ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

ΠΕΘΑΝΕ Ο "ΒΑΣΙΛΙΑΣ" ΤΗΣ ΠΟΠ, ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ.

Ο "βασιλιάς" της ποπ δεν είναι πλέον εν ζωή. Ο Μάικλ Τζάκσον το απόγευμα της 25ης Ιουνίου του 2009 υπέστη καρδιακή προσβολή. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όμως τελικά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Δεν ξέρω αν τα όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για τη ζωή του είναι αλήθεια, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αλλά κατά καιρούς διάφοροι "μεγάλοι" έχουν πράξει αρκετά, κάτι που μ' ανάγκασε και μένα να διαχωρίζω την τέχνη από τα υπόλοιπα. Κι ο Τζάκσον, διάολε, ήταν μεγάλος καλλιτέχνης.

Η εμμονή του με τις πλαστικές και το δέρμα του είναι πασίγνωστη. Ακόμα και μικρά παιδιά να ρωτήσεις είναι αρκετές οι πιθανότητες να σου απαντήσουν. Όμως λίγα παιδάκια ξέρουν το μέγεθος του Μάικλ.

Ήταν ένας απίστευτος καλλιτέχνης. Ποτέ δεν είχε φωνάρα, αλλά με την ποπ ασχολήθηκε, δεν του χρειάστηκε η φωνή. Η παρουσία του, όμως, ήταν αξιοσημείωτη. Πάντα είχε το δικό του στυλ, αυτός ήταν που ανάγκασε άτομα κάθε ηλικίας να κυκλοφορούν στους δρόμους με κόκκινα δερμάτινα μπουφάν. Αυτό που κρατώ εγώ προσωπικά απ' τον Τζάκσον είναι ο χορός του. Εδώ ακόμη κι ο πιο ικανός χορευτής παραδίνεται, υποτάσσεται στα βιονικά πόδια του Μάικλ. Μονάχα τις στροφές του αν δεις χαζεύεις, τα χάνεις. Ακόμα κι αν έχεις το...θράσος να προσπαθήσεις να κάνεις το ίδιο, πάλι στο τέλος στο ίδιο καταλήγεις. Πως ήταν καλλιτέχνης...

Μερικά τραγούδια του ήταν καλά. Τα βίντεο κλιπ του ήταν πάντοτε πρωτότυπα και πρωτοποριακά, ειδικά το "Thriller" ακόμη αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία των βίντεο κλιπ. Εκείνο το τρομακτικό σκηνικό, εκείνο το 9λεπτο περίπου βίντεο...Το ζόμπι Τζάκσον σε δράση...

Δε γνωρίζω και πολλά για τον Τζάκσον. Ξέρω πως το άλμπουμ "Thriller", το οποίο νομίζω πως βγήκε το 1982, κατέχει το ρεκόρ πωλήσεων στην ιστορία με 104.000.000 πωλήσεις (λένε πως οι πωλήσεις ήταν ανάμεσα στις 47.000.000 και στις 109.000.000, όμως το έχω ψάξει λιγάκι παραπάνω...). Και το να κατέχεις το ρεκόρ για το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις λέει πολλά.

Δεν αξίζει να πω παραπάνω, δεν ξέρω κιόλας όπως προανέφερα. Ήταν ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης κι είναι κρίμα να τον θεωρούν απλά ως έναν παιδεραστή. Μάλιστα, είναι πολύ κρίμα να τον κακολογούν έτσι όταν το δικαστήριο τον αθώωσε. Άλλο η ζωή, άλλο η τέχνη. Κι όσον αφορά την τέχνη, ο Τζάκσον αποτέλεσε ένα τεράστιο κομμάτι της. Το όνομά του είναι ήδη γραμμένο στην ιστορία...

ΥΓ Φανταστείτε να έγραφα για κάποιον που να ακούω...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ...!







Οι συναυλίες του φετινού καλοκαιριού φαίνεται πως θα είναι και πάλι πολλές... Γι' άλλη μια φορά έχουμε το rockwave festival στο Terra Vibe Park στις 27, 28,29 και 30 Ιουνίου, στο οποίο συμμετέχουν στις 27 οι:
PLACEBO
MOBY
GOGOL BORDELLO
AVIV GEFFEN

VIBE STAGE

FOALS & άλλοι στο Terra Stage...
...στις 28 οι:
THE KILLERS
& DUFFY
...στις 30 οι:
SLIPKNOT
MASTODON
DOWN
KYLESA
TORCHΕ & άλλλοι...
Έχουμε επίσης:
AC/DC 28 Μαΐου στο ΟΑΚΑ, JOSS STONE 29 Ιουνίου στο Λυκαβηττό, SCORPIONS, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 6 Ιουλίου στο Καραϊσκάκη, SANTANA 8 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ, LINKIN PARK 21 Ιουλίου στο Terra Vibe, DEEP PURPLE 22 Ιουλίου στο Terra Vibe, BLOC PARTY, LCD SOUNDSYSTEM, LET’S TEA PARTY (COCA COLA SOUNDWAVE) 1 Ιουλίου, MGMT 8 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη... Φυσικά θα έχουμε και άλλους τραγουδιστές και συγκροτήματα που θα κάνουν συναυλίες... (Οnirama, Χατζηγιάννης, Αλκίνοος Ιωανίδης, ΤΝS, Πορτοκάλογλου, Τσαλιγοπούλου κ.ά.π). Γενικά, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και καινούριους καλλιτέχνες (MGMT, Killers), αλλά και αρκετούς γνωστούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έχουν ξαναεπισκεφτεί την Ελλάδα (Placebo, Mody, Linkin Park, Deep Purple, Scorpions...)

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

ΓΙΑ ΞΑΝΑΠΕΙΤΕ ΤΟ ΚΥΡΙΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ...

Κύριε Τριανταφυλλίδη, απλά ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ. Κυριακή βραδάκι κατά τις 8 παρά τέταρτο, ο μέγας και τρανός Ιάσων αποκάλεσε "γουρούνια" όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν. Α μπα, σοβαρά? Τι μας λες γε...ε γε τι τγαβάμε...

Από πού κι ως πού γουρούνια? Δεν ξέρω τι λεφτά παίρνετε εσείς, αν και μάλλον παίρνετε αρκετά. Εμείς εδώ πέρα ζούμε κανονικά, δεν είμαστε γλαστρούλες καναλιών. Εγώ δε δουλεύω, αλλά έχω συγγενείς και γνωστούς εγώ διάολε και ξέρω. Μερικοί λιώνουν στη δουλειά τους, για να παίρνουν ένα χιλιάρικο το μήνα. Για να μην πω πόσα τους μένουν στην άκρη από τα 1.000. Βάλε 200φεύγα το ρεύμα, βάλε το τηλέφωνο, το ίντερνετ, το νερό κι ό,τι άλλο υπάρχει. Και μένουν ελάχιστα, τα οποία είναι αυτά που πρέπει να σε...ψυχαγωγήσουν κάπως.

Δε γουστάρουμε τους πολιτικούς φίλε Ιάσονα. Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρουν όλοι. Αυτοί είναι τα γουρούνια. Αυτοί παίρνουν μίζες, αυτοί κάνουν σκάνδαλα, αυτοί βουτάνε εκατομμύρια, πάντα ΑΥΤΟΙ κάνουν πουστιές. ΑΥΤΟΙ είναι που μας πηδούν τα όνειρα λες κι είναι γκόμενες, ΑΥΤΟΙ είναι που μας εξοργίζουν, ΑΥΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΑΥΤΟΙ! Οπότε...ΑΥΤΟΙ είναι που θα φάνε στη μάπα την απόρριψη (ευγενικά το λέω). Για να το πω στη γλώσσα μου, ε ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΟΛΕ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ! Και βέβαια καλά έκαναν όσοι προτίμησαν παραλίες και μπάνια από την ψηφοφορία. Να ψηφίσουμε για ποιο λόγο? Για να σκέφτονται οι πολιτικοί "α τους μαλάκες πάλι ψήφισαν..." Α μπα σοβαρά? Όχι ρε φίλε, καταντάς γραφικός χωρίς όρια αλλά με την κακή έννοια. Δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε πως αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν. Πρέπει να διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά. Αν έχετε Vodafone, τότε πρέπει να ζούμε τη στιγμή. Πότε επιτέλους θα το καταλάβετε? Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε κάποιος σε δελτίο ειδήσεων του Alter αποκάλεσε τα παιδιά που πήγαν να διαμαρτυρηθούν "τεμπέληδες". Πιο συγκεκριμένα, "κατέβηκαν 50 τεμπέληδες για μια πορεία". Αυτό δεν το ανέχεται κανείς μας και θα συνεχίσουμε να σας γράφουμε εκεί που ξέρετε κι εσείς, εκεί που φαντάζονται άλλοι.

Χεστήκαμε στα...σκατά αν πήρε περισσότερες ψήφους το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ και τα πράσινα παιδιά οι οικολόγοι και το Τσιπρέικο και και και...Ας βγει ευρωβουλευτής η "Αφρικανέ Αφρικανέ". Εμείς θα συνεχίσουμε...ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ. Σας γράφουμε ρε καταλάβετέ το κάποτε. Δεν ασχολούμαστε με τη μαλακία που δέρνει όσους είναι εντός κι εκτός Βουλής, σιγά τη σπουδαιότητα. Κι εγώ μικρός είχα κλέψει τσίχλα από περίπτερο. Κατόρθωμα ε? Όταν κάποιος κλέβει ένα κόσμημα είναι αλήτης, κλέφτης, εγκληματίας. Απ' την άλλη, αν κάποιος κλέβει εκατομμύρια είναι...πολιτικός. Ούτε κλέφτης, ούτε εγκληματίας, ούτε αλήτης. Δοξάζεται κιόλας, υπάρχουν πραγματικά ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ που πάνε και τον ακούνε όποτε εκφωνεί μια ομιλία. Τον χειροκροτούν, τον αποθεώνουν, κρέμονται απ' τα χείλη του. Ε ΜΟΝΟ ΠΙΠΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ! Καλά ίσως και να του παίρνουν, αλλά σίγουρα αν γίνεται δε θα γίνεται σε κοινή θέα. Και μετά έχω την απορία πώς όλα τα πορνοsite έχουν μέσα εκατομμύρια βιντεάκια. Μα βέβαια γι' αυτό...

