ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΟΥΑΝΑ...


Η Ελουάνα Ενγκλάρο ήταν άτυχη. Το 1992, σε ηλικία 21 ετών, είχε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και από τότε βρισκόταν σε παρατεταμένο κώμα. Δεν είχε συνείδηση του εαυτού της ή του περιβάλλοντος, δεν μπορούσε να μιλήσει ή να ακούσει, αλλά εξακολουθούσε να ζει, αν μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό, ζωή.

Η Ελουάνα δεν είχε κάνει «βιολογική διαθήκη», στην οποία να εκφράζει τις επιθυμίες της για το τι θα ήθελε να γίνει αν βρισκόταν σ' αυτήν την κατάσταση. Αλλωστε, κανείς στην ηλικία της δεν θα σκεφτόταν ότι θα είχε αυτήν την κακή τύχη και πάντως το 1992 η «βιολογική διαθήκη» ήταν μια καινούργια, αν όχι άγνωστη, έννοια στην Ευρώπη.

Ο πατέρας της Ελουάνα διεκδίκησε, για λογαριασμό της κόρης του, το δικαίωμά της να αφεθεί να πεθάνει με αξιοπρέπεια, δηλαδή την παθητική της ευθανασία, μολονότι δεν χρησιμοποίησε ποτέ τον όρο «ευθανασία», τον οποίο κανείς γονιός δεν μπορεί εύκολα να δεχθεί. Εχοντας εμπιστοσύνη στους θεράποντες ιατρούς, οι οποίοι του απέκλεισαν οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης της Ελουάνα, εκτός ίσως από ένα «θαύμα», ζήτησε από το Δικαστήριο να του αναγνωρισθεί το πιο τραγικό απ όλα τα δικαιώματα που μπορεί να έχει ένας πατέρας: να δώσει εντολή στους γιατρούς να διακόψουν την τεχνητή παράταση της ζωής της κόρης του. Ο ιταλικός Αρειος Πάγος έκανε δεκτό το αίτημά του αυτό και οι γιατροί έθεσαν αμέσως σε εφαρμογή το προβλεπόμενο αυστηρό ιατρικό πρωτόκολλο για τη διακοπή της θεραπείας.

Στην απόφαση αυτήν ασκήθηκε κριτική για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι το Δικαστήριο συνήγαγε μια ούτως ή άλλως «εικαζόμενη βούληση» της Ελουάνα από επισφαλείς ενδείξεις ή μαρτυρίες, π.χ. από το γεγονός ότι ήταν ανεξάρτητη, δυναμική και αντισυμβατική στην καθημερινή της ζωή. Και δεύτερον, επειδή έδωσε την άδεια να διακοπεί το φαγητό και το νερό στην Ελουάνα και όχι απλώς η φαρμακευτική της υποστήριξη.

Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση. Από τη στιγμή που η Ελουάνα δεν είχε κάποια βούληση να εκφράσει, ποιος άλλος εκτός από τον πατέρα της μπορούσε να διαβεβαιώσει αυτό που θα ήθελε; Αλλά και η αναγκαστική παροχή νερού και φαγητού επ αόριστον, από τη στιγμή που η κατάστασή της ήταν μη αναστρέψιμη, δεν θα τη μετέτρεπε τελικά σε ένα «πράγμα», σε ένα «μέσο» για την επιδίωξη αλλότριων σκοπών, έστω ηθικών, οι οποίοι πάντως δεν ήταν δικοί της;

Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν νόμιμη. Η ενέργεια της κυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι να εκδώσει ένα νομοθετικό διάταγμα, το οποίο ακυρώνει την απόφαση του Δικαστηρίου, ήταν προφανώς αντισυνταγματική, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είχε άλλη επιλογή από το να μην το υπογράψει. Ετσι κι αλλιώς, όλα αυτά δεν αφορούσαν την Ελουάνα, η οποία πέθανε ήσυχα προχθές το βράδυ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: