Στις τωρινές ομάδες, στις σύγχρονες ομάδες, στις ομάδες με τα πολλά λεφτά και στις ομάδες που λέγονται "ομάδες" για άγνωστο λόγο, σπάνια μπορεί κανείς να συναντήσει αληθινούς αρχηγούς. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι αρχηγοί. Για την ακρίβεια, είναι τεράστιοι από κάθε άποψη. Και να οι σημαίες των ομάδων, οι εθνικές σημαίες για κάποιους, οι οπαδικές σημαίες για εκατομμύρια και οι σημαίες που θα 'πρεπε να έχουν στα κόρνερ στα γήπεδα των ομάδων που αγωνίζονται αυτοί οι παίχτες...
ΠΑΟΛΟ ΜΑΛΝΤΙΝΙ
Ο Πάολο ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στη Μίλαν σε ηλικία μόλις 10 ετών. Όπως γνωρίζουμε, μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ομάδα του Μιλάνο και ούτε και πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Αγωνίζεται από το 1984 και στην καριέρα του έχει παίξει με μερικούς από τους μεγαλύτερους παίχτες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Γκούλιτ, Μπαρέζι και Μάρκο Βαν Μπάστεν όσον αφορά το παρελθόν και Ροναλντίνιο (καλά αυτός έτσι κι έτσι) και Κακά όσον αφορά το παρόν. Ο Μαλντίνι έχει βρεθεί στις μεγαλύτερες χαρές και λύπες αυτού του μεγάλου συλλόγου και δικαιωματικά είναι αρχηγός της. 1 κύπελλο Ιταλίας, 7 πρωταθλήματα, 5 Τσάμπιονς Λιγκ (8 τελικοί στο σύνολο) και άλλα τρόπαια έχουν περάσει από τα χέρια του. Τον Ιούνιο θα κλείσει τα 41 του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη συνέχεια της ζωής του. Φυσικά, η Μίλαν αμέσως μετά την αποχώρηση του Πάολο θα αποσύρει τη φανέλα με τον αριθμό 3. Όμως, ίσως να ξαναχρησιμοποιηθεί κάποτε ο αριθμός. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον σύλλογο, θα συμβεί μόνο σε περίπτωση που αγωνιστεί ο γιος του στην πρώτη ομάδα. Το παρακάτω βίντεο είναι σχετικά παλιό και οι αριθμοί τού Μαλντίνι είναι μεγαλύτεροι. Αυτό, όμως, έχει μικρή σημασία, γιατί και πάλι είναι σχεδόν άπιαστοι. Ακολουθεί, λοιπόν, ένα βίντεο για τον Πάολο, "ντυμένο" με το τραγούδι "Who wants to live forever", στο οποίο ακούγεται η αξέχαστη και αξεπέραστη φωνή του Freddie Mercury. Και κάτι τελευταίο για τον Μαλντίνι. Στο ερώτημα "Who wants to live forever?" δύσκολα δίνεται απάντηση. Απεναντίας, στο ερώτημα "Who wants to play football forever?", η απάντηση θα περιλαμβάνει σίγουρα τις λέξεις "Πάολο Μαλντίνι".
