ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ, ΕΥΤΥΧΙΕΣ, ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.

Φτάσαμε στην τελευταία μέρα του 2010. Είτε πρόκειται για θαύμα, είτε για λάθος, είτε για κάτι αναμενόμενο, το θέμα είναι ότι φτάσαμε. Το πώς και γιατί δεν έχει σημασία. Αρκεί το ότι έχουμε πιθανότητες να ζήσουμε την δεύτερη δεκαετία της δεύτερης χιλιετίας, ένα πράμα φουλ του δύο δηλαδή.

Τόσον καιρό, οι συζητήσεις σε τρομακτικό ποσοστό, όχι άδικα, σχετίζονται με τον Παπανδρέου, τα μέτρα του, τους υπόλοιπους ηλιθίους του κόμματός του, τη χαμένη στη μετάφραση (ίσως των όσων λέει ο Παπανδρέου - γιατί ελληνικά δεν είναι) αντιπολίτευση και την απουσία οργανωμένης αντίδρασης. Ως συνήθως, περιμένουν όλοι από τους νεότερους, οι οποίοι πρέπει να ξεκολλήσουν από τους υπολογιστές. Μερικές φορές, βέβαια, έρχεται στη φόρα το θέμα ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία οργάνωση για να γίνει όσο το δυνατόν μαζικότερη αυτή η διαολεμένη αντίδραση, ότι δεν υπάρχει ηγεσία - δεν περιμένει κανείς να εμφανιστεί ο μέγιστος ηγέτης, ένας ηγέτης με τη σημασία που 'χει η λέξη στα μυαλά πολλών, αλλά ένας βαλτός ηγέτης, πλασματικός, απλά για να ηγηθεί κάποιος. Ωραίο και το ψιλοανοργάνωτο, νιώθεις και πιο ελεύθερος σ' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά είναι λιγότερο αποτελεσματικό, δηλαδή υστερεί στην ουσία.

Σχετικά με τους υπολογιστές, θεωρώ πως είναι αρκετά εύκολο να ξεκολλήσει ο καθένας απ' τον υπολογιστή, με τους ηλίθιους, βέβαια, να εξαιρούνται. Οπότε, λυπάμαι που σας το λέω για πολλοστή φορά, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Κι αν κάποιος "μπέμπης" παραπονεθεί ότι δεν φταίει σε τίποτα για τα όσα συμβαίνουν γύρω του και πλήττουν πολύ περισσότερο τον ίδιο απ' ό,τι τους επικριτές του, καλά θα κάνετε να μην πείτε καμιά κοτσάνα, διότι θα 'χει δίκιο. Δε θα το 'χει και σε τίποτα να ρίξει και σε σας μια δυο σφαλιάρες.

Ως προς την απουσία καθοδήγησης. Είναι φυσικό και να μην έχει η κάθε ένδειξη διαμαρτυρίας, λίγο ή πολύ έντονη, τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά και να τη χαλάνε οι συνηθισμένοι κουκουλοφόροι των Α.Τ. Δεν πρέπει, λοιπόν, να αναλάβει κάποιος την ηγεσία; Ας είναι κι ο βλάκας ο Τσίπρας ή η μετριότατη Παπαρήγα, από το τίποτα όλοι θα προτιμούσαν να υπάρξει έστω και κακή ηγεσία. Όμως, να ηγηθεί κάποιος. Δε γίνεται να θέλει ο κόσμος να αντιδράσει και να μην του δίνεται η ευκαιρία με τον τρόπο που πρέπει.

Η Ελλάδα κατά μεγάλο μέρος της είναι καζάνι που βράζει, απλά άλλοι έχουν πετάξει από πάνω τους το καπάκι και το δείχνουν, ενώ άλλοι έχουν μπει στην χύτρα ταχύτητας, έχοντας μεν το καπάκι από πάνω τους δίχως να δημιουργούν θορύβους, απ' την άλλη, όμως, κι αυτοί κάποτε θα κάνουν μπαμ και ίσως να είναι ισχυρότερο απ' αυτό των υπολοίπων.

Αυτό που με ενοχλεί είναι το γεγονός πως όλοι περιμένουν αυτό το πολυπόθητο μπαμ όταν πεινάσει ο κόσμος. Γιατί να πρέπει να πεινάσει για να διεκδικήσει τα αυτονόητα; Ποιος ο λόγος να οδηγηθεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην υπέρτατη εξαθλίωση λόγω μετρημένων ανίκανων και να αντιδράσει αργότερα; Εδώ διαφωνώ. Γι' αυτό θεωρώ επιτακτική την ανάγκη να δοθεί η λύση άμεσα στο πρόβλημα της ηγεσίας, ακριβώς για να μην φτάσουμε εκεί.

Ελπίζω, πάντως.

Εκτός απ' αυτά, εύχομαι να έρθει μια -όσο το δυνατόν πιο- καλή χρονιά, με υγεία, οργάνωση σ' όσα απαιτείται να υπάρχει, επιτυχίες σε όλους τους τομείς, με ατομικές και συλλογικές ευτυχίες και, βέβαια, δράση και αντίδραση εκεί που χρειάζεται.

Για να φύγει το 2010 που ταλαιπώρησε πολλούς και για να 'ρθει το 2011, που δεν είναι καθόλου απίθανο να ταλαιπωρήσει ακόμη περισσότερους. Σκεφτείτε τους στίχους με διαφορετική διάθεση απ' ό,τι όταν είδατε το Rocky IV, ίσως σκεφτείτε όσα σκέφτηκα κι εγώ χθες όταν το άκουσα.

Two worlds collide
rival nations
it's a primitive clash
venting years of frustrations

Bravely we hope
against all hope
there is so much at stake
seems our freedom's up against the ropes

Does the crowd understand?
Is it East versus West
or man against man?
Can any nation stand alone?

In the burning heart just about to burst
there's a quest for answers, an unquenchable thirst
in the darkest night, rising like a spire
in the burning heart the unmistakable fire, in the burning heart

in the warrior's code
there's no surrender
though his body stays "stop"
his spirit cries "never"

deep in our soul
a quiet ember
knows it's you against you
it's the paradox that drives us on

it's a battle of wills
in the heat of attack
the passion that kills
the victory is yours alone

In the burning heart just about to burst
there's a quest for answers, an unquenchable thirst
in the darkest night, rising like a spire
in the burning heart the unmistakable fire, in the burning heart





Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

ΜΟΙΑΖΕΙ ΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΜΑΔΑΣ.

Παρακολουθώντας ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για την τραγωδία τής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο αεροδρόμιο του Μονάχου στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Η ιστορία είναι γνωστή στο μεγαλύτερο μέρος των ποδοσφαιρόφιλων, αναλυτικότερα στους γηραιότερους και στο περίπου στους νεότερους. Η Γιουνάιτεντ ταξίδεψε από την Αγγλία στο Βελιγράδι για να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα, έχοντας στις αποσκευές της τη νίκη στο Ολντ Τράφορντ. Στο ημίχρονο του επαναληπτικού προηγούνταν με 0-3, όμως ο Ερυθρός Αστέρας ισοφάρισε σε 3-3. Αυτό το σκορ έμεινε ως το τέλος και οι μπέμπηδες του Μπάσμπυ, όπως είχαν ονομαστεί, πήραν την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Η επιστροφή περνούσε απ' το Μόναχο. Σε ένα παγωμένο αεροδρόμιο, οι δύο πρώτες προσπάθειες απογείωσης του αεροσκάφους της British Airways με αριθμό πτήσης 609 απέτυχαν. Υπήρξε μια μικρή διακοπή στην προσπάθεια, με σκοπό την εξέταση του αεροπλάνου. Τελικά ο James Thain, ο ένας εκ των δύο πιλότων (ο άλλος ήταν ο Kenneth Rayment), απέρριψε το ενδεχόμενο ολονύχτιας παραμονής και οι παίχτες της Γιουνάιτεντ, δημοσιογράφοι και λοιπός κόσμος επιβιβάστηκαν ξανά για μια τρίτη προσπάθεια απογείωσης.

Οι πιλότοι, με βάση τις έρευνες που διεξήχθησαν, φαίνεται να μην κατάφεραν ποτέ να σηκώσουν το αεροπλάνο από το έδαφος. Αυτό έφυγε με ταχύτητα και χτύπησε στο φράχτη στο αεροδρομίου. Αποτέλεσμα 20 άνθρωποι νεκροί και άλλοι 24 τραυματισμένοι, μερικοί αναίσθητοι κιόλας. Τρεις από τους επιζώντες υπέκυψαν αργότερα στα τραύματά τους, ο Ντάνκαν Έντουαρντς (πέθανε 15 μέρες μετά το δυστύχημα), ο πιλότος Kenneth Rayment (πέθανε τρεις εβδομάδες μετά το περιστατικό) και ο δημοσιογράφος και πρώην τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτυ και διεθνής με την εθνική Αγγλίας, Φρανκ Σουίφτ, ο οποίος απεβίωσε καθώς τον πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Η εξαιρετική αυτή φουρνιά παιχτών έσβησε άδικα, άδοξα, γρήγορα και με πολλά σύννεφα υποψιών να υψώνονται πάνω από το συμβάν. Το ίδιο συνέβη και με τη μεγάλη Τορίνο της δεκαετίας του '50, που ξεκληρίστηκε στην αεροπορική τραγωδία της Σουπέργκα το 1949. Πρόκειται για ομάδες που θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν επί σειρά ετών στην εγχώρια και ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική σκηνή, αλλά τις οποίες ο θάνατος ή οποιαδήποτε άλλη δύναμη (ή, απλούστερα, ανθρώπινη βλακεία) δεν άφησε να πράξουν.

Εάν έπρεπε να συσχετισθούν με κάποια απ' τις ομάδες του σήμερα, θεωρώ πως η Μπαρτσελόνα είναι αναμφίβολα η καταλληλότερη. Δεμένη ομάδα, με γερή άμυνα, εξαιρετικό κέντρο, αποδοτική επίθεση και τον Λιονέλ Μέσσι. Μοιάζει ως ομάδα που θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμη να κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο -κάτι το οποίο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα κερδίζει κάθε χρόνο τρόπαιο- και που δείχνει ασταμάτητη. Γιατί θα κάνει κάποια γκέλα -κι αυτές μέρος του ποδοσφαίρου είναι-, όμως θα διαλύσει σίγουρα αρκετές απ' τις αντίπαλες ομάδες. Η πρόσφατη 8άρα έναντι της Αλμερία, η 6άρα μέσα στο Μπερναμπέου το 2009, το Τσάμπιονς Λιγκ την ίδια χρονιά, η ευκολία στις νίκες στην Πριμέρα Ντιβιζιόν τα τελευταία χρόνια, το εξωπραγματικό θέαμα που κατά καιρούς προσφέρει και η αντοχή που έχουν επιδείξει ο Τσάβι, ο Μέσσι, ο Πουγιόλ και οι υπόλοιποι, την καθιστούν φόβητρο για την οποιαδήποτε ομάδα, είτε μιλάμε για σύλλογο, είτε για εθνική, είτε ακόμη και για μεικτή κόσμου ή Ευρώπης.

Μια τέτοια ομάδα σκεφτόμουν πως μόνο με κάποιον τραγικό τρόπο θα μπορούσε να σταματηθεί. Με τον φρικτό τραυματισμό βασικών παιχτών, με κάποιο δυστύχημα όπως αυτό της Γιουνάιτεντ, κάπως έτσι πάντως. Σκεφτείτε, κιόλας, ότι στον πάγκο κάθεται ο... Γκουαρντιόλα! Δεν κάθεται προπονητής επιπέδου Φέργκιουσον ή, έστω, εκεί κοντά. Κάθεται κάποιος που πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί προπονητής. Φανταστείτε να είχαν στον πάγκο και μεγάλο προπονητή.

Τότε θα μιλούσαμε για μία πραγματική υπερομάδα, που από τον πάγκο θα έρχονταν οι λύσεις για τις όποιες δυσκολίες εμφανίζονταν μέσα στον αγώνα και που εντός του αγωνιστικού χώρου θα μπορούσε να ξετινάξει κάθε αντίπαλο μέσα σε 10-20 λεπτά.

Βέβαια, για να επιστρέψω στην πραγματικότητα, υπάρχουν εξίσου "φρικτοί" τρόποι για να διαλυθεί μια ομάδα, πέραν των ατυχημάτων και των τραυματισμών. Το απέδειξε περίτρανα η Ρεάλ πριν μερικά χρόνια, ξοδεύοντας απίστευτα ποσά για να φέρει μεγάλα ονόματα. Ο καθένας τους είχε κερδίσει ένα κάρο τρόπαια. Βρέθηκαν όλοι μαζί και αντί να αποδώσουν το καλύτερο ποδόσφαιρο, δεν απέδωσαν τίποτα. Ειδικά από τη σεζόν 2003-2004 και έπειτα. Ίσως να 'φταιξε σε μεγάλο βαθμό η αποπομπή του Ντελ Μπόσκε από τον πάγκο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά. Όμως, το ότι η Ρεάλ από εξαιρετική ομάδα κατέληξε να μην μπορεί να σταυρώσει τρόπαιο εντός κι εκτός Ισπανίας, λέει πολλά.

Μένει να δούμε πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η Μπαρτσελόνα και τι θα καταφέρει. Ευχόμαστε όλοι να μην γκαντεμιάσω την ομάδα (για τους προληπτικούς) και γίνει καμιά στραβή και καταλήξουμε να θρηνούμε θύματα. Πάντως, κατ' εμέ, ένα μεγάλο δυστύχημα μοιάζει ως το πιο πιθανό τέλος αυτής της υπερομάδας, με δεδομένο πως οι ακαδημίες θα συνεχίσουν να λειτουργούν υποδειγματικά.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΥΑΟΥ, ΒΡΗΚΕΣ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ...

Απάντησα σε μία ανάρτηση του μπλογκ tromaktiko, στην οποία κάποια διαμαρτυρόταν για τη μαυρίλα που έβγαζε ένα εκ των σχολικών του Λ.Λ.Π. Ακολουθεί αρχικά η ανάρτηση στο τρομακτικό και έπειτα η απάντησή μου, η οποία ελπίζω να δημοσιευθεί.


Εχω να σας γραψω αρκετο καιρο αλλα...σας διαβαζω καθημερινα!Λοιπον ερχομουνα στην δουλεια μου πρωι-πρωι, βρεθηκα πισω απο ενα σχολικο πουλμαν Λεοντειος Πατησιων ελεγε...ναι ναι θα πω και το σχολειο γιατι πρεπει να τηρουνε τους κανονισμους πρωτοι απο ολους!!! Ε κοντεψα να πνιγω απο την μαυριλα που αφησε η εξατμηση!!!!!!!!!!!! Φυσικα το παραθυρο το ειχα ανοιχτο,χωρις να υπερβαλω δακρυσανε τα ματια μου απο τον εντονο βηχα...δεν μπορουσα να αναπνευσω!!! Ποσο ντροπη ειναι αυτο το φαινομενο ρε παιδια???!!!Σε εποχες που μιλαμε για την προστασια της γης μας,που μαθαινουμε στα παιδια μας τι ειναι μολυνση και τι πρεπει να κανουμε για μην την προκαλουμε!!!!!!!!!!!!!!!!Αυτο λοιπον το πουλμαν μετεφερε παιδια δινοντας το καλο παραγδειμα!!!!!!!!!!! Ευχαριστω πολυ και σας παρακαλω επισης πολυ να αναρτησετε το κειμενακι μου!