Εγώ όσους πήγατε παραλία σας πάω. Δε με νοιάζει γιατί πήγατε, αλλά σας πάω. Κι εγώ θα 'ρχόμουν αλλά βαριόμουν ακόμη και παραλία να πάω. Για να τελειώσω με σας mr. Jason, καλά έκαναν όσοι έκατσαν Μύκονο στα μπαρ. Καλύτερα να πίνεις και να πηδάς, παρά να κάθεσαι να περιμένει τη σειρά σου για να ψηφίσεις αρσενικά ή θηλυκά λαμόγια. "Δεν υπάρχουν εκλογές πλέον", η φράση ενός τύπου στη Μύκονο. Respect μεγάλο και τρανό. Θα το ξαναπώ, καλά κάνατε και δεν ψηφίσατε. Πολιτική πράξη η ψήφος, πολιτική πράξη και η αποχή. Πλέον, πολιτική πράξη είναι και η απόχη. Καλύτερα για ψάρεμα παρά για ψήφους. Άντε μάγκες μου, πάντα τέτοια πάντα τέτοια. Και στις επόμενες εκλογές ξαμοληθείτε στα βουνά, μην περιοριστείτε στη Μύκονο. Μπράβο σας και πάλι!

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΦΙΛΕ ΓΚΟΝΤΖΟ

Αυτό ήταν παιδιά...τα παραμύθια τελείωσαν. Η Derby Sports του Κώστα Γκόντζου κλείνει. Άλλη μία περίπτωση "βίαιας φίμωσης", όπως ανέφερε κι ο ίδιος ο εκδότης της.

Το ότι είμαι Ολυμπιακός οι περισσότεροι το ξέρετε. Όσοι δεν το ξέρετε μπορείτε να το καταλάβετε εξερευνώντας το παρόν ιστολόγιο. Το ποια ομάδα υποστήριζε η εφημερίδα το ξέρουμε όλοι. Αλλά πείτε μου, δεν είναι κρίμα να κλείνει μία αθλητική εφημερίδα? Δεν έχει τόση σημασία το αν συμφωνούμε όλοι ή όχι με τα λεγόμενα των εργαζομένων σ' αυτή δημοσιογράφων. Δεν είναι το παν να βλέπουμε το πρωτοσέλιο της αρεσκείας μας και σίγουρα δεν είναι κάτι το τόσο τρομερό το να αντιμετωπίζεις κοροϊδευτικά μία μεγάλη στιγμή του αιωνίου αντιπάλου σου. Είναι ωραίο από μία άποψη...

Αυτό είναι το ωραίο. Να υπάρχει πολυφωνία, να διαβάζεις και να ακούς διαφορετικές γνώμες. Να έχεις διαμορφώσει τις δικές σου και να συζητάς. Να πειράζεις τον άλλον, να σε πειράζει κι αυτός. Να υπάρχει ανταλλαγή απόψεων, κουβέντα να γίνεται με λίγα λόγια. Μάλιστα, όταν μία εφημερίδα εκδίδεται ώστε κάποιοι δημοσιογράφοι να εκφράσουν την αγάπη τους προς την ομάδα τους, γιατί να τους φιμώνεις έτσι? Δηλαδή τόσο πολύ φοβάστε μερικοί ισχυροί τη δυναμική στάση των εργαζομένων στην Derby? Τι δηλαδή, θα σας σκοτώσουν? Η εφημερίδα ήταν (ιστορία πλέον) ΑΘΛΗΤΙΚΗ. Ασχολούνταν μ' ένα από τα ωραιότερα στη ζωή, το ποδόσφαιρο. Αφοσιωμένη σε μία μεγάλη ομάδα, όπως ο Παναθηναϊκός, καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να ψυχαγωγηθούν (ψυχαγωγία θεωρώ το διάβασμα εφημερίδας). Μετά εσείς οι ίδιοι οι ισχυροί είστε που λέτε το ποδόσφαιρο ασήμαντο, που σας νοιάζουν μόνο τα πολιτικά και οι λοιπές παπαρομαλακίες. Τελικά, όμως, αντιληφθήκατε την τεράστια δύναμη του μαγικού κόσμου του ποδοσφαίρου. Δεν αντιμετώπισα ποτέ τη συγκεκριμένη εφημερίδα ως "εφημερίδα του Παναθηναϊκού" ή "Παναθηναϊκιά". Δε με ενδιαφέρει το χρώμα της. Κάθε εφημερίδα στο χώρο που κινείται η Derby είναι ΑΘΛΗΤΙΚΗ. Και όπως πολύ σωστά τονίζουν οι δήθεν πολιτισμένοι, ο αθλητισμός είναι μέρος του πολιτισμού κι οφείλουμε όλοι να τον προστατεύουμε. Εσείς, λοιπόν, που κλείνετε την εφημερίδα σέβεστε ένα μικρό κομμάτι του πολιτισμού? ΟΧΙ ΔΙΑΟΛΕ!

