ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ... ΤΥΧΑΙΟ; ΕΛΠΙΖΩ.

Στην αρχή τής διοργάνωσης μου έκαναν εντύπωση οι πολλές αποβολές και τα αρκετά δοκάρια, εκτός, βέβαια, από το άθλιο θέαμα που παρακολουθούσαμε επί 10 μέρες. Από προχθές, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.

Και σε προηγούμενα μουντιάλ υπήρξαν διαιτητικά λάθη, άλλα μικρά ή αλλιώς ανθρώπινα και άλλα κραυγαλέα, αλλά σε τόσο εξοργιστικό και εξευτελιστικό βαθμό δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ανάλογο.

Το σουτ του λάμπαρντ πέρασε μισό και βάλε μέτρο μέσα από τη γραμμή, αλλά άντε εδώ να συγχωρήσω και τον επόπτη και τον διαιτητή. Βέβαια, ο Καπέλο από τον πάγκο του το είδε ξεκάθαρα ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή και πανηγύρισε, όμως άντε να πάει στο καλό και να πιστέψουμε όλοι ότι δεν έγινε σκόπιμα. Βλέποντας, όμως, στο μόνιτορ την επανάληψη τής φάσης, γιατί δεν κατοχυρώθηκε το γκολ; 

Με την Αγγλία ήμουν (λόγω Τζέραρντ, δε μ' άρεσε ποτέ η μπάλα που έπαιζε), αλλά ήταν φανερό πως μόνο οι Γερμανοί υπήρχαν στο γήπεδο μέχρι να μειωθεί το σκορ. Έπειτα, όμως, το σκηνικό θα άλλαζε άρδην εάν τελικά το γκολ μετρούσε. Οι Γερμανοί τα δύο γκολ που σκόραραν στο β' ημίχρονο ήταν από αντεπιθέσεις, στις οποίες παίρνουν άριστα σ' αυτό το μουντιάλ. Οι Άγγλοι είχαν βγει μπροστά για να ισοφαρίσουν και με τη βούλα κι έτσι οι Γερμανοί βρήκαν τους χώρους να αντεπιτεθούν και να διευρύνουν το σκορ, φτάνοντας στο 4-1.

Γιατί δύσκολα θα έπαιζαν οι Άγγλοι μπροστά, αν είχαν στα χέρια τους το 2-2. Λογικά, θα προσπαθούσαν να κλέψουν το ματς. Δε νομίζω να τα κατάφερναν, αλλά θα είχαν την ευκαιρία την οποία δικαιούνταν λόγω του γκολ. Το κατά πόσο ο διαιτητής έκατσε να σκεφτεί όλη την ιστορία με τον Τζεφ Χαρστ και το γκολ-φάντασμα του τελικού του 1966, αυτό μπορεί να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος. Πάντως στη μια φάση η μπάλα φαίνεται να μην περνάει τη γραμμή, είναι άκρως οριακή για την ακρίβεια, ενώ στην άλλη η μπάλα έχει περάσει καταφανέστατα μέσα, κάτι που κατάλαβε ολόκληρος ο πλανήτης και χωρίς κανένα ριπλέι.

Και πέρα από τη δίκαιη συντριβή τής Αγγλίας και την πανηγυρική πρόκριση των "πάντσερ", είδαμε ακόμη σπουδαιότερο εργάκι στο βραδινό ματς της 27ης Ιουνίου... Αργεντινή-Μεξικό, με τους Μεξικανούς να παίζουν τους Αργεντίνους στην αρχή τους και να έχουν δύο εκπληκτικά σουτ (το ένα στο δοκάρι και το άλλο ελάχιστα άουτ λόγω... φάλτσων της Jabulani), με τα οποία θα μπορούσαν (και άξιζαν) να ανοίξουν το σκορ. Το σκορ, τελικά, το άνοιξε ο Τέβεζ προ κενής εστίας, από θέση μόλις 5 μέτρα οφσάιντ. Κι εδώ ρε μάγκες, να πω πως δεν το είδε ο επόπτης. 

Αμέσως μετά, όμως, είδαν στα μάτριξ τού γηπέδου τη φάση και έκαναν μία "μίνι σύσκεψη" σχετικά με την απόφαση. Κι εφόσον είδαν και κατάλαβαν το τεράστιο λάθος που έκαναν, συνέχισαν... κανονικά! Άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο εξοργιστικές, ηλίθιες και "περίεργες" αποφάσεις όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο! 