ΡΑΟΥΛ ΓΚΟΝΖΑΛΕΖ ΜΠΛΑΝΚΟ
Ο Ραούλ, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ξεκίνησε από την Ατλέτικο. Στα 15 του πήγε στη Ρεάλ κι από τότε αποτελεί μόνιμο κάτοικο του Μπερναμπέου. Το ντεμπούτο του ήταν στα 17 του και την ίδια σεζόν φιλοδώρησε με 10 γκολ τους αντίπαλους τερματοφύλακες. Ήταν από τα πρώτα δείγματα της ικανότητάς του. Μάλιστα, το πρώτο του γκολ το πέτυχε κόντρα στη μισητή - για τη Ρεάλ - Ατλέτικο. Δεν είναι ο καλύτερος στην ντρίμπλα, δεν είναι ο πιο γρήγορος αλλά ούτε και ο πιο τεχνίτης. Όμως, είναι αρχηγάρα και τεράστιος μα τεράστιος σκόρερ, γκολτζής ή όπως αλλιώς το λέμε στις μέρες μας. 3 κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ και πρώτος σκόρερ στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κυνηγά το ρεκόρ του Ντι Στέφανο και πιστεύω θα το ξεπεράσει. Εξάλλου, ακόμα είναι στα 32 του χρόνια. Αποτελεί το Α και το Ω της Ρεάλ και πραγματικά, όσους Νιστελρόηδες και Κλάσε Γιάννηδες Χουντελάρηδες πάρουν εκεί πέρα, Ραούλ δε θα πετύχουν για μερικές δεκαετίες. Ο καλύτερος επιθετικός των τελευταίων ετών, μαζί με τον Ντελ Πιέρο. Αν και ο Ραούλ είναι μεγαλύτερος γκολτζής, σ' αυτό τουλάχιστον υπερτερεί του Ντέλπι. Μαζί με τον Βαν Μπάστεν, μπορεί και να αποτελούν τους μεγαλύτερους γκολτζήδες στην ιστορία. Εντάξει, και ο Γκερτ Μίλερ δεν πήγαινε πίσω. Όπως και να 'χει, Ραούλ δε θα βρεθεί εύκολα μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Εκτός αν ο Θεός αποφασίσει να κάνει ακόμα ένα δώρο στον ποδοσφαιρικό πλανήτη και στους οπαδούς αυτού του αθλήματος...
ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ
Θα ξεκινήσω με το εξής. Υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δε μου αρέσει η Γιουνάιτεντ. Άνετα μπορώ να πω ότι πιο παλιά, η Λίβερπουλ έπαιζε καλά. Η Γιουνάιτεντ, όμως, ήταν σκέτη απόλαυση. Σκέτη γεωμετρία πάνω στο χορτάρι, με την τότε 5αδα των Σκόουλς, Μπέκαμ, Βερόν, Νιστελρόυ και Γκιγκς. Πραγματική ομάδα που άξιζε τρόπαια. Η τωρινή Γιουνάιτεντ δε μ' αρέσει, σχεδόν τη μισώ. Ρονάλντο και φλούφληδες, τύπου Ρούνεϋ, Φλέτσερ και τέτοιοι. Νάνι και Άντερσον. Και πετά ο Φέργκιουσον και κάποιον Εβρά και κάποιον Βίντιτς. Και εκτός απ' αυτούς, πετά και μπούρδες όποτε ανοίγει το στόμα του να μιλήσει. Η παλιότερη αρμάδα της Γιουνάιτεντ, παρ' όλ' αυτά, ήταν όντως από τις καλύτερες και πιο απολαυστικές ομάδες του κόσμου. Ίσως να ξεπερνούσε κάποια περίοδο και τη Ρεάλ του 2002, που είχε στη σύνθεσή της παίχτες όπως ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Φίγκο, ο Ραούλ και ο Ζιντάν. Πάμε όμως στον Ράιαν Γκιγκς, μιας και σ' αυτόν πρέπει να επικεντρωθούμε. Ο Γκιγς πήγε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1990. Ικανότατος παίχτης σε όλα. Πολύ καλός στις ντρίμπλες, κι ας μην το ξέρουν αρκετοί.
Το βίντεο λίγο πιο κάτω θα το επιβεβαιώσει. Ταχύτατος, κάτι που δικαιολογείται από τον σωματότυπό του. Για μένα, ήταν για μια μεγάλη περίοδο ο καλύτερος αριστερός εξτρέμ και με διαφορά. Ίσως να μη θυμάμαι κάποιον αρκετά καλό να τους συγκρίνω, γι' αυτό και όποιος θυμάται κάποιον παιχταρά παρακαλώ να γράψει σχόλιο. Κοντινές και μακρινές πάσες τηλεκατευθυνόμενες και οξύτατη σκέψη. Ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ίσως όχι στον βαθμό του Ζιντάν, για παράδειγμα, αλλά εκεί κοντά. Πολύ καλός στα τελειώματα των φάσεων. Ρέκορντμαν συμμετοχών με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, καθώς ξεπέρασε το ρεκόρ του Μπόμπυ Τσάρλτον. Στον τελικό της 21ης Μαΐου του 2008 για το Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Τσέλσι, ευστόχησε στη διαδικασία των πέναλτυ και συνέβαλε στην κατάκτηση του τροπαίου. Είναι κάτοχος αρκετών πρωταθλημάτων και 2 Τσάμπιονς Λιγκ (1999 και 2008). Ίσως να έπρεπε να υπάρξει αναφορά και στον Πολ Σκόουλς, καθώς είναι στη Γιουνάιτεντ από το 1993 κι έχει και αυτός αρκετές συμμετοχές. Όμως, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να τον βάλω δίπλα στον Ράιαν Γκιγκς. Όπως δεν μπορώ να βάλω αμέτρητους άλλους. Για μένα, ο Γκιγκς αντιπροσωπεύει αυτό που συνδέει την πραγματικά μεγάλη Γιουνάιτεντ του 90' με τη σημερινή ομάδα, μ' αυτή την ομάδα που παίζει "κρυφτό" και αν δεν είχε τύχη, τώρα θα 'ταν κάπου μαζί με την Μάντσεστερ Σίτυ στη βαθμολογία. Για Ευρώπη ούτε λόγος. Αλλά επειδή αρχίζω και ξεφεύγω από το θέμα, καιρός να επιστρέψω στον Ράιαν, στον άνθρωπο που μαζί με τον Μπέκαμ, τον Βερόν και τον τότε Νιστελρόυ (ήταν όντως πολύ ικανός σκόρερ) δημιουργούσαν δολοφονικό συνδυασμό στην επίθεση.
ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ
Για τον Ντελ Πιέρο, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Τα 'χουμε πει και ξαναπεί και ξαναπεί...Έχει καταντήσει κάπως κουραστικό. Αλλά μιας και πρόκειται για τον Άλεξ, ας τα πούμε ακόμα μια φορά. Ίσως ο καλύτερος Ιταλός παίχτης, από άποψη τεχνικής. Μοναδικές εκτελέσεις φάουλ, εύστοχα τα περισσοτερά του πέναλτυ, εξαιρετικό σουτ από μακριά και απίθανα ψιλοκρεμαστά σουτ κυρίως από πλάγια αριστερά, λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή. Στη "ζώνη Ντελ Πιέρο", με τρεις λέξεις. Ο Ντέλπι πήγε στη Γιουβέντους το 1993. Από τότε, αγαπήθηκε όσο λίγοι. Πρώτος σε συμμετοχές και γκολ για τη Γιούβε, αποτελεί σημαντικότατο και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της. Οι σημαντικότεροι τίτλοι του, μερικοί από τους πολλούς, είναι το μουντιάλ που κατέκτησε το 2006 (πήγε και σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 2000 αλλά ηττήθεκε από τη Γαλλία) και το Τσάμπιονς Λιγκ που κατέκτησε το 1996. Να σημειωθεί εδώ, πως η Γιουβέντους τότε πήγε στον τελικό και το 1997 το 1998 αλλά και το 2003. Όμως ηττήθεκε από Μπουρούσια Ντόρτμουντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν αντίστοιχα. Ο Μέγας Αλέξανδρος έχει πάθει δύο φορές ρήξη χιαστών. Παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει και παίζει μπαλάρα, με όλη τη σημασία της λέξης. Στάθηκε στο πλευρό της ομάδας όταν έπεσε στη δεύτερη κατηγορία μετά το σκάνδαλο και φέτος την οδηγεί σε εξωπραγματικά πράγματα. Διέλυσε μόνος του τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου 0-2 με 2 δικά του γκολ. Και στον αγώνα του Τορίνο, έστειλε την μπάλα με άπιαστο σουτ στο παραθυράκι του Κασίγιας, ενώ αυτός κοιτούσε σα χαζός. Απλά, ήταν αποσβολωμένος από την κλάση του Ντελ Πιέρο. Δε χρειάζεται να λέμε πολλά ούτε γι' αυτόν. Το βίντεο είνα το ελάχιστο δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ντελ Πιέρο. Α, και περιττό να πούμε ότι και αυτός είναι αρχηγάρα...