Είναι χαζό να υπάρχουν σοβαροί διαπληκτισμοί για τις ομάδες. Τουλάχιστον στη Σκωτία οι διαμάχες για το "Old Firm" σχετίζονται με τη θρησκεία. Ντάξει αυτό πάει στο διάολο...Αλλά να υπάρχουν επεισόδια, τραυματίες και νεκροί είναι μεγάλη μαλακία. Πολύ μεγάλη...Τόσα και τόσα γίνονται στο χώρο των ΜΜΕ, η Derby σάς ενόχλησε ρε ζώα? Μπράβο μαλακισμένα τσιράκια...Κοιτάχτε να κόψετε τα σκάνδαλα από πολιτικούς, βάλτε ένα πρόγραμμα σε εφαρμογή, βοηθήστε και λίγο το λαό που καταρρέει. Και μετά ασχοληθείτε με την εκκαθάριση των ΜΜΕ που σχετίζονται με τον αθλητισμό. Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας το αγόρασα. Έτσι για το γαμώτο. Όσο καμένος Ολυμπιακός κι αν είμαι, το θεωρώ το λιγότερο απαράδεκτο και φασιστικό να κλείνει μία αθλητική εφημερίδα με σκοπό τη φίμωση όσων τα 'λεγαν σταράτα. Για μένα είναι κρίμα, για άλλους πολλά περισσότερα. Κράτος...βρείτε δουλίτσα σ' όσους εργάζονταν στην Derby. Εγώ ευχαρίστως να βάλω λεφτά απ' την τσέπη μου να στηρίξω την εφημερίδα, να ξαναεκδοθεί. Γιατί αξίζει να υπάρχει πολυφωνία στο χώρο των ομάδων, είναι ωραίο να διαβάζεις απόψεις άλλων. Επειδή πολύ απλά, σε κάνουν πιο...άνθρωπο.

Ελάχιστες φορές είχα πιάσει στα χέρια μου την εν λόγω εφημερίδα. Δεν ήταν και πολλές οι φορές που ξημερώματα Παρασκευής άκουγα τον Κώστα Γκόντζο στο ραδιόφωνο. Αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Δε θα πω για την πούστικη (κι όχι άνανδρη) επίθεση εναντίον του, δεν είμαι πολιτικός εκπρόσωπος για ν' αρχίσω τα συνηθισμένα "το καταδικάζω" κλπ. Έχω να πω μόνο ότι πρέπει επιτέλους εμείς που αγαπάμε τόσο πολύ την μπάλα, να βοηθήσουμε τους δημοσιογράφους που μας ενημερώνουν. Μπορεί να ακούγεται χαζό, βλακώδες, τρελό ή όπως θέλετε. Αλλά έτσι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, μπας και καταλάβουν μερικοί μερικοί πως εμείς έτσι γουστάρουμε γιατί είμαστε καμένοι με το ποδόσφαιρο. Γουστάρω να 'μαι Ολυμπιακός και να ασχολούμαι με πρωτοσέλιδα εντύπων του Παναθηναϊκού και να τα σχολιάζω. Γουστάρω να κάνω το χαβαλέ μου πάνω στις ομάδες και τις εφημερίδες με τα φιλαράκια μου. Γουστάρω να διαβάζω τι γράφουν οπαδοί άλλων ομάδων, γουστάρω να ακούω τι λένε. Γουστάρω πολλά, αλλά δε γουστάρω καθόλου να κλείνει έτσι μία εφημερίδα.

Από εδώ που βρίσκομαι, άνετος στην καρεκλίτσα μου προτείνω σ' όλους τους φίλους του αθλητισμού και όχι μόνο του ποδοσφαίρου ή του ΠΑΟ να στηρίξουν δημόσια την εφημερίδα. Να γράψουν γι' αυτήν σε ιστολόγια, να βγουν στα ραδιόφωνα να μιλήσουν επί του θέματος. Να ανεβάσουν βιντεάκια στο διαδίκτυο, να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους. Γιατί όποιος δουλεύει στη ζωή το αξίζει, άσχετα με τα πιστεύω του. Και για να συντηρείς μία εφημερίδα και να την κάνεις επιτυχημένη, ε τότε διάολε χρειάζεται πολλή δουλειά και πάνω απ' όλα μεράκι. Και από προσωπικής απόψεως, όσοι εργάζονταν στην Derby το είχαν σε περισσή ποσότητα.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω πως σε λίγα συμφωνούσα μαζί τους. Η φράση "κύριε δε συμφωνώ μ' αυτά που λέτε αλλά θα έδινα τη ζωή μου για να υπερασπιστώ το δικαίωμά σας να τα λέτε" ίσως εκφράζει καλύτερα απ' όλους και απ' όλα την κατάσταση, το τι πιστεύω. Απλά θέλω δώσω συγχαρητήρια σ' όσους δούλεψαν για την εφημερίδα αυτή, να τους πω ένα τεράστιο μπράβο για την πολύχρονη και μεγάλη προσπάθειά τους. Μακάρι μία στιγμή να ξανακοντραριστούμε...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

ΝΟΗΜΑ ΔΕ ΘΑ ΒΓΕΙ...

Προειδοποιώ πως από το παρακάτω κείμενο δε θα βγει κανένα απολύτως νόημα. Όσοι πιστοί ας διαβάσουν.