Για να απαντήσω στην κυρία που έγραψε για το πούλμαν του Λ.Λ.Π.

Κι εγώ μαθητής του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων είμαι, 3η λυκείου φέτος. Πρέπει καθημερινά να αλλάζω 3 φορές τρένα για να πάω στο σχολείο κι άλλες τόσες το μεσημέρι για να επιστρέψω σπιτάκι μου, ώστε να σπαταλήσω τον άπλετο χρόνο των 15 λεπτών για να φάω και να χαλαρώσω. Πριν φτάσω σπίτι, βέβαια, πρέπει να γίνω στουπί στα υπόγεια του ΜΕΤΡΟ, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΣ Ο ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟΣ.
Εσείς, λοιπόν, έχετε στο αμάξι σας τη δυνατότητα να κλείσετε τα παράθυρα και να ανοίξετε το Air Condition. Γιατί δεν το κάνετε; Έστω για λίγα λεπτά, να φύγει από μπροστά το σχολικό.
Αυτό που θέλω, όμως, κυρίως να μου πείτε, είναι το εξής. Σε τι ευθύνεται το -αντιπαθέστατο για μένα- σχολείο για το ότι η εξάτμιση ενός εκ των πολλών σχολικών βγάζει μαυρίλα; Θα πρέπει να κάνει έλεγχο ρίπων πριν ξεκινήσουν τα πούλμαν;

Α, επίσης, το πούλμαν δε δίνει το παράδειγμα στα παιδιά. Εκτός άμα τα παιδιά εντός του πούλμαν αντί να μιλούν και να κάνουν χαβαλέ, κοιτούν την εξάτμιση σκεπτόμενα το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος... Για να μη σας θυμίσω ότι για το συγκεκριμένο πρόβλημα, μόνο αυτά δε φέρουν ευθύνη, αλλά εσείς οι μεγαλύτεροι, που γεμίσατε την πρωτεύουσα με εκατομμύρια αμάξια, έχετε κάνει μπουρδέλο την ατμόσφαιρα και μετά σας φταίει ένα σχολικό πούλμαν, το οποίο στην τελική ΔΙΑΟΛΕ μεταφέρει ΜΑΘΗΤΕΣ στο ΣΧΟΛΕΙΟ και δεν πηγαίνει ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ σε εργασία ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ τού ΣΚΑΪ ή οποιουδήποτε άλλου οργανισμού.

Έχουμε τα κέρατά μας από διαβάσματα, καθημερινά τρώμε σαπίλα από τα Μ.Μ.Ε. κι εσάς, αντί να σας πειράζει το πλαφόν στην βενζίνη ή στη θέρμανση, σας πειράζει η μαυρίλα από ένα πούλμαν, λες και τα υπόλοιπα οχήματα που υπάρχουν στην Αθήνα είναι οικολογικά... Πλλλλλάκα με κάνεις;

Κοιτάξτε πρώτα να κάνετε καμιά διαδήλωση μπας κι αλλάξει το κράτος, να σταματήσετε να αγοράζετε βενζίνες και πετρέλαια, αφού παραπονιέστε για τις τιμές και μετά ας σας πειράξει η μαυρίλα από ένα σχολικό.

Μετά απεράντου εκτιμήσεως, ένας ταπεινός υποψήφιος πανελλαδικών εξετάσεων, που δεν έχει χρόνο ούτε να παρατηρεί τη μαυρίλα τού κάθε μαλάκα οδηγού.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΚΑΤΙ ΔΙΝΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ.

Είναι δύσκολο να βρίσκεται χρόνος για να γράφονται πραγματάκια σ' αυτό εδώ το μπλογκ, αν και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν θέματα άξια σχολιασμού. Παρ' όλ' αυτά, αυτήν την Κυριακή υπάρχει κάτι που δεσπόζει και δίνει νόημα σ' ολόκληρο τον Σεπτέμβριο. Επιτέλους, δηλαδή, θα 'χουμε λόγο να περιμένουμε το μεσημέρι της Κυριακής. Όχι, διάολε, δεν πρόκειται για κάτι καινούριο ή παράξενο. Απλά είναι ένα απ' αυτά τα γεγονότα που περιμένουνε κάθε χρονιά. Γιατί αγώνες όπως αυτοί μεταξύ της Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ, τους περιμένουμε όλοι κάθε χρόνο.

Γηπεδούχος η Γιουνάιτεντ στο πρώτο απ' τα τουλάχιστον δύο μεταξύ τους ντέρμπι της σεζόν, κάτι που δε θυμάμαι να έγινε πρόσφατα. Όλο στο Άνφιλντ παιζόταν το πρώτο ματς και η τρόπον τινά ρεβάνς στο Ολντ Τράφορντ. Φέτος αλλάζει αυτό και το Ολντ Τράφορντ θα 'ναι το γήπεδο στο οποίοι οι δυο τους θα ανοίξουν λογαριασμό για τη χρονιά 2010-2011.

Πέρσι, η Γιουνάιτεντ δεν ήταν το ίδιο ανταγωνιστική όπως άλλα χρόνια, αν και δεν τα πήγε άσχημα στην Πρέμιερ Λιγκ. Η δεύτερη θέση πίσω από την καλύτερη -και με διαφορά απ' όλες τις υπόλοιπες- Τσέλσι δεν είναι άσχημη, αν και κάθε ομάδα με όνομα σαν της Γιουνάιτεντ φιλοδοξεί να κατακτήσει τον τίτλο και τίποτα λιγότερο. Στο Τσάμπιονς Λιγκ η Γιουνάιτεντ έφτασε ως τους "8", όπου αποκλείστηκε μέσα στο Ολντ Τράφορντ από την μετέπειτα ηττημένη φιναλίστ Μπάγερν Μονάχου. Δεν πειράζει, όμως, αν αναλογιστεί κανείς τι έκανε η Λίβερπουλ την ίδια χρονιά στο πρωτάθλημα ή στην Ευρώπη.

Η Λίβερπουλ κατάφερε να τερματίσει έβδομη στο πρωτάθλημα, όντας κάκιστη καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν. Στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ήρθε τρίτη στον όμιλό της (με Φιορεντίνα, Λυόν και Ουνιρέα) και συνέχισε στο Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί έφτασε ως τον ημιτελικό, για να την αποκλείσει στο Άνφιλντ η Ατλέτικο Μαδρίτης στην παράταση. Λυπάμαι, διάολε, αλλά η καλή πορεία θα ήταν ο τελικός, για να μην πω η κατάκτηση του τροπαίου. Στο τέλος έφυγε κι ο Μπενίτεθ, μια χρονιά που πήγε εξαρχής κατά διαόλου.

Φέτος, καμία απ' τις δύο δεν έχει ξεκινήσει καλά. Η Γιουνάιτεντ σε 4 αγώνες έχει συγκεντρώσει 8 βαθμόυς, ενώ η Λίβερπουλ μόλις 5. Η Τσέλσι ήδη έχει φύγει μπροστά με 12 και ακολουθεί η Άρσεναλ με 10. Οπότε, το ματς είναι μεγάλης σημασίας και για τις δύο. Στην Ευρώπη, η Γιουνάιτεντ έφερε 0-0 στο Ολντ Τράφορντ με την Ρέιντζερς (το 'πιασα και στο στοίχημα αυτό) με το ματς να σημαδεύεται από τον τρομακτικό τραυματιασμό του Βαλένσια. Στο Γιουρόπα Λιγκ, η Λίβερπουλ επικράτησε με 4-1 της Στεάουα Βουκουρεστίου εντός έδρας.

Για να μην αρχίσω την πολυλογία, Κυριακή 19/9 Nova Sports 1 στις 15:30 και για όσους δεν έχουμε Nova, www.myp2p.eu.

Υ.Γ. Ίσως δουλέψει και το www.iraqgoals.net, αν κι αυτή τη στιγμή το site δε δουλεύει.
Υ.Γ. 2 Σε μερικούς ίσως φανεί περίεργο που δεν ανέφερα την έναρξη των ματς για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ως κάτι που δίνει νόημα. Θα το έλεγα εάν περίμενα μπαλάρα την πρώτη αγωνιστική, αλλά δεν...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

MAΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ:ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ Μr Kameron!!!!

Με αφορμή τις συζητήσεις που έχουν γύρω από το θέμα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στην πατρίδα τους,θα ήθελα να εκφέρω την άποψη μου.Αρχικά, το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων στη χώρα μας τέθηκε πριν από αρκετά χρόνια, όταν η τότε υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη έθεσε το ζήτημα στη Βρετανική κυβέρνηση και προκάλεσε μια σειρά από ανάλογες διπλωματικές ενέργειες.Παρά τη διπλωματική δραστηριότητα που ακολούθησε τις δραστηριότητες εκείνης της εποχής, το ζήτημα δεν σταμάτησε ποτέ να μας ενδιαφέρει και θα αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις γι'αυτό.
Έχουμε σοβαρούς λόγους να απαιτούμε την επιστροφή των μαρμάρων, οι οποίοι δεν είναι μόνο καλλιτεχνικής και εθνικής αλλά και ηθικής φύσεως. Τα αγάλματα που βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο αποτελούν καλλιτεχνική ενότητα με τα υπόλοιπα αγάλματα του Παρθενώνα και είναι άρρηκτα δεμένα με αυτά όχι μόνο από πλευράς ιδεολογικής και αξιολογικής αλλά και αισθητικής.Εκφράζουν τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη της ομορφιάς, του κάλλους, της αρτιότητας,όπως αναπτύχθηκαν την περίοδο της ακμής τους, τον 5ο αιώνα π.Χ. Συνεπώς,η καλλιτεχνική τους αξία μπορεί να εκτιμηθεί μόνο όταν τα αγάλματα ενταχθούν στο καλλιτεχνικό σύνολο που ανήκουν.
Ακόμα κι αν ισχυριστεί κανείς ότι κάθε έργο είναι μοναδικό και ότι ως τέτοιο μπορεί να αποτιμηθεί,δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι τα αγάλματα αυτά είναι έξω τόσο από το φυσικό τους χώρο,το λόφο της Ακρόπολης, όσο και από το ιστορικοκοινωνικό περιβάλλον που τα γέννησε, την πόλη της Αθήνας(δηλαδή κλίμα,τοπίο και συνθήκες).Βεβαίως, ο ισχυρισμός ότι τα έργα ανήκουν στο παρελθόν το οποίο έχει περάσει ανεπιστρεπτί, είναι απλοϊκός, αφού το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενός πολιτισμού εκφράζουν τη συνέχειά του,τη διάρκειά του μέσα στο χρόνο.
Η διεκδίκησή μας αυτή θα μπορούσε να υποτιμηθεί από ορισμένους, που θα ισχυριστούν ότι η τέχνη δεν είναι ιδιοκτησία κανενός καθώς και ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει μέρος να τα στεγάσουμε. Το επιχείρημα όμως αυτό είναι άκυρο, αφού δεν αποτελούν ιδιοκτησία των Βρετανών.Επειδή όμως τα έργα πρέπει να εκτίθενται σε κάποιο χώρο, λογικό και αναμενόμενο είναι να υπάρχουν στο φυσικό τους χώρο.Ιδιαίτερα τώρα με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης τα γλυπτά θα βρίσκονται στο χώρο που βρίσκονται για αιώνες.
Είναι βέβαιο ότι η παραμονή των αγαλμάτων έξω από τη χώρα μας συνιστά παραβίαση κάθε έννοιας ηθικής και δικαιοσύνης. Η παραμονή τους νομιμοποιεί την πράξη βιαίης απόσπασης, που δεν παύει να είναι κλοπή και καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να την εξαγνίσει. Η αδιαφορία των ενδιαφερόμενων μερών, και κυρίως η κωλυσιεργία της βρετανικής κυβέρνησης για την επιστροφή των μαρμάρων, εκφράζει περιφρόνηση προς την έννοια της δικαιοσύνης, που αποτελεί αξία παγκόσμιου κύρους.
ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ!!!!!

Η ΑΓΝΟΙΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ, Η ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΠΟΤΕ

Το τεύχος του 'Παμού του Λεοντείου' που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2008'κόπηκαν' στη λογοκρισία του σχολείου 3 άρθρα!!!!Τα २ άρθρα βρίσκοταν στη σελίδα 13 ('Κράτος Δικαίου' της Κάτιας Αναστασίου και 'Ο ΑΛΕΞΗΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!' από το 15μελές Μαθητικό Συμβούλιο Γυμνασίου) και το τρίτο άρθρο βρισκόταν στην σελίδα 15 κι είχε τον τίτλο του άρθρου μου, με συντάκατη τον Ιάσονα Κουτούφαρη-Μαλανδρίνο,2Γ' Λυκείου.Θα παραθέσω το άρθρο ατόφιο για να δημοσιευτεί έστω και μια φορά σε ηλεκτρονική μορφή.
Ίσως ο τίτλος να σας θυμίζει κάτι.Είναι στίχοι του συνεργάτη του 'Παλμού' Χρήστου Τριανταφύλλου.Πιστεύω πως εκφράζουν επακριβώς την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος και τη συχνά αλγεινή για τους μαθητές τακτική που ανέχεται το Σχολείο μας.
Πρόσφατα,βρέθηκα μάρτυρας μιας σειράς καταχρήσεων και βανδαλισμών.Σκίσιμο τετραδίων, επειδή λησμονήθηκε εκείνο του μαθήματος, αποβολή από την τάξη για αιτίες ανάξιου λόγου, εκφοβιστική συμπεριφορά απέναντι στους μαθητές.Και το κυριότερο: η χρησιμοποίηση της διδασκαλίας και της αξιολόγησης, όχι ως μέσων διαπαιδαγώγησης, αλλά ως μέσων τιμωρίας.
Μπορούν να αναφερθούν πολλές περιπτώσεις μαθητών, που παρέμειναν εκτός τάξης για ψύλλου πήδημα.Εκτός κι αν ο καθηγητής παίζει ρόλο γαιοκτήμονα και οι μαθητές ρόλο σιωπηλών δουλοπαροίκων.Η τάξη κατά κύριο λόγο ανήκει στο μαθητή, που βρίσκεται εκεί για να μάθει και όχι για να υποταχθεί στις ιδιορρυθμίες τού καθηγητή επειδή φοβάται την εκδήλωση της εκδικητικότητάς του.
Η άγνοια μπορεί εύκολα να καλυφθεί:υποτιθέμενες ιδιαιτερότητες,κίβδηλο ενδιαφέρον,αντιγραφές,σκονάκια.Η απείθει, όμως, δεν κρύβεται και εξοργίζει τους απολογητές τής πειθαρχίας και της ανελευθερίας. Η απειθαρχία μπορεί να αποτελεί πάράπτωμα η απείθεια όχι.Κι όταν λέμε απείθεια ας εξηγηθούμε: δεν εννοώ την παράβαση κοινά αποδεκτών κανόνων, που ρυθμίζουν τις σχέσεις μιας ομάδας ανθρώπων, αλλά την αντίσταση σε κάθε παράλογο αίτημα, που στηρίζεται μόνο στην αίσθηη εξουσίας.Εκτός αν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση ή έγκλειστοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ή μήπως το Σχολείο έχει μετατραπεί σε μία μεγάλη φυλακή της οποίας "οικατάδικοι φοβούνται και πειθαρχούν στους φύλακες,αλλά αλληλοϋπονομεύονται μεταξύ τους" για να θυμηθούμε τα λόγια της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Άντζελα Νταίηβις.Αυτό, λοιπόν, είναι το νόημα της εκπαίδευσης: Η ανάδειξη της πειθαρχίας ως ύψιστης υποχρέωσης, αλλά η υποβάθμιση της ελευθερίας και της μάθησης ως κατώτατου δικαιώματος;
Προς το παρόν πάντως, βγαίνοντας στην αρένα της τάξης, μπορούμε να κραυγάσουμε προς τον καθηγητή-αυτοκράτορα: "Άβε Καίσαρα,οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!"

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

ΧΑΙΡΕΤΑΙ,ΧΑΙΡΕΤΑΙ!!!

'Λοιπόν μάγκες...' όπως θα έλεγε και γνωστός αθλητικογράφος(με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τρόπο ομιλίας) σας χαιρετώ μέσω του πρώτου μου άρθρου και θα ήθελα να επικροτήσω αυτή την προσπάθεια του Καρόλου για ελευθερία έκφρασης χωρίς φίμωση στο ब्लॉग του ΛΛΠ!!!!Γενικότερα η θεματολογία των άρθρων μου δεν θα σχετίζεται μόνο με τα αθλητικά αλλά πολλές φορές την πολιτική,τον πολιτισμό,την εκπαίδευσκ κ।ά।Με μεγαλή μου χαρά θα ακούω τις απόψεις και τις παρεμβάσεις σας σ'ό,τι γράφω।Ελπίζω στο μέλλον να αυξηθεί ο αριθμός των συντακτών!!!Αντε...καλορίζικος να'μαι!!!

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΝΤΕ ΝΙΡΟ, WHAT'S THIS TEAM COMING TO?

Αντιαμερικάνοι υπάρχουν πολλοί. Και στην Ελλάδα και σ' όλον τον κόσμο. Άλλοι έζησαν μικροί την περίοδο του Μπους, άλλοι το Βιετνάμ, άλλοι το ένα κι άλλοι το άλλο. Ε, μέσα στους πολέμους και στα συναφή, ήρθαν τα τελευταία χρόνια να μας πορώσουν ακόμη περισσότερο κατά τής χώρας αυτής και δυο Αμερικανάκια. Επειδή τόλμησαν να αγοράσουν κάτι ιερό, το οποίο από την πρώτη κιόλας μέρα εξευτελίζουν όλο και περισσότερο. Ο λόγος για τον Χικς και τον Τζίλετ, που τόλμησαν να αγοράσουν τη Λίβερπουλ...

Το δάνειο για την αγορά χρεώθηκε στο σύλλογο (!!!), ο Τόρρες και ο Τζέραρντ είναι υποθηκευμένοι στην Royal Bank of Scotland και το Άνφιλντ ουσιαστικά το 'χει παραχωρήσει η τράπεζα. Και εκτός απ' αυτά, ο σύλλογος πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Ανέλαβαν τα ηνία τον Φεβρουάριο τού 2007. Η Λίβερπουλ κατάφερε να φτάσει στον τελικό τής Αθήνας εκείνη τη χρονιά, όπου έχασε βέβαια από τη Μίλαν. Μάλλον αυτό έγινε γιατί η γκαντεμιά τους δεν είχε επηρεάσει πολύ το σύλλογο, γιατί βρίσκονταν μόλις τρεις μήνες εκεί.

Η περίοδος 2007-2008 όσον αφορά το πρωτάθλημα δεν ήταν καλή, αλλά στην Ευρώπη η Λίβερπουλ παρουσιάστηκε αρκετά σοβαρή. Σημείωσε, μάλιστα, ρεκόρ στην ιστορία τής διοργάνωσης για την πιο ευρεία νίκη, με το 8-0 επί της Μπεσίκτας στους ομίλους. Το καλοκαίρι τού 2007, η Λίβερπουλ απέκτησε τον Φερνάντο Τόρρες από την Ατλέτικο Μαδρίτης, μεταγραφή που αποτέλεσε την ακριβότερη στην ιστορία τού συλλόγου. Ο ίδιος έκανε απόσβεση στην πρώτη κιόλας χρονιά, σημειώνοντας 33 γκολ, με τα 24 απ' αυτά να τα πετυχαίνει στο πρωτάθλημα.

Η Λίβερπουλ σταμάτησε στο εμπόδιο τής Τσέλσι στα ημιτελικά τού Τσάμπιονς Λιγκ. Το πρώτο ματς στο Άνφιλντ ως τις καθυστερήσεις ήταν 1-0 υπέρ των "κόκκινων" χάρη σε γκολ τού Κάουτ, όμως ο Ρίισε με ένα μνημειώδες αυτογκόλ έφερε το ματς στην ισοπαλία και έδωσε αυτομάτως το προβάδισμα για πρόκριση στους "μπλε". Σκληρή μάχη έγινε και στο Στάμφορντ Μπριτζ, όπου η Τσέλσι μπήκε μπροστά στο σκορ με γκολ του Ντρογκμπά λίγο μετά το ημίωρο. Ο Τόρρες ισοφάρισε λίγα λεπτά μετά τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού και ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση. Εκεί, ο Λάμπαρντ ευστόχησε σε πέναλτι και έτρεξε να κοιτάξει τον ουρανό, καθώς λίγες μέρες πριν είχε χάσει τη μητέρα του. Ο Ντρογκμπά στο τέλος τού πρώτου ημιχρόνου τής παράτασης έφερε το σκορ στο 3-1 και το ματς είχε σχεδόν τελειώσει. Ο Ροζέτι θεωρώ ότι θα μπορούσε να δώσει πέναλτι σε δύο φάσεις, ιδιαίτερα σ' αυτή τού Χύπια αν θυμάμαι καλά. Δεν το έδωσε και το μόνο που άλλαξε ήταν το σκορ. Ο Μπάμπελ μείωσε σε 3-2 με μία οβίδα από το πουθενά, όμως η Τσέλσι ήταν αυτή που πέρασε στον τελικό. Το τρόπαιο, βέβαια, δεν το πήρε, καθώς η Γιουνάιτεντ επικράτησε στα πέναλτι στον τελικό τής Μόσχας.

Η σεζόν 2008-2009 ήταν μία από τις καλύτερες και η Λίβερπουλ έχασε το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες, εξαιτίας ορισμένων Χ που έφερε με ομάδες όπως η Στόουκ, η Σίτυ, η Χαλ και άλλες. Ας πω εδώ ότι το 0-0 με την Στόουκ στο Άνφιλντ έπρεπε να ήταν 1-0, γιατί το γκολ που είχε πετύχει η Λίβερπουλ ήταν κανονικό. Τέλος πάντων... Στην Ευρώπη η Λίβερπουλ σταμάτησε και πάλι στην Τσέλσι, στα προημιτελικά αυτή τη φορά. Στο Άνφιλντ οι "μπλε" κέρδισαν με 1-3, όμως στο Στάμφορντ Μπριτζ παίχτηκε ένα από τα κορυφαία ματς στην ιστορία τού θεσμού. Η Λίβερπουλ στο ημίχρονο κέρδιζε 0-2, χάρη σε φάουλ τού Αουρέλιο και πέναλτι τού Αλόνσο. Στο τέλος του ημιχρόνου θα μπορούσε να κάνει το 0-3, αλλά ο Τσεχ είχε αντίθετη άποψη. Στο δεύτερο ημίχρονο, η Τσέλσι έφερε το ματς τούμπα και ισοφάρισε σε 2-2. Μετά πήρε κεφάλι στο σκορ με 3-2, όμως αρχικά ο Λούκας κι έπειτα ο Κάουτ έκαναν το σκορ 3-4. Το τελειωτικό χτύπημα έδωσε ο Λάμπαρντ, ο οποίος ισοφάρισε σε 4-4, για να κλείσει έτσι ένα μυθικό ματς. Όποιος δεν το έχει δει, ας το ψάξει γιατί αξίζει. Πέρα απ' αυτό, η Λίβερπουλ στους "16" κέρδισε 0-1 τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου και την σκόρπισε με 4-0 στο Άνφιλντ, ενώ στους ομίλους ο Τζέραρντ σημείωσε το 100ό του γκολ με τους "κόκκινους" στο ματς με την Αϊντχόφεν.

Στο πρωτάθλημα, η Λίβερπουλ τερμάτισε δεύτερη, αν και συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία της. Παρά την πίκρα για ακόμη μία χρονιά που δεν έφερε το πρωτάθλημα στο Άνφιλντ και για την ισοφάριση στα πρωταθλήματα από τη Γιουνάιτεντ, οι οπαδοί έχουν να θυμούνται πολλά. Νίκες με Τσέλσι μέσα-έξω (0-1, 2-0), ισοπαλίες με Άρσεναλ (1-1, 4-4) και νίκες με τη "μισητή" Γιουνάιτεντ (2-1, 1-4)! Ήταν μία χρονιά που είτε θα σηματοδοτούσε την οριστική επιστροφή τής Λίβερπουλ στη διεκδίκηση τού πρωταθλήματος, είτε θα σηματοδοτούσε ένα όμορφο τέλος και την αρχή πολλών άσχημων. Τελικά, έγινε το δεύτερο.


Σεζόν 2009-2010. Δεν έχω να πω πολλά. Σεζόν γεμάτη προβλήματα απο τραυματισμούς και διενέξεις του Μπενίτεθ με τη διοίκηση. Αποτέλεσμα: Αποκλεισμός από τους ομίλους τού Τσάμπιονς Λιγκ (σε όμιλο με Λυόν, Φιορεντίνα και Ουνιρέα), πορεία ως τα ημιτελικά τού Γιουρόπα Λιγκ και αποκλεισμός στην παράταση από την Ατλέτικο Μαδρίτης μέσα στο Άνφιλντ και έβδομη (!!!!!) θέση στο πρωτάθλημα! ΑΙΣΧΟΣ! Εν τέλει, ο Ράφα αποχώρησε και πήγε κατά Μιλάνο μεριά, στην εστεμμένη πρωταθλήτρια Ευρώπης Ίντερ. Τη θέση του πήρε ο φιναλίστ με τη Φούλαμ στον τελικό τού Γιουρόπα Λιγκ, Ρόι Χότζον.

Σεζόν 2010-2011. Ως τώρα, η Λίβερπουλ έχει περάσει στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, όπου όμιλο θα αντιμετωπίσει την Στεάουα Βουκουρεστίου, τη Νάπολι και την Ουτρέχτη. Στο πρωτάθλημα, στους δύο αγώνες που έχει δώσει, έχει συγκεντρώσει μόλις ένα βαθμό. Ισοπαλία 1-1 με την Άρσεναλ στο Άνφιλντ και βαριά ήττα με 3-0 από τη Σίτυ, σε ένα ματς που πραγματικά δεν έπαιξε ΚΑΘΟΛΟΥ μπάλα.

Σχετικά με τις μεταγραφές, έγιναν πολλά. Αρκετοί ήρθαν κι αρκετοί έφυγαν. Απ' όσους ήρθαν, περισσότερο ξεχωρίζουν ο Κόουλ, ο Πόουλσεν κι ο Γιοβάνοβιτς. Αποχώρισαν, όμως, ο Μπεναγιούν, ο Ριέρα, ο Νέμεθ, ο Ντέγκεν κι ο Ακουιλάνι, ο τελευταίος ως δανεικός. Υπάρχει σκέψη για ανταλλαγή Κυργιάκου-Τρεζεγκέ με τη Γιουβέντους, ενώ ο Μασεράνο συνεχίζει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- στην Μπαρτσελόνα. Συζητήσεις γίνονται και για μετακίνηση τού Κάουτ στην Ίντερ, δίπλα στον Μπενίτεθ, κάτι που, αν συμβεί, θα είναι καταστροφικό.

Τα χρέη είναι πάρα πολλά, αν δεν κάνω λάθος 288.000.000. Το νέο γήπεδο ήταν να είναι έτοιμο σε ένα χρόνο από σήμερα περίπου, έτσι θυμάμαι. Φυσικά και τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει πλέον. Οι δύο καλύτεροι παίχτες της ομάδας είναι υποθηκευμένοι σε μια τράπεζα. Το πρωτάθλημα δεν έχει έρθει εδώ και 20 χρόνια στο Άνφιλντ, αλλά αυτό που είδαμε πέρσι αγγίζει τα όρια τού απίθανου...


Και τώρα υπάρχει περίπτωση να αποχωρήσει ο πιο φιλότιμος -ίσως- παίχτης τής ομάδας, ο Ντερκ Κάουτ. Δε θυμάμαι δημοσιεύματα που να έκαναν λόγο για πρόβλημα που δημιούργησε, τον θυμάμαι παρόντα σε κάθε ματς, τον θυμάμαι να δίνει το 150%, να τρέχει ως το τελευταίο λεπτό τής παράτασης ή του 90λεπτου, να βάζει κρίσιμα γκολ, να στέλνει τη Λίβερπουλ στον τελικό τού 2007 με το πέναλτι, να κάνει πολλά ακόμη... Ε, άμα φύγει κι αυτός, να το κλείσουμε το μαγαζί καλύτερα. Μέχρι να φύγουν οι Αμερικανοί, μετά ας ανοίξει με τον οποιονδήποτε στο τιμόνι. Όσο τα Αμερικανάκια παραμένουν στο τιμόνι, δύσκολα θα δούμε προκοπή...

Αλλά όπως και να 'χει, ακόμα κι αν φύγουν όταν πεθάνουν -όχι ότι θα αργήσει να τους "στείλει" κάποιος αγανακτισμένος οπαδός-, ένα είναι σίγουρο.

Liverpool will never walk alone...

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΜΕΓΑΛΑ "ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ" ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΩΝ...

Ικανός να χαλάσει ακόμη και την καλύτερη διάθεση αυτός ο Ολυμπιακός, αλλά πάλι καλά που υπάρχει το γήπεδο...

Είπα κι εγώ να πάω στο Καραϊσκάκη μετά από χρόνια και δε με αποζημίωσε ούτε στο απειροελάχιστο αυτό που είδα. Ένας Ολυμπιακός που ζήτημα να πιάσει 3/10, αν τον βαθμολογήσει κάποιος. Και έπαιξε μόλις λίγες μέρες μετά το 5-1 επί της Ρόμα, που -όπως ισχυρίστηκαν αρκετοί τότε και μάλιστα σωστά- ήταν περισσότερο τυχαίο, παρά ένα αποτέλεσμα συνδυασμού ικανότητας και αποτελεσματικότητας τής ομάδας.

Στο πρώτο ημίχρονο κυριάρχησε η γνωστή εικόνα, που επί χρόνια παρατηρείται στον Ολυμπιακό, με εξαίρεση λίγους αγώνες ή λίγες χρονικές περιόδους, για να μην το ισοπεδώσω κιόλας και πάθουν κανά καρδιακό οι Ολυμπιακοί που βλέπουν με τα αυτιά και ακούνε με τα φρύδια. Απίστευτα προβλέψιμος και -ως συνήθως- στάσιμος σε όλες τις γραμμές. Η καλύτερη δουλειά θεωρώ πως έγινε στην επίθεση, όπου βγήκαν ορισμένοι συνδυασμοί των παιχτών, όμως ο Μήτρογλου δεν μπόρεσε να σκοράρει. Στο κέντρο πάλι καλά που υπήρχαν ο Παπαδόπουλος και ο Φετφατζίδης, οι οποίοι ήταν καλοί, με τον Γιαννάκη κατ' εμέ καλύτερο. Στην άμυνα ο Μπράβο έκανε καλή δουλειά, προωθήθηκε όταν μπορούσε και δεν έκανε λάθη, όμως μόνος του τι να κάνει; Καλύτερος μου φάνηκε ο Μέλμπεργκ, ο οποίος είναι πραγματικά τεράστιος ποδοσφαιριστής. Άριστες τοποθετήσεις, καθαρές και γρήγορες επεμβάσεις, προωθήσεις μόνο όποτε έπρεπε και ηγήθηκε της άμυνας.

Οι υπόλοιποι πολύ κακοί, δεν υπήρχε ΚΑΜΙΑ κίνηση στο χώρο και ΚΑΜΙΑ βοήθεια στον κάτοχο τής μπάλας. Οι καλύτεροι συνδυασμοί ξεκίνησαν από την τετράδα παιχτών που ανέφερα πριν. Έτσι ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν πάει πουθενά, αλλά θα γκρεμίσει ο κόσμος και το γήπεδο απ' τα νεύρα του!

Εντύπωση μου έκανε μέχρι κι η προθέρμανση, πρώτη φορά την πρόσεξα πολύ και δε μου άρεσε αυτό που είδα. Κορόιδο και πασούλες στο ένα μέτρο, άντε στα δύο. Απ' την άλλη, η Κορούνια στην προθέρμανση είχε ζευγάρια παιχτών, οι οποίοι αντάλλαζαν πάσες στα δέκα, είκοσι ή και τριάντα μέτρα! Και απορούσα γιατί ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να βγάλει πάσα μισού γηπέδου... Αξιοσημείωτο και ότι στο κορόιδο, οι παίχτες έδωσαν ρεσιτάλ όταν στη μέση ήταν ο Ντιόγο...

Σχετικά με την ατμόσφαιρα, ούτε αυτή μ' άρεσε. Γιατί, κλασσικά, φώναζαν μόνο τα δύο πέταλα. Αυτό το πράμα είναι ανεπίτρεπτο, άμα είναι να γκρεμίσουμε τις μακριές εξέδρες τού γηπέδου και να αφήσουμε μόνο τα πέταλα. Ούτε στον ύμνο τραγούδησαν καθόλου, ούτε καν στο "Ερνέστο Βαλβέρδε", που -σύμφωνα με όσα γράφτηκαν, ειπώθηκαν, διαβάστηκαν και ακούστηκαν- δονούσε ΟΛΟ το γήπεδο επί μήνες! Και να μη φωνάζουν οι 60άρηδες, άντε να το καταλάβω. Αλλά τώρα άτομα 20 χρονών και 25, είναι γελοίο να κάθονται Παναγίες στο γήπεδο. Δεν είπαμε να βρίσουν τους πάντες, αλλά τα συνθήματα που απλά στηρίζουν την ομάδα, πρέπει να τα λένε. Εδώ μέχρι και παπάς τα λέει αυτά, ο μυθικός παπα-ΠΑΟΚ!

Σύμφωνα με όσα έμαθα, ο Ντιόγο αποτελεί παρελθόν από τον Ολυμπιακό. Τουλάχιστον, ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Νέμεθ από τη Λίβερπουλ κι αν όλα πάνε καλά, θα έχει στη διάθεσή του έναν πολύ καλό στράικερ.

Το πιο ωραίο της βραδιάς ήταν η παραμονή των φιλάθλων στο ένα πέταλο, η συσπείρωσή τους στην 7 και το μισάωρο τραγούδι μετά το τέλος τού αγώνα. Πολύ θα το 'θελα να 'μουν κι εγώ εκεί και παρόλο που κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, τους κοίταζα από τα επίσημα και χαιρόμουν. Έμεινα κι εγώ μέχρι να σβήσουν τα φώτα, είμαι ένας απ' τους τελευταίους (αν όχι ο τελευταίος) που έφυγαν από το γήπεδο.

Με τα λίγα άτομα που μίλησα κατά τη διάρκεια του υστεροτραγουδιού τής 7, συμφώνησα στα περισσότερα. Πάλι καλά, δηλαδή, γιατί οι γέροι που 'χα δίπλα μου στο πρώτο ημίχρονο εκτόξευσαν τόσες μπούρδες που νόμιζα ότι είχα κάποιο μεγάλο διανοητικό πρόβλημα. Όχι ότι σίγουρα δεν το 'χω, αλλά -αν υπάρχει- δεν είναι τόσο άσχημο όσο πίστεψα εκείνες τις στιγμές.

Αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω πώς κάνουν κριτική ορισμένοι. Ακόμη, το πρώτο που προσπαθούν να κάνουν, είναι να προσφέρουν άσυλο σε άτομα που οι ίδιοι συμπαθούν και θεωρούν ικανούς. Για παράδειγμα, για όποια κακή ενέργεια γινόταν στο πρώτο ημίχρονο, κατά τους περισσότερους που 'ταν κοντά μου έφταιγαν ο Σοϊλέδης κι ο Μήτρογλου. Λες και η δεξιά πλευρά, όπου παίζει ο Γκαλίτσιος, δούλευε ρολόι. Λες κι η υπόλοιπη ομάδα ήταν άριστη και δημιούργησε το πρόβλημα ο Σοϊλέδης.

Και στο δεύτερο ημίχρονο, έφταιγαν πάλι 3-4, όχι παραπάνω. Άμα η ομάδα παίζει με τόσους παίχτες, να το πουν και σε μένα, γιατί εγώ έμαθα ότι αγωνίζονται 11 σε κάθε ομάδα.

Το σημαντικό είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι πάρα πολύ μέτριος και χρειάζεται αρκετή δουλειά, πολύ πιθανό είναι και το να μην κάνει καλή αρχή στο πρωτάθλημα. Ο κόσμος ελπίζει, αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Ο Βαλβέρδε είναι ικανός προπονητής, αλλά όχι θεός. Κι όσο μερικοί είναι στον πλανήτη τους και δεν επικοινωνούν, ο Ερνέστο δε νομίζω να μπορεί να κάνει και πολλά. Στην τελική, αυτός μπορεί να δώσει οδηγίες και να τροποποιήσει την 11άδα και την ψυχολογία. Δεν μπορεί να μπει μέσα και να δώσει πάσα, να σουτάρει, να κόψει, να αποκρούσει ή να σκοράρει. Γι' αυτό, ας βρουν εκεί στον Ολυμπιακό ανθρώπους που να ξέρουν από το άθλημα και να τους προσλάβουν, ώστε να ρυθμιστούν όσα θέματα πρέπει να ρυθμιστούν.

Σκεφτόμουν να βαθμολογήσω τους παίχτες και τον Βαλβέρδε, αλλά θα 'πεφταν πολλά 3/10 κι είπα να μην χαλάσω τα μάτια σας.

Για να δούμε τι επιφυλλάσει στα μάτια μας αυτή η ομάδα...

Για να κλείσω κι αυτή την ανάρτηση, ομολογώ ότι επιθυμώ την αλλαγή ενός συνθήματος. Αντί να λέει "είμαστε άρρωστοι με τον Ολυμπιακό", να λέει "μας αρρώστησε ο Ολυμπιακός!"...

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

ΣΤΕΡΩΝΤΑΣ (ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ) ΜΙΑ ΝΙΚΗ.

Ο τίτλος αναφέρεται στον Τζο Κόουλ και όχι στον Πέπε Ρέινα.

Κατέβηκα σε μια καφετέρια στο λιμάνι για να δω το ματς, το νόβα σπορτς 1 έδωσε σήμα στο 33', μετά από αλλαγές ρυθμίσεων στον αποκωδικοποιητή. Δεν ξέρω τι έφταιξε, πάντως σχολιάζω για ό,τι έγινε από το ημίωρο και μετά. Και μπορώ να πω ότι η Λίβερπουλ μου άρεσε. Δε με ξετρέλανε όπως σε άλλους αγώνες, αλλά θεωρώ ότι έπειτα από μία κάκιστη σαιζόν, αυτό που παρουσίασε ήταν ικανοποιητικό.

Πέρα απ' αυτά, όμως, έγινα πυρ και μανία με αυτό που έκανε ο Τζο Κόουλ. Ο άνθρωπος με τον οποίο η Λίβερπουλ θα έφτανε ψηλά, σύμφωνα με τα λεγόμενα τού αρχηγού Στίβεν Τζέραρντ, ΚΑΤΑΦΕΡΕ και αποβλήθηκε στο πρώτο κιόλας ημίχρονο και, μάλιστα, με απευθείας κόκκινη κάρτα. Απίστευτα επικίνδυνο τάκλιν με "ψαλίδι" των δύο ποδιών, με αποτέλεσμα ο Κοσιελνί να φύγει με το φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου (αν και επέστρεψε, για να αποβληθεί τελικά στο 94') και βλέποντας τους επιδέσμους στο πόδι του, θεώρησα ότι ο Κόουλ τον τραυμάτισε για τα καλά.

Τι να πει κανείς γι' αυτό; Στο πρώτο του παιχνίδι πρωταθλήματος, το οποίο ήταν και ντέρμπυ, ο εκατομμυριούχος αυτός έκανε τη μέγιστη βλακεία. Και δεν είναι τόσο η κόκκινη που με εκνεύρισε, εξάλλου σε πολλά ντέρμπυ έχουν υπάρξει αποβολές και σε μερικά αρκετές. Διαολίστηκα γιατί πήγε να σκοτώσει τον Κοσιελνί. Δεν ξέρω τι έκανε ο Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι και αν επέβαλε ποινές, εγώ αν ήμουν στη διοίκηση τής Λίβερπουλ ή προπονητής, θα τον άφηνα εκτός αποστολής για τουλάχιστον τρεις αγώνες. Ικανός παίχτης, δεν αντιλέγω, αλλά άμα είναι να γίνει... Καστίγιο και να έρθει σε δεύτερη μοίρα το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, καλύτερα να μην αγωνίζεται καθόλου. Υποχρέωσε τη Λίβερπουλ να παίξει ένα ημίχρονο με 10 κόντρα στην Άρσεναλ και πέρα από τους δύο βαθμούς που θα μπορούσε να πάρει η ομάδα αλλά δεν το 'κανε, νομίζω ότι δημιούργησε και ένα αρνητικό κλίμα στην ομάδα από την πρώτη κιόλας στιγμή. Λογικά, δε θα υπάρξει πρόβλημα μεγάλης έκτασης, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως οι οπαδοί το πάρουν πολύ στραβά και αρχίσει το γιουχάρισμα. Θα μάθουμε στα επόμενα ματς.

Πέρα απ' αυτά, ο αγώνας στο δεύτερο ημίχρονο ήταν καλός. Έγιναν κάμποσες φάσεις, με δεδομένο ότι ήταν πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος και ντέρμπυ. Η Λίβερπουλ μπήκε μπροστά στο σκορ με γκολ τού Ενγκόγκ στις αρχές τού δευτέρου ημιχρόνου. Απορώ τι γίνεται με αυτόν τον παίχτη, μάλλον τον διδάσκει ο Τόρρες. Αλλιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω τα πολλά γκολ τα οποία έχει σκοράρει στα λίγα ματς που έχει παίξει η Λίβερπουλ. Λέτε να ευθύνεται το ότι είναι ξάδερφος τού Μπουμσόνγκ; Δε νομίζω...

Η Άρσεναλ άρχισε να πιέζει όλο και περισσότερο κι έφτασε σε σημείο που ήταν συνεχώς στην επίθεση. Ο Ροζίσκυ έκανε εκπληκτική προσπάθεια ντριμπλάροντας κάθε αμυνόμενο τής Λίβερπουλ και ήρθε φάτσα με το τέρμα, όμως ο Ρέινα (εξαιρετικός με εξαίρεση δύο φάσεις) -κυριολεκτικά με τα ακροδάχτυλά του- έστειλε την μπάλα σε κόρνερ. Ακολούθησε μία φάση στην οποία ο Ρέινα έκανε λάθος υπολογισμό και η Λίβερπουλ κινδύνευσε να δεχτεί το γκολ, για να το φάει τελικά στο 90', μετά από -μεγάλη ομολογουμένως- γκάφα τού Ρέινα, ο οποίος υποδέχτηκε την μπάλα αφού εκείνη χτύπησε στο δοκάρι και την έστειλε στα δίχτυα, με τρόπο τραγελαφικό. Παρ' ολ' αυτά, δεν του καταλογίζω τόσο μεγάλη ευθύνη όσο στον Τζο Κόουλ. Ο Τζέραρντ εκτελώντας φάουλ στο 93' έφτασε κοντά στο γκολ, αλλά ο Αλμούνια έδιωξε σε κόρνερ. Ακολούθησε η αποβολή τού Κοσιελνί με δεύτερη κίτρινη κάρτα και μετά ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Ο Τόρρες πέρασε στο ματς περίπου στο 75', αλλά δεν κατάφερε να κάνει τίποτα στα 20 λεπτά που έπαιξε.

Το ματς θεωρώ ότι (χάθηκε από πλευράς Λίβερπουλ) με την αλλαγή τού Μασεράνο και την είσοδο τού Λούκας, προσωπικά θα άφηνα τον Μασεράνο μέσα και θα έβαζα τον Πόουλσεν, ώστε να έπαιζαν αυτοί οι δύο μαζί με τον Τζέραρντ και τον Κάουτ και να κυνηγούν παίχτες όπως ο Γουόλκοτ. Ο Χότζον πέρασε στη θέση τού Αργεντίνου τον Λούκας, ο οποίος για μένα είναι πολύ μέτριος για τη Λίβερπουλ. Όσον αφορά την Άρσεναλ, ο Βενγκέρ μάλλον δεν ήθελε να "χτυπήσει" και τόσο το παιχνίδι και ίσως γι' αυτό να καθυστέρησε την είσοδο τού Γουόλκοτ, του Ροζίτσκι (μπήκαν στο 60') και του Βαν Πέρσι (μπήκε στο 75').

Το πρώτο μεγάλο ντέρμπυ τού φετινού πρωταθλήματος ήταν πολύ καλό, συγκριτικά με άλλες πρεμιέρες και σε διαφορετικές διοργανώσεις. Εάν είναι να αρχίζει έτσι το πρωτάθλημα, όταν θα βρίσκεται σε φουλ ρυθμούς, θα μιλάμε πραγματικά για ένα υπερθέαμα. Μένουν πάρα πολλοί αγώνες ακόμα και πολλά μεγάλα ντέρμπυ. Εκτός απροόπτου, η Πρέμιερ Λιγκ θα μας αποζημιώσει και φέτος.

Μακάρι να υπάρξει (και για το πρωτάθλημα και για τη Λίβερπουλ - χαχα!) καλύτερη συνέχεια!

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

ΕΤΡΕΞΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΑΣΥΛΟ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΕΥΘΥΝΕΣ.

Το ξέρω ότι άργησα να αναφερθώ στον αποκλεισμό τού Ολυμπιακού από την Μακάμπι, αλλά αρχικά δεν ήμουν στην Ελλάδα και έπειτα υπήρχε το θεματάκι με το ρεύμα στην Αίγινα. Τώρα που είναι όλα οκ, ας πω κι εγώ δυο κουβέντες.

Ας κινηθούμε σε ρυθμούς... Ερνέστο Βαλβέρδε! Τον ήηηηπιαμε πάααααλι, τον ήηηηηπιαμε πάααααλι. Άμα πρέπει να ερχόμαστε 5οι και να φεύγουμε από τον Αύγουστο για να πάρουν μπρος μερικοί, γάμησέ τα........ Άντε να αφήσει όξω ο Ερνέστο τους άμπαλους, μπας και παίξουμε τίποτα. Άκου έξω απ' τηνΜακάμπι Τελ Αβίβ...

Για τον αποκλεισμό φταίνε ΟΛΟΙ. Ο Κόκκαλης φταίει για όσα έκανε και κυρίως για όσα ΔΕΝ έκανε τους τελευταίους μήνες που ήταν στο "τιμόνι". Ο Μαρινάκης φταίει γιατί δεν αντικατέστησε τον Λίνεν με το που ανέλαβε, ας πούμε με τον Ερνέστο, γιατί είδαμε πως κατάφερε να τον φέρει μέσα σε λίγες ώρες, κάτι που ο Σωκράτης δεν κατάφερε μέσα σε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Μπορεί το νέο αφεντικό στον Ολυμπιακό να έκανε μεταγραφές (θα γίνουν κι άλλες σύμφωνα με όσα γράφονται και λέγονται), να είναι γαύρος ως το κόκκαλο και να μην το αμφισβητεί κανείς αυτό, μπορεί το ένα ή το άλλο... Αλλά κράτησε τον Λίνεν, ενώ μπορούσε να φέρει κάποιον καλύτερο. Κατ' εμέ, φέρει και ο Βαγγέλης ευθύνη. Ο προπονητής κι οι παίχτες μάλλον δε χρειάζεται ανάλυση γιατί ευθύνονται, ακόμα κι ο πιο χαζός (π.χ. ο πρωθυπουργός μας) μπορεί να το καταλάβει. Τέλος, φταίει κι ο κόσμος γιατί ο Ολυμπιακός είχε τιμωρία και το γήπεδο ήταν άδειο. Μπορεί με την Μπέσα να ήταν καθαρά τυπική η ρεβάνς, με την Μακάμπι, όμως, παίχτηκε στο Καραϊσκάκη το πρώτο ματς και ο Ολυμπιακός δεν είχε τη στήριξη τού κόσμου. Κατάφερε να γυρίσει το ματς και είχε χρόνο μπροστά του να διεκδικήσει ένα σκορ ασφαλείας (π.χ. 3-1 ή και 4-1), αλλά δεν υπήρχε κάποιος να τον σπρώξει. Και γι' αυτό το σκοπό απαιτείται ο λαός στις εξέδρες.

Για μένα, ο Ολυμπιακός θα 'χε καθαρίσει την Μακάμπι από το πρώτο ματς, εάν είχε τον κόσμο στο πλευρό του. Με εξαίρεση τα παιδιά τής "πράσινης", δε νομίζω να θεωρούν πολλά άτομα ακόμη ότι η Μακάμπι είναι καλύτερη ομάδα. Είναι πιο ομάδα, αλλά όχι καλύτερη. Εφόσον, πάντως, ο κόσμος ήταν απών, υπήρξε πρόβλημα.

Φυσικά και άκουγα ραδιόφωνο τις ώρες μετά τον αγώνα και με διαόλισε το ότι οι περισσότεροι έτρεξαν να προσφέρουν άσυλο σε μερικούς, αντί να αποδώσουν ευθύνες. Σχεδόν όλοι άφηναν λίγους έξω απ' το χορό των ευθυνών, λίγοι ήταν αυτοί που βγήκαν και είπαν ότι ευθύνονται όλοι. Όπως όλοι ευθύνονται για τον αποκλεισμό, έτσι ακριβώς έχουν όλοι συμβολή στις επιτυχίες. Αλλά εδώ (όσο κλισέ κι αν ακούγεται), θυμόμαστε μόνο ότι έχουμε συμβάλει στις επιτυχίες και ξεχνάμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για κάθε τι δυσάρεστο. Είτε φταίει αυτό είτε κάτι άλλο, το θέμα είναι πως ο Ολυμπιακός αποχαιρέτησε την Ευρώπη πριν καλά καλά την αντικρίσει, στις 5 Αυγούστου.

Ο Ερνέστο έπιασε λιμάνι για δεύτερη φορά. Οι περισσότεροι το χαρακτήρισαν ως θετική εξέλιξη, εγώ το ονομάζω αποτέλεσμα ή, αν θέλετε, συνέπεια και ως κάτι σχετικά αναμενόμενο. Δε θα μπορούσε ο Μαρινάκης κι ο κόσμος να μείνουν με τον Λίνεν, έπειτα από κάτι τόσο ντροπιαστικό. Καλώς ή κακώς, καλώς κατ' εμέ, ο Βαλβέρδε ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Μία κίνηση που αν είχε γίνει όταν έπρεπε (πέρσι το καλοκαίρι ή ΑΜΕΣΩΣ μετά το τέλος των πλεί οφ), δε θα υπήρχε αυτή η εικόνα. Ο Ερνέστο θα είχε κάνει την προετοιμασία, θα είχε δώσει ονόματα για μεταγραφές, θα χειριζόταν το υλικό που ο ίδιος επιθυμούσε και όπως ήθελε.

Τουλάχιστον, του δίνεται η ευκαιρία να ξεκινήσει να κάνει τα όσα θέλει και να προσθέτει δικές του πινελιές όποτε το κρίνει απαραίτητο. Και επιτέλους, ας κάτσει πάνω από έναν χρόνο. Είτε έρθει πρώτος είτε δέκατος, ας αφήσει η ΠΑΕ κάποιον να δουλέψει. Όπως έκανε η Γιουνάιτεντ με τον Φέργκιουσον, κι ας έκανε 7 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Ο Φέργκιουσον ανέλαβε το 1986 και πήρε το πρώτο πρωτάθλημα με τη Γιουνάιτεντ το 1993! Στην περίπτωση τού Ερνέστο, είναι αποδεδειγμένο ότι ο άνθρωπος αυτός την κατέχει την προπονητική. Ας προσέξουμε φέτος τον Ολυμπιακό κι -αν τελικά παραμείνει πάνω από έναν χρόνο- ας προσέξουμε τον Ολυμπιακό τής σεζόν 2011-2012. Κι ακόμη καλύτερα αυτόν της σεζόν 2012-2013. Κι όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ.

ΣΚΑΪ 100,3 στις 4 Αυγούστου 2010 και ώρα 3 παρά. Τι το 'θελα ο μαλάκας να ανοίξω το ραδιόφωνο... Βγήκε μια τύπισσα, απ' τις γνωστές "έξυπνες", αρχίζοντας να λέει για το Πολυτεχνείο.

"Το Πολυτεχνείο ευθύνεται για την τουρκική εισβολή", "πρόκειται για φιάσκο", "τι να μας δώσει πια το Πολυτεχνείο; Με το Πολυτεχνείο κοιμόμαστε, δεν ξυπνάμε". Αυτές είναι φράσεις που χρησιμοποίησε η ίδια η κάρυα. Εκτός αυτών, είπε ότι θα έπρεπε να γιορτάσουμε επετείους από τις μάχες στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα και όχι το Πολυτεχνείο, το οποίο για την ίδια δεν είναι σημαντικό γεγονός και δε συγκρίνεται με τις λαμπρές νίκες.

Αρχικά, ας δώσω συγχαρητήρια στον δημοσιογράφο τού ΣΚΑΪ, επειδή κρατήθηκε και δεν την σκυλοέβρισε και δεν της το έκλεισε στα μούτρα.

Μάλιστα, ας γιορτάσουμε σαν παπάρες Σαλαμίνες και Μαραθώνες, εξάλλου η πλύση εγκεφάλου που τρώμε στο μάθημα τής ιστορίας μ' αυτές τις μάχες σχετίζεται. Όλο για προ Χριστού κάνουμε ή για Βυζάντιο, άντε και κάτι ψιλά σε 3η γυμνασίου και 3η λυκείου για τη "σύγχρονη" Ελλάδα, λες και είναι το ίδιο σύγχρονη η Ελλάδα τού 1850 και του 2010. Τέλος πάντων, αυτό είναι το λιγότερο.

Η τύπισσα ανέφερε κατά τη γνώμη της τρία σπουδαία πρόσωπα, μιλώντας για Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια και Παπαδόπουλο. Η κριτική επ' αυτού δική σας, εγώ βαριέμαι να βρίζω. Και μετά στο άκυρο, είπε πως η νεολαία πεθαίνει από ναρκωτικά, τροχαία, άγχος.

Ποιοι αναλαμβάνουν θέματα υγείας, προστασίας, περιβάλλοντος, παιδείας και λοιπών; Οι υπουργοί, οι οποίοι είναι μέλη των εκάστοτε κυβερνήσεων. Πώς εκλέγονται οι κυβερνήσεις; Με τις εκλογές. Ποιοι ψηφίζουν; Οι ενήλικες. Ποιοι είναι αυτοί; Ορισμένοι απ' αυτούς που λένε ότι η νεολαία πεθαίνει από ναρκωτικά, τροχαία, άγχος... Οπότε, νομίζω ξέρουμε ποιοι φταίνε. Οι "μεγάλοι"... Φταίνε οι νέοι που τα ναρκωτικά κυκλοφορούν παντού και δεν υπάρχει καμία μέριμνα τού κράτους για να καταπολεμηθεί αυτό το μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα; Εννοείται, αυτοί φταίνε που οι μπάτσοι -και όχι μόνο- λαδώνονται για να κάνουν τα στραβά μάτια. Μπράβο ρε κοπελιά, γιατί το 'χα απορία ποιος ευθύνεται. Φταίει η νέα γενιά για τα τροχαία ατυχήματα, μιας και στα μπαρ δε γίνεται έλεγχος ταυτοτήτων για κατανάλωση αλκοόλ ή που οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι ΑΘΛΙΟΙ; Φταίνε οι μικρότεροι σε ηλικία, που η αστυνομία αντί να κάνει τη δουλειά της ΞΥΝΕΤΑΙ και ΚΑΝΕΙ ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ (πχ στη Φιλαδέλφεια, 8 το βράδυ, 30 Ιουλίου) όποτε βλέπει δεντράκια; Φταίει η νέα γενιά που τα νοσοκομεία (είτε δημόσια είτε ιδιωτικά) κάνουν 100 ώρες να στείλουν ασθενοφόρα στον τόπο τού δυστυχήματος; Φταίνε ρε μαλάκες οι νέοι που υπάρχει αυτό το γαμημένο "εκ-ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ" σύστημα, που τους αναγκάζει να ξεσκίζονται στο διάβασμα και να είναι μονίμως αγχωμένοι για το αν θα καταφέρουν ή όχι να μπουν στη σχολή που θέλουν; Γιατί οι περισσότεροι ξέρουμε τις διαστάσεις τού προβλήματος τής ανεργίας...

ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΧΩΡΑ ΑΥΤΗ;

Άκου να καθόμαστε να γιορτάζουμε Σαλαμίνες και Μαραθώνες, άντε μωρή πατσαβούρα τράβα στο διάολο! Άμα είχες παιδί μέσα στο Πολυτεχνείο και πέθαινε, τώρα θα 'σουν συνέχεια στους δρόμους. Στο τέλος θα μας πουν να κάνουμε και μνημόσυνο στον Σωκράτη (χίλιες φορές προτιμότερο από εορτασμούς για μάχες)! Πάλι καλά που δεν είπε τίποτα για τον Alejandro Δε (λέμε τώρα) Γκρέιτ, εκείνον τον σφαγέα που έχουν ως πρότυπο ο Άδωνις και άλλοι...

Βέβαια και ήταν οργανωμένη η εξέγερση, διάλεξαν λίγα άτομα να σκοτωθούν εκείνη την ημέρα γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν, έτσι δεν είναι κυρία κάρυα;

Δε νομίζω οι νέοι να έχουν καμιά όρεξη να μπουν στα ΣΚΑΤΑ των δικών σας γενεών, μάλλον να ξεφύγουν μια και καλή θέλουν. Μέχρι να το καταλάβετε, θα βγαίνετε και θα λέτε αυτές (κι αν γίνεται) και χειρότερες μαλακίες.

Γαμώ τα μυαλά σας γαμώ πια! Πνιγείτε να τελειώνουμε!

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ...

Έχουμε δει, ακούσει και διαβάσει πάρα πολλά τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια αν θέλετε, περί λύσεων για τα διάφορα αδιέξοδα στα οποία έχει καταλήξει η Ελλάδα. Αλλά αυτό το πράμα, ειλικρινά είναι απίστευτο.

Έχουν φτιάξει και σελίδα στο φάτσαμπουκ ότι ένας Παπαδόπουλος μάς σώζει. Και είναι και άτομα μεγάλας ηλικίας μέσα, τα ζήσανε δηλαδή τα της δικτατορίας. Και μάλιστα λένε ότι η σελίδα προορίζεται για όσους θέλουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Παιδί είμαι κι εγώ, έλα όμως που δε θυμάμαι να με ρώτησαν αν θέλω Παπαδόπουλο...

Πόσοι γελοίοι, ηλίθιοι και αμόρφωτοι είναι πια... Και 15χρονος να το λέει εξωφρενικό είναι, αλλά πάει στο διάολο, ακόμη και στα επόμενα χρόνια δε θα χαρακτηρίζεται από ώριμη σκέψη. Όμως, το να το λένε όσοι τα βίωσαν... Πολύ δεν πάει;

Μάλιστα, το κορυφαίο είναι ότι υπάρχουν αναφορές σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ που έχυσαν αίμα στο όνομα τής ελευθερίας. Απλά, βέβαια, αναφέρουν τις περιπτώσεις που τους βολεύουν.

Δηλαδή είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια άτομα; Ήταν και κοντά 12.000 οι "θαυμαστές" τής σελίδας. Έλεος πια... Δεν αντέχεται τόση βλακεία, τόση αδυναμία κρίσης...

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ!

Και να 'ταν μέσα στη θάλασσα, θα μας άρεσε. Είτε αφορά το πάνω κεφάλι, είτε το κάτω, είτε και τα δύο. Αλλά, δυστυχώς, η αναφορά στα κεφάλια σχετίζεται με όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες και θα διαδραματίζονται λίγες ακόμη, τα οποία θα συνεχίσουν να διαδραματίζονται από τέλη Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη ως τέλη Μαΐου. Ω, ναι, περί μαθημάτων και διαβασμάτων λέω.

Αλλά με τόση ζέστη που έχει όξω, βαριέμαι να γράφω, οπότε λέω ένα όμορφο ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ σ' όλους τους υπουργούς παιδείας που έχουν περάσει και χαιρετώ.