Δεν πιστεύω ότι έχει στηθεί το ο,τιδήποτε, αλλά κάλλιστα μπορώ να πιστέψω ότι η FIFA αφήνει περιθώρια στους διαιτητές να "σπρώχνουν" τις ομάδες τής προτίμησής τους. Και αυτό φάνηκε πολύ περισσότερο στο Αργεντινή-Μεξικό, γιατί στον άλλον αγώνα το είδαν στο ημίχρονο, 10 και βάλε λεπτά μετά την επίτευξη του μη κατοχυρωμένου γκολ υπέρ των Άγγλων. Αλλά το να βλέπεις εκείνη τη στιγμή το λάθος σου και να μην αλλάζεις την απόφασή σου, ε αυτό μόνο να βρωμάει μπορεί και τίποτα άλλο.

Γενικά, η διαιτησία του μουντιάλ δεν είναι κάτι άξιο θαυμασμού, μάλλον άξιο καρπαζιάς είναι, αλλά ελέω FIFA δεν υπάρχει πρόοδος. Χρόνια τώρα σκέφονται την ενσωμάτωση μικροτσίπ στις μπάλες, για να καταλαβαίνουν άμα περνάει τη γραμμή ή όχι. Εγώ προτείνω τη χρήση των μόνιτωρ, η οποία "απαγορεύεται". Την αποβολή, όμως, στον Ζιντάν στον τελικό τού 2006 την έδωσαν αφού είδαν το ριπλέι στο μόνιτορ! 

Το θέμα δεν είναι ποιος θα είναι ο τρόπος να λυθεί το θέμα, αρκεί να λυθεί. Δεν είναι σούπερ λιγκ το μουντιάλ (και το Τσάμπιονς Λιγκ) για να έχουμε 5 τηλεδιαιτητές να προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν για μία τυχαία κοτσάνα που ξεστόμισαν, ούτε τα ίδια χρήματα πέφτουν από τους διοργανωτές, ούτε από τους χορηγούς, ούτε είναι τόσο ποιοτικό το επίπεδο. Αλλά για τόσο μεγάλες διοργανώσεις, είναι κρίμα. Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν υπάρχει παρόμοια διαιτησία στα Ολυμπιακά Αθλήματα...

Ας βρει, λοιπόν, η FIFA έναν τρόπο να λαμβάνουν οι διαιτητές σωστές αποφάσεις κι ας αφήσει τις παπαρολογίες να μην προβάλλονται ξανά οι φάσεις από τις οθόνες στα γήπεδα και τις λοιπές σαχλαμάρες. Ο ανθρώπινος παράγοντας θα συνεχίσει να υπάρχει με το οφσάιντ και με άλλες περιπτώσεις, ας μην προκαλεί η ομοσπονδία τους διαιτητές να κάνουν λάθη και να 'χουν και τη δικαιολογία στο τσεπάκι...

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΟΤΑΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΣΟΥ, ΑΝΕΜΕΝΟΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

Μπράβο σας μάγκες! Δεν κωλώνετε, δεν τρομοκρατείστε, δεν τρομάζετε, συνεχίζετε ακάθεκτοι. Εμπρός ωρέ στον δρόμο της μαλακίας, που επί χρόνια τόσοι και τόσοι υπουργοί (και των δύο κομμάτων) χάραξαν!

Πόσους μπάτσους έστειλες ρε στο Καραϊσκάκη; Πόσους στο ΟΑΚΑ; Στον τελικό τού κυπέλλου πόσους; Σε πορείες πόσους έστειλες; Στο κτήριό σου, στο ίδιο σου το βρακί, γιατί δεν έκανες τίποτα;

Και τώρα που 'χουμε ΞΑΝΑ νεκρό, πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει καμία βελτίωση στο μέλλον; Όχι. Τυχαίο; Κανείς δεν το νομίζει. Ο Μιχαλάκης ξεστόμισε τις ίδιες χιλιοειπωμένες μαλακίες, δήθεν στεναχωρημένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στεναχωρήθηκε. Όσοι στεναχωριούνται δεν εκφράζονται έτσι, δεν μένει στο βρωμόστομά τους ο κλασσικός αισχρός, μονότονος, ψεύτικος και ξύλινος λόγος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η ίδια έκφραση στη φάτσα του άσχετα από το συμβάν, να μιλάει με τον ίδιο τρόπο δίχως να λαμβάνει υπόψη του ποιο είναι το θέμα.