Ξεκινάς με τη σκέψη του διαλόγου, θέλοντας απλά μία συζήτηση μία φορά στο τόσο. Κοπιάζεις υπερβολικά σε σχέση μ’ άλλες περιπτώσεις, αλλά στο τέλος το καταφέρνεις – έστω και με τύχη. Με τον καιρό αλλάζει η κατάσταση. Σιγά σιγά το βλέπεις πιο σφαιρικά, το ζεις όλο και πιο έντονα, σου φαίνεται πιο «γνωστό» το όλο πράγμα. Σε ηλικία τρέλας κάνεις διάφορα, με το μυαλό σου να μην μπορεί να αποφασίσει μεταξύ αστείου και μικρής διάρκειας και σοβαρού και μεγάλης διάρκειας. Σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις υπερισχύει το πρώτο. Σ’ όσους επιλέγουν από τα 13 τους το δεύτερο, θερμά συγχαρητήρια.

Με τον καιρό αλλάζουν ακόμη περισσότερα στη σκέψη, πάντα επί του ίδιου θέματος. Πλέον, στόχος είναι το να μιλάς συχνότερα. Μία, δυο, τρεις προσπάθειες και εγένετο. Ίσως με μία στοιχειώδη δυσκολία, αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο ικανός. Ηλικία των 14, σχετικά δύσκολη για τους…«πολεμιστές». Αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο, κάτι που το πιστεύεις πιο δυνατά με το πέρασμα κάθε μέρας. Σιγά σιγά μπαίνεις βαθύτερα στο παιχνίδι, παίζεις λιγάκι πιο επιθετικά. Με ρίσκο βέβαια, όμως όταν ξέρεις για τι…διψάς υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καταφέρνεις κάτι ψιλά, κι αυτά σημαντικά είναι απλά το συγκεκριμένο το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα. Με την πάροδο του χρόνου το κινητό μετατρέπεται σε σταθερό, χωρίς να αναφέρομαι απαραίτητα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά ξαναγυρνάς στις τακτικές της προηγούμενης χρονιάς, χωρίς να καταφέρνεις και πολλά. Απογοητεύεσαι αλλά σκέφτεσαι πως είσαι μόλις 14 και έχεις δρόμο. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα.

Φτάνεις σ’ άλλο χρόνο. Ξεκίνημα πολύ δυσκολότερο από το αναμενόμενο, πολύ δυσκολότερο από το λογικό, πολύ δυσκολότερο να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς κατάλληλα. Υπομονή και επιμονή, κάποτε θα σου βγουν και τα δύο σε καλό. Κι η στιγμή έρχεται. Πρέπει απλά να το καταλάβεις αμέσως. Και τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνεις, σε χτυπά στον εγκέφαλο όσο δυνατά χτυπούσε την μπάλα ο Ρόναλντ Κούμαν. Ξαφνικά δεν υπάρχει άλλη σκέψη, υπάρχει μονάχα η προσήλωση στον στόχο, υπάρχει μονάχα η προσπάθεια για να καταφέρεις ό,τι καλύτερο μέσα σε λίγες ώρες. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ατελείωτη κούραση όμως και εσωτερική ικανοποίηση (χωρίς παρεξήγηση) παραδίδεις το…έργο σου. Μέτρια αντίδραση, κατά τη γνώμη μου πάντα. Δυο-τρεις μέρες αργότερα επιμένεις. Και η τύχη σου χαμογελά, διαβάζεις ή ακούς αυτό που πρέπει και κυρίως, αυτό που θες. Κι εκεί βρίσκεται μία άλλη τεράστια ευκαιρία που οφείλεις να εκμεταλλευτείς. Δεν πρέπει να την τραβήξεις από τα μαλλιά, όπως λέει ο λαός. Με το που αντικρίζεις τη θετική αντίδραση, η ευκαιρία πρέπει να θεωρείται ξεμαλλιασμένη. Τα νεύρα καμία φορά βοηθούν, όχι όμως πάντα. Και μέσα σε διάστημα ενός μήνα συναντάς τον εαυτό σου στα…σύννεφα. Ζεις σε μία πραγματικότητα που δεν είχες φανταστεί ή τουλάχιστον, σε μία πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία σου. Ναι, κι εκεί υπάρχει ευκαιρία αλλά όχι τόσο μεγάλη. Κι άλλο σκαλοπάτι τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, προς τεράστια χαρά σου. Και μετά ο απόλυτος γκρεμός, θολούρα στο μυαλό, στη σκέψη, στην αντίδραση. Εκτός απ’ αυτά, παίζει ρόλο και η λάθος πληροφόρηση, αλλά δεν μπορεί να στο στερήσει ο Θεός ‘κει ψηλά, θα ήταν τεράστια αδικία. Με τα χίλια ζόρια, επανορθώνεις, βάζεις λυτούς και δεμένους (και νεκρούς ακόμη) να βοηθήσουν με τον τρόπο τους. Ηγείσαι μίας ανύπαρκτης οργάνωσης, που παίρνει ζωή για λίγες ώρες ή μέρες με στόχο την επαναφορά της λογικής και όχι της τάξης. Γιατί σ’ αυτά δεν υπάρχει ποτέ τάξη. Τα καταφέρνεις σχεδόν κυριολεκτικά μουσκεμένος στον ιδρώτα, μπορεί να φτύσεις κι αίμα αλλά θα το κάνεις επειδή το θες. Μέσα σε λίγες μέρες το θέμα θεωρείται λήξαν, σα να μην έγινε ποτέ. Πρώτη και σημαντικότατη φάση συνειδητοποίησης. Έπειτα η λογική επικρατεί. Το μπλα μπλα είναι ατελείωτο επί καθημερινής βάσεως, δεν μπαίνει γλώσσα μέσα. Αλλά κι αυτό καλό είναι…

Η κατάληξη όμως είναι ακόμη μία…σφαγή. Κι αν ήταν δίπλα θα ήταν πραγματική σφαγή, με θύματα. Με άγνωστο τρόπο, η λογική επιστρέφει στο θρόνο της. Εκθρονίζει με μεγαλειώδη τρόπο μία μαλακία (συνήθως) της στιγμής. Η ώρα της δόξας πλησιάζει, η αποθέωση ή η ντροπή είναι ολοφάνερη. Συνειδητοποιημένος, πλέον, βαδίζεις σε μονοπάτι δύσβατο. Όμως βαδίζεις με σιγουριά για το ποιος είσαι, με απόλυτη σιγουριά για το τι θες και ορισμένες φορές, με περηφάνια για ό,τι καταφέρνεις σε ηλικία που άλλοι μόνο σε ταινίες βλέπουν. Κάνεις το φαινομενικά απίστευτο, αποβάλλεις κάθε ίχνος ανωριμότητας, επιβεβαιώνεις τον χαρακτηρισμό του «Master» και του «λογοτέχνη». Το σοκ είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο για σένα τον ίδιο. Για όλους είναι…Κι αν για σένα είναι μία φορά σοκαριστικό, τότε τι να πουν κι οι υπόλοιποι που για να αναπνεύσουν χρειάζονται 10 μπουκάλες οξυγόνου με σωληνάκια ο καθένας. Αυτά σήμερα. Σε 7 μέρες είναι η στιγμή της αποθέωσης. ‘Η βασικά όχι…Η ώρα της αποθέωσης είναι μόλις 24 ώρες μετά. Λίγες πάνω λίγες κάτω, κάπου τόσο…Μία απέραντη αίσθηση χαράς, περηφάνιας, σιγουριάς, πείσματος και πάνω απ’ όλα δικαίωσης. Ακόμη και σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί, αυτό που αντικρίζεις είναι κάτι παραπάνω από μαγικό. Ποιος Βόλντεμορτ και ποιος Πότερ…εκεί ακόμη και ο Μαραντόνα με τον Γιόχαν Κρόιφ θα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Δεν είναι ότι σε παραδέχονται οι υπόλοιποι, δε χρειάζεται να το διαδώσεις. Είναι ότι παραδέχεσαι τον εαυτό σου. Αυτά μετά από 24 ώρες, όσο καθηλωμένος και να είσαι μπορείς πια να σηκωθείς, να ζήσεις ξανά. Κι έρχεται η επόμενη βδομάδα. Ξεκινά ιδανικά, συνεχίζει ιδανικότερα, καταλήγει τέλεια. Ένα τεράστιο όνειρο ζωής πραγματοποιείται, ακόμη και στο τέλος ή ακόμη και μέρες ή μήνες μετά ίσως να μην το πιστεύεις. Όμως συμβαίνει. Κάνεις αυτό που δεν έκανε κανένας πριν από σένα (βέβαιος γι’ αυτό), ενώ φαινομενικά δείχνει πως προέκυψε από το πουθενά. Όμως μόνο εσύ ξέρεις πόσο κόπιασες, πόσο πολύ προσπάθησες επειδή πίστευες ότι άξιζε. Και τελικά ναι, άξιζε...Κι εκεί ακριβώς έγκειται αυτή η απέραντη αίσθηση ικανοποίησης και δικαίωσης. Μετά η κατάσταση χειροτερεύει, αλλά αυτό αποτελεί το ορόσημο των οροσήμων.

Γκρίνια…νεύρα…(φαινομενική) αδιαφορία και αποτοξίνωση. Η προσπάθεια πάει πάρα πολύ καλά, σε κάποιο σημείο καταντάς και σαδιστής. Κουβέντες δίχως προηγούμενο, μέχρι και μ’ αυτούς που το θεωρούσες επιεικώς αδύνατο. Αλλά ζωή είναι, έχει τα δικά της περίεργα…Μετά για κάποιο λόγο δε συνεχίζεις, τα φαντασματάκια (όχι αναγκαστικά του παρελθόντος) πλησιάζουν. Όχι απειλητικά, όμως πλησιάζουν και το καταλαβαίνεις, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα πια. Προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις για πολλοστή φορά, βοηθούν κι οι φίλοι στα δύσκολα. Αλλά εκεί που πιστεύεις πως τα ‘χεις καταφέρει σκάει μία τεράστια βόμβα. Πυρηνική και μπούρδες…τέτοια δεν υπάρχει αλλού. Σου γίνεται an offer you can’t refuse για πρώτη φορά. Εσύ, φυσικά, έχεις κάνει αρκετές. Όμως για πρώτη φορά βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση στο ίδιο σου το παιχνίδι. Παραδέχεσαι την ήττα, είναι η καλύτερη λύση και με διαφορά. Συνεχίζεις δύσκολα αλλά με σίγουρα βήματα, έχεις μάθει για τα καλά να αναλύεις συμπεριφορές, λεγόμενα, γκριμάτσες, αντιδράσεις, τόνο φωνής, ακόμη και κίνηση. Το 9/10 στο ΣΕΠ το επιβεβαιώνει. Και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα παρασκήνια ξαναεμφανίζονται…Κεντρική πίστα και πάλι, ανταγωνισμός στο φουλ αλλά είπαμε…εσύ σίγουρος. Αισθάνεσαι (όχι σαν τον Ρουβά) πως δεν μπορεί να στο στερήσει ούτε ένας, ειλικρινά κανείς. Έχεις ξεφύγει από τα πλαίσια μονάχα της σκέψης, έχεις αφήσει πίσω σου τις ατελείωτες νύχτες συλλογισμού. Σκέφτεσαι τα απαραίτητα, αντιδράς μέσα σε πολύ πιο απελευθερωμένα πλαίσια. Σε τρώει λιγάκι έως πολύ, αλλά όχι όπως λίγους μήνες πριν. Παραμονές και σκάει είδηση για φίλημα. Είδηση που ευχόσουν να σκάσει, είδηση που κατά βάθος περίμενες αλλά όχι σε τόσο ιδανικό χρονικό σημείο. Γεμίζεις αυτόματα με ιδέες και προσδοκίες, αν και γνωρίζεις εξ’ αρχής πως θα είναι σχεδόν απίθανο να πετύχεις κάτι. Όμως, αυτό το σκέφτεσαι μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Σ’ αντίθετη περίπτωση, σίγουρα θα μπορούσες…Αλλαγές ξανά, αλλαγές καλές, αλλαγές ευχάριστες, αλλαγές απαραίτητες και ριζικότατες. Παίζεις μια παρτίδα Παρασκευή βράδυ, πριν πας για διακοπές. Ακούς αυτό που πρέπει, βλέπεις κάτι που δε συμφωνεί απόλυτα αλλά σκέφτεσαι θετικά. Μετά σκέφτεσαι πως και να συμβαίνει το αρνητικό, θα γίνει θετικό σε λίγο καιρό. Σίγουρος και για αυτό…Λίγες μέρες μετά επιβεβαιώνεται και τούτο. Το πτυχίο του ψυχολόγου δεν υπάρχει για τυπικούς λόγους, αν και κανονικά θα έπρεπε. Και τότε…αρχίζεις και σκοράρεις με τρομερούς ρυθμούς. Ακατάπαυστες 4άρες και 5άρες, σαν τη Λίβερπουλ από τέλη Φλεβάρη ως μέσα προς τέλη Απριλίου του 2009. Εξωπραγματική μπάλα, με τον «αντίπαλο» να θέλει να σε σπρώξει στη νίκη, στην απόλυτη επικράτηση, στην κατάκτηση του μεγαλύτερου τίτλου. Προοδεύεις γοργά, αλλά η τύχη σου παίζει περίεργα παιχνίδια ώρες ώρες. Κυριολεκτικά «ώρες-ώρες». Λίγες μεσημεριάτικες ώρες προφορικού ξύλου, λίγες βραδινές ώρες πρακτικού «ποιήματος», καλλιτεχνικής «ζωγραφιάς». Και λες πως ο αγώνας δε χάνεται με τίποτα. Βόμβες σκάνε ξανά, αλλά αυτή τη φορά δεν υποχωρείς. Δεν παίζεις άμυνα με τίποτα, ας φας και κανά γκολ πίσω. Το σκορ ίσως πάει 18-1. Δεν τρέχει και τίποτα…Σκοράρεις κι εσύ συχνά, με θεαματικό τρόπο. Την κατάλληλη στιγμή παίζεις αμυντικά, για λίγα λεπτά μονάχα. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απλά σοφό, αλλά ζωτικής σημασίας. Την επομένη…ακούς πως κατέκτησες το κύπελλο. Δεν έχει τελειώσει η διοργάνωση, έχει καιρό ακόμη. Όμως όταν ο «αντίπαλός» αποδέχεται και αναγνωρίζει την προσπάθειά σου και υποκλίνεται στον κόπο σου, μοιράζεσαι το κύπελλο μαζί του. Μάλιστα, κατακτάς τρόπαιο όταν ο αντίπαλος παίζει με παίχτη παραπάνω, με παίχτη που παλιότερα σ’ είχε ξεσκίσει σε επίσημο ματς.