ΠΡΕΝΤΡΑΓΚ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ
Κι όμως, δεν θα πω για τον Στίβεν Τζέραρντ. Αντιθέτως, θα πω για τον "δικό μας" Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Είναι ο παίχτης που έχει αφήσει το στίγμα του την τελευταία δεκαετία (και κάτι λίγο παραπάνω) στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ήρθε στον Ολυμπιακό το 1996 από τον Ολυμπιακό και από τότε, δεν έχει σκεφτεί να αποχωρήσει. Μπαλαδόρος με πηγαίο ταλέντο, έδειξε από νωρίς τις ικανότητές του στην μπάλα. Πολλά γκολ και πάνω από 350 συμμετοχές μόνο στο πρωτάθλημα! Πολύ καλός στο κοντρόλ της μπάλας, αριστοτεχνικές πάσες, ηγέτης από κούνια, καλό σουτ και φάουλ. Πολυεργαλείο με μια λέξη. Αξίζει να τιμηθεί αυτός ο παίχτης, πρέπει να φτιαχτεί άγαλμά του. Μετρά 11 πρωταθλήματα και με τα φετινά δεδομένα στη Σούπερ Λιγκ, βαδίζει ολοταχώς για το 12ο. Η ψυχή της ομάδας, ένας παίχτης που στα νιάτα του έβαλε κάτω τις καλύτερες ομάδες. Αν και ο Ολυμπιακός δεν ήταν ικανός να κερδίσει τους τότε γίγαντες, ο Τζόλε τους κέρδιζε. Γιατί ήξερε, και συνεχίζει να ξέρει, τόνους μπάλας. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη (καλά μιλάμε για χιλιάδες μέτρα βάθους) της ψυχής μου και εύχομαι και σ' αυτόν κάθε ευτυχία στη ζωή του. Κανένας Ολυμπιακός (αλλά και οπαδός άλλης ομάδας - θα της έχω χώσει κανά γκολάκι) δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτόν τον πραγματικό άρχοντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Τέλος, και εγώ και χιλιάδες άλλοι Ολυμπιακοί θέλουμε η φανέλα με το 11 να αποσυρθεί μόλις αποχωρήσει ο Τζόλε. Δε γίνεται να πάει αλλού αυτός ο αριθμός. Ο Τζόρτζεβιτς δεν ξεχνιέται. Γιατί απλά, είναι ο αρχηγός μας! Πραγματικά, συγκινητικές οι στιγμές που προσέφερε ο Τζόλε...
Για τον Στίβεν Τζέραρντ και τον Κάρλες Πουγιόλ δεν έγραψα. Σχετικά με τον Στίβεν, λέω ότι ναι μεν έχει κάνει αρκετά για τη Λίβερπουλ ως τώρα σ' αυτά τα 10 χρόνια που είναι στην ομάδα, απ' την άλλη όμως πρέπει να κάνει περισσότερα. Και όσον αφορά τον Πουγιόλ, απλά αδυνατώ να τον τοποθετήσω δίπλα στους υπολοίπους, ακόμα και στον Τζόλε...