Αλλά όταν σε νοιάζουν τα κοστούμια των άλλων και όχι το βρακί σου, αναμενόμενο δεν είναι; Όταν ήσουν μικρός σου έδιναν οδηγίες, φαντάσου πόσο σημαντικό ή δύσκολο έργο είναι να περιποιείσαι το βρακί σου. Το λεπτό μπροστά, το χοντρό πίσω. Σε σένα ίσως να έλεγαν και "το κίτρινο μπροστά, το καφέ πίσω", αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Οι βομβιστές ήταν, είναι και θα είναι άτομα δίχως εγκέφαλο. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις αυτό ρε Χωματοχοϊδη; Ότι και να λες ότι δεν τρομοκρατείσαι και λοιπά, στα παπάρια τους το γράφουνε. Λες και τους νοιάζει αν τρομοκρατούν ειδικά εσένα ή άλλον που 'χει εξουσία. Ό,τι κι αν πεις, γραμμένο θα σε έχουν. Και τολμώ να πω ότι καλά θα κάνουν, δεν έχεις δείξει ότι αξίζεις κάτι καλύτερο.

Είσαι πλήρως ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ και ΦΤΑΙΣ για αυτό που έγινε. Πρέπει τουλάχιστον να παραιτηθείς, για να μην πω να πας να κρεμαστείς και να νιώσεις πιο υπερήφανος από κάθε άλλη φορά στη ζωή σου και για πρώτη φορά δικαίως υπερήφανος. Σόρρυ, κιόλας, αλλά έχουμε θρηνήσει ήδη έναν νεκρό και μάλιστα 15χρονο. Απόψε είχαμε δεύτερο νεκρό. Στους πόσους σκοπεύεις να πάρεις μπρος; Να ξέρουμε κι εμείς, δηλαδή, πότε να αρχίσουμε να ασχολούμαστε στα σοβαρά μαζί σου.

Πόση σκέψη θέλει για να καταλάβεις ότι σε έκαναν ένα ατέλειωτο μπουρδέλο με το αποψινό; Σε έπαιξαν στα δάχτυλα, για την πλάκα τους. Αν μπορούν να βάλουν στο κτήριο αυτό βόμβα, τότε μπορούν να βάλουν παντού. Δρουν, χρόνια τώρα, ανεξέλεγκτα.

Φωτιές, πλημμύρες, δολοφονίες, βόμβες... Τι άλλο έχουμε να δούμε; Εγώ 17 είμαι και έχω σιχαθεί, απορώ πώς οι μεγαλύτεροι δεν την κοπανάνε από τη χώρα αυτή.

Γιατί δεν εξηγείται να βγήκε απ' αυτά τα χώμα τόσος μεγάλος αριθμός σπουδαίων προσώπων τής αρχαιότητας και των προηγούμενων ετών. 'Η αυτοί ήταν από αλλού, ή εμείς.

Κοπάνησέ την, δεν έχουμε τον άπειρο πληθυσμό για να πεθαίνει κόσμος κάθε μέρα.

Εγώ προσωπικά βελτίωση δεν έχω δει, εκτός άμα το να βλέπεις 10 ναρκομανείς αντί για 20 είναι κάτι. Όταν σε βάζουν σ' ένα δωμάτιο με 20 δολοφόνους που θέλουν να σκοτώσουν εσένα είναι απελπιστική η κατάσταση. Όταν βγάλουν τους 15 και μείνουν οι 5, η κατάσταση παραμένει το ίδιο απελπιστική.

Τουλάχιστον ρε γαμώτο, μαζέψτε όσους κάνουν εμπόριο (ή ο,τιδήποτε άλλο) στη μέση τού δρόμου, μπροστά στα μαγαζιά και στις πόρτες των σπιτιών. Λες και κρύβονται σε κρυσφήγετο τού Μπιπ Λάντεν για να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν καταλάβει ότι από τους αρμόδιους φορείς υπάρξει απραξία και αδιαφορία, αλλιώς δε θα επικρατούσε αυτό το μπάχαλο.

Επαναλαμβάνω, παραιτήσου.

Πρωθυπουργάκο τής δεκάρας, δεν πρέπει να αισθάνεσαι οργή και θλίψη στον ίδιο βαθμό με τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες. Πρέπει να νιώθεις περισσότερη οργή από όλους, την υπέρτατη θλίψη. Με βάση τις εκλογές, εκπροσωπείς το λαό. Εσύ, βέβαια, είσαι για τα μπάζα, αλλά χέστο, στείλτο στο διάολο αυτό. Κάποτε πρέπει να καταλάβεις σε τι θέση είσαι. Δεν είσαι σε θέση τουρίστα να ταξιδεύεις σε όλον τον κόσμο και να κλαίγεσαι. Σε άλλο πόστο είσαι. Στην τελική, τράβα στον τάφο τού πατέρα σου και ρώτα τον, μήπως σου πει έστω σε τι θέση είσαι.

Άντε στο διάολο πια άχρηστοι, ειλικρινά ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!

Υ.Γ. Στην αρχή ακούσαμε ότι το μηχάνημα δε δούλευε, μετά μάθαμε ότι δούλευαν όλα στην εντέλεια. Αν δε δούλευε, μαλακία σας. Αν δούλευε, διπλή μαλακία σας.

Υ.Γ. 2: Οι τρομοκράτες που, κατά τα λεγόμενά σας, δεν σας τρομοκρατούν, μήπως σας έχουνε κάνει ρεζίλι; Μήπως, λέω...

Υ.Γ. 3: Μάθε πρώτα πώς να προστατεύεις το βρακί σου και μετά τσέκαρε και όλα τα υπόλοιπα.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ.

Η 22η Ιουνίου πρέπει να καθιερωθεί ως ημέρα τιμής προς τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, προς τον άνθρωπο που μάγεψε έναν ολόκληρο πλανήτη με τα όσα κατόρθωσε στα χρόνια της καριέρας του.

Ήταν 22 Ιουνίου τού 1986 και ο αγώνας Αργεντινή - Αγγλία γινόταν στο Στάδιο Αζτέκα στο Μεξικό. Την προηγούμενη μέρα είχαν συμπληρωθεί 16 χρόνια από τον σπουδαίο τελικό μεταξύ Βραζιλίας και Ιταλίας, με τους Βραζιλιάνους να επικρατούν με 4-1 και να κατακτούν το τρίτο τους Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο τελικός, μάλιστα, είχε λάβει χώρα σ' εκείνο το γήπεδο.
Άγγλοι και Αργεντίνοι παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο, με το μυαλό τους σίγουρα να πηγαίνει και στα όσα είχαν διαδραματιστεί εξαιτίας της διαμάχης των δύο χωρών για τα νησιά Φόκλαντ. Το βλέμμα τού Μαραντόνα στην αρχή τα λέει όλα.

Ποδοσφαιρικοί λαοί και οι δύο, με τους Άγγλους να διακρίνονται πάντα για τη δύναμη και το τσαγανό και τους Αργεντίνους για τους πιο ντελικάτους παίχτες. Αλλά εκείνη την ημέρα στο γήπεδο υπήρχαν ο Μαραντόνα και άλλα 21 άτομα. Το πρώτο γκολ τής Αργεντινής το πέτυχε χρησιμοποιώντας το -πασίγνωστο πια- "χέρι τού Θεού", αλλά -όπως όλοι ξέρουμε- μετά από λίγο έκλεισε τα στόματα κάθε ποδοσφαιρόφιλου επί Γης με το "γκολ τού αιώνα". Γκολ που δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει δει ποδοσφαιρόφιλος σε αυτόν τον γαλαξία.

Τελικά, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο λίγες μέρες αργότερα και το σήκωσε ψηλά πρώτος, ως αρχηγός, στα 25 του χρόνια.

Όμως, η 22η Ιουνίου έχει κι άλλο σημαδιακό χαρακτήρα για τον Ντιέγκο. Το 1994 πέτυχε το τελευταίο του γκολ με το εθνόσημο κόντρα στην Ελλάδα, στον τελευταίο του αγώνα με την εθνική. Η συνέχεια είναι γνωστή, αν κι εγώ πιστεύω τα λόγια τού Ντιέγκο περί της διαφοράς των ουσιών στο ενεργειακό ποτό που του είχε χορηγηθεί τότε.

Ο Μαραντόνα τελείωσε την καριέρα του στην εθνική ομάδα στα 33 του χρόνια. Θεωρώ ότι είχε πάρα πολλές πιθανότητες να κατακτούσε ακόμη ένα παγκόσμιο κύπελλο, αλλά η FIFA ποτέ δεν τον συμπάθησε και ίσως να παίχτηκαν διάφορα παιχνίδια κάτω απ' το τραπέζι.
Άσχετα από όλα αυτά, η ημερομηνία αυτή ήταν, είναι και θα είναι σημαδιακή για τον Ντιεγκίτο. Ήταν, είναι και θα είναι, δηλαδή, αφιερωμένη εκ μέρους μου στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.


Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εναντίον Αγγλίας:



Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εναντίον Ελλάδας:




Simply Diego:




Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που ο Μαραντόνα καλείται 22 Ιουνίου να αντιμετωπίσει την Ελλάδα. Απλά, αυτή τη φορά δεν μπορεί να μπει και να παίξει μπάλα, μπορεί μόνο να παρακολουθήσει και να κοουτσάρει από τον πάγκο. Το αν θα επικρατήσει τελικά ή όχι, θα το μάθουμε σε λίγες ώρες.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ!

