeback μετά από 18 χρόνια.
Ως γνωστόν η ΑΕΚ κατάφερε να βρεθεί κοντά στη κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2002 (όπου έχασε στα μπαράζ από τον Ολυμπιακό)το 2004 (όπου 2 αγωνιστικές πριν το τέλος αυτοκτόνησε χάνοντας από τον Ιωνικό 0-1 μέσα στο ΟΑΚΑ) και το 2008 όπου στην πράξη κατέκτησε το τίτλο ωστόσο τον κέρδισε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά με την υπόθεση Βάλνερ.
Ωστόσο μετά από αυτές τις χρονιές η ΑΕΚ βγαίνει εκτός στόχου από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές του πρωταθλήματος και σε συνδυασμό βέβαια με τα οικονομικά προβλήματα ,που πλήττουν αυτή την ομάδα έχει τεθεί η ομάδα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα της.
Σε αντίθεση λοιπόν αυτών των προβλημάτων η ομάδα φέτος με πολύ χαμηλό μπάτζετ και πολλούς τραυματισμούς διεκδικεί έως έναν βαθμό το τίτλο του πρωταθλήματος.Κάνοντας σταθερές-καλές εμφανίσεις ,χωρίς βέβαια να προσφέρει μεγάλο θέαμα,η ΑΕΚ καταφέρνει προς το παρόν να είναι στη κορυφή του πρωταθλήματος έχοντας και ένα πολύ καλό σερί νικών.Ο κόσμος απέδειξε ότι στηρίζει αυτή την ομάδα πηγαίνοντας σε μια δύσκολη όπως όλοι γνωρίζουμε οικονομικά εποχή στο γήπεδο (κοντά στις 16-17 χιλιάδες ο κόσμος με τον ΠΑΣ Γιάννενα).
Όμως σε αντίθεση με το εξαίσιο κλίμα που έχει δημιουργήσει η διαχείριση της ομάδας από τον Νίκο Κωστένογλου και τα καλά αποτελέσματα οι μέτοχοι-αμέτοχοι αυτής της ομάδας δεν κάνουν μια προσπάθεια να βάλουν τα χέρια τους βαθιά στις τσέπες για να πληρώσουν αυτούς τους έως τώρα φιλότιμους ποδοσφαιριστές.
Ελπίζουμε πάντα σε κάτι καλό αλλά όσα ακούγονται το τελευταίο καιρό για άραβες-εταιρίες-κολοσσούς δεν έχει βγεί κάποιο αποτέλεσμα..Προς το παρόν.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΕΝΑΛΛΑΞ.

Το βράδυ της Τετάρτης, μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή στο Μαρσέιγ-Ολυμπιακός, ο πίνακας έγραφε 0-1, με σκόρερ τον Φετφατζίδη στο 82', μετά την ασίστ του Γιέστε. Λίγες μέρες μετά, συγκεκριμένα την Κυριακή, μετά το τέλος του αγώνα Αστέρας Τρίπολης-Ολυμπιακός, ο πίνακας έγραφε 2-0. Με λίγα λόγια, από τον παράδεισο του διπλού στη Γαλλία, στην κόλαση της σούπας που συνηθίζουμε να αποκαλούμε πρωτάθλημα σ' αυτή τη χώρα.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ανταποκριθεί πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενε κι ο πιο αισιόδοξος κόντρα στη Μαρσέιγ, όντας άριστα στημένος, με σαφέστατο αγωνιστικό πλάνο, όρεξη και δυνάμεις. Τρέξιμο σε όλες τις άκρες του γηπέδου κι επιτέλους μια ομάδα ανοιχτή στο κέντρο, που έδωσε και πήρε χώρους, ανέβασε και κατέβασε ταχύτητα ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού κι απείλησε πολλές φορές, αν και το 0-1 δεν το μαρτυρά. Ο Μανταντά ήταν σ' εξαιρετική μέρα, αλλιώς δεν αποκλείεται το κοντέρ να 'χε σταματήσει ψηλότερα. Απ' την άλλη, όμως, η φάση του Μιραλάς προς το τέλος του ματς εμένα μου φάνηκε να γίνεται εντός περιοχής, άρα έπρεπε να καταλογιστεί πέναλτυ, ενώ για το γκολ του Φέτφα, ακούστηκε πως ήταν οφσάιντ. Δεν έχω δει το ριπλέι και δεν εκφέρω γνώμη, πάντως ακούστηκε σχετικά έντονα και αυτό.

Και μετά, λοιπόν, τον άθλο της Μασσαλίας, ο Ολυμπιακός πήγε χωρίς να 'χει να φοβηθεί τίποτα, παρά τις πολλές και σημαντικές απουσίες, στην Τρίπολη για να πάρει ένα διπλό ρουτίνας, όπως είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, και να επιστρέψει στο Φάληρο. Εν τέλει, όμως, κατάφερε να πάρει απ' τα τρία το μακρύτερο. Δεν έκατσα να δω το ματς παρά μόνο ένα εικοσάλεπτο, περίπου, από το 12' ως το 32'. Απογοητευτική η ομάδα, δε βλεπόταν, όση όρεξη κι αν είχες για να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο. Μάλιστα, όταν ούτε ένα δύωρο πριν είχε ξεκινήσει το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Σίτυ κι είχες παρακολουθήσει έστω λίγο, μετά πού να σου πάει η καρδιά να παρακολουθήσεις ελληνικό πρωτάθλημα. Θες, αλλά σου φαίνεται τόσο διαολεμένα αντιαισθητικό... Η ουσία είναι πως με την ήττα απ' τον Αστέρα, παράλληλα με τη νίκη του Παναθηναϊκού επί του ΟΦΗ, οι αιώνιοι έχουν, πλέον, διαφορά πέντε βαθμών, κάτι που σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να αυτοκτονήσει πάνω από μια φορά.

Όσον αφορά στην Ευρώπη, η ιστορία είναι ακόμη πιο περίπλοκη. Ο Ολυμπιακός μπορεί να συνεχίσει στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ, στο Γιουρόπα Λιγκ ή, ακόμη, και να τερματίσει τέταρτος. Η Άρσεναλ έχει ήδη προκριθεί και μάλιστα έχει στα χέρια της το εισιτήριο της πρώτης θέσης του ομίλου. Από 'κει και πέρα, επικρατεί κάτι ανάλογο με την πολιτικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας, δηλαδή ένα μπάχαλο. Μαρσέιγ με 7, Ολυμπιακός με 6 και Ντόρτμουντ με 4 διεκδικούν πρωτίστως την πρόκριση στους "16" και δευτερευόντως την έξοδο στο διόλου ασήμαντο Γιουρόπα Λιγκ.,

Ο Ολυμπιακός για να προκριθεί στους "16" πρέπει να μην κερδίσει η Μαρσέιγ. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση και η πρόκριση βρίσκεται στα χέρια των Γάλλων. Πέραν τούτου, αν δεν κερδίσουν οι Γάλλοι και στο Φάληρο το παιχνίδι κόντρα στην Άρσεναλ έρθει άσσος, τότε ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει την πρόκριση, όπως πριν από δύο χρόνια, και πάλι κόντρα στην Άρσεναλ.

Σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός φέρει Χ και δεν κερδίσει η Μαρσέιγ, τίθεται θέμα ισοβαθμίας, ακόμη και τριπλής. Σ' αυτήν την περίπτωση ισχύουν τα κριτήρια της UEFA για το ποια ομάδα συνεχίζει στη διοργάνωση, περνώντας ως δεύτερη από τον όμιλο, καθώς και ποια συνεχίζει στην αμέσως μικρότερη διοργάνωση.

Αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει, αλλά δεν κερδίσει ούτε η Ντόρτμουντ, η ευρωπαϊκή πορεία έχει συνέχεια.

Δεν αποκλείεται, όμως, για παράδειγμα, με νίκη της Ντόρτμουντ και ήττα του Ολυμπιακού, η ομάδα του Πειραιά να βρεθεί εκτός Ευρώπης.

Τα σενάρια είναι πάρα πολλά και γίνεται λόγος για έναν εξαιρετικά αμφίρροπο όμιλο. Φαινόταν από την αρχή και επιβεβαίωσε τις όποιες προβλέψεις, καθώς ακόμη και ως το τελευταίο λεπτό, η πρόκριση δε θα έχει κριθεί.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, μπορεί να βρεθεί εντός Τσάμπιονς Λιγκ, εντός ευρωπαϊκής διοργάνωσης γενικά ή εκτός Ευρώπης, ενώ οι εναλλάξ, από πλευράς ποιότητας και αποτελεσματικότητας, εμφανίσεις του δημιουργούν ερωτηματικά και αμφιβολίες, για το κατά πόσο θα μπορέσει να αγωνιστεί και τους χρόνους στα σαλόνια είτε του Τσάμπιονς, είτε του Γιουρόπα Λιγκ. Μένει να δούμε τι θ' ακολουθήσει κι όπως πάντα, η συνέχεια επί του γηπέδου και της οθόνης...

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Δυστυχώς......καιρό τωρα....



''Δυστυχώς επτωχεύσαμεν '' ήταν η φράση του τότε πρωθυπουργού της χώρας μας Χαρίλαου Τρικούπη στις 10 Δεκεμβρίου του 1893.Πιθανότατα το 2011 ο ''προσωρινός'' πρωθυπουργός θα πει την ίδια ακριβώς φράση.
Και βέβαια μαζί με την πτώχευση παράλληλα θα ακολουθήσει και η στάση πληρωμών η οποία θα τσακίσει την ήδη τσακισμένη ελληνική αγορά αφού σιγά σιγά δεν θα γίνονται άλλες αγορές στα καταστήματα.Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα μένουν άνεργοι και τελικά θα γίνουμε όπως λένε και οι παππούδες μας σαν την κατοχή.
Ένα όμως ερώτημα το οποίο έχουμε οι περισσότεροι πολίτες είναι το εξής:''Εφόσον γνωρίζαμε ότι κάπως έτσι θα γίνονταν τα πράγματα(γιατί κακά τα ψέματα η χρεωκοπία της Ελλάδας ήταν αναμενόμενη)γιατί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολούθησε την ΤΡΟΙΚΑ και έλαβε αυτά τα αποπνικτικά μέτρα αντί να βοηθήσει με ότι έχει μείνει στην ανάπτυξη του εμπορίου και στην πιο ομαλή κίνηση του χρήματος σε αυτό για να αναπνεύσουν και λίγο οι επιχειρήσεις(που κλείνουν η μία μετά την άλλη)και τα νοικοκυριά?
Το 1993 βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε ομιλία του στην Βουλή έλεγε πως η κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας θα οδηγούσε σε πτώχευση και σε μεγάλο έλλειμμα το 2010.Εγώ βέβαια ρωτάω με το φτωχό μου το μυαλό:Δεν υπήρχε κανένας αρμόδιος οικονομολόγος να βγεί και να πει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα?Δεν υπήρχε κάποιος να λάβει αποφάσεις και μέτρα για αυτό το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια?
Εγώ αυτό που ξέρω είναι το εξής,ότι η γενιά η δικιά μου θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα σε όλου τους τομείς βέβαια με αποκορύφωμα την οικονομία και η κατάσταση στη χώρα μας αν δεν αλλάξει θα χρειαστεί να γίνει κάτι πολύ τραγικό για να μας ξυπνήσει.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Στημένα,Τρό'ι'κα και μπλα μπλα μπλα.



