Κάνοντας μία σύντομη βόλτα στο γιουτιούμπ, για πολλοστή φορά μ' έπιασε το γνωστό δέος. Άνοιξα κατά τύχη ένα τραγούδι τού Μπιθικώτση κι αυτό έφτασε. Μετά άνοιξα άλλα αμέτρητα και ξεκίνησε η ανατριχίλα.Ο Μπιθικώτσης δεν είναι ο μόνος, υπάρχουν κι άλλοι φυσικά. Απλά λόγω τής μεγάλης συνεργασίας του με τον Θεοδωράκη, το όνομά του περικλύεται από μία μυστηριώδη ανώτερη αύρα. Για εμένα ο μεγαλύτερος τραγουδιστής θα είναι πάντα ο Καζαντζίδης, όμως ο Μπιθικώτσης βγάζει κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να το περιγράψω, αλλά αυτήν την αίσθηση έχω. Είναι πολλοί αυτοί που μας άφησαν αριστουργήματα, μεταξύ αυτών για παράδειγμα ο Βαμβακάρης κι ο Τσιτσάνης. Αριστουργήματα που μπορούν να κάνουν ένα έθνος να πάει μπροστά, αλλά δείχνουμε να μην το θέλουμε αυτό.
Τι μπορεί να περιγράψει καλύτερα την πολιτιστική κληρονομιά; Ίσως να είναι ο απόλυτος ορισμός. Όταν στους συντελεστές ενός τραγουδιού διαβάζει κανείς τα ονόματα τού Θεοδωράκη, τού Ελύτη, τού Μπιθικώτση ή άλλων μεγάλων, νιώθει απλά δέος. Τραγούδια με νόημα, τα οποία σήμερα απουσιάζουν. Τραγούδια με εκπληκτική μουσική και ενορχήστρωση, τα οποία έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τραγούδια με στίχο πραγματικό και γεμάτο δυναμισμό, κάτι που σήμερα μπορεί κανείς να βρει αν κοιτάξει χρόνια πίσω. Τραγούδια με ερμηνεία, τραγούδια με πάθος, τραγούδια που αποτελούν κατάθεση ψυχής. Καλά γι' αυτά δεν σχολιάζω, μια απ' τα ίδια.
Κι εμείς, λοιπόν, τα 'χουμε πετάξει στα σκουπίδια. Στο καλάθι των αχρήστων, βέβαια, σιγά μην κάναμε τον κόπο να τα ρίχναμε στην ανακύκλωση. Αυτοί οι τεράστιοι έφυγαν (οι περισσότεροι) απ' τη ζωή και άφησαν το έργο τους. Πού να 'ξεραν τι θα το κάναμε όταν φεύγανε... Έχουν πάει και γλεντάνε όλοι μαζί στους ουρανούς κι εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας, καλλιεργούμε τον εθνικισμό και μετά το παίζουμε αδικημένο κράτος. Αυτοί οι άνθρωποι μάς κληροδότησαν τα καλύτερα κι εμείς κάνουμε σαν να μας αποκλήρωσαν. Ντροπή μας, απλά ντροπή μας.
Τα παρακάτω βίντεο είναι ενδεικτικά. Ας κάτσουν όλοι να ακούνε Βανδή, Βίσση, Ρουβά και λοιπές μαλακίες. Σε μερικές δεκαετίες, όμως, στα παιδιά τους θα αναφέρουν τους παλιούς, όχι αυτούς τους σαχλαμάρες. Ε, τότε ίσως καταλάβουν...
Το γελαστό παιδί:
Ένα το χελιδόνι:
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ:
Τέλος, δείτε την εικόνα τής ανάρτησης με τον Θεοδωράκη με σκυμμένο κεφάλι. Έτσι θα 'πρεπε να είναι σήμερα, αλλά ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ μεγάλος. Είναι υπερήφανος και καλά κάνει. Εμείς, όμως, πρέπει να κυκλοφορούμε με σκυμμένο κεφάλι που δεν σεβαστήκαμε κανέναν αγώνα, καμία αξία, καμία ιδέα. Αν ο Θεοδωράκης δεν κυκλοφορεί με σκυμμένο κεφάλι, καλά κάνει. Αν, πάλι, βαδίζει με το κεφάλι σκυμμένο, το κάνει για να μπορεί να βλέπει εμάς που είμαστε ένα με το χώμα και πολύ μας είναι. Κατ' επέκταση, ό,τι και να κάνει, μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου