Μπράβο σας ΜΑΛΑΚΕΣ με περικεφαλαία, μπράβο σας κουφάλες, μπράβο σας κλέφτες. Μπράβο σε σας που πήρατε μίζες, μπράβο σε όλους τους πολιτικούς. Σ' όλους αυτούς τους καριόληδες που δεν ξέρουν τι να κάνουν και στο τέλος δεν κάνουν τίποτα.Έχουν περάσει μόλις δύο χρόνια. Δύο χρόνια από τότε που λέγαμε πως κάηκε ολόκληρη η Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 2007 όλοι το θυμόμαστε. Αλλά τότε που είπαμε ότι κάηκε ολόκληρη, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο άδικο είχαμε. Και τώρα σιγά σιγά το συνειδητοποιούμε...
Και φέτος τα ίδια. Εν έτει 2009, οι εικόνες αυτές δεν αποτελούν κάτι το παράξενο. Έχουμε συνηθίσει, για να μην πω πως ότι έχουμε μεγαλώσει με τις εικόνες τούτες. Παντού φωτιά, παντού κρανίου τόπος. Μαυρίλα, καπνός και θύματα.
Και φέτος τα ίδια. Οι πολιτικοί αρχηγοί λένε παπαριές. Ο πρωθυπουργός κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα και παρακολουθεί. Μιλάει και σιγανά, ΔΗΘΕΝ θλιμμένος. Αυτή είναι η θλίψη. Να κάνεις μία ώρα να βάλεις το κοστούμι σου, μη σε δουν απεριποίητο οι κάμερες? Γιατί να μην κατέβει εκεί κάτω χωρίς κάμερες με μία μπλουζίτσα να κρατήσει μάνικα? Γιατί είναι κότα, γι' αυτό. Γιατί τον νοιάζει μόνο η καλοπέραση, τον νοιάζει πιο πολύ το playstation από τη χώρα. Τα σκάνδαλα έσκαγαν με ταχύτητα...Γουσέιν Μπολτ. Αυτός τίποτα, το χαβά του...Το 2007 ήταν εμπρησμός. Το 2009 είναι εμπρησμός. Εμπρησμός στ' αρχίδια μας είναι από τις μαλακίες που κάνουν.
Καμία πράξη από κανέναν. Ο Καραμανλής είναι Καραμανλής, δεν αλλάζει. Να πω και για τον Παπανδρέου? Ας πω...κατέβηκε σε μια περιοχή κοντά σε πύρινο μέτωπο και έκατσε να τους χαιρετίσει όλους, έναν έναν, με την κλασσική χειραψία. Μέσα σ' όλους και δύο πυροσβέστες με...χαμόγελο ζωγραφισμένο στη φάτσα τους. Ο Παπανδρέου δεν τους αφήνει να δουλέψουν κι αυτοί, με τη σειρά τους, αντί ν' ασχοληθούν με τη φωτιά, ασχολούνται με το να κάνουν χειραψία με άτομο που δεν ξέρει ποδήλατο. Μπράβο ρε πουσταριό...
Ο πρωθυπουργός πήγε δύο φορές στο κέντρο συντονισμού της πυροσβεστικής, όπως το λένε. Και τι έκανε? Απλά άκουσε και είδε. Κατά τ' άλλα, στα τέτοια του. Και μη μου πείτε ότι έχω άδικο.
Καίτε τη χώρα για ν' αποδείξετε την ανικανότητα του άλλου. Ναι, για σας τους πολιτικούς το λέω. Γιατί, δηλαδή, εσείς τι θα καταφέρνατε? ΤΙΠΟΤΑ, όλοι το ξέρουμε αυτό. Μέχρι κι εσείς το ξέρετε, κι ας είστε τούβλα. Είστε εγωιστές όσο δεν πάει. Ο εγωισμός του ανθρώπου (όπως λέει ο Σταύρος) δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα. Ρεζίλι και πάλι. Ακόμα κι αυτό κοιτάμε, αν γινόμαστε ρεζίλι στο εξωτερικό. Αυτό είναι το τελευταίο που θα 'πρεπε να μας ενδιαφέρει. Γινόμαστε μεταξύ μας ρεζίλι, για το εξωτερικό μας πειράζει? Τι λέτε ρε, πάτε καλά? Άντε στο διάολο...
Όταν ξημερώσει μάλλον θα γράψω και κάτι παραπάνω. Έχω να ζητήσω μια χαρούλα. Τον Δεκέμβρη, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ακόμα και στα γήπεδα ακούστηκαν συνθήματα. Συνθήματα που απέρρευσαν από την ανθρωπιά του καθενός, την απόγνωση, την οργή και την αγανάκτηση. Αυτό πρέπει να γίνει και πάλι. Όλοι όσοι θα 'στε στο ΟΑΚΑ στο ΑΕΚ - Ολυμπιακός (θα 'μαι κι εγώ), όπου κι αν είστε. Και όχι μόνο σε γήπεδα, σε οποιοδήποτε χώρο μάζωξης. Φωνάξτε, βρίστε, κράξτε. Δίκιο θα έχετε, όσο ακραία κι αν είναι αυτά που θα πείτε. Αυτό από μένα και τα λέμε.
4 σχόλια:
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ
ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;
Η γλώσσα που αρμόζει σ' αυτά τα ζώα που νομίζουν ότι οδηγούν κάπου τη χώρα. Σ' αυτούς τους άχρηστους, τους άθλιους, τους ανίκανους. Σ' αυτούς που μας κάνουν τη ζωή μπουρδέλο. Αυτή η γλώσσα τους αρμόζει, για να μην πω ακόμη χειρότερη. Και στην τελική, ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Εγώ έτσι τα λέω, να τα καταλαβαίνουν όλοι. Η υπομονή όλων έχει εξαντληθεί, οι ευγένειες καιρός ν' απουσιάσουν. Γιατί τόσα χρόνια η ευγένεια κι η υπομονή δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό που πρόσμεναν οι περισσότεροι. Οπότε λοιπόν, να πάνε όλοι αυτοί στο διάολο και να μην περιμένουν ποτέ ξανά οίκτο. Τουλάχιστον από εμένα. Τέτοιοι άνθρωποι που είναι δεν τους αξίζει η ευγένεια.
Στην επικεφαλίδα του blogg όμως δεν γράφει αποκλειστικά το όνομά σου. Δεν έχεις δικαίωμα να το αποκαλείς δικό σου!
Μπορώ να το κάνω να γράφει μόνο το δικό μου. Εγώ το ξεκίνησα, εγώ έβαλα τα παιδιά μέλη του blog. Όπως μπορείς να δεις, προσέχοντας ποιος γράφει τα άρθρα, τα περισσότερα είναι δικά μου. Εγώ το ξεκίνησα το blog, εγώ το συνεχίζω (έστω και λίγο). Το κάνω ό,τι θέλω, είναι ολόδικό μου. Δε φταίω αν τα άλλα παιδιά δε γράφουν. Και πάντα ελπίζω ότι θα αρχίσουν να γράφουν και γι' αυτό αφήνω τα ονόματά τους. Τουλάχιστον πες μου και πώς σε λένε να μη μιλάω σε κάποιο απρόσωπο άτομο. Γιατί εσύ ξέρεις πώς με λένε, εγώ δεν ξέρω όμως για σένα. Μπορώ να αλλάξω και τα μέλη του blog, και το όνομα και τη λεζάντα από κάτω και τη διεύθυνση. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΔΙΚΟ ΜΟΥ.
Δημοσίευση σχολίου