Ναι, αναφέρομαι στον Ντιεγκίτο. Στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, στον "θεό", στον άνθρωπο που αξίζει να παρακολουθείς ακόμα κι άμα ξύνεται!

Ποιος δεν είδε και δε θαύμασε τις αντιδράσεις του στον πάγκο, κατά τη διάρκεια τού αγώνα Αργεντινή-Νιγηρία; Ήταν πιο πορωμένος απ' τους παίχτες του και σε ορισμένα σημεία τού αγώνα -εκεί που οι Αργεντίνοι έπαιζαν πασούλες για να περάσει η ώρα-, οι αντιδράσεις τού Ντιέγκο είχαν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ' ό,τι το ίδιο το ματς!

Κι όμως, ο Μαραντόνα κατάφερε κι αυτό. Ο τέταρτος τού έκανε μερικές παρατηρήσεις, αλλά τι να του πει κιόλας... Τόσα χρόνια μυαλά δεν άλλαξε, ποιος ο λόγος να το κάνει τώρα; Εξάλλου, κάθε ποδοσφαιρόφιλος αυτό αγάπησε, την "αναρχία" που βγάζει εντός αλλά και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Εντύπωση μου προκάλεσε το ότι δεν άναψε ούτε ένα απ' τα αγαπημένα του κουβανέζικα πούρα, περίμενα πώς και πώς να γίνει κάτι τέτοιο και να το δείξει η κάμερα, ώστε να αρχίσει ο Θεοφιλόπουλος να λέει τις δικές του γνωστές χαζομάρες και να γελάει μόνος του, νομίζοντας ότι ξεστόμισε κάτι εξαιρετικά πετυχημένο.

Ίσως να το ξέχασε από το άγχος που είχε για την πρεμιέρα τής ομάδας του, η οποία τελικά ήταν νικηφόρα, αν και θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει την ισοπαλία η Νιγηρία. Ο Ντιέγκο ειδικά στο γκολ και στο τέλος τού αγώνα ήταν απολαυστικός με όσα έκανε. Αν και γερασμένος, με κοστούμι, με γραβάτα και με μούσια (βάζω στοίχημα ότι δε θέλει κοστούμια και γραβάτες), παραμένει ο ένας και παντοτινός θεός τού παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Και το επεσήμαναν σωστά στη μετάδοση τής ΝΕΤ, αν οι συνθήκες ήταν λίγο διαφορετικές, δε θα είχε κανένα πρόβλημα να δηλώσει και τον εαυτό του στην 23άδα. Να είστε σίγουροι ότι θα έμπαινε μέσα και θα έπαιζε καλύτερα από όλους, θα έσβηνε ολοκληρωτικά τον Μέσσι και ο κόσμος θα καταλάβαινε ποιος είναι θεός και ποιος απλά ικανός γήινος...

Δύο άνθρωποι έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ως παίχτες και ως προπονητές. Ο ένας είναι ο Μάριο Ζαγκάλο, μέλος τής Βραζιλίας τού 1958 και του 1962 και προπονητής της μυθικής Βραζιλίας τού 1970. Ο άλλος είναι ο Der Kaiser τού παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Φρανζ Μπεκενμπάουερ, ο οποίος το κατέκτησε ως παίχτης το 1974 και ως προπονητής το 1990, κόντρα μάλιστα στην Αργεντινή τού Μαραντόνα.

Άσχετα από το τι θα κάνει η Αργεντινή στη διοργάνωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα είναι σίγουρο. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν, είναι και θα είναι ο παντοτινός θεός τού παγκοσμίου ποδοσφαίρου!


Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ΟΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΙ, Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΟΙ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΣΙ.

Η έναρξη τού Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι προ των πυλών. Το απόγευμα τής Παρασκευής (17:00 ώρα Ελλάδος) και μετά από υπομονή τεσσάρων ετών και δύο ημερών (ήταν 9 Ιουνίου τού 2006 όταν άρχισε το τελευταίο μουντιάλ), η τεράστια αυτή διοργάνωση θα ξεκινήσει. Τα φαβορί είναι τα γνωστά, όμως μπορεί τελικά το αποτελέσματα να κριθεί από συγκεκριμένους παράγοντες. Ενδεικτικά, αναφέρω πέντε ομάδες. Ισπανία, Ολλανδία, Βραζιλία, Αγγλία και Αργεντινή.

Ισπανία: Η πληρότητα στο μεγαλείο της.

Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για την πληρέστερη ομάδα τής διοργάνωσης και δε γίνεται να το αρνηθεί κανείς. Η ομάδα αυτή θα στερηθεί τον Μάρκος Σέννα, έναν εξαιρετικά χρήσιμο παίχτη (βλ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τού 2008 όταν και οι Ισπανοί πήραν το τρόπαιο), όμως οι παίχτες που έχει στην αποστολή φτάνουν και περισσεύουν.

Με Κασίγιας, Ρέινα ή και Βαλντές στο τέρμα, οι Ισπανοί μπορούν να νιώθουν ασφαλείς. Για το κέντρο τους δε χρειάζεται να λέμε πολλά, όταν μία ομάδα έχει μέσα Τσάβι, Ινιέστα, Φάμπρεγκας, Αλόνσο και Μπούσκετς. Και στην επίθεση υπάρχουν ο Βίγια, ο Τόρρες, ο Μάτα, ο Γιορέντε, ο Σίλβα και ο Ροντρίγκεζ. Δε νομίζω να σας χάλασαν οι παραπάνω παίχτες.

Αν, λοιπόν το παγκόσμιο κύπελλο κριθεί από το βάθος τού πάγκου και την πληρότητα σε όλες τις θέσεις, τότε η Ισπανία θα είναι αυτή που θα το σηκώσει (για πρώτη φορά στην ιστορία της).

Ολλανδία: Η ομάδα των αναχρονισμών.

Ολλανδία... Ολλανδία... Ολλανδία... Έχουν περάσει τόσοι και τόσοι μεγάλοι παίχτες από τους "Οράνιε", με πρώτον και καλύτερο τον Γιόχαν Κρόιφ. Άρι Χάαν, Ρόμπι Ρέζεμπρινκ, Τζόνι Ρεπ, Γιόχαν Νέεσκενς, Ρούντ Κρολ, Μάρκο Βαν Μπάστεν, Φρανκ Ράικαρντ, Ρουντ Γκούλιτ, Ντένις Μπέργκαμπ, Φρανκ Όβερμαρς, Έντγκαρ Ντάβιντς, Ρούουντ Βαν Νιστελρόι, Σουρμπίρ, Γιαπ Στάαμ, Ρόναλντ Κούμαν και οι παίχτες δεν έχουν τελειωμό.

Όμως, ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς δεν κατάφερε να σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο. Δύο σερί τελικούς έχουν παίξει οι Ολλανδοί, το 1974 και το 1978, με τη Δυτ. Γερμανία και την Αργεντινή να επικρατούν και να σηκώνουν το τρόπαιο. Το Total Football ή Total Voetball, όπως είναι στα ολλανδικά, ήταν ό,τι ωραιότερο είδε κανείς ποδοσφαιρόφιλος. Είτε παρακολουθούσε κανείς τον Άγιαξ είτε την εθνική, το ίδιο πράμα ήταν. Απλή μαγεία και απόλαυση.

Η ομάδα που κατεβαίνει στη Ν. Αφρική δεν είναι καθόλου κακή, όμως σε καμία μα καμία περίπτωση δε συγκρίνεται με τις ομάδες τού '74, τού '78, τού '90 και τού '98. Παρ' όλ' αυτά, είναι καλή. Ίσως, λοιπόν, επέλθει ο αναχρονισμός. Μπορεί άλλες Ολλανδίες να είναι αυτές που δικαιούνται ένα παγκόσμιο κύπελλο, αλλά δε νομίζω να έπεφτε βαρύ το κύπελλο στους υποστηρικτές των "Οράνιε". Όταν μία χώρα έχει βγάλει τόσους σπουδαίους παίχτες, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να καταφέρει...

Ο Σνάιντερ, ο Ρόμπεν και οι υπόλοιποι ίσως κάνουν αυτό που δεν κατάφεραν μεγέθη όπως ο Κρόιφ και ο Βαν Μπάστεν, να κερδίσουν δηλαδή αυτήν την υπέρτατη διάκριση. Η κατάκτηση τού παγκοσμίου κυπέλλου από την Ολλανδία θα ήταν μία άτυπη και αναχρονισμένη απόδοση δικαιοσύνης, η οποία βέβαια σαφέστατα και υφίσταται σπανιότατα στην μπάλα.

Βραζιλία: Η χαρά της μπάλας και της ψυχολογίας.

Όταν έχεις κερδίσει 5 παγκόσμια κύπελλα και τη φανέλα έχουν φορέσει ονόματα όπως ο Ρονάλντο, ο Γκαρίντσα, ο Βαβά, ο Ντιντί, ο Πελέ, ο Τοστάο, ο Ριβελίνο, ο Γκέρσον, ο Ζίκο, ο Σώκρατες, ο Ριβάλντο, ο Καφού, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Κάρλος Αλμπέρτο κι άλλοι τόσοι κι άλλοι τόσοι, η ψυχολογία είναι με το μέρος σου. Βλέποντας την κοινή αποδοχή τού κόσμου και ακούγοντας τις επευφημίες για το εκπληκτικό θέαμα που αποδίδεις, φτάνεις σε άλλο επίπεδο. Εξάλλου, Βραζιλία είναι αυτή...

Η τωρινή Βραζιλία δε στερείται τόσο ποιοτικά από την ομάδα τού 2002 που κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο, αλλά υπάρχουν δύο τέραστιες διαφορές. Η πρώτη αφορά τον Ρονάλντο, τον καλύτερο επιθετικό που ακούμπησε ποτέ τόπι μαζί με τον Βαν Μπάστεν. Η δεύτερη αφορά τα... ονόματα. Τα ονόματα ίσως δε γεμίζουν τα αυτιά πολλών (μεταξύ αυτών και εμένα), αλλά αν η απόδοση κυμαίνεται στα ζητούμενα επίπεδα, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το βάρος πέφτει πάνω στον Κακά, ο οποίος θα αναλάβει να κινήσει τα νύματα για ολόκληρη την ομάδα. Με διαθέσιμους τους Σέζαρ, Μαϊκόν, Ντάνιελ Άλβες, Λούσιο, Κακά, Ρομπίνιο, Φαμπιάνο, Ελάνο, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Ζούλιο Μπαπτίστα, Μέλο, Λουιζάο, Νιλμάρ, Γκραφίτε, Αουρέλιο Γκόμες, Ντόνι, Ζουάν, Τιάγκο Σίλβα, Χοσέ, Κλέμπερσον, Ραμίρες, Ζιλμπέρτο και Μισέλ Μπαστός, ο Ντούνγκα μπορεί να φέρει το έκτο παγκόσμιο κύπελλο στο Ρίο.

Ο Πάτο απουσιάζει, κάτι που δεν ήταν και τόσο αναμενόμενο, σ' αντίθεση με τις απουσίες των Ροναλντίνιο, Αντριάνο και Ρονάλντο τις οποίες όλοι περίμεναν. Το κατά πόσο ο Ντούνγκα έκανε λανθασμένη επιλογή θα κριθεί σε λίγες μέρες.

Η Βραζιλία είναι το πιο βαρύ όνομα στην ιστορία τού θεσμού, έχει με το μέρος της την ψυχολογία, παίζει συχνά διαστημική μπάλα, έχει στη σύνθεσή της τον Κακά και κάνει τον αντίπαλο να τρέμει ακόμα και στο άκουσμα τού ονόματός της. Είναι ένα απ' τα μεγαλύτερα -αν όχι το μεγαλύτερο- φαβορί και για αυτήν τη διοργάνωση και μένει να το αποδείξει και η ίδια στην πράξη. Εάν βασιστεί εκεί που πρέπει, έχει πάρα πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει.

Αγγλία: Η ομάδα των μονάδων και τού Φάμπιο Καπέλο.

Σε ποια διοργάνωση δεν ήταν φαβορί για κατάκτηση και η Αγγλία; Την απάντηση την ξέρετε. Αν έπρεπε να τη χαρακτηρίσω, θα τη χαρακτήριζα ως ομάδα των μονάδων. Αν πάρει κανείς τους παίχτες έναν έναν μπορεί να τρομάξει (με την καλή έννοια), το σύνολο όμως μπάζει. Οι Ρούνεϊ, Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Τέρρυ, Κάρικ, Λένον, Άσλεϊ Κόουλ, Κάραχερ, Τζο Κόουλ, Χέσκυ, Ντεφόε, Μίλνερ, Μπάρυ και λίγοι ακόμα ως παίχτες είναι εξαιρετικοί και στους συλλόγους τους είναι αρκετά αποδοτικοί. Αν τους βάλεις μέσα, όμως, ως συμπαίχτες, μπορούν να τα κάνουν θάλασσα με χαρακτηριστική ευκολία και ταχύτητα.

Κι εδώ είναι που αναλαμβάνει δράση ο προπονητής. Ο λόγος για τον Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος έχει κατακτήσει τα πάντα ως προπονητής σε συλλόγους. Εάν, λοιπόν, μπορέσει ο Καπέλο να... συνολοποιήσει αυτές τις μονάδες, θα έχει δημιουργήσει ένα τέρας. Αλλά εδώ και τόσα χρόνια κανείς δεν το κατάφερε, είναι σίγουρο πως το έργο τού Φάμπιο είναι πολύ δύσκολο. Η τελευταία "διάκριση" τής Αγγλίας, αν δεν κάνω λάθος, ήταν η συμμετοχή στα ημιτελικά τού μουντιάλ τού 1990, με τον Μπόμπυ Ρόμπσον στον πάγκο.

