ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

ΜΟΙΑΖΕΙ ΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΜΑΔΑΣ.

Παρακολουθώντας ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για την τραγωδία τής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο αεροδρόμιο του Μονάχου στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Η ιστορία είναι γνωστή στο μεγαλύτερο μέρος των ποδοσφαιρόφιλων, αναλυτικότερα στους γηραιότερους και στο περίπου στους νεότερους. Η Γιουνάιτεντ ταξίδεψε από την Αγγλία στο Βελιγράδι για να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα, έχοντας στις αποσκευές της τη νίκη στο Ολντ Τράφορντ. Στο ημίχρονο του επαναληπτικού προηγούνταν με 0-3, όμως ο Ερυθρός Αστέρας ισοφάρισε σε 3-3. Αυτό το σκορ έμεινε ως το τέλος και οι μπέμπηδες του Μπάσμπυ, όπως είχαν ονομαστεί, πήραν την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Η επιστροφή περνούσε απ' το Μόναχο. Σε ένα παγωμένο αεροδρόμιο, οι δύο πρώτες προσπάθειες απογείωσης του αεροσκάφους της British Airways με αριθμό πτήσης 609 απέτυχαν. Υπήρξε μια μικρή διακοπή στην προσπάθεια, με σκοπό την εξέταση του αεροπλάνου. Τελικά ο James Thain, ο ένας εκ των δύο πιλότων (ο άλλος ήταν ο Kenneth Rayment), απέρριψε το ενδεχόμενο ολονύχτιας παραμονής και οι παίχτες της Γιουνάιτεντ, δημοσιογράφοι και λοιπός κόσμος επιβιβάστηκαν ξανά για μια τρίτη προσπάθεια απογείωσης.

Οι πιλότοι, με βάση τις έρευνες που διεξήχθησαν, φαίνεται να μην κατάφεραν ποτέ να σηκώσουν το αεροπλάνο από το έδαφος. Αυτό έφυγε με ταχύτητα και χτύπησε στο φράχτη στο αεροδρομίου. Αποτέλεσμα 20 άνθρωποι νεκροί και άλλοι 24 τραυματισμένοι, μερικοί αναίσθητοι κιόλας. Τρεις από τους επιζώντες υπέκυψαν αργότερα στα τραύματά τους, ο Ντάνκαν Έντουαρντς (πέθανε 15 μέρες μετά το δυστύχημα), ο πιλότος Kenneth Rayment (πέθανε τρεις εβδομάδες μετά το περιστατικό) και ο δημοσιογράφος και πρώην τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτυ και διεθνής με την εθνική Αγγλίας, Φρανκ Σουίφτ, ο οποίος απεβίωσε καθώς τον πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Η εξαιρετική αυτή φουρνιά παιχτών έσβησε άδικα, άδοξα, γρήγορα και με πολλά σύννεφα υποψιών να υψώνονται πάνω από το συμβάν. Το ίδιο συνέβη και με τη μεγάλη Τορίνο της δεκαετίας του '50, που ξεκληρίστηκε στην αεροπορική τραγωδία της Σουπέργκα το 1949. Πρόκειται για ομάδες που θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν επί σειρά ετών στην εγχώρια και ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική σκηνή, αλλά τις οποίες ο θάνατος ή οποιαδήποτε άλλη δύναμη (ή, απλούστερα, ανθρώπινη βλακεία) δεν άφησε να πράξουν.

Εάν έπρεπε να συσχετισθούν με κάποια απ' τις ομάδες του σήμερα, θεωρώ πως η Μπαρτσελόνα είναι αναμφίβολα η καταλληλότερη. Δεμένη ομάδα, με γερή άμυνα, εξαιρετικό κέντρο, αποδοτική επίθεση και τον Λιονέλ Μέσσι. Μοιάζει ως ομάδα που θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμη να κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο -κάτι το οποίο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα κερδίζει κάθε χρόνο τρόπαιο- και που δείχνει ασταμάτητη. Γιατί θα κάνει κάποια γκέλα -κι αυτές μέρος του ποδοσφαίρου είναι-, όμως θα διαλύσει σίγουρα αρκετές απ' τις αντίπαλες ομάδες. Η πρόσφατη 8άρα έναντι της Αλμερία, η 6άρα μέσα στο Μπερναμπέου το 2009, το Τσάμπιονς Λιγκ την ίδια χρονιά, η ευκολία στις νίκες στην Πριμέρα Ντιβιζιόν τα τελευταία χρόνια, το εξωπραγματικό θέαμα που κατά καιρούς προσφέρει και η αντοχή που έχουν επιδείξει ο Τσάβι, ο Μέσσι, ο Πουγιόλ και οι υπόλοιποι, την καθιστούν φόβητρο για την οποιαδήποτε ομάδα, είτε μιλάμε για σύλλογο, είτε για εθνική, είτε ακόμη και για μεικτή κόσμου ή Ευρώπης.

Μια τέτοια ομάδα σκεφτόμουν πως μόνο με κάποιον τραγικό τρόπο θα μπορούσε να σταματηθεί. Με τον φρικτό τραυματισμό βασικών παιχτών, με κάποιο δυστύχημα όπως αυτό της Γιουνάιτεντ, κάπως έτσι πάντως. Σκεφτείτε, κιόλας, ότι στον πάγκο κάθεται ο... Γκουαρντιόλα! Δεν κάθεται προπονητής επιπέδου Φέργκιουσον ή, έστω, εκεί κοντά. Κάθεται κάποιος που πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί προπονητής. Φανταστείτε να είχαν στον πάγκο και μεγάλο προπονητή.

Τότε θα μιλούσαμε για μία πραγματική υπερομάδα, που από τον πάγκο θα έρχονταν οι λύσεις για τις όποιες δυσκολίες εμφανίζονταν μέσα στον αγώνα και που εντός του αγωνιστικού χώρου θα μπορούσε να ξετινάξει κάθε αντίπαλο μέσα σε 10-20 λεπτά.

Βέβαια, για να επιστρέψω στην πραγματικότητα, υπάρχουν εξίσου "φρικτοί" τρόποι για να διαλυθεί μια ομάδα, πέραν των ατυχημάτων και των τραυματισμών. Το απέδειξε περίτρανα η Ρεάλ πριν μερικά χρόνια, ξοδεύοντας απίστευτα ποσά για να φέρει μεγάλα ονόματα. Ο καθένας τους είχε κερδίσει ένα κάρο τρόπαια. Βρέθηκαν όλοι μαζί και αντί να αποδώσουν το καλύτερο ποδόσφαιρο, δεν απέδωσαν τίποτα. Ειδικά από τη σεζόν 2003-2004 και έπειτα. Ίσως να 'φταιξε σε μεγάλο βαθμό η αποπομπή του Ντελ Μπόσκε από τον πάγκο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά. Όμως, το ότι η Ρεάλ από εξαιρετική ομάδα κατέληξε να μην μπορεί να σταυρώσει τρόπαιο εντός κι εκτός Ισπανίας, λέει πολλά.

Μένει να δούμε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η Μπαρτσελόνα και τι θα καταφέρει. Ευχόμαστε όλοι να μην γκαντεμιάσω την ομάδα (για τους προληπτικούς) και γίνει καμιά στραβή και καταλήξουμε να θρηνούμε θύματα. Πάντως, κατ' εμέ, ένα μεγάλο δυστύχημα μοιάζει ως το πιο πιθανό τέλος αυτής της υπερομάδας, με δεδομένο πως οι ακαδημίες θα συνεχίσουν να λειτουργούν υποδειγματικά.