CHANGELING

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένα πρωινό Σαββάτου στο Los Angeles του 1928, η Christine Collins φεύγει για δουλειά κι αποχαιρετά το γιο της, Walter, χωρίς να φαντάζεται το δυσσάρεστο μέλλον.
Ο μικρός εξαφανίζεται και οι πολύμηνες έρευνες αποβαίνουν άκαρπες ως τη στιγμή που η αστυνομία φέρνει στην πόρτα της ένα αγοράκι το οποίο εκείνη, υπό την πίεση της στιγμής και του Τύπου, δέχεται πως είναι ο γιος της χωρίς να το πιστεύει.
Η επίμονη στάση της να εντοπιστούν τα ίχνη του μικρού εκθέτει τις Αρχές που την εμφανίζουν ως ψυχασθενή. Ο μόνος που στέκεται στο πλευρό της αναζητώντας την αλήθεια είναι ένας επίμονος πάστορας που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να ξεμπροστιάζει τις ανομίες των Αρχών.

Προσωπική άποψη:
Ο Clint ξαναχτυπά με μια ακόμα ταινία που περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο – ήρωα, γύρω από τον άνθρωπο που μέσα στη μοναχικότητά του παλεύει με χίμαιρες, ορθώνει το ανάστημά του και προσπαθεί να μείνει στην επιφάνεια, προσπαθεί να βγει νικητής. Όχι για τον ίδιο, αλλά για ένα κοινωνικό σύνολο που μπορεί να διστάζει, όμως κατά βάθος το μόνο που επιζητά είναι ν’ ακουστεί και γιατί όχι, αν ευνοήσουν οι συνθήκες να δικαιωθεί.

Ο Clint πλέον αποτελεί έναν από τους βετεράνους σκηνοθέτες του είδους. Από εκείνους που παίρνει τον απλό, καθημερινό άνθρωπο και τον εξυψώνει στα μάτια του κοινού και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν υπερφορτώνει τις ταινίες του με ιλουστρασιόν στολίδια, δεν τα έχουν άλλωστε ανάγκη. Αυτό που θέλει να περάσει σε όλους μας είναι το μήνυμα και όχι τον φτηνό εντυπωσιασμό της εικόνας, ακριβώς το σημείο εκείνο όπου συνήθως στραβοπατάνε αντίστοιχες ταινίες.

Με μεστό και ώριμο τρόπο και κυρίως με σεβασμό, καταφέρνει να προσεγγίσει μια ιστορία της οποίας η υπόθεση είναι αληθινή, σόκαρε και άλλαξε αρκετά δεδομένα όσον αφορά την αστυνομική εξουσία. Κατά συνέπεια η ταινία κινείται κάπου μεταξύ του κοινωνικού και αστυνομικού δράματος, ένας συνδυασμός που καθηλώνει από τα πρώτα κι όλας λεπτά. Το μεγαλύτερο προτέρημα ίσως όλων να είναι το γεγονός ότι δεν καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς για να συγκινήσει, αλλά εστιάζει στην αγωνία της μάνας, της μάνας εκείνης που θα οδηγηθεί σε αγώνα ενάντια ενός ολόκήρου συστήματος.

Και μπορεί τα 141’ της ταινίας να φαντάζουν ατελείωτα, αξιοποιούνται όμως κατά τέτοιον τρόπο που δύσκολα μπορούν να σε κουράσουν. Ο ρυθμός διατηρεί το ενδιαφέρον σταθερά σε υψηλά επίπεδα, ενώ η αμερικανίστικη μεν, πειστική δε αναπαράσταση της εποχής, είναι εξαιρετική, γιατί βασίζεται στην ακρίβεια και όχι στην καρικατουρίστικη χαρτογράφηση που ίσως να γινόταν ενοχλητική.

Η Angelina Jolie, έπειτα από αρκετά χρόνια, μου έδωσε εκείνο το στοιχείο που μου θύμισε γιατί όλοι κάποτε την αποκαλούσαν εξαιρετικό ταλέντο. Ίσως να είχα και από το “Girl Interrupted” να την δω σε έναν τόσο αξιόλογο, αλλά μην γελιόμαστε, αβανταδόρικο συνάμα ρόλο. Αν και αρχικά το παρουσιαστικό της δεν σε εμπνέει για τον χαρακτήρα της Christine, καταφέρνει τελικά ώρα με την ώρα να σε πείσει, καθώς τα εκφραστικά της μέσα τελικά αποδεικνύονται πολύ χρήσιμα. Άσχετα λοιπόν από τους ρόλους που κατά καιρούς έχει αναλάβει, παραμένει μια αρκετά αξιόλογη και ικανή ηθοποιός, η οποια έχει φέτος την δυνατότητα να κατακτήσει το δεύτερο της χρυσό αγαλματάκι.

Εντύπωση όμως μου έκανε και ο John Malkovich στο ρόλο του πάστορα που στέκεται δίπλα στη νεαρή μητέρα ως εκδικητής ενός σάπιου κοινωνικά συστήματος. Μπορεί το κύριως μέρος της ταινίας να εστιάζει στην Jolie όμως, τόσο ο Malkovich, που εντύπωση μου κάνει να τον βλέπω σε ρόλους καλού, όσοι και οι λοιποί δευτερεύοντες χαρακτήρες, αποδίδουν τα μέγιστα.