Η πορεία τής Αγγλίας σε αυτή τη διοργάνωση κατ' εμέ εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από τον προπονητή της. Έχει καταφέρει πολλά και μπροστά του έχει ξεδιπλωθεί μία απίστευτη πρόκληση. Μένει να δούμε αν ο Καπέλο θα δικαιώσει όσους τον πιστεύουν ή αν θα συνεχίσει η εθνική Αγγλίας να δίνει δικαιώματα για χλευασμό όσον αφορά το παγκόσμιο κύπελλο. Θα ξέρουμε σε λίγο καιρό.

Αργεντινή: Η συνέχεια (;) τής φετινής πορείας τού Μέσσι και ο Ντιέγκο.

Προπονητή δεν έχουν, αλλά έχουν Μέσσι. Το 1978 το πήρε με τον Μενότι και το 1986 με τον Μπιλάρδο, τώρα φιλοδοξεί να το σηκώσει με προπονητή τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο δεν το 'χει, αυτό φάνηκε κάμποσες φορές. Διαθέτει, πάντως, ένα εξαίσιο υλικό και αν το εκμεταλλευτεί, μπορεί να φέρει την Αργεντινή στην κορυφή τού κόσμου.

Μεγάλο στοίχημα για την ομάδα αυτή είναι η απόδοση που θα έχει ο Μέσσι. Ο παίχτης τής Μπαρτσελόνα φέτος έβγαλε μάτια καθ' όλη τη διάρκεια τής ποδοσφαιρικής χρονιάς, σημειώνοντας 47 γκολ. Θα έχει δίπλα του τους Μασεράνο, Ντεμικέλις, Παστόρε, Ντι Μαρία, Σάμουελ, Γκουτιέρεζ, Ιγκουαϊν, Μιλίτο, Παλέρμο, Τέβεζ, Βερόν, Αγκουέρο και άλλους. Είναι λίγοι; Φυσικά και όχι. Με την κατάλληλη διαχείριση τού υλικού αυτού, η Αργεντινή μπορεί να σβήσει κάθε αντίπαλο, αν σταθεί βέβαια και λίγο τυχερή με τις διασταυρώσεις. Πέραν της Ισπανίας και της Βραζιλίας, δε νομίζω να υπάρχει κάποια ομάδα που σε μεταξύ τους αγώνα μπορεί να φέρει τον τίτλο τού φαβορί.

Το πόσο ποιοτικός παίχτης ήταν ο Μαραντόνα δε χρειάζεται ανάλυση, ακόμα και τα πιτσιρίκια γνωρίζουν το όνομά του και έχουν δει βίντεό του. Το πόσο άσχετος, όμως, προπονητής είναι ο Μαραντόνα, το 'χουν δει επίσης όλοι. Για να έχει τύχη η Αργεντινή σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο, ο Μαραντόνα θα πρέπει να αφήσει ελεύθερους τους παίχτες του να παίξουν την μπάλα που ξέρουν και μπορούν.

Αν, εκτός των άλλων, ο Μέσσι καταφέρει να διατηρήσει τη δαιμονιώδη φόρμα που είχε επί μήνες, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να πάει το τρόπαιο στο Μπουένος Άιρες. Και σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, θα γίνουν ακόμη περισσότερες συγκρίσεις με τον Ντιέγκο και ο Μέσσι θα έχει φτάσει στο ζενίθ τής καριέρας του. Μπορεί να μην συμφωνείτε, μπορεί να είναι μόλις 23 (τα συμπληρώνει 24 Ιουνίου), αλλά αν δει κανείς τα τρόπαια που έχει ήδη κατακτήσει κι αν προσθέσει και ένα παγκόσμιο κύπελλο, ίσως αλλάξει γνώμη...

Αυτά για πέντε από τις ομάδες που αναμένεται -δίχως απροόπτων- να πρωταγωνιστήσουν στο μουντιάλ τού 2010. Το κατά πόσο έπεσα μέσα θα το δείξει ο χρόνος, η 11η Ιουλίου είναι η μέρα διεξαγωγής τού τελικού, άρα και της λήξης της διοργάνωσης. Τότε θα μάθουμε...

Ως τότε, μάγκισσες και μάγκες, γεια χαραντάν!

Υ.Γ. Τι σημαίνει ρε σεις το χαραντάν;