Δύσκολα χάνεις. Δεν κερδίζεις ακόμη, αλλά ούτε χάνεις. Όλα καλά…Εφόσον δε χάνεις, καιρός να περάσεις στο τελειωτικό χτύπημα. Έχεις μία εκτός έδρας υποχρέωση, σημαντική. Με παρουσία φιλάθλων για να το ξεκαθαρίσω. Αλλά αν φωνάζουν υπέρ σου, τότε σου δίνουν δύναμη. Αν σε αποδοκιμάζουν, σε παθιάζουν κι ίσως αυτό αποδειχτεί καλύτερο. Γενικά, εσύ παίζεις μπάλα. Ο «αντίπαλος» απλά κοιτάει, για να μην πω θαυμάζει. Γνωρίζοντας άριστα το παρελθόν, ξέρεις τι να κάνεις. Το παρελθόν αφήνει τα σημάδια του στο παρόν, είναι βέβαιο πως θα αφήσει τα στίγματά του και στο μέλλον. Όμως, αυτή τη χρονιά έχεις κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έχεις αγώνα στην έδρα σου. Ατμόσφαιρα στο φουλ…Το θρυλικό Άνφιλντ της Λίβερπουλ ίσως και να ντρέπεται μπροστά στη δική σου έδρα, ίσως υποκλιθεί στην μπάλα που παίζεις. Μπορεί να σε χειροκροτήσει από μακριά, να σου δώσει συγχαρητήρια, να σε παραδεχτεί. Το μυθικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε εμπνέει για να παίξεις μπάλα, όπως ακριβώς και το «θέατρο των ονείρων», το Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω απ’ όλα σωστή προπόνηση. Πασούλες, ντρίμπλες, ΓΚΟΛ, ντρίμπλες και μετά συντήρηση. Αυτά γίνονται συνήθως. Στην έδρα σου έχεις τέτοια δύναμη, που αυτοσχεδιάζεις γνωρίζοντας πως θα σου βγει σε καλό. Και αν σκάσει μία βροχή, που σε περίπτωση που συμβεί είσαι βέβαιος. Γιατί δε θα τα λες εσύ, θα τα λέει ο ίδιος ο Θεός. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται να μην παίξεις ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, κι ας ζεις 36 χρόνια μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας του Άγιαξ.

Και κάτι για το τέλος, το οποίο ξέχασα να το αναφέρω παραπάνω. Για πρώτη φορά πίστεψα βαθύτατα πως η μοίρα παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ξεκινάς με μέτρια διάθεση, πας στο περίπτερο. Αγοράζεις ένα χυμό και μία εφημερίδα. Ξάφνου, όπως κάνεις ένα βήμα να φύγεις από το ψυγείο (αφού κλείσεις την πόρτα του βέβαια) ακούς έναν ήχο εξαιρετικά γνώριμο στο αυτί σου. Πρόκειται για έναν ήχο-σύμβολο, έναν ήχο λατρεμένο που σ’ έχει χαροποιήσει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές, μόνο με άκουσμα λίγο δευτερολέπτων. Και πάντα σκέφτεσαι κατευθείαν το ίδιο ακριβώς. Από μέσα σου σκέφτεσαι «ρε λες…». Το προσπερνάς χωρίς να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Κατά τη διάρκεια της χαράς σου αργότερα δε θυμάσαι τον ήχο, δε σου ‘ρχεται στο νου πως τον άκουσες. Γυρνώντας σπίτι, ηρεμώντας καθισμένος στον καναπέ σου το θυμάσαι. Τότε τρελαίνεσαι, σου φαίνονται όλα εξωπραγματικά. Πολύ δύσκολο να είναι απλές συμπτώσεις, πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμη και σύμπτωση να είναι, το άκουσμα και οι σκέψεις σ’ έβαλαν σε διαφορετικό δρόμο απ’ τον αρχικό. Ίσως αλλάζει μονάχα μία στροφή, αλλά στον αρχικό δρόμο ίσως στη στροφή να κατάφερνες να τρακάρεις. Μ’ αυτή τη μικρή παράκαμψη, φτάνεις στον προορισμό σου στην κατάλληλη στιγμή, «είσαι άρχοντας» όπως λέει ο Αλέφας. Μοίρα? Κάτι λιγότερο? Μήπως κάτι περισσότερο? Δε βλέπω να το μαθαίνουμε κάποτε…

Ξέρω πως νόημα δε βγαίνει. Για μένα βγαίνει και μάλιστα ξεκάθαρο. Αλλά σε πολλά σπουδαία δεν έχει βγει νόημα. Το κείμενο δεν είναι σπουδαίο, όμως αυτό που περιγράφει (για όποιον το κατάλαβε – άντε να είναι ένας ή δύο) είναι ειλικρινά μεγαλειώδες, σπάνιο, αξιοσημείωτο. Το αριστουργηματικό Bohemian Rhapsody του Φρέντυ Μέρκιουρι τι νόημα βγάζει? Αν τώρα κάτι καταλαβαίνουμε, σίγουρα όταν το τραγούδι πρωτοκυκλοφόρησε δεν καταλάβαιναν ούτε το 1/10 του. Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο. Ίσως μία μέρα μπορέσω να τα εξηγήσω τα παραπάνω, δε θέλω τώρα γιατί νυστάζω και λιγάκι διάολε. Για να κλείσω το κείμενο, έχω να πω το εξής. Έτσι και συμβεί, τότε πραγματικά θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, παραδομένος στη δύναμη της σκέψης και της θέλησης.