Κάπως έτσι έχει γίνει η καθημερινότητα του Έλληνα τους τελευταίους μήνες.Κάθε μέρα περιμένουμε εξελίξεις που θα κρίνουν αν τελικά η Ελλάδα θα βρεί λύση για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται.Ωστόσο εκτός βέβαια από την οικονομική εξαθλίωση,η Ελλάδα βρίσκεται παράλληλα σε μια πλήρης αποτυχία όσον αφορά το τομέα του αθλητισμού καθώς τα στημένα παιχνίδια(τα οποία βέβαια δεν αποτελούν προ'ι'όν της σεζόν 2010-2011)πηγαίνουν και έρχονται.
Δηλαδή που καταλήγω.Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία από την μια δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις με δική της ευθύνη για το μέλλον αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας και από την άλλη δεν είναι ικανή να επέμβει στο τομέα του αθλητισμού(με πράξεις για την διαφάνεια του) και να δημιουργήσει ένα ορκωτό σώμα το οποίο θα πατάξει την διαφθορά του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.
Πολλές φορές μας αρέσει να γινόμαστε δικηγόροι του διαβόλου και για αυτό το λόγο θέτω το εξής ερώτημα χωρίς βέβαια να έχω κάποια απόδειξη.Μήπως όλα αυτά περι στημένων αγώνων ποδοσφαίρου είναι κατευθυνόμενα από κυβέρνηση και Τρο'ι'κα, εφόσον γνωρίζουν πόσο πολύ επηρεάζει την ζωή του Έλληνα το ποδόσφαιρο, προκειμένου να περάσουν τα μέτρα τα οποία θα σφίξουν ακόμα πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαου?
Επίσης το 2011 καταλάβανε οι αρμόδιοι εισαγγελείς ότι το ποδόσφαιρο είναι ξέπλυμα μαύρου χρήματος και ότι οι αγώνες είναι στημένοι?
Και τέλος ποιά είναι η δική μας αντίδραση σε όλα αυτά?Την μία μέρα ο κ.Παπανδρέου βάζει σε υποθήκη γεωγραφικές εκτάσεις της χώρας μας και όταν την άλλη μέρα κλείνει σπίτια από την χρεωκοπία λόγω των σκληρών μέτρων.Ποιά είναι η αντίδρασή μας όταν κάποιοι με μαγκιά και μόνο έρχονται και επιβάλουν στην κυβέρνηση ,την οποία ο ελληνικός λαός ψήφισε και έκλεξε,τι μέτρα να πάρει ακόμα και αν αυτά τα μέτρα δεν τα αντέχει κανένας μας?

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΕΙ, ΜΠΟΡΕΙ.

Η κλήρωση του Ολυμπιακού για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ δεν ήταν κι η καλύτερη δυνατή. Με την Άρσεναλ, τη Μαρσέιγ και την Ντόρτμουντ στο δρόμο του, θα συναντήσει αρκετά εμπόδια.

Η πρώτη σφαλιάρα ήρθε με το καλημέρα, την Τρίτη στο Καραϊσκάκη, όπου και η Μαρσέιγ κατάφερε να πάρει το διπλό με 0-1. Ο Ολυμπιακός πίεσε πολύ μέχρι και λίγο μετά το ημίωρο, αδυνατώντας, όμως, να μετουσιώσει την υπεροχή του σε γκολ. Δημιούργησε φάσεις, αν κι η τελική πάσα ποτέ δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Παρόλ' αυτά, έδειχνε ότι το ματς "το είχε". Οι Γάλλοι στο τελευταίο τέταρτο, περίπου, του πρώτου ημιχρόνου, ισορρόπησαν το παιχνίδι, πηγαίνοντας με το 0-0 στ' αποδυτήρια.

Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός έδειχνε χωρίς δυνάμεις, Ιμπαγάσα και Μακούν βρίσκονταν ακόμη στον πάγκο, ο Φέισα κι ο Αμπντούν, που ξεκίνησαν βασικοί, ήταν μέτριοι, ενώ ο Φουστέρ δεν ήταν αποτελεσματικός. Τζάμπα γκολ στο 51' και νίκη για τη Μαρσέιγ, καθώς γκολ δε βάλαμε ούτε στη φάση του Τζιμπούρ προς το τέλος. Ο Ολυμπιακός έχασε από μία ομάδα, την οποία μπορεί να κερδίσει, από μία ομάδα, που στην άμυνα χάνει την μπάλα, που μπερδεύεται, που δεν είναι συγκεντρωμένη, που δεν είναι πια και τόσο ποιοτική, που να αποτελεί φόβητρο.

Γι' αυτό, χρειάζεται ν' αποφασίσουν γρήγορα Βαλβέρδε και Μαρινάκης τι θέλουν στην Ευρώπη. Η πρόκριση στους "16" είναι εφικτή. Όμως, μετά από τους "16", πού να πάει ο Ολυμπιακός; Στην καλύτερη στους "8" και για να γίνει αυτό, θα χρειαστούν τόνοι τύχης, κάτι που καταλαβαίνει ο καθένας, αν σκεφτεί ποιες ομάδες συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από τα προημιτελικά κι έπειτα δεν υπάρχει συνέχεια, γιατί Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Γιουνάιτεντ και λοιπές, απλά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Κακώς αποτελεί κίνητρο μόνο το οικονομικό κομμάτι, παρά το γεγονός ότι τα εκατομμύρια είναι όντως πάρα πολλά για μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό. Η πορεία μπορεί να επιτευχθεί στο Γιουρόπα Λιγκ, αυτό είναι κάτι, όμως, που θεωρείται χρόνια μικρής σημασίας από τους περισσότερους, χωρίς, πάντως, να μπορούν να το δικαιολογήσουν - γιατί, απλά, λένε παπαριές.

Η τρίτη θέση στον όμιλο και πιο ρεαλιστικός στόχος είναι και σαφώς με περισσότερες προοπτικές για τη συνέχεια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έχοντας πάρει τα χρήματα από τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (μαζί με τα μπόνους για κάθε αγώνα ξεχωριστά), μπορεί να συνεχίσει στο Γιουρόπα Λιγκ, όπου μαζί με τα χρήματα (λιγότερα μεν, αρκετά δε), θα έχει την ευκαιρία να πετύχει πιο σπουδαία πράγματα. Δε νομίζω να παραπονέθηκαν οπαδοί της Πόρτο, όταν το 2003 έκανε πορεία και, εν τέλει, κατέκτησε το ΟΥΕΦΑ. Χτισμένη ομάδα, με βάσεις, τα πήγε εξαιρετικά στην πιο μικρή διοργάνωση, ενώ κατάφερε να κατακτήσει και το Τσάμπιονς Λιγκ την αμέσως επόμενη χρονιά. Αυτός, βέβαια, δεν είναι στόχος του Ολυμπιακού, γιατί δεν εμπεριέχει στοιχεία ρεαλισμού, όχι μόνο η κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών, αλλά ούτε αυτή του Γιουρόπα Λιγκ. Όμως, η πορεία στη μικρότερη διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ είναι εφικτή, γιατί να μην την κυνηγήσουν στο λιμάνι;

Αυτή είναι η δική μου άποψη, μπορεί στον Ολυμπιακό να προτιμούν την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ας το αποφασίσουν τώρα, για να ξέρουν ποιος είναι ο στόχος τους, να έχουν να κυνηγήσουν κάτι συγκεκριμένο κι όχι ό,τι κάτσει. Αλλά, σε περίπτωση που αυτό θέλουν, χρειάζεται να κυνηγήσουν το διπλό και στη Γερμανία και στη Γαλλία, ενώ να πάνε τουλάχιστον για το Χ στο Emirates με την Άρσεναλ. Και βέβαια, το Καραϊσκάκη χρειάζεται να το αξιοποιήσει ο Ολυμπιακός στο έπακρο, δηλαδή να σημειώσει δύο νίκες, με την Ντόρτμουντ και την Άρσεναλ. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όμως αυτό δε σημαίνει ότι η ομάδα μπορεί να προχωρήσει ανέτοιμη, δίχως φυσική κατάσταση, δίχως ετοιμοπόλεμους ποδοσφαιριστές, δίχως σαφέστατο αγωνιστικό προσανατολισμό.

Γι' αυτό, λοιπόν, αν ο Ολυμπιακός αποφασίσει γρήγορα τι ακριβώς θέλει, μπορεί να το πετύχει. Διαφορετικά, εύχομαι από τώρα καλή, μόνιμη επιστροφή στο -γεμάτο εκπτώσεις, μιας και φέτος θα γίνει με 14 ομάδες- ελληνικό πρωτάθλημα.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΑΝΔΡΕΑ;

Απ' το σοσιαλισμό του '74 στο σημερινό μνημόνιο!


37 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

«Στις 18 σοσιαλισμό» φώναζαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ(μΠΑτΣΟΚ ή μΠΑφΟΚ πείτε το όπως θέλετε) στη συγκέντρωση του κόμματός τους στην πλατεία Συντάγματος, πιστεύοντας ότι οι κάλπες της 17ης Νοεμβρίου του 1974 θα έβγαζαν το κόμμα τους στην κυβέρνηση και από την επόμενη μέρα θα ξεκινούσε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Ελλάδας.
Το 1974, το ΠΑΣΟΚ με την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, κατάφερε να εκφράσει ένα πλατύ κίνημα πολιτών που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο της δημόσιας ζωής.
Το 1974, το ΠΑΣΟΚ με την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, κατάφερε να εκφράσει ένα πλατύ κίνημα πολιτών που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο της δημόσιας ζωής.
Χρειάστηκε να περιμένουν επτά χρόνια για να δουν τον Α. Παπανδρέου πρωθυπουργό, ωστόσο ο σοσιαλισμός ούτε το 1981(την ημέρα του εκλογικού αποτελέματος είχε μαζευτεί στην Πλ.Συντάγματος 1.000.000 κόσμος!!!) ούτε αργότερα ήρθε στο ραντεβού με τους επίδοξους θεμελιωτές του.
Η κλίση προς τις βαρύγδουπες εξαγγελίες και τις ολιστικές αφηγήσεις -εντέχνως καλλιεργημένη από την ηγεσία- δεν ανακόπηκε, παρά το γεγονός ότι η κοινωνία αποδείχτηκε περισσότερο δύστροπη απ' ό,τι την περίμεναν οι υποψήφιοι αναμορφωτές της. Η προσαρμογή ήταν οδυνηρή για τους ονειροπόλους ανιχνευτές του δρόμου προς το σοσιαλισμό. Κάποιοι αποχώρησαν καταγγέλλοντας το κόμμα για ρεφορμιστική στροφή και τον αρχηγό του για δημαγωγία, οι περισσότεροι όμως παρέμειναν αφού τους έπεισε ο Α. Παπανδρέου (βιρτουόζος στο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας) ότι όλα όσα έχει υποσχεθεί το κίνημα θα υλοποιηθούν. Λίγη υπομονή χρειαζόταν.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οτι η δεξιά έχει μπει οριστικώς και αμετακλήτως στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»; Οτι η χώρα θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ - το δίδυμο συνδικάτο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης; Οτι θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Οτι θα γίνει πράξη το γενέθλιο τετράπτυχο «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατική διαδικασία»; Οτι θα αντικατασταθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής; Οτι το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση σημαίνει ο λαός στην εξουσία; Ο τρίτος (αραβικός) δρόμος; Οτι όλοι οι πολίτες θα συμμετέχουν σ' όλες τις αποφάσεις που θα παίρνονται δημοκρατικά; Ολα αυτά, και πολλά ακόμη, είναι ιστορία. Και ζητούμενα.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού μέχρι το 1988 και με ευρεία συναίνεση. Οι βαθιές τομές στο πολιτικό και νομικό σύστημα, ο εκδημοκρατισμός των θεσμών, οι παρεμβάσεις που βελτίωσαν την καθημερινότητα του μέσου Ελληνα και κυρίως η γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική (με δανεικά, λένε οι εχθροί του) το κατέστησαν πρωταγωνιστή. Τα σκάνδαλα, η εμπέδωση της καθεστωτικής νοοτροπίας, η διάχυση προς τα κάτω της λογικής της ήσσονος προσπάθειας και η προσφυγή στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία («Τσοβόλα δώστα όλα», «Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο ο λαός») το αποκαθήλωσαν από την εξουσία, χωρίς πάντως να το οδηγήσουν σε αποσύνθεση. Φρόντισαν γι' αυτό οι αντίπαλοί του, θυματοποιώντας τον αρχηγό του με την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο και συκοφαντώντας την παράταξη με το ισοπεδωτικό «έξω οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ».
Η νίκη στις εκλογές του 1993 έφερε στην εξουσία έναν άλλο Α. Παπανδρέου. Η δήλωσή του «Είτε θα αφανίσουμε το χρέος είτε θα μας αφανίσει» σηματοδότησε την αλλαγή πορείας. Ηταν πιο συνετή στα δημοσιονομικά και περισσότερο ρεαλιστική στην εξωτερική πολιτική.Μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Α.Παπανδρέου(ο οποίος αγαπήθηκε από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και μισήθηκε το ίδιο απ'τους εχθρούς του-η πιο αμφιλεγόμε προσωπικότητα της μεταπολίτευσης) την υλοποίηση της νέας στρατηγικής ανέλαβε ο εκσυγχρονιστής Κ. Σημίτης το 1996 (με το μισό ΠΑΣΟΚ απέναντί του), πετυχαίνοντας τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ενεργό εμπλοκή της χώρας στη δημιουργία της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Ηταν η εποχή της «ισχυρής Ελλάδας», όπως διατυμπάνιζαν οι θιασώτες του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος.
Το ΠΑΣΟΚ, όμως, βρισκόταν ήδη πολλά χρόνια στην εξουσία. Κούρασε και κουράστηκε. Οσα καταλόγιζε στη δεξιά (διαφθορά, νεποτισμός, πελατειακά δίκτυα, αλαζονεία) ήταν ενσωματωμένα στην πρακτική του. Το δαχτυλίδι της διαδοχής πέρασε στον Γ. Παπανδρέου, αλλά η ήττα δεν ήταν δυνατόν να αποτραπεί. Το «κόλπο» με την εναλλαγή λειτούργησε το 1996, αλλά το 2004 η ιστορία δεν μπορούσε να επαναληφθεί.
«Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» ή "Σήκω Ανδρέα για να δεις,το παιδί της αλλαγής".Με το πρώτο σύνθημα-προτροπή υποδέχθηκαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ στη Χ. Τρικούπη τον Γ. Παπανδρέου το βράδυ των εκλογών του 2004, λίγες ώρες μετά τη γνωστοποίηση του οδυνηρού αποτελέσματος. Ο πρόεδρος του κόμματος ανταποκρινόμενος στο πιεστικό κάλεσμα υποσχέθηκε αλλαγές παντού και μάλιστα σύντομα. Επτά χρόνια μετά, πράγματι, έχουν αλλάξει πολλά. Πρώτα πρώτα η έδρα του κόμματος, η οποία μεταφέρθηκε από το ιστορικό κτίριο της Χ. Τρικούπη στο μεταμοντέρνο της Ιπποκράτους.
Ωστόσο, ουδείς από τους συγκεντρωμένους εκείνη τη δύσκολη για το ΠΑΣΟΚ νύκτα φανταζόταν ότι θα έρχονταν τα πάνω κάτω και ότι ο γιος του ιδρυτή (σταθερό σημείο αναφοράς και σήμερα για τα μέλη και τους οπαδούς) θα ξεθεμελίωνε ό,τι είχε χτιστεί κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ.
Οπως επίσης ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι θα έφτανε η μέρα που τα στελέχη του κόμματος θα φοβούνταν να κυκλοφορήσουν χωρίς προστασία στους δρόμους, όχι γιατί θα τους κυνηγούσε το κράτος της «επάρατης δεξιάς», αλλά οι ίδιοι οι πολίτες για να τους γιαουρτώσουν εξαιτίας της σκληρής λιτότητας και της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους.
Από τον Α. Παπανδρέου στον Κ. Σημίτη και σήμερα στον Γ. Παπανδρέου. Τον πρώτο τον λάτρεψαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, τον δεύτερο τον ψήφισαν αλλά δεν τον ερωτεύτηκαν και τον τρίτο τον πίστεψαν.
Από τον Α. Παπανδρέου στον Κ. Σημίτη και σήμερα στον Γ. Παπανδρέου. Τον πρώτο τον λάτρεψαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, τον δεύτερο τον ψήφισαν αλλά δεν τον ερωτεύτηκαν και τον τρίτο τον πίστεψαν.
Το ερώτημα που βασανίζει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ είναι αν οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι αναγκαστικές, λόγω της πρωτοφανούς κρίσης, όπως λέει ο Γ. Παπανδρέου, ή αν έχουμε να κάνουμε με την πλήρη υποταγή του πάλαι ποτέ πανίσχυρου σοσιαλιστικού κόμματος στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπως επισημαίνουν πολλοί πια στο ΠΑΣΟΚ, ανάμεσά τους και μερικοί εξ αυτών που αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια υπέρ του Γ. Παπανδρέου στη μάχη για την ηγεσία το 2007 για να μην πέσει το κόμμα στα χέρια του «δεξιού», του εκπροσώπου της πλουτοκρατίας και του εκλεκτού της μιντιακής ολιγαρχίας, Ευ. Βενιζέλου -αυτές ήταν οι κατηγορίες που εκτόξευαν οι οπαδοί του κ. Παπανδρέου κατά του σημερινού ισχυρού άνδρα της κυβέρνησης. Το γεγονός ότι στη θέση αυτή τοποθέτησε τον κ. Βενιζέλο ο ίδιος ο πρωθυπουργός ας το αποδώσουμε στην «πανουργία της ιστορίας».
Σήμερα, 37 χρόνια μετά την ίδρυσή του, το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη εσωτερική κρίση. Το άλλοτε κόμμα εξουσίας όπου εξέφραζε πλατιές λαϊκές μάζες τα τελευταία 2 χρόνια εφαρμόζεί τα πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Κι άλλοτε υπήρξαν αντιστάσεις, αποσκιρτήσεις και μικροδιασπάσεις, ποτέ όμως δεν είχε αμφισβητηθεί η ικανότητά του να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες και να ανανεώνεται. Ισως είναι ακραίο να πει κανείς ότι το κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου απειλείται με πλήρη απαξίωση επί ηγεσίας Γ. Παπανδρέου, ωστόσο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ένα πλήθος ενδείξεων που έχουν να κάνουν με την κρίση της πολιτικής και την απίσχνανση του δικομματισμού, δείχνουν ότι ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.Η ιστορία θα κρίνει αν αυτά που αποφασίστηκαν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση ή αν γύρισαν μπουμερανγκ στους θιασώτες των δανειακών συμβάσεων "για τη σωτηρία της χώρας"


Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ


Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Όπως είναι γνωστό σε πολλους από εσάς την Τετάρτη 24/8/2011 ψηφίστηκε στη Βουλή απο ευρεία πολιτική συναίνεση(τα 3/4 της Βουλης δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ.) ο νόμος-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση Διαμαντοπουλου.Το τι περιέχει ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου λίγο-πολύ όλοι έχετε ακούσει απο τα ΜΜΕ(συμπεριλα- μβανομένου πια στις μέρες μας και του Διαδικτύου).Ο νόμος για αρκετούς φοιτητές περιέχει στοιχεία νεοφιλελευθερισμού τύπου που έχουν υπογραφεί στη συνθήκη της Μπολόνια.

Αυτό το γεγόνος όμως αποτέλεσε την "αρχή του τέλους" για την κόντρα φοιτητών-κυβέρνησης όπου άρχισαν οι Γενικές Συνελεύσεις των σχολών σχετικά με το τρόπο αντίδρασης στον ψηφισθέντα νόμο.Πάρα πολλές σχολές έκλεισαν εν μέσω εξεταστικής περιόδου...με την ψηφοφορία μετά το πέρας της διαδικασίας να δικαιώνει τους υπέρμαχους της κατάληψης!

Στην παρούσα φάση ωστόσο, πιστεύω ότι δεν θα εξυπηρετήσει σε τίποτα τα συντεχνιακά"/κοινωνικά αιτήματα που όλοι έχουμε για το νόμο-πλαίσιο Διαμαντοπούλου,αλλά στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί πότε ν'αποσυρθεί ψηφισθείς νόμος άρα πριν ψηφίσει κάποιος κατάληψη μήπως πρέπει να το σκεφτεί καλύτερα;! Παράλληλα μιλάω, άτυπα αλλά ουσιαστικά, εκ μέρους πολλών φοιτητών(ελπίζω) οι οποίοι διαφωνούν με τα όσα γίνονται γύρω μας αυτές τις μέρες, καθώς και με το κλίμα τρομοκρατίας που δυστυχώς κάποιοι φοιτητές προωθούν στις ΓΣ πολλών σχολών, αλλά πιστεύουν ότι δεν θα κερδίσουμε τίποτα με το κλείσιμο της σχολής.

[Και όταν λέω "τρομοκρατία" αναφέρομαι στα επιχειρήματα του τύπου "ανοίξτε την σχολή για να γίνουν επιτέλους οι δηλώσεις, να δοθεί κανονικά η εξεταστική" αλλά και τη βία(ακόμα και ρίψη pepper spray στη ΓΣ του Πανεπιστημίου Πειραιώς όπου ο γράφων ηταν παρών στο συμβάν στις 31/8/2011) που επιχειρούν κάποιοι "πετεινόμυαλοι δημοκράτες" στους αντιφρονούντες τους κοκ. Δεν αναφέρομαι στις ψύχραιμες φωνές που έχουν τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες με γνώμονα την πρόοδό μας -σε τελική ανάλυση μπήκαμε στε μια σχολή για να σπουδάσουμε- αναφέρομαι σε όσους καπηλεύονται αυτές τις υγιείς ανησυχίες όλων μας για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους παραταξιακά συμφέροντα!.]

Ανοίγω λοιπόν αυτό το θέμα για να ενώσουμε τις φωνές μας όλοι όσοι θέλουμε τη σχολή ανοιχτή, όχι από πολιτική απάθεια ή κοινωνική άγνοια, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι τη συγκεκριμένη στιγμή μόνο κακό μπορεί να μας κάνει μια ακόμα κατάληψη.Επίσης πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός πως η φοιτητική παράταξη ΠΑΣΠ(προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ) κατεβαίνει με κοινά πλαίσια στις Συνελεύσεις για κατάληψη μαζί με τα ΕΑΑΚ(προσκείμενη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και την Αριστερή Ενότητα(προσκείμενη στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) αφού μέχρι μερικούς μήνες οι εν λόγω παρατάξεις προπηλάκιζαν τα μέλη τα μία της άλλης κάθως και η αποχώρηση της πρωκτοπόρας ΔΑΠ απ'τις συνελεύσεις(ουσιαστικά,με αυτό τον τρόπο υπονομεύει τις καταλήψεις!).

Υπάρχουν και μορφές διαμαρτυρίας(εκτός της κατάληψης) που δεν δυσφημούν τα ανώτατα ιδρύματα, ούτε μας κάνουν να τρέχουμε στην επόμενη εξεταστική να περνάμε τα μαζεμένα μαθήματα...

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Τι ''rock n' roll'' να το πείς τι ''heavy metal'' να το πεις.Οι τύποι αυτοί έγραψαν ιστορία.



Μιλάω πάντα για τους AC/DC ένα από τα ιστορικότερα συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν στο χώρο της μουσικής.Το όνομά τους είναι αρχικά του εναλλασσόμενου και του συνεχές ρεύματος(Alternative current/Direct current).Πολλοί μίλησαν ότι οι AC/DC παίζουν heavy metal,hard rock ωστόσο οι ίδιοι αποκάλεσαν το είδος της μουσικής που παίζουν ''rock n' roll''.
Μερικά από τα άλμπουμ τα οποία άφησαν εποχή (καθώς οι AC/DC είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα) είναι High Voltage 1976, το Black in black 1980 το Razors Edge 1990 και το Highway to Hell 1979.Την περίοδο 1976-1980 οι AC/DC με τον bon scott στα φωνητικά φτάνουν στην κορυφή.Βέβαια το 1980 ο bon scott φεύγει από την ζωή και τον αντικαθιστά ο Brian Johnson με τον οποίο το συγκρότημα αφήνει και πάλι το στίγμα της στο χώρο της μουσικής.Όσοι τους απόλαυσαν από κοντά είναι πολύ τυχεροί καθώς τα live τους παραμένουν αξέχαστα.
Οι AC/DC ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 28 Μαίου του 2009 στο ΟΑΚΑ.\
Για όσους ήταν τότε εκεί θυμηθείτε την είσοδο με το τρένο στην σκηνή....


Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΟΥΦ, ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΑΜΕ! ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΡΔΕΥΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...

Αυτό ήταν... Από απόψε το βράδυ, δε θα 'μαστε πια μαθητές, αλλά απόφοιτοι. Δώδεκα χρόνια σπαταλήσαμε μέσα τις τάξεις, μαζέψαμε και θετικά και αρνητικά. Πλέον, αλλάζουμε πορεία, ανεβάζουμε στροφές και προχωράμε παρακάτω.

Σ' αυτή τη ντουζίνα ετών, είχαμε πολλές ευκαιρίες να κατανοήσουμε το πόσο "μπάζει" πια αυτό το "εκπαιδευτικό" σύστημα. Ένα πράμα που στο δημοτικό σε εξοντώνει σωματικά και διανοητικά, μιας και καθημερινά κουβαλάς ένα τόνο βιβλία και μαθαίνεις ό,τι παπαριά σκέφτηκε ο κάθε συγγραφέας του βιβλίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαίτηση που έχουν οι δάσκαλοι να μαθαίνουν τα παιδιά όλα τα νησιά των Κυκλάδων και, μάλιστα, με σειρά από Βορρά προς Νότο. Χρήσιμη η γεωγραφία (κι η κάθε γεωγραφία), καμία ένσταση πάνω σ' αυτό το θέμα, αλλά ποιος θα τα θυμάται όλα αυτά αργότερα; Δεν είναι 1+1=2, που το μαθαίνεις και ησυχάζεις. Η παπαγαλία είναι καταστροφή και ειδικά εάν ξεκινά από το δημοτικό. Στο γυμνάσιο τα πράγματα βελτιώνονται. Όχι, βέβαια, επειδή τα βιβλία είναι ποιοτικά, αλλά επειδή τα παιδιά σ' εκείνες τις ηλικίες αρχίζουν και σκέφτονται κομματάκι παραπάνω. Φτάνοντας στο λύκειο, έχουν καταλάβει τι μαλακίες έχουν να μάθουν και τα μισά (και βάλε) τα αφήνουν απ' έξω και με το δίκιο τους. Παρόλ' αυτά, επειδή οι πανελλαδικές ποτέ δεν ήταν ο καλύτερος χώρος να δράσουν οι έξυπνοι, οι περισσότεροι υποχρεώνονται και παπαγαλία να μάθουν και ερμηνευτικά σχόλια να συγκρατήσουν και... και... και... Η σωματική, πνευματική και ψυχική κούραση παρελαύνει κι ο μαθητής όσο αντέξει. Αλλά δεν πειράζει... Χαλλλαρά ακόμα κι εκεί!

Το χειρότερο δεν είναι ότι για δώδεκα χρόνια τα παιδιά βομβαρδίζονται από ηλίθιες-περιττές πληροφορίες και ανίκανους εκπαιδευτικούς, ούτε ότι οι εγκαταστάσεις στις οποίες βρίσκονται για πολλές ώρες καθημερινά είναι ετοιμόρροπες (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) και τους θέτουν σε κίνδυνο. Το χειρότερο είναι ότι, άσχετα από το αν καταφέρουν να μπουν σε πολύ καλή ή λιγότερο καλή σχολή, γνωρίζουν ότι θα πρέπει να φτύσουν άπειρες φορές αίμα μέχρι να βιώσουν και την εργασιακή αξιοπρέπεια. Γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί θα τους κλέβουν, ότι δε θα 'χουν οικονομικούς πόρους όχι για να κάνουν οικογένεια ή να διασκεδάζουν, αλλά ούτε για να ζήσουν. Το 'χουν χωνέψει ότι κάθε ευρώ που θα δίνουν στην εφορία θα πάει χαμένο γιατί θα τα τρώνε μαζί μερικοί, ότι στην πρώτη τόση δα πυρκαγιά από σπίρτο ή τσιγάρο θα υπάρχει ενδεχόμενο να καεί ολόκληρη η χώρα, διότι κάποιοι είναι σε πόστα που δεν τους αναλογούν. Η οικονομία τρύπησε τον πάτο και πήγε ακόμη παρακάτω, οι υποδομές είναι σα να άρχισε μόλις πέρσι η βιομηχανική επανάσταση, όσοι ασχολούνται με την πολιτική μολύνουν το περιβάλλον και μόνο που υπάρχουν... Τι ωραία, τι καλά...

Ξεμπερδέψαμε με το σχολείο, για να καταλήξουμε να μπερδευτούμε ακόμη περισσότερο. Μπερδεύεται που μπερδεύεται ο άνθρωπος από μόνος του λόγω της σύγκρουσης της λογικής και των συναισθημάτων του, αν βάλουμε ότι κάποιοι έχουν σκοπό να μπερδεύουν συνεχώς τους τριγύρω τους, καταλαβαίνουμε (;) πού πάμε.

Δεν πειράζει, όμως, διότι κι αυτό έχει το γούστο του. Τουλάχιστον σε προκαλεί να πάρεις μπρος. Γυρίστε τις πλάτες σας στο μέλλον. Κάθε σύστημα έχει τα καλά και τα κακά του, κάθε σύστημα έχει τον τρόπο του να ταλαιπωρεί τις κοινωνικές άμυνες. Ας βγούμε όξω ως προετοιμασμένοι προπονητές, έχοντας γεμίσει τα μπλοκάκια μας με σημειώσεις σχετικά με τους αντιπάλους μας. Τότε, θα μπορούμε να παίξουμε επιθετικά.



Και μην ξεχάσετε να δώσετε χαιρετίσματα!

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Το κάψιμο στις μέρες μας έχει το δικό του όνομα





Και ονομάζεται world of warcraft ή αλλιώς W.O.W .Μιλάμε για ένα από τα πιο πετυχημένα παιχνίδια τις τελευταίας δεκαετίας που έχει τεράστια απήχηση σε όλο τον κόσμο.Το επικό αυτό online game,στο οποίο δυστυχώς πρέπει να δίνεις σχετικά πολλά χρήματα για την prepaid(30 ευρώ το μήνα),έχει κοντά στα 11 εκατομμύρια χρήστες από όλο το κόσμο.H blizzard,η εταιρία που προωθεί το παιχνίδι έχει τεράστια έσοδα ετησίως μόνο από αυτό το παιχνίδι.Καθημερινά πολλά άτομα από διάφορες ηλικίες αφιερώνουν ανά μέσο όρο 5 ώρες ημερησίως για αυτό το παιχνίδι.Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν δύο χρόνια όπου και έπαιζα WOW να μην μπορώ να ξεκολλήσω από το pc και την περίοδο των εξετάσεων.
Το παιχνίδι αυτό συνδυάζει την υπομονή με το ατελείωτο κάψιμο καθώς δεν είναι ένα απλό game όπου ''σφάζεις'' διάφορα mobs(τέρατα) μόνο και μόνο για να ανέβεις level.Πρέπει να ακολουθήσεις ένα μεγάλο campaign μέχρι να μπορέσεις να κάνεις raid στα οποία σκοτώνεις τους βασικούς αντίπαλους της ιστορίας(βλ.Illidan,lich king κτλ).
Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα αυτού του παιχνιδιού είναι ότι υπάρχουν διάφοροι hacker κυρίως από τις Κίνα και Ιαπωνία οι οποίοι κλέβουν λογαριασμούς account και μαζεύουν gold (τα εικονικά χρήματα του παιχνιδιού) και τα πουλάνε με αντάλλαγμα αληθινά χρήματα μέσω πιστωτικής κάρτας.Σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι υπάρχουν πολλά παιδιά μικρής ηλικίας τα οποία κρυφά από τους γονείς τους χρησιμοποιούν τις κάρτες και σπαταλούν πολλά χρήματα.Επίσης όσα account αγοράζουν παράνομα gold από τέτοια άτομα καταγράφονται και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου μετά λίγους μήνες τα account αυτά κλέβονται.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο θα πρέπει οι γονείς να ξέρουν τις κινήσεις των παιδιών τους και να ελέγχουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χρόνο τον οποίο αφιερώνουν αυτά στο παιχνίδι.
Υ.Γ :Η Blizzard στο site της έχει την λειτουργία parental control που είναι ακριβώς για όσους γονείς θέλουν να ελέγχουν τα παιδιά τους.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Ξένη αγορά?Αξιόπιστη λύση ή μια απάτη?


Ένα θέμα που απασχολεί τα τελευταία χρόνια το ελληνικό αλλά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι οι συνεχείς μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών .Πολλές φορές οι ομάδες ενθουσιασμένες από την καταγωγή ενός ποδοσφαιριστή (π.χ αν είναι βραζιλιάνος) δεν δίνουν έμφαση στο σύνολο των εμφανίσεων αλλά και της καριέρας του ποδοσφαιριστή.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έρχονται ποδοσφαιριστές χαμηλής ποιότητας οι οποίοι πολλές φορές δεν βρίσκουν το κίνητρο να παίξουν στο ελληνικό πρωτάθλημα.Επίσης η παραμονή τους στην χώρα μας δεν διαρκεί πολύ και ο κόσμος τους ξεχνάει γρήγορα.Σίγουρα πάντως αυτές που δεν αποκομίζουν κανένα όφελος από τέτοιου είδους μεταγραφές είναι οι ομάδες οι οποίες σπαταλούν ένα καράβι λεφτά για παίχτες που επί της ουσίας δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην ομάδα.
Ακόμη ένα άλλο πρόβλημα που δημιουργείται από τέτοιες τακτικές για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι πολλά ταλέντα από την ενδοχώρα δεν ανακαλύπτονται.Έτσι πολύ απλά δεν υπάρχει καμία βελτίωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και οι ελληνικές ομάδες παύουν να είναι ελληνικές.
Πιστεύω όμως ότι αν περιόριζαν οι ελληνικές ομάδες τις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών και έδιναν περισσότερη σημασία στις ακαδημίες τους(επενδύοντας περισσότερα λεφτά) τότε θα μπορούσαν αναμφισβήτητα να φτιάχνουν πιο ολοκληρωμένες ομάδες με περισσότερους Έλληνες οι οποίοι θα έχουν όρεξη να δώσουν το 100% της απόδοσης τους στην ομάδα.
Υ.Γ1:Η Μπάρτσα αυτό έκανε και απολαύστε τα αποτελέσματα.
Υ.Γ2:Πάρτε εδώ την ενδεκάδα του Άρη που έχει μόνον έναν Έλληνα.Ελληνική ομάδα σου λένε μετά που σε εκπροσωπεί στην Ευρώπη.

ΤΟ HD ΚΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΠΙΤΣΕΣ.

Η Μπαρτσελόνα από το Σάββατο πανηγυρίζει το τέταρτο κύπελλο πρωταθλητριών στην ιστορία της και πλέον στέκεται δίπλα στον Άγιαξ και την Μπάγερν, ομάδες που έχουν ίσες κατακτήσεις του συγκεκριμένου τροπαίου.

Παράσταση για ένα ρόλο από το 2-1 με το γκολ του Μέσσι και μετά, αν και αρχικά η Γιουνάιτεντ μπήκε πιο δυνατά (όπως και στον τελικό του 2009 στη Ρώμη) κι αυτή τη φορά κράτησε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, παρά το γκολ του Πέδρο. Η ισοφάριση του Ρούνεϊ έδωσε την εντύπωση ότι αυτός ο τελικός θα μπορούσε να είναι πραγματικά συναρπαστικός κι απ' τις δύο πλευρές, όμως, εν τέλει, η Μπαρτσελόνα επιβλήθηκε ολοκληρωτικά και, αν κάποιος επιθυμούσε να απολαύσει τον τελικό, έπρεπε να περιοριστεί στο να απολαμβάνει μόνο τη μία απ' τις δύο φιναλίστ να "ζωγραφίζει" πάνω στο χορτάρι. Το φαλτσαριστό πλασέ του Βίγια ήταν κάτι παραπάνω από "κερασάκι στην τούρτα". Τουλάχιστον ο Βαν Ντερ Σααρ θα 'χει να θυμάται ότι το τελευταίο γκολ που δέχτηκε στην καριέρα του (εάν τελικά σταματήσει πράγματι το ποδόσφαιρο) ήταν δείγμα μεγάλης κλάσης του σκόρερ, το δέχτηκε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και μάλιστα μέσα σ' αυτό το κόσμημα, που συνηθίζουμε να λέμε Γουέμπλεϋ.

Συγχαρητήρια αξίζουν στην ΕΡΤ για τη μετάδοση της στο κανάλι ERT HD, με την εικόνα να ξεπερνά ποιοτικά κατά πολύ τη θολούρα που συναντούσε κανείς στη ΝΕΤ, εάν προηγουμένως ή έπειτα έβλεπε τον αγώνα μέσω του ψηφιακού καναλιού και σε υψηλή ευκρίνεια. Ο ήχος χρειάζεται βελτίωση (ούτε που ακουμπά την ποιότητα Dolby Digital που προσφέρει η Nova στα συνδρομητικά της HD κανάλια), όμως αυτό το πρόβλημα μοιάζει πολύ μικρό μπροστά στην επίτευξη της μετάδοσης ενός τόσο σπουδαίου αθλητικού γεγονότος μ' αυτήν την εικόνα.

Αυτό που χρειάζεται, απ' την άλλη, να σημειώσουμε, είναι ότι στην Αγγλία βλέπουν μπάλα (και όχι μόνο) σε τέτοια ποιότητα εδώ και πολλά χρόνια και, επιπλέον, ότι τα HD κανάλια λειτουργούν συνεχώς και όχι για λίγες ώρες, μονάχα όποτε υπάρχει κάποιο σημαντικό γεγονός.

Μέσα σ' όλα, ας αναφέρω και την τεράστια ξενέρα που φάγαμε εξαιτίας της pizza fan. Έχοντας παραγγείλει από τις 9 παρά 10, περιμέναμε ως το τέλος του ημιχρόνου θα είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι. Τελικά, 3 λεπτά πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο του τελικού, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι το κατάστημα υπολειτουργεί και δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Η πλέον μεγάλη ξεφτίλα δηλαδή, αφενός γι' αυτούς, αφετέρου για τα στομάχια μας. Περιμέναμε πάνω από μιάμιση ώρα για να φάμε... πόρτα. Επιτρέπεται σε βραδιά τελικού τσάμπιονς λιγκ (και με τέτοια ονόματα μέσα κι όχι π.χ. πόρτο-μονακό) να μην μπορεί μια πιτσαρία με πανελλαδική εμβέλεια να εξυπηρετήσει τον κόσμο; Και πόσοι ακόμα θα κινδύνευαν να μείνουν νηστικοί εξαιτίας τους... Ντροπή... Θα το ξανασκεφτούμε πολύ σοβαρά αν πρόκειται να ξαναπαραγγείλουμε από 'κει, ειλικρινά οι κάτω γνάθοι μας απογοητεύτηκαν. Έκαναν τόση υπομονή κι ας έτρεχαν τα σάλια δεξιά κι αριστερά, για να καταλήξουν να την πατήσουν έτσι. Ευτυχώς που βρέθηκε ο "Σάββας" με τα σουβλάκια του και μας αποζημίωσε!

Τελικός που άξιζε στο μεγαλύτερο μέρος του (εκτός αν κάποιος ήταν φανατικά με τη μία ή την άλλη ομάδα) και ξενέρα σ' όλο της το μεγαλείο. Τελικά, βρήκα ως εξιλαστήρια θύματα κάποια κεμπάπ, πάνω στα οποία ασέλγησα. Να δούμε στον τελικό του 2012 στην Αλλιάνζ Αρένα πού θα 'μαστε, με ποιους και τι διαολεμένη πίτσα θα τρώμε!

ΥΓ. Δεν ανέφερα καθόλου τις μπύρες. Ε, πλέον έχει καταντήσει αυτονόητο ότι αυτοί οι αγώνες συνοδεύονται από δεκάδες τέτοια μωρά, είτε χρυσαφένια-ξανθά, είτε κόκκινα, είτε μαύρα...

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Μαζί τα φάγαμε??


Όπως όλοι γνωρίζουμε τα τελευταία 2 χρόνια η Ελλάδα περνάει δύσκολες μέρες.Τόσο η οικονομική κρίση όσο και η κοινωνική καθημερινά σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό του Έλληνα .Παρ'όλα αυτά υπάρχουν και ορισμένοι πολιτικοί που με τις δηλώσεις και το θράσος τους ''ερεθίζουν'' τον κόσμο.
Ένας από αυτούς τους πολιτικούς είναι και ο κ.Πάγκαλος ο οποίος φέτος με ορισμένες δηλώσεις του έχει οργίσει τον ελληνικό λαό.Μία από αυτές είναι και το ''Μαζί τα φάγαμε'' στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010 αναφερόμενος στις προσλήψεις και τα προβοκάτσια που έχουν γίνει από τις παλαιότερες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ ακόμα παλιότερα.Μπορεί να είμαι μόλις 18 ετών και να μην γνωρίζω πολλά για την πολιτική ωστόσο με έχουν μάθει οι γονείς μου να ξεχωρίζω την θέση του κάθε πολιτικού απο την κορο'ι'δία.Έτσι λοιπόν απαντώ στον κ.Πάγκαλο.''Μόνοι σας τα φάγατε''!.Βλέποντας και συγκρίνοντας την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν οι πολιτικοί της χώρας μας με αυτήν του ελληνικού λαού που παλεύει για τα προς το ζείν με μισθούς της τάξης των 700 ευρώ των 800 κ.ο.κ.Επίσης ο ελληνικός λαός,που τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον ακούει και πιστεύει πολλές υποσχέσεις,δεν διαθέτει 60 ακίνητα όπως ορισμένοι πολιτικοί(βλ.Τσοχατζόπουλος,Λαλιώτης κτλ) .
Ακόμη διάφορες άλλες δηλώσεις όπως ''Οι πολίτες πιο διεφθαρμένοι'' από τον κ.Πάγκαλο και πάλι οπλίζουν τον κόσμο με οργή και μίσος.Πρίν μερικά χρόνια π.χ το 2001 αν ακούγαμε στις ειδήσεις ότι κάποια μερίδα ανθρώπων γροθοκόπησαν κάποιο πολιτικό τότε θα λέγαμε ''Τους αλήτες τι κάνανε?!!''.Το 2011 έγινε.Θα θυμόμαστε το περιστατικό με τον κ.Χατζηδάκη,ο οποίος σχετικά με τους υπόλοιπους ήταν αυτός που έφαγε τα λιγότερα,πολύς κόσμος την επόμενη μέρα έλεγε ''καλά του κάνανε''.Για αυτό λοιπόν τι θα γίνει αν βρεθούν στα χέρια ορισμένων πολιτικοί όπως ο κ.Πάγκαλος?Αυτό μπορεί να το μάθουμε αν συνεχιστούν από τους πολιτικούς της χώρας μας παρόμοιες δηλώσεις.
Υ.Γ.''Μαζί τα φάγατε,κύριε Πάγκαλε!''

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Όταν ο κόσμος φωνάζει ''Κι'αλλο κι'άλλο''...


...τότε κατα πάσα πιθανότητα ολόκληρη η κοινωνία μας έχει διαλυθεί.Τώρα που το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τελειώσει μπορούμε πιστεύω να κάνουμε έναν απολογισμό για τα όσα διαδραματίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα την περίοδο 2010-2011.Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής,ωστόσο στις μνήμες αρκετών οπαδών θα μείνουν τα επεισόδια που πραγματοποιήθηκαν για πολλοστή φορά.Ας θυμηθούμε για ακόμη μια φορά το περιβόητο Τελικό Κυπέλλου,που με τόση επιτυχία οργάνωσε η Ε.Π.Ο,όπου γίναμε θεατές ενός ανελέητου κυνηγητού μεταξύ των δυνάμεων των Μ.Α.Τ με τους ''φιλάθλους'' της Α.Ε.Κ που τόσο πολύ την αγαπάνε.Τα Μ.Α.Τ ωστόσο κάποια στιγμή χτυπούν τους οργανωμένους με ορμή και τότε ακούγονται, για πρώτη φορά από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου, χειροκροτήματα
και το γνωστό ''Κι'άλλο,κι'άλλο''.Πιστεύω ότι για όσα μιλάμε καθημερινά πάνε χαμένα με την έννοια ότι δεν έχει αποτύχει μόνο ο αθλητισμός της Ελλάδος,όχι μόνο η παιδεία της,αλλά και τελικά αποδεικνύεται ότι σιγά σιγά χάνουμε και την ανθρωπιά μας.Πιστεύω πως αυτό είναι χειρότερο από τα υπόλοιπα.Δεν λέω πως δεν πρέπει κάποια στιγμή να μπεί μια τάξη σε αυτή την χώρα με κάποιο ακραίο τρόπο αλλα δεν περίμενα ποτέ μου να επιφημεί ο κόσμος τα Μ.Α.Τ για το αν ρίχνουν πολύ ξύλο ή όχι.Έτσι λοιπόν για να κλείσω σχετικά με αυτό το θέμα,θεωρώ πως δεν θα πρέπει να μας απασχολεί τόσο πόσο καλό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο,αλλά πόσο ανθρωπιά έχει καθένας από εμάς μέσα του.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ "ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ"

Αισίως φτάσαμε στις 28 Μαΐου κι αυτής της χρονιάς, του 2011. Πέρσι τέτοια εποχή ο πρωταθλητής Ευρώπης είχε ήδη στεφθεί. Ήδη από τις 22 του περσινού Μάη, η Ίντερ απολάμβανε τη θέση του νικητή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, χάρη στο 2-0 επί της Μπάγερν Μονάχου με τα δύο γκολ του Μιλίτο, στον τελικό του Σαντιάγκο Μπερναμπέου.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά και σίγουρα παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον. Τον φετινό τελικό θα τιμήσουν με την παρουσία τους η Μπαρτσελόνα κι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι οι δυο τους επιστρέφουν στο τόπο του πρώτου τους "εγκληματος" στη διοργάνωση, στο Γουέμπλεϋ.

Στις 29 Μάη του 1968, η Γιουνάιτεντ αντιμετωπίζει στο "ναό του ποδοσφαίρου" τη Μπενφίκα, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Η κανονική διάρκεια έληξε 1-1, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί το ματς στην παράταση. Εκεί, η Γιουνάιτεντ το 'κανε το "έγκλημα", αφού εν τέλει "σκότωσε" τη Μπενφίκα με 4-1. Μια δεκαετία και κάτι μετά το ξεκλήρισμα της μεγάλης ομάδας του '58 εξαιτίας της τραγωδίας του Μονάχου, η Γιουνάιτεντ έφτασε εκεί, όπου ίσως έφτανε κι η προηγούμενη μεγάλη φουρνιά παιχτών που είχε. Κατέκτησε το τρόπαιο κι έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα (δεύτερη βρετανική, μετά την Σέλτικ ένα χρόνο πριν) που έκανε κάτι τέτοιο. Ο Ματ Μπάσμπι αποζημιώθηκε κατά κάποιο τρόπο για τα όσα έζησε εκείνο το Φλεβάρη του 1958.

"Δολοφονία", όμως, διέπραξε κι η Μπαρτσελόνα το 1992. Για την ακρίβεια, δράστης ήταν ο Ρόναλντ Κούμαν. Με αντίπαλο την Σαμπντόρια στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, ο Ολλανδός αμυντικός δε δίστασε και με το φάουλ που εκτέλεσε στην παράταση, ασέλγησε πάνω στα δίχτυα των Ιταλών και χάρισε το τρόπαιο στους Καταλανούς και στον Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος τότε τους προπονούσε. Μ' αυτόν τον τρόπο, η Μπαρτσελόνα πήρε σπίτι της το πρώτο κύπελλο πρωταθλητριών της ιστορίας της.


Το Γούμπλεϋ δεν είναι πια το ίδιο, καθώς πριν χρόνια γκρεμίστηκε και στη νέα του μορφή, αποτελεί ένα υπερσύγχρονο και πανέμορφο στάδιο, χωρητικότητας 90.000 θεατών. Από τα πρώτα που όλοι επισημαίνουν είναι πως οι περίφημοι δίδυμοι πύργοι του παλιού σταδίου απουσιάζουν, όμως απόψε λίγοι θα έχουν το μυαλό τους εκεί και όχι στον τελικό. Σ' αυτό το γήπεδο έχουν πραγματοποιηθεί οι περισσότεροι τελικοί της διοργάνωσης, ο αποψινός θα είναι ο έκτος. Ο πρώτος ήταν το 1963 με την κατάκτηση της Μίλαν, ο δεύτερος το 1968 με την κατάκτηση της Γιουνάιτεντ, ο τρίτος το 1971 με την κατάκτηση του Άγιαξ, ο τέταρτος το 1978 με την κατάκτηση της Λίβερπουλ κι ο πέμπτος το 1992 με την κατάκτηση της Μπαρτσελόνα.

Επιπλέον, ο νικητής του τελικού θα ξεπεράσει τον αντίπαλο σε κατακτήσεις, διότι αμφότερες οι ομάδες έχουν από 3. Κάποια, λοιπόν, θα φτάσει τις 4. Και έτσι θα ισοφαρίσει αυτές των Άγιαξ (1971,1972,1973,1995) και Μπάγερν (1974,1975,1976,2001). Πέραν των τροπαίων που πήραν στο Γουέμπλεϋ, η Γιουνάιτεντ το 'χει σηκώσει το 1999 στο Καμπ Νου, μέσα στην έδρα της Μπάρτσα, στον δραματικό τελικό με την Μπάγερν, της οποίας επιβλήθηκε με 2-1 και στο Λουζνίκι το 2008, απέναντι την Τσέλσι, την οποία κέρδισε στη διαδικασία των πέναλτυ (κανονική διάρκεια 1-1). Απ' την άλλη, η Μπαρτσελόνα σήκωσε το δεύτερό της το 2006 στο Σταντ ντε Φρανς κόντρα στην Άρσεναλ με σκορ 2-1 και απέναντι στην αποψινή αντίπαλό της, τη Γιουνάιτεντ, το 2009, την οποία κέρδισε στο Ολύμπικο της Ρώμης.

Η γκρίνια κατά τη διάρκεια της χρονιάς ήταν αρκετή για τους δύο φιναλίστ. Πολλοί επέκριναν τη Γιουνάιτεντ ότι πλέον δεν προσφέρει το θέαμα που κάποτε προσέφερε κι ότι είναι ομάδα του αποτελέσματος. Λογικό να θέλει ο κόσμος το θέαμα, αλλά δεν μπορείς να επικρίνεις τόσο πολύ μια ομάδα που κατάφερε να σηκώσει το πρωτάθλημα στη χώρα της (ξεπερνώντας τα 18 πρωταθλήματα της Λίβερπουλ και φτάνοντας 19) και να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ας μην ξεχνούν μερικοί, άλλωστε, ότι στην ενδεκάδα της Γιουνάιτεντ δεν βρίσκονται οι ίδιοι παίχτες που ήταν πριν μερικά χρόνια, ενώ οι παλιοί μπαλαδόροι (πχ Γκιγκς) έχουν μεγαλώσει και παρά τις όποιες ενέργειες, οι αντοχές τους έχουν μειωθεί.

Από την άλλη, για την Μπαρτσελόνα έχουν ακουστεί πολλά για τη διαιτησία. Είναι αλήθεια ότι υπήρξε λίγη εύνοια απέναντί της στους ημιτελικούς με τη Ρεάλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εύνοια έγινε επίτηδες κι όχι από λάθη. Επιπλέον, στο πρώτο ματς του Μπερναμπέου, μπορεί να γκρινιάζουν αρκετοί για την αποβολή του Πέπε, όμως ο διαιτητής κάλλιστα θα μπορούσε ν' αποβάλλει κι άλλους. Το λάθος, λοιπόν, δεν ήταν η αποβολή του Πέπε, αλλά η μη αποβολή περισσότερων τιτικών, που πίστεψαν ότι με μια τούμπα στο χορτάρι παραπάνω, η ομάδα τους θα κερδίσει την πρόκριση. Κατ' εμέ η Μπάρτσα θα περνούσε έτσι κι αλλιώς, δεν είναι η ομάδα που περιμένει από τη διαιτησία για να προχωρήσει. Ένα μερίδιο ευθύνης για την πρόκριση αναλογεί στις διαιτητικές αποφάσεις, αλλά πολύ μικρό. Έχουν συμβεί πολλά μεγαλύτερη και εξώφθαλμα εγκλήματα ακόμη και στο Τσάμπιονς Λιγκ και οι αποφάσεις στους δύο ημιτελικούς των ισπανικών ομάδων δεν ανήκουν σε καμία περίπτωση σ' αυτά. Πέραν αυτού, συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι αυτή η ομάδα παίζει συνέχεια με τον ίδιο τρόπο. Παίζει όμορφα και το απολαμβάνεις, όμως ίσως μετά από ένα σημείο κουράζεσαι. Ναι, εγώ κουράζομαι, ειδικά όταν το ματς δεν της βγαίνει κι επιμένει στο γύρω γύρω απ' την περιοχή, χωρίς να δοκιμάζει σουτ. Αλλά αφού είναι αποτελεσματική έτσι, δεν έχει λογική να την επικρίνω και τόσο πολύ πια.

Στο θέμα του προπονητή, η Γιουνάιτεντ έχει προβάδισμα απέναντι -μάλλον- σε οποιαδήποτε ομάδα αυτή τη στιγμή. Μπορεί ο Φέργκιουσον να τη σπάει σε όλους με τις γκρίνιες του ακόμα κι έπειτα από νίκες της Μάντσεστερ με 3-0 ή και πιο άνετες, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι μια τεράστια προπονητική φυσιογνωμία. Ξέρει να εκμεταλλεύεται στο απόλυτο το έμψυχο (παίχτες) και το άψυχο (τσίχλα) υλικό του. Μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις απρόσμενες καταστάσεις για την ομάδα του και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει τον πάγκο του. Κάτι τέτοιο ο Γκουαρδιόλα δεν έχω δει να το κάνει, οι αλλαγές του είναι πάντα προβλέψιμες, ενώ, ακόμη, στα δύσκολα κολλάει και δεν βρίσκει λύσεις. Αν το ματς στραβώσει για την Μπάρτσα, δεν είναι απίθανο να αναζητήσουν οι παίχτες μόνοι τους λύση, μιας κι ο Καταλανός στον πάγκο θα δυσκολεύεται να επινοήσει κάτι.

Αντίθετα, οι παίχτες των ομάδων ως ομάδες παρουσιάζουν μεγάλη διαφορά ποιότητας. Η Μπαρτσελόνα είναι πολύ ανώτερη από τη Γιουνάιτεντ σε ποιότητα κι ας υποστηρίζουν το αντίθετο πολύ. Είναι ανώτερη γιατί σχεδόν όλοι οι παίχτες της ξέρουν μπάλα. Στη Γιουνάιτεντ, όμως, ο Βαν Ντερ Σααρ (που απόψε κλείνει την καριέρα του) ξέρει περισσότερα καντάρια μπάλα π.χ. από τον Παρκ! Σ' αυτόν τον τομέα το προβάδισμα το 'χει ξεκάθαρα η παρέα του Μέσσι, με εξαίρεση τους τερματοφύλακες, μιας κι ο Ολλανδός της Γιουνάιτεντ είναι ποιοτικότερος από τον κοντό με το ξυρισμένο κεφάλι της Μπάρτσα. Σε θέματα τακτικής, η Γιουνάιτεντ είναι καλύτερη. Η Μπαρτσελόνα είναι ταχύτερη και με και χωρίς την μπάλα, αλλά στον τομέα της συγκέντρωσης μέσα στον αγώνα η Γιουνάιτεντ μάλλον υπερτερεί. Στα στημένα οι Άγγλοι είναι παραδοσιακά καλύτεροι, κάτι που ενισχύει και το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα παίζει με την μπάλα κάτω και συνήθως χρησιμοποιεί κοντινή πάσα σε φάουλ και κόρνερ.

Γενικά, υπάρχει ισορροπία μεταξύ των ομάδων. Σε καθαρό ματς, χωρίς περίεργη διαιτησία και με 11 εναντίον 11, η Μπαρτσελόνα έχει ένα μικρό προβάδισμα (κυρίως επειδή όταν παίζει, έχει μεγάλη κατοχή). Αυτό, όμως, σ' έναν τελικό μπορεί να διαταραχθεί εξαιρετικά εύκολα. Ένα φάουλ, ένα πέναλτυ, μια κάρτα παραπάνω και το ματς έρχεται τούμπα. Ειδικά με αγγλική ομάδα σε τελικό στο Γουέμπλεϋ (κάτι για το οποίο μιλούσα από τον Αύγουστο), πόσο εύκολο είναι να μην επηρεαστεί ο διαιτητής (Viktor Kassai) και να παίξει 50-50 κι όχι έστω 45-55; Το σίγουρο είναι ότι η UEFA θα μπορούσε να επιλέξει ένα διαιτητή με μεγαλύτερη εμπειρία από μεγάλα ματς. Μένει να δούμε κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι όποιες προβλέψεις.

Το λέω σε κάθε τελικό, θα το πω γι' άλλη μια φορά. Πάνω απ' όλα να δούμε ποδόσφαιρο. Έχουν περάσει έξι χρόνια από τον απολαυστικό τελικό του 2005 και τρία από τον καλό (σε σύγκριση με άλλους πρόσφατους) του 2008. Είναι καιρός να δούμε κάτι σπουδαίο κι ελπίζουμε να μην είναι το νεροζούμι που είδαμε το 2009, με το ματς να λήγει ουσιαστικά από το 10' με το γκολ του Ετό και να γίνεται κι η απονομή στο 70' με την κεφαλιά-γκολ του Μέσσι. Αφού μπορούν οι φιναλίστ να προσφέρουν κάτι μνημειώδες, ας το κάνουν!


BARCELONA - MANCHESTER UNITED @ WEMBLEY STADIUM
21:45 NET / ERT HD


Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑΤΙ "ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ" ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;!


Χτες χαζεύοντας στο Διαδίκτυο, πέτυχα μια δημοσκόπηση που ρωτούσε "Αν πιστεύετε ότι έχουμε αληθινή δημοκρατία;" οι ερωτηθέντες(στο σύνολο 57) ψήφισαν 8,8% ΝΑΙ 82,5% ΟΧΙ(!!!) και 8,8% ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ(http://www.galop.gr%20./ Δηλαδή συμπεραίνουμε ότι συντρηπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι δυσαρεστημένη από τη Δημοκρατία που μας παρέσχουν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Η χώρα που γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας μέσα από την αρχαία Αθήνα,την εκκλησία του Δήμου,την αγορά και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού και ανέπτυξε έναν πολιτισμό που δεν δημιουργήθηκε παρόμοιος άλλος στην ανθρώπινη ιστορία.Γιατί όμως η Δημοκρατία πολλούς αιώνες μετά οι πολίτες δεν την θεωρούν αληθινή;!

Θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκόσμιο.Ιστορικά να το δει κανείς πολλοί πολιτικοί στο όνομα της Δημοκρατίας εκμεταλλεύτηκαν την λαϊκή ψήφο για ενέργειες που δεν είχαν μιλήσει προεκλογικά(πόλεμοι στην Κορέα-Βιετνάμ,οικονομική πολιτικής ασφυκτικής λιτότητας κτλ).Επίσης, το παρακρατός που είχε δημιουργήθει στην Ελλάδα την δεκαετία του '60 δρούσε υπό την ανοχή ή και πολλές φορές την προστασία του επίσημου κράτους για να μην απειληθεί η δημοκρατία "υπό τον κομμουνιστικόν κίνδυνον"(δολοφονίες Λαμπράκη,Πέτρουλα και αργότερα Τεμπονέρα).Μην ξεχνάμε κι όμως δικτάτορες σε όλο τον κόσμο που ζητοκραύγαζαν "Ζήτω η Δημοκρατία!!!".

Στην μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας οι ξένες δυνάμεις θέλησαν να δημιουργήσουν και δημιούργησαν ένα δικομματικό μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτό το μοντέλο στηρίχτηκε σε μια καθαρά πελετειακή σχέση με τους ψηφοφόρους και οικογενειοκρατίας στην πολιτική ζωή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την υπερχρέωση του δημόσιου τομέα λόγω του υπερβολικού αριθμού δημοσίων υπαλλήλων. Ως φυσικό επακόλουθο άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών(Ο.Α.,ΟΤΕ) δημιουργώντας την οργή των πολιτών για τη κακή διαχείριση του δημοσίου από τις κυβερνήσεις καθώς και τα λεφτά που υπεξαιρέθηκαν απο μεγάλα σκάνδαλα (Χρηματιστήριο,ομόλογα,Siemens,Βατοπέδι) όπου ουδείς τιμωρήθηκε!!! Οι πολιτικοί στις προεκλογικές συγκεντρώσεις γέμιζαν τα μυαλά των ανυποψίαστων ψηφοφόρων με "θα..." ή "αυτό είναι δέσμευση...." και ψέματα κρύβοντας την αληθινή κατάσταση.Βέβαια και οι ψηφοφόροι απ'την πλευρά τους μπορούσαν να τιμωρήσουν με την ψήφο του τους πολιτικάντηδες...Αλλά ποτέ δεν είναι αργά η αγανάκτηση των πολιτών(λ.χ. μέσα απ'το κίνημα "Δεν πληρώνω") φάνηκε απ'την προαναφερθείσα και από άλλες δημοσκοπήσεις καθώς έχουν καταλάβει ότι η Δημοκρατία για την οποία μιλούν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους μέσα από αντιδημοκρατικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί(υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας-Μνημόνιο,νόμος περί ευθύνης υπουργών,παραγραφή σκανδάλων,ατιμώρητη αστυνομική αυθαιρεσία και βιαίη καταστολή διαδηλώσεων με ότι αυτό συνεπάγεται).

Κλείνοντας, η Δημοκρατία είναι υπόθεση όλων μας δηλαδή χρειάζεται συνεχή επαγρύπνιση!

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ 18άδα ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ...

Είναι μια μέρα απ' τις "σπέσιαλ" της ζωής, με απ' όλα μέσα (μονάχα θεωρητικά). Είναι η μέρα της ενηλικίωσης. Από 'δω και μπρος, αλλάζουν τα πράγματα. Όχι αμέσως, αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο. Καιρός ήταν να φτάσει και μακάρι να έχει κάποιο νόημα το γεγονός ότι, επιτέλους, ήρθε.

Βέβαια, κάπως διαφορετικά τα περίμενα τα πράγματα. Περίμενα και να έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου και να κάνω ένα πάρτυ δίχως προηγούμενο και, και και... Αλλά πού τέτοια τύχη... Ούτε χρόνος δεν υπάρχει, ούτε και η διάθεση. Για το χρόνο το καταλαβαίνω και το 'χα σκεφτεί και στο παρελθόν πως, αν η τρίτη λυκείου είναι όντως τόσο χάλια όσο έλεγαν ότι είναι, δύσκολα θα μπορούσα να βρω χρόνο να οργανώσω κάτι. Αλλά για τη διάθεση μου προκαλεί εντύπωση. Από μικρός θυμάμαι ότι δύο πράγματα περίμενα σαν τρελός συνέχεια (βασικά πολλά περίμενα, αλλά αναφέρω δύο που αφορούν μόνο το 2011), την ενηλικίωση και την 5ήμερη. Από το δημοτικό έλεγα με τους φίλους μου για τους... τυχερούς της τρίτης λυκείου, οι οποίοι πηγαίνουν 5ήμερη, ενώ εμείς άντε να πηγαίναμε σε κανά πάρκο, σε κανά μουσείο, στην καλύτερη σε ένα θέατρο να δούμε την Ρουγγέρη εκεί κάτω στην Πειραιώς. Σκεφτόμασταν πότε θα έρθει, διάολε, η μέρα που θα τελειώσουμε μια και καλή το σχολείο και τι πάρτυ θα έκανε ο καθένας στα 18 του. Αλλιώς τα λέγαμε και τα σκεφτόμασταν τότε, αλλιώς στο γυμνάσιο, ακόμα και πρόπερσι και πέρσι διαφορετικά τα είχαμε στα μυαλά μας. Ε, ντάξει, φέτος το 'χουμε πάρει χαμπάρι ότι η χρονιά έχει άρωμα σκατού με ρίγανη (στην καλύτερη περίπτωση) κι αν έχουμε την τύχη να το μυρίσουμε, τότε δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο.

Περίμενα πολλά χρόνια την ημέρα και ποτέ δεν μπορούσα να προσδιορίσω πόσο καλή διάθεση θα είχα ή πόσο ξεχωριστή θα μου φαινόταν αυτή η δεύτερη μέρα του Φλεβάρη του 2011. Η απάντηση είναι πως είναι σχεδόν ίδια με τις υπόλοιπες ημέρες. Σίγουρα υπάρχουν και διαφορετικές σκέψεις, αλλά σε μικρό ποσοστό. Από 'κει που το θεωρούσα ως ημέρα-ορόσημο που όμοιά της δε θα μπορούσε να υπάρξει, κατέληξα να μην τη θεωρώ κάτι σπουδαίο. Αν αυτό είναι καλό ή όχι, ας το πει κάποιος μεγαλύτερος, αν μπορεί κι αυτός, βέβαια. Αλλά ότι μερικοί ηλίθιοι (μην το πάρετε προσωπικά εσείς που περάσατε από υπουργεία παιδείας, οικονομικών κ.λπ., αλλά για σας λέω) ευθύνονται εν μέρει γι' αυτό, για μένα είναι σίγουρο. Τουλάχιστον, όσο δεν είναι στο απόλυτο χάλι τα πράγματα, υπάρχει και κάτι θετικό.

Σήμερα, λοιπόν, για να πω και κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο (ως συνήθως δηλαδή), συμπληρώνεται η 18άδα της αποστολής. Το ποια είναι αυτή η περίφημη αποστολή, μακάρι να το 'ξερα, αλλά ας το λέω έτσι, για να φαίνεται σημαντικό το γεγονός. Στην ουσία είναι, αλλά μάλλον δεν μπορώ ακόμη να το αντιληφθώ. Υπό διαφορετικές συνθήκες, μπορεί να συνέβαιναν κι όσα ήθελα από το δημοτικό. Υπό τις παρούσες συνθήκες, άντε να φάμε κανά γλυκό, να πιούμε και καμιά μπύρα και μετά θα 'μαστε ευχαριστημένοι. Το παράπονο θα μου μείνει, γιατί είμαι και γνωστός γκρινιάρης (για να ικανοποιήσω αυτιά και μάτια το είπα), όμως, τι διάολο, θα 'ρθει κι η ώρα που θα με αποζημιώσω για την απώλεια της διασκέδασης ανήμερα.

Έχω μπόλικα να πω αλλά είτε δε μου 'ρχονται, είτε δεν βρίσκω τον καλύτερο τρόπο να τα γράψω. Κρίμα θα 'ταν σ' ένα (δήθεν) αντιπροσωπευτικό κείμενο για τη συμπλήρωση των 18, να είναι κάποια πράγματα γραμμένα μέτρια (λες και το παραπάνω κείμενο πάει για νόμπελ λογοτεχνίας). Γι' αυτό και δε θα γράψω περισσότερα. Χρόνια μου πολλά, λοιπόν, και να με χαίρεστε!


Μ' αυτά μου εύχομαι χρόνια πολλά:





Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΨΑΞΙΜΟ ΚΙ Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

12 Σεπτεμβρίου του 1981. Aυτή είναι η ημερομηνία όπου ο τεράστιος Ρόρυ Γκάλαχερ έπαιξε στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πρόκειται για μία απ' τις μεγαλύτερες και καλύτερες συναυλίες που έχουνγίνει στην Ελλάδα από ξένο καλλιτέχνη και για μια συναυλία, που μαζί με το πακέτο εντός κι εκτός γηπέδου, έχει μείνει στη μνήμη όσων τα έζησαν, αλλά, επίσης, μαθαίνονται κι από νεότερους.

Όσα ακολουθούν αποτελούν κατά βάση μάλλον αμπελοφιλοσοφίες ή, για να το θέσω αλλιώς, κάπως πιο εξευγενισμένα και σωστά, σκόρπιες σκέψεις, παρά κάτι άλλο.

Σήμερα το πρωί ξαφνικά ένιωσα μια απίστευτη ανάγκη να ακούσω το Moonchild. Πρέπει να 'ταν η πρώτη φορά που έπαθα κάτι τέτοιο, εξάλλου το συγκεκριμένο κομμάτι το ακούω κάθε μέρα και κάμποσες φορές, δεν είναι ότι είχα καιρό να το ακούσω και μου 'ρθε η επιθυμία απότομα. Μόνο αφού το άκουσα, μπόρεσα να ηρεμήσω. Μου 'κανε εντύπωση η όλη φάση.

Απόψε το βράδυ άτομο που βρισκόταν στη συναυλία της Νέας Φιλαδέλφειας, μου είπε ότι "έφαγε" καπνογόνο και άκουγε τον Ρόρυ με τα μάτια δακρυσμένα. Κι ο Ιρλανδός, βέβαια, είχε δακρύσει. Τα επεισόδια που έγιναν εκείνο το βράδυ είναι ευρέως γνωστά, δε νομίζω να χρειάζεται να πω κάτι άλλο για το συγκεκριμένο. Απλά, μόνο, αναφέρω το πρωτοσέλιδο "κάηκε η Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες".



Και εκεί ξεκίνησα να σκέφτομαι πως αυτοί ήταν όντως ροκάδες. Τους βοηθούσαν οι καλλιτέχνες να είναι. Στις μέρες είναι γνωστό πως ό,τι πιο ροκ κυκλοφορεί (όπως λένε, βέβαια, οι διάφοροι σχετικοί-άσχετοι) είναι κάτι ατομάκια που μαζί με λίγη ηλεκτρική κιθάρα βάζουν και κάποια μπιτ, νομίζοντας ότι έφτιαξαν ροκ κομμάτια. Πόσο έξω πέφτουν...

Οι παλιότεροι έχουν ζήσει συναυλίες σαν αυτή του Ρόρυ, με την κιθάρα του να κελαηδάει και τα μάτια δακρυσμένα από τα καπνογόνα. Οι ακόμη πιο παλιοί έζησαν τη συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού που διεκόπη - ο θείος μου ήταν μέσα και έχω ακούσει κάτι λίγα. Είναι μέρος του ροκ αυτό. Να γίνονται συναυλίες υπό αντίξοες συνθήκες. Είναι και μεγαλύτερη η... ευχαρίστηση (τι ευγενικά που το 'πα) που νιώθει το κοινό.

Ακούγοντας το Moonchild, μου φαίνεται πως βγάζει μια απίστευτη ενέργεια, έναν έντονο λυρισμό και μία ελαφριά θλίψη. Αυτό είναι υποκειμενικό, έτσι το αντιλαμβάνονται τα δικά μου αυτιά. Είναι τραγούδι που έχοντας πίσω τη δύναμή σου και μπροστά τα όνειρά σου, μπορείς να κλείσεις τα ματάκια σου και να ακουμπήσεις κυριολεκτικά ό,τι θες. Σε παρασύρει, αλλά σε αφήνει κι ελεύθερο. Εξάλλου ροκ και ελευθερία -για μένα, τουλάχιστον- πάνε μαζί.

Ακόμη, στο σήμερα γεμίζει με 80.000 κόσμο το ΟΑΚΑ για τη συναυλία των U2, με τις τιμές των εισιτηρίων στα ύψη. Οι φανς τα δίνουν άνετα. Αυτό, όμως, δεν έχει γούστο. Θεωρώ ότι ποτέ μου δεν έχω μαζέψει χρήματα με τόσο κόπο, που αυτό που θα αγοράσω μετά να το εκτιμήσω τόσο. Κι αν έχει γίνει με μια πρώτη μορφή, σίγουρα θα αγόρασα καμιά μαλακία.

Το εισιτήριο για τη συναυλία εκείνη του Ρόρυ κόστιζε 500 δραχμές. Για τη χρονιά 1981, αρκετά τα χρήματα. Αλλά ξέρω από πολλούς ότι την ώρα που συμπλήρωσαν το 500άρικο ένιωσαν θεοί. Την ώρα, δε, που αποχώρησαν από τη συναυλία, ένιωσαν κάτι ακόμη παραπάνω. Δυστυχώς, δεν το 'χω ζήσει και δεν περιμένω να το ζήσω. Αλλά πόσο μεγάλη μαγκιά είναι να παλεύεις και να ψάχνεις χρήματα με κάθε δυνατό (κι αδύνατο ακόμη) τρόπο, να τα βρίσκεις, να αγοράζεις ένα χαρτί, ένα φθηνό υλικό και στο τέλος να απολαμβάνεις κάτι το τόσο συγκλονιστικό, μοναδικό, αυθεντικό ή και ψυχεδελικό; Σίγουρα τεράστια. Γιατί με ένα χαρτί μπορείς να έρθεις σε επαφή και το πνεύμα ενός σπουδαίου ανθρώπου, στην προκειμένη του Γκάλαχερ, σε άλλες περιπτώσεις άλλων σπουδαίων.

Κάθε ιστορία αγώνα για εύρεση εισιτηρίου είναι ροκιά. Κάθε ψάξιμο και η αυθεντικότητα στο συναίσθημα με τα μάτια κλειστά είναι ροκιά. Ίσως να 'ναι μεγαλύτερη ροκιά αν δεν ακούς ροκ. Με τραγούδι, όμως, όπως το moonchild, όπως χιλιάδες άλλα, έχεις απογειωθεί και δεν έχεις κανένα λόγο, αλλά ούτε και καμία πρόθεση, να προσγειωθείς. Εξάλλου, η επιστροφή στην πραγματικότητα θα σε απογοητεύσει. Το κυνήγι της πραγματοποίησης μιας ιδέας πολύ πιθανό να κάνει το ίδιο, γιατί απλά σ' αναγκάζει να δεις και την πραγματικότητα. Γι' αυτό και η ωραιότερη κατάσταση είναι αυτή που δεν ξέρεις τι θες, αν θες να χαρείς που ακούς κομματάρα, να συγκινηθείς που πλέον τέτοια "διαμάντια" δεν γράφονται ούτε κατά διάνοια, να κλάψεις -ίσως- γιατί δεν πρόλαβες τέτοια μεγέθη να παίζουν σε συναυλία και να είσαι εκεί ή, έστω, να ζουν και να βγάζουν δίσκους.

Α, να κι άλλο σημείο που γίνεται όλο και πιο ξενέρωτο. Απ' τα βινύλια, με το χρατς-χρατς και τις κασέτες (που όλοι κάποτε βαριόντουσαν να γυρίσουν πίσω ή να προχωρήσουν), περάσαμε στα cd, στα mp3 και ούτε ο διάολος δεν ξέρει πού θα καταλήξουμε. Οι βαλίτσες των dj έχουν αντικατασταθεί από κάποιους σκληρούς δίσκους τσέπης. Πρακτικό, δε λέω. Κι ωραίος ήχος ο Dolby Digital Surround. Αλλά ποτέ δε θα έρθει στη μνήμη ως κάτι που προκαλεί νοσταλγία. Είναι το λιγότερο ένα σκαλί παραπάνω το χρατς-χρατς του βινυλίου, το τεράστιο εξώφυλλο, τα συλλεκτικά εξώφυλλα σε μερικά άλμπουμ κι η όλη αύρα που λαμβάνει ο εκάστοτε ακροατής, συνήθως είναι η αύρα του κλασσικού ή ορόσημου ή... ή... ή...

Σε τέτοια θέματα, σε τέτοιες σκέψεις (αν μπορούν να λογιστούν ως σκέψεις), χωράνε πραγματικά πολλά "ή". Ο καθένας επιλέγει τα δικά του, αυτά που του αρέσουν και του ταιριάζουν. Το κάθε "ή" έχει την δική του ξεχωριστή αξία κι όλα μαζί ίσως συνθέτουν κάτι που δεν το χωρά ο νους, πιθανόν γιατί δεν τολμά να "αντικρίσει" την τελειότητα, δεν τολμά να παραδεχτεί ότι, τελικά, ίσως να υπάρχει. Τη νοεί ως κάτι το ιδεατό, απρόσιτο και μακρινό.

Ακόμη κι αν ισχύει αυτό, εγώ το αρνούμαι. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει η τελειότητα και τη συναντάμε, απλά δεν την καταλαβαίνουμε. Αυτή με τον καιρό φθείρεται και καταλήγει μια αηδία. Ας απολαύσουμε, λοιπόν, ένας δείγμα, ας πούμε τελειότητας, για να θυμηθεί ή να πρωτογευτεί ο καθένας τη γεύση του σπουδαίου, την οποία ο ίδιος θα καθορίσει.