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ, ΟΥΤΕ Ο ΓΚΙΓΚΣ, ΟΥΤΕ Ο ΡΑΟΥΛ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗ "ΧΡΥΣΗ ΜΠΑΛΑ". ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΡΟ. Ο ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΕΙΔΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΤΛΟ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ. Ο ΡΑΟΥΛ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΛΙΓΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ. ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...
ΠΑΟΛΟ ΜΑΛΝΤΙΝΙ
Ο Πάολο ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στη Μίλαν σε ηλικία μόλις 10 ετών. Όπως γνωρίζουμε, μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ομάδα του Μιλάνο και ούτε και πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Αγωνίζεται από το 1984 και στην καριέρα του έχει παίξει με μερικούς από τους μεγαλύτερους παίχτες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Γκούλιτ, Μπαρέζι και Μάρκο Βαν Μπάστεν όσον αφορά το παρελθόν και Ροναλντίνιο (καλά αυτός έτσι κι έτσι) και Κακά όσον αφορά το παρόν. Ο Μαλντίνι έχει βρεθεί στις μεγαλύτερες χαρές και λύπες αυτού του μεγάλου συλλόγου και δικαιωματικά είναι αρχηγός της. 1 κύπελλο Ιταλίας, 7 πρωταθλήματα, 5 Τσάμπιονς Λιγκ (8 τελικοί στο σύνολο) και άλλα τρόπαια έχουν περάσει από τα χέρια του. Τον Ιούνιο θα κλείσει τα 41 του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη συνέχεια της ζωής του. Φυσικά, η Μίλαν αμέσως μετά την αποχώρηση του Πάολο θα αποσύρει τη φανέλα με τον αριθμό 3. Όμως, ίσως να ξαναχρησιμοποιηθεί κάποτε ο αριθμός. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον σύλλογο, θα συμβεί μόνο σε περίπτωση που αγωνιστεί ο γιος του στην πρώτη ομάδα. Το παρακάτω βίντεο είναι σχετικά παλιό και οι αριθμοί τού Μαλντίνι είναι μεγαλύτεροι. Αυτό, όμως, έχει μικρή σημασία, γιατί και πάλι είναι σχεδόν άπιαστοι. Ακολουθεί, λοιπόν, ένα βίντεο για τον Πάολο, "ντυμένο" με το τραγούδι "Who wants to live forever", στο οποίο ακούγεται η αξέχαστη και αξεπέραστη φωνή του Freddie Mercury. Και κάτι τελευταίο για τον Μαλντίνι. Στο ερώτημα "Who wants to live forever?" δύσκολα δίνεται απάντηση. Απεναντίας, στο ερώτημα "Who wants to play football forever?", η απάντηση θα περιλαμβάνει σίγουρα τις λέξεις "Πάολο Μαλντίνι".ΡΑΟΥΛ ΓΚΟΝΖΑΛΕΖ ΜΠΛΑΝΚΟ
Ο Ραούλ, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ξεκίνησε από την Ατλέτικο. Στα 15 του πήγε στη Ρεάλ κι από τότε αποτελεί μόνιμο κάτοικο του Μπερναμπέου. Το ντεμπούτο του ήταν στα 17 του και την ίδια σεζόν φιλοδώρησε με 10 γκολ τους αντίπαλους τερματοφύλακες. Ήταν από τα πρώτα δείγματα της ικανότητάς του. Μάλιστα, το πρώτο του γκολ το πέτυχε κόντρα στη μισητή - για τη Ρεάλ - Ατλέτικο. Δεν είναι ο καλύτερος στην ντρίμπλα, δεν είναι ο πιο γρήγορος αλλά ούτε και ο πιο τεχνίτης. Όμως, είναι αρχηγάρα και τεράστιος μα τεράστιος σκόρερ, γκολτζής ή όπως αλλιώς το λέμε στις μέρες μας. 3 κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ και πρώτος σκόρερ στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κυνηγά το ρεκόρ του Ντι Στέφανο και πιστεύω θα το ξεπεράσει. Εξάλλου, ακόμα είναι στα 32 του χρόνια. Αποτελεί το Α και το Ω της Ρεάλ και πραγματικά, όσους Νιστελρόηδες και Κλάσε Γιάννηδες Χουντελάρηδες πάρουν εκεί πέρα, Ραούλ δε θα πετύχουν για μερικές δεκαετίες. Ο καλύτερος επιθετικός των τελευταίων ετών, μαζί με τον Ντελ Πιέρο. Αν και ο Ραούλ είναι μεγαλύτερος γκολτζής, σ' αυτό τουλάχιστον υπερτερεί του Ντέλπι. Μαζί με τον Βαν Μπάστεν, μπορεί και να αποτελούν τους μεγαλύτερους γκολτζήδες στην ιστορία. Εντάξει, και ο Γκερτ Μίλερ δεν πήγαινε πίσω. Όπως και να 'χει, Ραούλ δε θα βρεθεί εύκολα μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Εκτός αν ο Θεός αποφασίσει να κάνει ακόμα ένα δώρο στον ποδοσφαιρικό πλανήτη και στους οπαδούς αυτού του αθλήματος...ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ
Θα ξεκινήσω με το εξής. Υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δε μου αρέσει η Γιουνάιτεντ. Άνετα μπορώ να πω ότι πιο παλιά, η Λίβερπουλ έπαιζε καλά. Η Γιουνάιτεντ, όμως, ήταν σκέτη απόλαυση. Σκέτη γεωμετρία πάνω στο χορτάρι, με την τότε 5αδα των Σκόουλς, Μπέκαμ, Βερόν, Νιστελρόυ και Γκιγκς. Πραγματική ομάδα που άξιζε τρόπαια. Η τωρινή Γιουνάιτεντ δε μ' αρέσει, σχεδόν τη μισώ. Ρονάλντο και φλούφληδες, τύπου Ρούνεϋ, Φλέτσερ και τέτοιοι. Νάνι και Άντερσον. Και πετά ο Φέργκιουσον και κάποιον Εβρά και κάποιον Βίντιτς. Και εκτός απ' αυτούς, πετά και μπούρδες όποτε ανοίγει το στόμα του να μιλήσει. Η παλιότερη αρμάδα της Γιουνάιτεντ, παρ' όλ' αυτά, ήταν όντως από τις καλύτερες και πιο απολαυστικές ομάδες του κόσμου. Ίσως να ξεπερνούσε κάποια περίοδο και τη Ρεάλ του 2002, που είχε στη σύνθεσή της παίχτες όπως ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Φίγκο, ο Ραούλ και ο Ζιντάν. Πάμε όμως στον Ράιαν Γκιγκς, μιας και σ' αυτόν πρέπει να επικεντρωθούμε. Ο Γκιγς πήγε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1990. Ικανότατος παίχτης σε όλα. Πολύ καλός στις ντρίμπλες, κι ας μην το ξέρουν αρκετοί.
Το βίντεο λίγο πιο κάτω θα το επιβεβαιώσει. Ταχύτατος, κάτι που δικαιολογείται από τον σωματότυπό του. Για μένα, ήταν για μια μεγάλη περίοδο ο καλύτερος αριστερός εξτρέμ και με διαφορά. Ίσως να μη θυμάμαι κάποιον αρκετά καλό να τους συγκρίνω, γι' αυτό και όποιος θυμάται κάποιον παιχταρά παρακαλώ να γράψει σχόλιο. Κοντινές και μακρινές πάσες τηλεκατευθυνόμενες και οξύτατη σκέψη. Ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ίσως όχι στον βαθμό του Ζιντάν, για παράδειγμα, αλλά εκεί κοντά. Πολύ καλός στα τελειώματα των φάσεων. Ρέκορντμαν συμμετοχών με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, καθώς ξεπέρασε το ρεκόρ του Μπόμπυ Τσάρλτον. Στον τελικό της 21ης Μαΐου του 2008 για το Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Τσέλσι, ευστόχησε στη διαδικασία των πέναλτυ και συνέβαλε στην κατάκτηση του τροπαίου. Είναι κάτοχος αρκετών πρωταθλημάτων και 2 Τσάμπιονς Λιγκ (1999 και 2008). Ίσως να έπρεπε να υπάρξει αναφορά και στον Πολ Σκόουλς, καθώς είναι στη Γιουνάιτεντ από το 1993 κι έχει και αυτός αρκετές συμμετοχές. Όμως, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να τον βάλω δίπλα στον Ράιαν Γκιγκς. Όπως δεν μπορώ να βάλω αμέτρητους άλλους. Για μένα, ο Γκιγκς αντιπροσωπεύει αυτό που συνδέει την πραγματικά μεγάλη Γιουνάιτεντ του 90' με τη σημερινή ομάδα, μ' αυτή την ομάδα που παίζει "κρυφτό" και αν δεν είχε τύχη, τώρα θα 'ταν κάπου μαζί με την Μάντσεστερ Σίτυ στη βαθμολογία. Για Ευρώπη ούτε λόγος. Αλλά επειδή αρχίζω και ξεφεύγω από το θέμα, καιρός να επιστρέψω στον Ράιαν, στον άνθρωπο που μαζί με τον Μπέκαμ, τον Βερόν και τον τότε Νιστελρόυ (ήταν όντως πολύ ικανός σκόρερ) δημιουργούσαν δολοφονικό συνδυασμό στην επίθεση.ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ
Για τον Ντελ Πιέρο, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Τα 'χουμε πει και ξαναπεί και ξαναπεί...Έχει καταντήσει κάπως κουραστικό. Αλλά μιας και πρόκειται για τον Άλεξ, ας τα πούμε ακόμα μια φορά. Ίσως ο καλύτερος Ιταλός παίχτης, από άποψη τεχνικής. Μοναδικές εκτελέσεις φάουλ, εύστοχα τα περισσοτερά του πέναλτυ, εξαιρετικό σουτ από μακριά και απίθανα ψιλοκρεμαστά σουτ κυρίως από πλάγια αριστερά, λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή. Στη "ζώνη Ντελ Πιέρο", με τρεις λέξεις. Ο Ντέλπι πήγε στη Γιουβέντους το 1993. Από τότε, αγαπήθηκε όσο λίγοι. Πρώτος σε συμμετοχές και γκολ για τη Γιούβε, αποτελεί σημαντικότατο και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της. Οι σημαντικότεροι τίτλοι του, μερικοί από τους πολλούς, είναι το μουντιάλ που κατέκτησε το 2006 (πήγε και σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 2000 αλλά ηττήθεκε από τη Γαλλία) και το Τσάμπιονς Λιγκ που κατέκτησε το 1996. Να σημειωθεί εδώ, πως η Γιουβέντους τότε πήγε στον τελικό και το 1997 το 1998 αλλά και το 2003. Όμως ηττήθεκε από Μπουρούσια Ντόρτμουντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν αντίστοιχα. Ο Μέγας Αλέξανδρος έχει πάθει δύο φορές ρήξη χιαστών. Παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει και παίζει μπαλάρα, με όλη τη σημασία της λέξης. Στάθηκε στο πλευρό της ομάδας όταν έπεσε στη δεύτερη κατηγορία μετά