ΟΤΑΝ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΡΟΠΑΙΑ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΥΣ

Μόλις λίγες δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που τα γήπεδα ήταν καθώς πρέπει. Από τότε που βρίσκονταν οπαδοί και των δύο ομάδων στις κερκίδες, από τότε που δεν υπήρχαν ηλίθιες αντιπαλότητες, από τότε που ο αθλητισμός ήταν αθλητισμός. Εν ολίγοις, από τότε που ευχαριστιόσουν το θέαμα, που ένιωθες έντονες τις συγκινήσεις και σου άρεσαν. Από τότε που -σχεδόν πάντα- ο αθλητισμός δε σου στερούσε κάτι περισσότερο από τρόπαια και τίτλους αν ήσουν αθλητής, ή τη χαρά αν ήσουν φίλαθλος.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Κι έχουν αλλάξει κατά πολύ. Μπορεί οι παίχτες, για παράδειγμα στα ντέρμπυ, να δείχνουν ότι δεν έχουν προσωπικές διαφορές. Στην πράξη, όμως, κάτι τέτοιο σπάνια φαίνεται. Ντιόγκο και Πάμπλο Γκαρσία, όπως κι αρκετοί άλλοι, πριν τον αγώνα στο Καραϊσκάκη αγκαλιάζονταν, μετά έπαιξαν ξύλο. Γιατί? Παλιότερα, γιατί στα ντέρμπυ (κυρίως) οι παίχτες αγκαλιάζονταν και αλληλοσυγχαίρονταν και πριν και μετά τον αγώνα? Γιατί απλά, τότε υπήρχε αθλητισμός. Τώρα υπάρχει κάτι άλλο, αλλά δεν ξέρω πώς διάολο το λένε...

Αφορμή της ανάρτησης αυτής είναι ένα από τα πολλά "ντου" των γνωστών ηλιθίων σε άλλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, δεν μπορώ να κατηγορήσω και τις δύο πλευρές. Για να μη μιλώ αόριστα, μιας κι αυτό καταντά ενοχλητικό, ας πω τι έγινε. Χθες ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε για την Ευρωλίγκα στο ΟΑΚΑ. Αρκετοί από αυτούς έφυγαν με το τρένο από το γήπεδο, για να επιστρέψουν σπίτι τους ή να πάνε όπου ήθελαν. Απ' την άλλη, και το Mall γεμάτο παιδιά. Νερατζιώτισσα μπήκαν οι του Mall και στην "Ειρήνη" οι Παναθηναϊκοί. Και στα Πευκάκια...ήταν απ' έξω ΑΕΚτζήδες. Κι έγινε το κλασσικό...Ξύλο, ρόπαλα, μαχαίρια...Ο αθλητισμός των ημερών μας...Φίλος μου ήταν μέσα στο τρένο, απορώ πώς τη γλίτωσε. Έτσι είναι τα πράγματα πλέον. Να φεύγουμε από το σχολείο τη Δευτέρα χαρούμενοι και Πέμπτη πρωί να θρηνούμε για ένα παιδί 16 χρονών που δολοφονήθηκε από ανθρωποειδή. Ευτυχώς, δεν έγινε. Όμως, πόσο δύσκολο είναι να συμβεί κάτι ανάλογο? Κάθε φορά γίνονται φασαρίες, κάθε φορά υπάρχουν τραυματισμένοι και ίσως από 'δω και μπρος να λέμε πως "κάθε φορά υπάρχουν νεκροί". Αυτό θέλουμε? Γιατί δεν είδα ποτέ αστυνόμους στους σταθμούς όποτε έπρεπε. Μόνο το πρωί ξέρετε να τους βάζετε για να ελέγχουν αλλοδαπούς. Αλλά όταν πρέπει να είναι εκεί πέρα, κλάνετε μέντες. Τα κάνετε πάνω σας. Έτσι, λοιπόν, θα πάμε μπροστά...

Έχουμε καταντήσει κλεισμένοι μέσα. Αλλά, δεν είναι εξαιτίας του υπολογιστή. Όχι μόνο γι' αυτό. Γιατί υπάρχουν κι άτομα που βγαίνουν συνέχεια βόλτα. Από 'δω και πέρα, πόσο άδικο και πόσο δίκιο θα έχει ένας γονιός αν απαγορεύσει στο παιδί του να βγαίνει συχνά? Και το παιδί που θα διαμαρτυρηθεί αλλά και ο γονιός που θα ανησυχεί θα 'χουν δίκιο. Κι όλο αυτό, επειδή κάποιοι άσχετοι δεν έβαλαν, δε βάζουν και δε θα βάλουν ποτέ μα ποτέ μυαλό. Αναμένονται θύματα, γιατί πλέον ο αθλητισμός μας στερεί κάτι παραπάνω από τρόπαια και τίτλους, ή απλή χαρά. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μας στερεί την ίδια μας τη ζωή...