Για λακωνικότητα δεν μας λέτε τόοοοσα χρόνια και ότι "το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"; Ρουφάτε τώρα...

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΞΕΠΑΡΘΕΝΙΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Το ρολόι εκείνη την ώρα θα δείχνει 21:30, μερικοί θα τρέχουν να παραγγείλουν πίτσες και μπύρες, άλλοι θα τις περιμένουν και άλλοι, οι πιο προνοητικοί, θα τις έχουν προμηθευτεί και θα έχουν αράξει να απολαύσουν έναν ακόμη τελικό μεγάλης διοργάνωσης.

Περί Ολλανδίας, Ισπανίας και παγκοσμίου κυπέλλου ο λόγος. Ομάδες που έφτασαν εδώ αποκλείοντας μεγάλους αντιπάλους (Βραζιλία και Γερμανία αντίστοιχα), αν και δε θάμπωσαν σε κανένα ματς, όπως έκανε για παράδειγμα η Γερμανία. Πάντως, η αποτελεσματικότητα και η τύχη των Ολλανδών τους έφερε ως εδώ. Από την άλλη, η τύχη που έδερνε σε τόσα ματς τον Βίγια και οι ικανότητες των υπολοίπων έφεραν στον τελικό την Ισπανία. Καλώς ή κακώς, αυτές είναι οι ομάδες τού τελικού για το παγκόσμιο κύπελλο τού 2010.

Αρχικά, υπήρχαν ελπίδες ότι θα βλέπαμε Βραζιλία-Αργεντινή στον τελικό, με την Αργεντινή να 'χει στον πάγκο τον Μαραντόνα. Φανταστείτε τι θα γινόταν μόνο και μόνο από τον Ντιέγκο. Ολόκληρο σόου. Αλλά δεν τα κατάφεραν, αμφότερες στάλθηκαν σπίτι στους "8" από Ολλανδία και Γερμανία αντίστοιχα. Το ματς Βραζιλία-Ολλανδία το είδα μόνο στο πρώτο ημίχρονο και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Για το άλλο, όμως, έχω να πω ότι η Αργεντινή ήταν ανύπαρκτη. Βέβαια, από πλευράς ονομάτων ο τελικός θα ήταν πολύ μεγάλος, αλλά με βάση την απόδοση δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Για μένα είναι προτιμότερο, λοιπόν, που οι Ισπανοί αποτελούν τη μία ομάδα τού τελικού.

Για την Ισπανία το έγραψα και πριν αρχίσει το μουντιάλ, για μένα είναι με διαφορά η πληρέστερη ομάδα. Οι Ολλανδοί δεν είναι θεαματικοί, όμως είναι αποτελεσματικοί (έστω και με δόσεις τύχης), συγκεντρωμένοι και πολύ αφοσιωμένοι στον στόχο τους. Και οι δύο έχουν αρκετά καλές γραμμές στο κέντρο και την επίθεση, αν και για μένα (και για πολλούς άλλους επίσης) η Ισπανία υπερτερεί. Αλλά όχι με τόσο μεγάλη διαφορά, όπως στην άμυνα. Εκεί πέρα η Ισπανία έχει κατακράτος καλύτερους παίχτες και κατ' εμέ εκεί θα κριθεί ο τελικός.

Πικέ, Πουγιόλ, Ράμος, Καπντεβίγια είναι σαφέστατα καλύτεροι από Χάιτιγχα, Βαν ντε Βιλ, Βαν Μπρόνκχορστ, Ματάισεν, Όιερ και Μπουλαρούζ. Στο τέρμα ο Κασίγιας δεν μπορώ να πω εύκολα ότι έχει ισάξιο του παγκοσμίως, ο Σέζαρ τελευταία έχει δείξει ότι είναι απ' τους καλύτερους. Ο Στεκέλενμπουργκ είναι καλός, αλλά μέχρι εκεί. Και η γρήγορη ανάπτυξη τής Ισπανίας στις αντεπιθέσεις μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μερικά γκολ, ειδικά άμα ανοίξει το ματς. Οι επιθετικοί τής Ισπανίας είναι πολύ ταχύτεροι από τους αμυντικούς τής Ολλανδίας και θα τους δημιουργήσουν αρκετά προβλήματα. Φυσικά, όμως, μπορεί να γίνει καμιά στραβή για τους Ισπανούς, να σκοράρουν πρώτοι οι Ολλανδοί και μετά το ματς ή να είναι απελπιστικά κλειστό ή να γίνει τραμπάλα (γιατί λογικά οι Ισπανοί θα ισοφαρίσουν). Καμία από τις δύο ομάδες δε θα μείνει πίσω άμα δεχτεί γκολ, γιατί είναι τελικός και σαφώς δεν έχει άλλη επιλογή

Όσον αφορά την ιστορία, οι Ολλανδοί έχουν δύο συμμετοχές σε τελικούς το '74 και το '78, όπου ηττήθηκαν από Δυτική Γερμανία και Αργεντινή, δηλαδή από τους διοργανωτές. Σ' αυτό το μουντιάλ, οι διοργανωτές δεν έφτασαν ψηλά και αποκλείστηκαν από τους ομίλους. Οι Ισπανοί το καλύτερο που έχουν καταφέρει ήταν να φτάσουν ως την 4άδα.

Για τους τζογαδόρους, το χταπόδι έδειξε Ισπανία και ο παπαγάλος Ολλανδία. Αν έπαιζα στοίχημα, θα πόνταρα τα λεφτά μου σε Τόρρες και Αλόνσο (γιατί ο ένας χρωστά γκολ κι ο άλλος παίρνει τα σουτ άμα δεν βρεθεί κάθετη πάσα με το τσούκου-τσούκου). Απ' την Ολλανδία δεν έχω να προτείνω σκόρερ, μάλλον οι γνωστοί θα δράσουν, άμα βάλουν γκολ οι "οράνιε".

Η Ολλανδία έχει λοιπόν μία μικρή εμπειρία από τελικούς, ενώ η Ισπανία όχι. Η Ολλανδία είναι κάτι σαν την Καίτη Κολεσίδου Γκιούλμπαμπα, έχει φτάσει κοντά αλλά δεν τα 'χει καταφέρει. Οπότε, λίγο πριν ή λίγο μετά την αλλαγή τής μέρας (ανάλογα άμα θα τελειώσει στην κανονική του διάρκεια ο αγώνας ή όχι), θα μάθουμε ποια ομάδα θα 'χει κατακτήσει το τρόπαιο. Θα ξέρουμε, δηλαδή, ποια ομάδα θα έχει βιώσει το πιο γλυκό ξεπαρθένιασμα στην ιστορία...

ΟΛΛΑΝΔΙΑ - ΙΣΠΑΝΙΑ @ SOCCER CITY STADIUM, 21:30 ΝΕΤ.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ΠΕΡΙ ΓΚΟΒΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΜΕΤΑΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.

Τελευταία αρκετοί με ρώτησαν τι πιστεύω για τον Γκοβού και τα μεταγραφικά στον Ολυμπιακό, οπότε για να μην τα λέω συνέχεια και στον καθένα ξεχωριστά, γράφω τις απόψεις μου εδώ πέρα.

Ο Γκοβού αναμφισβήτητα αποτελεί μία πολύ καλή ως εξαιρετική μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, αλλά σαφέστατα υπό προϋποθέσεις. Να μην παρασυρθεί ο παίχτης από τη νυχτερινή ζωή τής Αθήνας, όπως άλλοι, να μην ψωνιστεί και αρχίζει να το παίζει ανώτερος στα αποδυτήρια και στις προπονήσεις, να δέσει με τον Σισσέ και να προσαρμοστεί. Σχετικά με την προσαρμογή του, πιστεύω ότι θα αργήσει λίγους μήνες, δηλαδή από Νοέμβριο-Δεκέμβριο θεωρώ ότι θα αρχίσει να παίζει πραγματικά καλά. Πάντως, η παρουσία τού Σισσέ θα τον βοηθήσει μιας και μιλούν την ίδια γλώσσα και η παρουσία τού Ζιλμπέρτο Σίλβα θα βοηθήσει κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι ώστε να αποφευχθούν εντάσεις, μιας και ο Σίλβα καλώς ή κακώς αποτελεί όνομα και ο Γκοβού θα τον σέβεται.

Ακόμη ένα θετικό είναι η τιμή του, καθώς με 4,5 εκατομμύρια θα καλυφθούν τα τρία χρόνια τού συμβολαίου του, εάν δεν υπάρχει κάποια τροποποίηση βέβαια. Όσον αφορά το φημολογούμενο ενδιαφέρον τού Ολυμπιακού για τον ίδιο παίχτη, θεωρώ ότι δεν ίσχυε. Κατ' εμέ έγινε με σκοπό να πληρώσουν όσα πιο πολλά μπορούν οι "πράσινοι", για να αποκτήσουν τον Γάλλο. Σόρρυ, κιόλας, αλλά όταν διαβάζω για Νενέ, Ροναλντίνιο, Ρικέλμε, Σένα, Κάλστρομ, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Ολυμπιακός δεν κυνήγησε τον Γκοβού με τις οικονομικές απολαβές που ζητούσε ο ίδιος και τελικά βρήκε στον Παναθηναϊκό.

Σχετικά με τον Ολυμπιακό, υπάρχει ήλιος με πολύ συννεφιά. Ο ήλιος συμβολίζει την όρεξη για ενίσχυση, την οποία θεωρώ δεδομένη μιας και το τιμόνι κρατά πλέον νέος μεγαλομέτοχος και πραγματικός Ολυμπιακός (όπως και ο Σωκράτης), ενώ οι συννεφιές σχετίζονται με το απροσδιόριστο που περιβάλλει τις (σκέψεις για υποψήφιες) μεταγραφές. Για Μπούκσεβιτς διαβάσαμε διάφορα, ότι είχε κλείσει και τελικά τίποτα. Για Ροναλντίνιο πριν λίγο διάβασα στο σάιτ τού Nova ΣΠΟΡ FM 94,6 ότι δεν πωλείται, ενώ ως το απόγευμα διάβαζα για προσφορά τού Ολυμπιακού που άγγιζε τα 10.000.000 (!!!!!!!!!!!!!!!) ως ετήσιες απολαβές με τριετές συμβόλαιο.

Περίεργο δεν είναι; Ο Μπαπτίστα σύμφωνα με όσα διαβάζω κοστίζει 7 εκατομμύρια, δεν τα δίνει ο Ολυμπιακός. Ο Νενέ 5 κι ο Ολυμπιακός λέει μέχρι 4 μπορεί να δώσει. Ο Ροναλντίνιο είναι όντως το μεγαλύτερο διαθέσιμο όνομα για να προωθήσουν το μάρκετινγκ, αλλά κάπως κολλημένοι μοιάζουν με το συγκεκριμένο θέμα.

Τα ονόματα τού Σένα και τού Κάλστρομ είναι με διαφορά τα καλύτερα που ακούστηκαν, από άποψη μπάλας πάντα. Μία τριπλέτα Σένα-Κάλστρομ-Μπαπτίστα θα ήταν καταπληκτική. Ας ξοδευτούν σε αυτούς τα εκατομμύρια και ας προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να αποκτήσει τον Ρόνι μετά τη λήξη τού συμβολαίου τού με τη Μίλαν το 2011, σε ένα χρόνο δηλαδή. Παίχτες υπάρχουν πάρα πολλή, μυαλό δε βλέπω να υπάρχει τόσο. Ο Ραούλ και ο Ελ Ζαρ θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν καλές μεταγραφές, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς.

Ο Γκούτι είναι όνομα, μόνο και μόνο επειδή φόρεσα τη βαριά φανέλα τής Ρεάλ, όμως αγωνιστικά ποτέ δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Δεν είναι τόσο μεγάλη μεταγραφή, δεν είναι αεροδρομίου όπως τού Ζιοβάννι ή τού Ριβάλντο ας πούμε, όμως ίσως να είναι ουσιώδης μεταγραφή. Για Ελλάδα, βέβαια, κι αυτός καλός είναι.

Το απαράδεκτο είναι η φυγή τού Κυριάκου Παπαδόπουλου, τέτοιους παίχτες ή τους δίνει για πολλά λεφτά ή καθόλου, τόσο ξεφτίλες είναι πια στον Ολυμπιακό; Ένας από τους καλύτερους νέους αμυντικούς στην Ευρώπη και η ομάδα των έδωσε. Η Ίντερ έδωσε πουθενά τον Νταβίντε Σαντόν και έπρεπε να ενεργήσει ανάλογα ο Ολυμπιακός; Μέγιστο λάθος αυτό που έγινε. Μακάρι το παιδί να φτάσει ψηλά, γιατί με τα όσα μας έχει δείξει το αξίζει χωρίς αμφιβολία.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλο μπαμ με τον απόκτηση τού Γάλλου και από το κέντρο και μπροστά είναι (ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ) εξαιρετικός. Πίσω, βέβαια, μπάζει αρκετά, όπως και άλλες ομάδες με τέτοια διαμόρφωση ρόστερ, όπως η Ρεάλ. Πάντως για την Ελλάδα, το ρόστερ του είναι από πολύ καλό ως εξαιρετικό.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός βλέπει αλλά λιγάκι θολά, δεν έχει 100% ξεκάθαρες σκέψεις για την πορεία στο σύντομο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι φέτος ο Ολυμπιακός δεν έχει χρονικά περιθώρια για καθυστερήσεις σε τέτοια καίρια θέματα και θα στερηθεί τα υπερπολύτιμα 20 και πλέον εκατομμύρια που προσφέρουν απλόχερα οι όμιλοι τού Τσάμπιονς Λιγκ. Γι' αυτό, λοιπόν, ας κοιτάξουν οι διοικούντες να κάνουν μεταγραφές ουσίας και όχι τόσο για ενίσχυση τού μάρκετινγκ. Εξάλλου, η καλή μπάλα κερδίζει πάντα το καλό μάρκετινγκ. Και για τους αντιρρησίες, έχω να πω δύο λεξούλες... Ρεάλ Μαδρίτης.

Χαιρετώ σας μέχρι νεοτέρας.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

UNDER ΓΙΑ ΙΣΠΑΝΙΑ, OVER ΓΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟ.

Ακόμη ένα φαβορί παρουσιάστηκε άθλιο σ' αυτό το μουντιάλ. Η διαφορά είναι ότι πέρασε, κατ' εμέ λόγω διαιτησίας και τύχης. Το γκολ τής Παραγουάης έπρεπε να μετρήσει, οφσάιντ στον σκόρερ δεν υπάρχει, ούτε κοντρόλ με το χέρι. Το ότι επηρεάζει τη φάση ο Καρντόσο είναι στην κρίση τού επόπτη. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως δεν το ακύρωσε επειδή θεώρησε ότι ο Καρντόσο επηρεάζει τη φάση, αλλά για άλλο λόγο.

Η Παραγουάη άξιζε γκολ, λοιπόν, και είχε την ευκαιρία να το πετύχει με πέναλτι. Ο Καρντόσο, όμως, δεν μπόρεσε να σκοράρει, μιας και ο Κασίγιας μάντεψε σωστά. Το ριπλέι το οποίο έδειξε η παραγωγή δεν το έδειξε για να πει ο Θεοφιλόπουλος τη μέγιστη μαλακία ότι η κάμερα δείχνει την κίνηση τού Κασίγιας, αλλά το ότι κάμποσοι Ισπανοί πάτησαν περιοχή πριν την εκτέλεση τού πέναλτι. Αλλά όταν είσαι ηλίθιος και άσχετο με το άθλημα, αυτά λες.

Στην αμέσως επόμενη φάση, οι Ισπανοί κέρδισαν πέναλτι μετά από καλό μακροβούτι τού Βίγια. Πρόκειται για φάση απ' αυτές που λες πως πιο πολύ το παίρνει ο επιτιθέμενος, παρά το κάνει αμυνόμενος. Την εκτέλεση ανέλαβε ο Αλόνσο και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, όμως ο διαιτητής διέταξε σωστά επανάληψη. Στη δεύτερη εκτέλεση, ο τερματοφύλακας τής Παραγουάης απέκρουσε το σουτ τού Αλόνσο από τα 11 βήματα και έτσι το σκορ παρέμεινε 0-0.

Στην επόμενη φάση, υπάρχει καθαρό πέναλτι στον Φάμπρεγκας, το οποίο δε δόθηκε.

Τελικά το γκολ το πέτυχαν οι Ισπανοί, χάρη σε ενέργεια τού Αντρές Ινιέστα και χάρη στην κωλοφαρδία που δέρνει τον Νταβίντ Σίλβα. Εεεεε... Βίγια. Νταβίντ Βίγια τον λένε Θεοφιλόπουλε, όχι Σίλβα. Βίγια τον είπε μία φορά, Σίλβα τρεις. Ο Σιλβοβίγια, λοιπόν, πήρε το "ριμπάουντ" μετά το σουτ τού συμπαίχτη του στο δοκάρι, σουτάροντας και πετυχαίνοντας και τα δύο δοκάρια και, εν τέλει, σκοράροντας. Μ' αυτό το γκολ ο Σιλβοβίγια ισοφάρισε το ρεκόρ των 44 τερμάτων τού Ραούλ. Ξεφτίλα να το ισοφαρίζει αυτός, αλλά τι να κάνουμε...

Από την επίτευξη τού γκολ στο 82' και ως το τέλος τού αγώνα, δεν υπάρχει κάτι το αξισημείωτο.

Το πιο απρόσμενο γεγονός τής βραδιάς για μένα ήταν τα δύο (!) σουτ που έκανε ο Τσάβι. Δε θυμάμαι άλλο ματς στο οποίο να σούταρε δύο φορές, όποιος θυμάται κάποιο ας μου το υπενθυμίσει με σχόλιο.

Η Γερμανία συνέχισε στα γνώριμα γι' αυτήν μονοπάτια σ' αυτό το μουντιάλ και διέσυρε με τεσσάρα την Αργεντινή. Μίλερ, Κλόζε επί δύο και Φρίντριχ σκόραραν, με τους Αργεντίνους να είναι ανύπαρκτοι από τον αγωνιστικό χώρο. Μεγάλο over για τους Γερμανούς, οι οποίοι αξίζουν με μεγάλη διαφορά τη στέψη. Οι υπόλοιπες ομάδες των ημιτελικών είναι η Ισπανία, η Ολλανδία και η Ουρουγουάη, οι οποίες -σε σύκγριση με τους Γερμανούς- δεν έχουν παρουσιάσει κάτι το ξεχωριστό.

Ξεχωριστή αναφορά στον Μέσσι, όπως συνηθίζεται άλλωστε από τους περισσότερους. Τι έκανε ο Μέσσι σ' αυτό το μουντιάλ; Έβγαλε μερικές καλές πάσες. Κάτι παραπάνω έκανε; Για μένα όχι. Κανένα γκολ, καμία παρουσία του που να μπορεί να χαρακτηριστεί ηγετική, κανένα δείγμα μεγάλου (μεγάλου, όχι καλού ή ταλαντούχου) παίχτη, κανένα πειστήριο ότι ανήκει στην ελίτ τής παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορίας. Το φωνάζω πάρα πολλούς μήνες ότι για την απόδοσή του στην Μπαρτσελόνα ευθύνονται οι συμπαίχτες του. Με Τσάβι, Ινιέστα, Πέδρο, Μπούσκετς στο κέντρο είναι λογικό να παίρνεις καλές πάσες και να διευθύνουν εκείνοι το κέντρο και όχι οι αντίπαλοι. Με Άλβες, Πικέ, Πουγιόλ, ή ακόμη και Μιλίτο και Μάρκεζ στην άμυνα, υπάρχει μία δικαιολογημένη σιγουριά και, κυρίως, η ομάδα δε δέχεται πολλά γκολ. Η κατάσταση, δηλαδή, είναι αναστρέψιμη, ακόμη κι αν βρεθεί πίσω στο σκορ η Μπάρτσα.

Ένας πραγματικός ηγέτης, ένας σαν τον προπονητή του στην εθνική Αργεντινής, θα έπαιρνε την ομάδα απ' το χέρι και θα προσπαθούσε ακόμη και μόνος του. Δεν έχει κανείς την απαίτηση ο Μέσσι να αρχίσει να παίζει χωρίς να δίνει καμία πάσα ή να πάει να βάλει 5 γκολ μόνος του στους Γερμανούς. Όμως, για να τον χαρακτηρίζουν τόσοι εκατοντάδες χιλιάδες μεγάλο παίχτη, ηγέτη και όλα τα λοιπά, πρέπει να προσπαθήσει πιο πολύ από όλους τους υπόλοιπους μαζί και να πάρει πάνω του τις δύσκολες φάσεις. Να φάει κλωτσιές και να σταθεί όρθιος, να καταπιεί γρασίδι και χώμα αμάσητα, να παίζει άμυνα, να κάνει γενικά τα πάντα. Έτσι πράττουν οι ηγέτες, τουλάχιστον έτσι έπρατταν οι πραγματικοί ηγέτες, αυτοί της παλιάς σχολής που είναι άξιοι να μνημονεύονται ως μεγάλοι.

Ο Μέσσι φαίνεται ότι χωρίς εξαιρετικούς συμπαίχτες, δεν μππορεί να κάνει και πολλά. Ηγετική -σχετικά- παρουσία του ήταν αυτή στον ημιτελικό στο Ολντ Τράφορντ το 2008, όπου η Μπάρτσε ηττήθηκε με 1-0 από τη Γιουνάιτεντ και το γκολ του Πολ Σκόουλς. Εκεί ήταν όντως ο ηγέτης της Μπαρτσελόνα, προσπαθούσε μόνος του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και για όσους το θυμούνται καλύτερα, προέρχονταν από ορισμένα προβλήματα.

Μήπως ο Μέσσι έπαψε να είναι αυτός που ήταν; Μήπως τελικά δεν είναι αυτός ο θεός που λέτε πολλοί πως είναι; Ο αποκλεισμός τής Αργεντινής και κυρίως η μέτρια παρουσία τού Μέσσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο τής Ν. Αφρικής αυτά επιβεβαιώνουν.

Για τον παράγοντα κούραση, μπορώ να σας αναφέρω πολλούς ποδοσφαιριστές που στο παρελθόν έπαιξαν άπειρους αγώνες μέσα στη χρονιά και εμφανίστηκαν συνεπείς σε παγκόσμιο κύπελλο ή γιούρο. Για να μην σας πάω πολύ πίσω, αναφέρω τον Τσάβι. Καταπληκτικές συνεχόμενες χρονιές με την Μπαρτσελόνα, εξαιρετικό γιούρο το 2008 (όπως και ο Ινιέστα), σήκωσε το 2009 Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα, φέτος έφτασε στα ημιτελικά τής διοργάνωσης και εμφανίζεται εξαιρετικός στην εθνική ομάδα σ' αυτό το παγκόσμιο κύπελλο. Ο Τόρρες επίσης καλός, φέτος είχε 22 γκολ στα 32 ματς, κάτι που βουλώνει εν μέρει τον Θεοφιλόπουλο. Παλιότερα, Κρόιφ, Βαν Μπάστεν, Ζιντάν και πάρα πολλοί άλλοι. Δεν κουράζεται μόνο ο Μέσσι σ' αυτόν τον πλανήτη, όλοι οι ποδοσφαιριστές κουράζονται.

Και τέλος, πάω στον Θεοφιλόπουλο. Μεγάλο over έκανε απόψε ο Αλέξανδρος. Αμέτρητες μαλακίες και αμέτρητα λάθη. Από πού να ξεκινήσω; Άντε ό,τι θυμάμαι πρόχειρο. Το ριπλέι στο πέναλτι τού Καρντόσο είπε ότι το έδειξαν για την αντίδραση τού Κασίγιας, είπε τη φράση "το σμήνος των βουβουζέλ... μπόρα ήταν και πέρασε", τον Νταβίντ Βίγια τον απεκάλεσε τρεις φορές Νταβίντ Σίλβα και μάλιστα οι δύο διαδοχικά, αμέσως μετά την επίτευξη τού γκολ των Ισπανών. Τον τερματοφύλακα τον είπε Βαλντέζ, ενώ τον λένε Βιγιάρ. Αυτά θυμάμαι έτσι πρόχειρα.

Αυτός ο άνθρωπος έκανε και απεργίες μέσα στη βδομάδα. Πληρώνουμε απίστευτα πολλά εξτρά στη ΔΕΗ, για να τα στέλνει στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ έχει και άπειρες διαφημίσεις... Στέλνουμε αυτούς τους ηλίθιους, άχρηστους και κυρίως ΑΣΧΕΤΟΥΣ, να κάνουν διακοπές ένα μήνα στη Ν. Αφρική με τα δικά μας λεφτά. Και μέσα σ' όλα, κάνουν και απεργίες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά! Ντροπή και αίσχος!

'Η να ιδιωτικοποιηθεί η ΕΡΤ ή να κοπούν οι πόροι της ΔΕΗ, αυτό το πράμα δε γίνεται να συνεχιστεί. Ας δίνει η ΔΕΗ μέρος των εσόδων της στην ΕΡΤ χωρίς τα εξτρά, αυτά να μένουν στις τσέπες μας. Και να πληρώναμε για να ακούγαμε Σωτηρακόπουλο ή Καραλή, για παράδειγμα, άντε να δίναμε λίγα ευρώ εξτρά. Αλλά όχι κι έτσι.

Σε κάθε ματς που περιγράφει ο Θεοφιλόπουλος, λέει για τις βουβουζέλες, την καταπληκτική τηλεοπτική κάλυψη και αν περιγράφει Ισπανία, λέει για την κακή φόρμα τού Φερνάντο Τόρρες.

Άμα είναι έτσι, να στείλουν και μένα εκεί να σχολιάζω και να περιγράφω. Αυτό που κάνουν είναι άκρως προκλητικό.

Κι επιτέλους, ας κάνει η FIFA κάτι για να διορθώνονται τα διαιτητικά λάθη. Κι πιο σίγουρη λύση είναι η χρήση των μόνιτορ. Εγώ λέω πως το γκολ τής Παραγουάης έπρεπε να μετρήσει, ο Καρντόσο δεν επηρεάζει τη φάση, μαζί με τον αμυντικό είναι στην αρχή τής μπαλιάς.

Και τέλος, ρωτώ. Ποιος θεωρεί ότι ο επόπτης σήκωσε τη σημαία επειδή θεωρεί ότι ο Καρντόσο επηρεάζει τη φάση; Και πόσοι θεωρούν ότι το κάνει για άλλο λόγο; Στην εκτέλεση τής Παραγουάης έπρεπε να δοθεί επανάληψη και δε δόθηκε, στης Ισπανίας δόθηκε για να μην υπάρχουν φωνές περί δεύτερης αδικίας, ενώ το πέναλτι που έπρεπε να δοθεί υπέρ των Ισπανών, δε δόθηκε ποτέ. Κι αυτά έγιναν μόνο σε ένα ματς. Γιατί αν πιάσουμε από την αρχή το μουντιάλ αυτό, θα πάμε να πέσουμε στον γκρεμό...

Οι ημιτελικοί θα διεξαχθούν Τρίτη και Τετάρτη. Την Τρίτη έχουμε το Ολλανδία-Ουρουγουάη και την Τετάρτη το Γερμανία-Ισπανία.

Η μοναδική που αξίζει να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια είναι η Γερμανία και αυτό δεν επιδέχεται ουδεμία αντίρρηση.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ... ΤΥΧΑΙΟ; ΕΛΠΙΖΩ.

Στην αρχή τής διοργάνωσης μου έκαναν εντύπωση οι πολλές αποβολές και τα αρκετά δοκάρια, εκτός, βέβαια, από το άθλιο θέαμα που παρακολουθούσαμε επί 10 μέρες. Από προχθές, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.

Και σε προηγούμενα μουντιάλ υπήρξαν διαιτητικά λάθη, άλλα μικρά ή αλλιώς ανθρώπινα και άλλα κραυγαλέα, αλλά σε τόσο εξοργιστικό και εξευτελιστικό βαθμό δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ανάλογο.

Το σουτ του λάμπαρντ πέρασε μισό και βάλε μέτρο μέσα από τη γραμμή, αλλά άντε εδώ να συγχωρήσω και τον επόπτη και τον διαιτητή. Βέβαια, ο Καπέλο από τον πάγκο του το είδε ξεκάθαρα ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή και πανηγύρισε, όμως άντε να πάει στο καλό και να πιστέψουμε όλοι ότι δεν έγινε σκόπιμα. Βλέποντας, όμως, στο μόνιτορ την επανάληψη τής φάσης, γιατί δεν κατοχυρώθηκε το γκολ; 

Με την Αγγλία ήμουν (λόγω Τζέραρντ, δε μ' άρεσε ποτέ η μπάλα που έπαιζε), αλλά ήταν φανερό πως μόνο οι Γερμανοί υπήρχαν στο γήπεδο μέχρι να μειωθεί το σκορ. Έπειτα, όμως, το σκηνικό θα άλλαζε άρδην εάν τελικά το γκολ μετρούσε. Οι Γερμανοί τα δύο γκολ που σκόραραν στο β' ημίχρονο ήταν από αντεπιθέσεις, στις οποίες παίρνουν άριστα σ' αυτό το μουντιάλ. Οι Άγγλοι είχαν βγει μπροστά για να ισοφαρίσουν και με τη βούλα κι έτσι οι Γερμανοί βρήκαν τους χώρους να αντεπιτεθούν και να διευρύνουν το σκορ, φτάνοντας στο 4-1.

Γιατί δύσκολα θα έπαιζαν οι Άγγλοι μπροστά, αν είχαν στα χέρια τους το 2-2. Λογικά, θα προσπαθούσαν να κλέψουν το ματς. Δε νομίζω να τα κατάφερναν, αλλά θα είχαν την ευκαιρία την οποία δικαιούνταν λόγω του γκολ. Το κατά πόσο ο διαιτητής έκατσε να σκεφτεί όλη την ιστορία με τον Τζεφ Χαρστ και το γκολ-φάντασμα του τελικού του 1966, αυτό μπορεί να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος. Πάντως στη μια φάση η μπάλα φαίνεται να μην περνάει τη γραμμή, είναι άκρως οριακή για την ακρίβεια, ενώ στην άλλη η μπάλα έχει περάσει καταφανέστατα μέσα, κάτι που κατάλαβε ολόκληρος ο πλανήτης και χωρίς κανένα ριπλέι.

Και πέρα από τη δίκαιη συντριβή τής Αγγλίας και την πανηγυρική πρόκριση των "πάντσερ", είδαμε ακόμη σπουδαιότερο εργάκι στο βραδινό ματς της 27ης Ιουνίου... Αργεντινή-Μεξικό, με τους Μεξικανούς να παίζουν τους Αργεντίνους στην αρχή τους και να έχουν δύο εκπληκτικά σουτ (το ένα στο δοκάρι και το άλλο ελάχιστα άουτ λόγω... φάλτσων της Jabulani), με τα οποία θα μπορούσαν (και άξιζαν) να ανοίξουν το σκορ. Το σκορ, τελικά, το άνοιξε ο Τέβεζ προ κενής εστίας, από θέση μόλις 5 μέτρα οφσάιντ. Κι εδώ ρε μάγκες, να πω πως δεν το είδε ο επόπτης. 

Αμέσως μετά, όμως, είδαν στα μάτριξ τού γηπέδου τη φάση και έκαναν μία "μίνι σύσκεψη" σχετικά με την απόφαση. Κι εφόσον είδαν και κατάλαβαν το τεράστιο λάθος που έκαναν, συνέχισαν... κανονικά! Άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο εξοργιστικές, ηλίθιες και "περίεργες" αποφάσεις όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο! 

Δεν πιστεύω ότι έχει στηθεί το ο,τιδήποτε, αλλά κάλλιστα μπορώ να πιστέψω ότι η FIFA αφήνει περιθώρια στους διαιτητές να "σπρώχνουν" τις ομάδες τής προτίμησής τους. Και αυτό φάνηκε πολύ περισσότερο στο Αργεντινή-Μεξικό, γιατί στον άλλον αγώνα το είδαν στο ημίχρονο, 10 και βάλε λεπτά μετά την επίτευξη του μη κατοχυρωμένου γκολ υπέρ των Άγγλων. Αλλά το να βλέπεις εκείνη τη στιγμή το λάθος σου και να μην αλλάζεις την απόφασή σου, ε αυτό μόνο να βρωμάει μπορεί και τίποτα άλλο.

Γενικά, η διαιτησία του μουντιάλ δεν είναι κάτι άξιο θαυμασμού, μάλλον άξιο καρπαζιάς είναι, αλλά ελέω FIFA δεν υπάρχει πρόοδος. Χρόνια τώρα σκέφονται την ενσωμάτωση μικροτσίπ στις μπάλες, για να καταλαβαίνουν άμα περνάει τη γραμμή ή όχι. Εγώ προτείνω τη χρήση των μόνιτωρ, η οποία "απαγορεύεται". Την αποβολή, όμως, στον Ζιντάν στον τελικό τού 2006 την έδωσαν αφού είδαν το ριπλέι στο μόνιτορ! 

Το θέμα δεν είναι ποιος θα είναι ο τρόπος να λυθεί το θέμα, αρκεί να λυθεί. Δεν είναι σούπερ λιγκ το μουντιάλ (και το Τσάμπιονς Λιγκ) για να έχουμε 5 τηλεδιαιτητές να προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν για μία τυχαία κοτσάνα που ξεστόμισαν, ούτε τα ίδια χρήματα πέφτουν από τους διοργανωτές, ούτε από τους χορηγούς, ούτε είναι τόσο ποιοτικό το επίπεδο. Αλλά για τόσο μεγάλες διοργανώσεις, είναι κρίμα. Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν υπάρχει παρόμοια διαιτησία στα Ολυμπιακά Αθλήματα...

Ας βρει, λοιπόν, η FIFA έναν τρόπο να λαμβάνουν οι διαιτητές σωστές αποφάσεις κι ας αφήσει τις παπαρολογίες να μην προβάλλονται ξανά οι φάσεις από τις οθόνες στα γήπεδα και τις λοιπές σαχλαμάρες. Ο ανθρώπινος παράγοντας θα συνεχίσει να υπάρχει με το οφσάιντ και με άλλες περιπτώσεις, ας μην προκαλεί η ομοσπονδία τους διαιτητές να κάνουν λάθη και να 'χουν και τη δικαιολογία στο τσεπάκι...

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΟΤΑΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΣΟΥ, ΑΝΕΜΕΝΟΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;

Μπράβο σας μάγκες! Δεν κωλώνετε, δεν τρομοκρατείστε, δεν τρομάζετε, συνεχίζετε ακάθεκτοι. Εμπρός ωρέ στον δρόμο της μαλακίας, που επί χρόνια τόσοι και τόσοι υπουργοί (και των δύο κομμάτων) χάραξαν!

Πόσους μπάτσους έστειλες ρε στο Καραϊσκάκη; Πόσους στο ΟΑΚΑ; Στον τελικό τού κυπέλλου πόσους; Σε πορείες πόσους έστειλες; Στο κτήριό σου, στο ίδιο σου το βρακί, γιατί δεν έκανες τίποτα;

Και τώρα που 'χουμε ΞΑΝΑ νεκρό, πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει καμία βελτίωση στο μέλλον; Όχι. Τυχαίο; Κανείς δεν το νομίζει. Ο Μιχαλάκης ξεστόμισε τις ίδιες χιλιοειπωμένες μαλακίες, δήθεν στεναχωρημένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στεναχωρήθηκε. Όσοι στεναχωριούνται δεν εκφράζονται έτσι, δεν μένει στο βρωμόστομά τους ο κλασσικός αισχρός, μονότονος, ψεύτικος και ξύλινος λόγος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η ίδια έκφραση στη φάτσα του άσχετα από το συμβάν, να μιλάει με τον ίδιο τρόπο δίχως να λαμβάνει υπόψη του ποιο είναι το θέμα.

Αλλά όταν σε νοιάζουν τα κοστούμια των άλλων και όχι το βρακί σου, αναμενόμενο δεν είναι; Όταν ήσουν μικρός σου έδιναν οδηγίες, φαντάσου πόσο σημαντικό ή δύσκολο έργο είναι να περιποιείσαι το βρακί σου. Το λεπτό μπροστά, το χοντρό πίσω. Σε σένα ίσως να έλεγαν και "το κίτρινο μπροστά, το καφέ πίσω", αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Οι βομβιστές ήταν, είναι και θα είναι άτομα δίχως εγκέφαλο. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις αυτό ρε Χωματοχοϊδη; Ότι και να λες ότι δεν τρομοκρατείσαι και λοιπά, στα παπάρια τους το γράφουνε. Λες και τους νοιάζει αν τρομοκρατούν ειδικά εσένα ή άλλον που 'χει εξουσία. Ό,τι κι αν πεις, γραμμένο θα σε έχουν. Και τολμώ να πω ότι καλά θα κάνουν, δεν έχεις δείξει ότι αξίζεις κάτι καλύτερο.

Είσαι πλήρως ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ και ΦΤΑΙΣ για αυτό που έγινε. Πρέπει τουλάχιστον να παραιτηθείς, για να μην πω να πας να κρεμαστείς και να νιώσεις πιο υπερήφανος από κάθε άλλη φορά στη ζωή σου και για πρώτη φορά δικαίως υπερήφανος. Σόρρυ, κιόλας, αλλά έχουμε θρηνήσει ήδη έναν νεκρό και μάλιστα 15χρονο. Απόψε είχαμε δεύτερο νεκρό. Στους πόσους σκοπεύεις να πάρεις μπρος; Να ξέρουμε κι εμείς, δηλαδή, πότε να αρχίσουμε να ασχολούμαστε στα σοβαρά μαζί σου.

Πόση σκέψη θέλει για να καταλάβεις ότι σε έκαναν ένα ατέλειωτο μπουρδέλο με το αποψινό; Σε έπαιξαν στα δάχτυλα, για την πλάκα τους. Αν μπορούν να βάλουν στο κτήριο αυτό βόμβα, τότε μπορούν να βάλουν παντού. Δρουν, χρόνια τώρα, ανεξέλεγκτα.

Φωτιές, πλημμύρες, δολοφονίες, βόμβες... Τι άλλο έχουμε να δούμε; Εγώ 17 είμαι και έχω σιχαθεί, απορώ πώς οι μεγαλύτεροι δεν την κοπανάνε από τη χώρα αυτή.

Γιατί δεν εξηγείται να βγήκε απ' αυτά τα χώμα τόσος μεγάλος αριθμός σπουδαίων προσώπων τής αρχαιότητας και των προηγούμενων ετών. 'Η αυτοί ήταν από αλλού, ή εμείς.

Κοπάνησέ την, δεν έχουμε τον άπειρο πληθυσμό για να πεθαίνει κόσμος κάθε μέρα.

Εγώ προσωπικά βελτίωση δεν έχω δει, εκτός άμα το να βλέπεις 10 ναρκομανείς αντί για 20 είναι κάτι. Όταν σε βάζουν σ' ένα δωμάτιο με 20 δολοφόνους που θέλουν να σκοτώσουν εσένα είναι απελπιστική η κατάσταση. Όταν βγάλουν τους 15 και μείνουν οι 5, η κατάσταση παραμένει το ίδιο απελπιστική.

Τουλάχιστον ρε γαμώτο, μαζέψτε όσους κάνουν εμπόριο (ή ο,τιδήποτε άλλο) στη μέση τού δρόμου, μπροστά στα μαγαζιά και στις πόρτες των σπιτιών. Λες και κρύβονται σε κρυσφήγετο τού Μπιπ Λάντεν για να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν καταλάβει ότι από τους αρμόδιους φορείς υπάρξει απραξία και αδιαφορία, αλλιώς δε θα επικρατούσε αυτό το μπάχαλο.

Επαναλαμβάνω, παραιτήσου.

Πρωθυπουργάκο τής δεκάρας, δεν πρέπει να αισθάνεσαι οργή και θλίψη στον ίδιο βαθμό με τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες. Πρέπει να νιώθεις περισσότερη οργή από όλους, την υπέρτατη θλίψη. Με βάση τις εκλογές, εκπροσωπείς το λαό. Εσύ, βέβαια, είσαι για τα μπάζα, αλλά χέστο, στείλτο στο διάολο αυτό. Κάποτε πρέπει να καταλάβεις σε τι θέση είσαι. Δεν είσαι σε θέση τουρίστα να ταξιδεύεις σε όλον τον κόσμο και να κλαίγεσαι. Σε άλλο πόστο είσαι. Στην τελική, τράβα στον τάφο τού πατέρα σου και ρώτα τον, μήπως σου πει έστω σε τι θέση είσαι.

Άντε στο διάολο πια άχρηστοι, ειλικρινά ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!

Υ.Γ. Στην αρχή ακούσαμε ότι το μηχάνημα δε δούλευε, μετά μάθαμε ότι δούλευαν όλα στην εντέλεια. Αν δε δούλευε, μαλακία σας. Αν δούλευε, διπλή μαλακία σας.

Υ.Γ. 2: Οι τρομοκράτες που, κατά τα λεγόμενά σας, δεν σας τρομοκρατούν, μήπως σας έχουνε κάνει ρεζίλι; Μήπως, λέω...

Υ.Γ. 3: Μάθε πρώτα πώς να προστατεύεις το βρακί σου και μετά τσέκαρε και όλα τα υπόλοιπα.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ.

Η 22η Ιουνίου πρέπει να καθιερωθεί ως ημέρα τιμής προς τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, προς τον άνθρωπο που μάγεψε έναν ολόκληρο πλανήτη με τα όσα κατόρθωσε στα χρόνια της καριέρας του.

Ήταν 22 Ιουνίου τού 1986 και ο αγώνας Αργεντινή - Αγγλία γινόταν στο Στάδιο Αζτέκα στο Μεξικό. Την προηγούμενη μέρα είχαν συμπληρωθεί 16 χρόνια από τον σπουδαίο τελικό μεταξύ Βραζιλίας και Ιταλίας, με τους Βραζιλιάνους να επικρατούν με 4-1 και να κατακτούν το τρίτο τους Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο τελικός, μάλιστα, είχε λάβει χώρα σ' εκείνο το γήπεδο.
Άγγλοι και Αργεντίνοι παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο, με το μυαλό τους σίγουρα να πηγαίνει και στα όσα είχαν διαδραματιστεί εξαιτίας της διαμάχης των δύο χωρών για τα νησιά Φόκλαντ. Το βλέμμα τού Μαραντόνα στην αρχή τα λέει όλα.

Ποδοσφαιρικοί λαοί και οι δύο, με τους Άγγλους να διακρίνονται πάντα για τη δύναμη και το τσαγανό και τους Αργεντίνους για τους πιο ντελικάτους παίχτες. Αλλά εκείνη την ημέρα στο γήπεδο υπήρχαν ο Μαραντόνα και άλλα 21 άτομα. Το πρώτο γκολ τής Αργεντινής το πέτυχε χρησιμοποιώντας το -πασίγνωστο πια- "χέρι τού Θεού", αλλά -όπως όλοι ξέρουμε- μετά από λίγο έκλεισε τα στόματα κάθε ποδοσφαιρόφιλου επί Γης με το "γκολ τού αιώνα". Γκολ που δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει δει ποδοσφαιρόφιλος σε αυτόν τον γαλαξία.

Τελικά, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο λίγες μέρες αργότερα και το σήκωσε ψηλά πρώτος, ως αρχηγός, στα 25 του χρόνια.

Όμως, η 22η Ιουνίου έχει κι άλλο σημαδιακό χαρακτήρα για τον Ντιέγκο. Το 1994 πέτυχε το τελευταίο του γκολ με το εθνόσημο κόντρα στην Ελλάδα, στον τελευταίο του αγώνα με την εθνική. Η συνέχεια είναι γνωστή, αν κι εγώ πιστεύω τα λόγια τού Ντιέγκο περί της διαφοράς των ουσιών στο ενεργειακό ποτό που του είχε χορηγηθεί τότε.

Ο Μαραντόνα τελείωσε την καριέρα του στην εθνική ομάδα στα 33 του χρόνια. Θεωρώ ότι είχε πάρα πολλές πιθανότητες να κατακτούσε ακόμη ένα παγκόσμιο κύπελλο, αλλά η FIFA ποτέ δεν τον συμπάθησε και ίσως να παίχτηκαν διάφορα παιχνίδια κάτω απ' το τραπέζι.
Άσχετα από όλα αυτά, η ημερομηνία αυτή ήταν, είναι και θα είναι σημαδιακή για τον Ντιεγκίτο. Ήταν, είναι και θα είναι, δηλαδή, αφιερωμένη εκ μέρους μου στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.


Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εναντίον Αγγλίας:



Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εναντίον Ελλάδας:




Simply Diego:




Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που ο Μαραντόνα καλείται 22 Ιουνίου να αντιμετωπίσει την Ελλάδα. Απλά, αυτή τη φορά δεν μπορεί να μπει και να παίξει μπάλα, μπορεί μόνο να παρακολουθήσει και να κοουτσάρει από τον πάγκο. Το αν θα επικρατήσει τελικά ή όχι, θα το μάθουμε σε λίγες ώρες.