το σκάνδαλο και φέτος την οδηγεί σε εξωπραγματικά πράγματα. Διέλυσε μόνος του τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου 0-2 με 2 δικά του γκολ. Και στον αγώνα του Τορίνο, έστειλε την μπάλα με άπιαστο σουτ στο παραθυράκι του Κασίγιας, ενώ αυτός κοιτούσε σα χαζός. Απλά, ήταν αποσβολωμένος από την κλάση του Ντελ Πιέρο. Δε χρειάζεται να λέμε πολλά ούτε γι' αυτόν. Το βίντεο είνα το ελάχιστο δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Ντελ Πιέρο. Α, και περιττό να πούμε ότι και αυτός είναι αρχηγάρα...ΠΡΕΝΤΡΑΓΚ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ
Κι όμως, δεν θα πω για τον Στίβεν Τζέραρντ. Αντιθέτως, θα πω για τον "δικό μας" Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Είναι ο παίχτης που έχει αφήσει το στίγμα του την τελευταία δεκαετία (και κάτι λίγο παραπάνω) στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ήρθε στον Ολυμπιακό το 1996 από τον Ολυμπιακό και από τότε, δεν έχει σκεφτεί να αποχωρήσει. Μπαλαδόρος με πηγαίο ταλέντο, έδειξε από νωρίς τις ικανότητές του στην μπάλα. Πολλά γκολ και πάνω από 350 συμμετοχές μόνο στο πρωτάθλημα! Πολύ καλός στο κοντρόλ της μπάλας, αριστοτεχνικές πάσες, ηγέτης από κούνια, καλό σουτ και φάουλ. Πολυεργαλείο με μια λέξη. Αξίζει να τιμηθεί αυτός ο παίχτης, πρέπει να φτιαχτεί άγαλμά του. Μετρά 11 πρωταθλήματα και με τα φετινά δεδομένα στη Σούπερ Λιγκ, βαδίζει ολοταχώς για το 12ο. Η ψυχή της ομάδας, ένας παίχτης που στα νιάτα του έβαλε κάτω τις καλύτερες ομάδες. Αν και ο Ολυμπιακός δεν ήταν ικανός να κερδίσει τους τότε γίγαντες, ο Τζόλε τους κέρδιζε. Γιατί ήξερε, και συνεχίζει να ξέρει, τόνους μπάλας. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη (καλά μιλάμε για χιλιάδες μέτρα βάθους) της ψυχής μου και εύχομαι και σ' αυτόν κάθε ευτυχία στη ζωή του. Κανένας Ολυμπιακός (αλλά και οπαδός άλλης ομάδας - θα της έχω χώσει κανά γκολάκι) δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτόν τον πραγματικό άρχοντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο...Τέλος, και εγώ και χιλιάδες άλλοι Ολυμπιακοί θέλουμε η φανέλα με το 11 να αποσυρθεί μόλις αποχωρήσει ο Τζόλε. Δε γίνεται να πάει αλλού αυτός ο αριθμός. Ο Τζόρτζεβιτς δεν ξεχνιέται. Γιατί απλά, είναι ο αρχηγός μας! Πραγματικά, συγκινητικές οι στιγμές που προσέφερε ο Τζόλε...Για τον Στίβεν Τζέραρντ και τον Κάρλες Πουγιόλ δεν έγραψα. Σχετικά με τον Στίβεν, λέω ότι ναι μεν έχει κάνει αρκετά για τη Λίβερπουλ ως τώρα σ' αυτά τα 10 χρόνια που είναι στην ομάδα, απ' την άλλη όμως πρέπει να κάνει περισσότερα. Και όσον αφορά τον Πουγιόλ, απλά αδυνατώ να τον τοποθετήσω δίπλα στους υπολοίπους, ακόμα και στον Τζόλε...
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ, ΟΥΤΕ Ο ΓΚΙΓΚΣ, ΟΥΤΕ Ο ΡΑΟΥΛ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗ "ΧΡΥΣΗ ΜΠΑΛΑ". ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΡΟ. Ο ΝΤΕΛ ΠΙΕΡΟ ΕΙΔΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΤΙΤΛΟ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ. Ο ΡΑΟΥΛ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΛΙΓΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ. ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου