ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Εδώ υπάρχουν σύνδεσμοι για να διαβάσετε τις φιλοσοφημένες φιλοσοφίες...
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΦΥΓΕ Ο ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ...ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.

Περιμένατε τίποτα διαφορετικό? Αυτό δε γίνεται πάντα? Ο Βαλβέρδε πήρε νταμπλ και δεν έμεινε. Ας πούμε ότι δεν ήθελε ο ίδιος, άρα το κατανοούμε. Ο Λεμονής πήγε πολύ καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ, πήρε και δύο εκτός έδρας νίκες που τόσο έλειπαν από τον Ολυμπιακό. Έφυγε κι αυτός απ' το λιμάνι. Ο Σεγκούρα δε μετριέται, το μόνο που κατάφερε στον Ολυμπιακό ήταν να...φάει μία περιποιημένη 4άρα από την Α.Ε.Κ. στο Ο.Α.Κ.Α. Και φτάνουμε στον Κετσπάγια, τον άνθρωπου που κέρδισε τον Βαλβέρδε και πήγε την Ανόρθωση -για πρώτη φορά στην ιστορία της- στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Φαινόταν απ' την αρχή πού πήγαινε η δουλειά. Στο άκουσμα του ονόματος του Κετσπάγια για την ανάληψη ηγεσίας της ομάδας του Ολυμπιακού υπήρχαν πάρα μα πάρα πολλές διαφωνίες. Και όχι άδικα, αν θέλετε τη γνώμη μου (να τη θελήσετε). Γιατί όταν στο παρελθόν ήρθε ο Μπάγεβιτς κι έκανε όσα έκανε, όταν ήρθε ο Βαλβέρδε που οδήγησε την Εσπανιόλ σε τελικό κυπέλλου UEFA, περιμένεις κάτι ανάλογο. Ο Κετσπάγια δεν ήταν αρκετός για τον κόσμο του Ολυμπιακού, τουλάχιστον θεωρητικά. Όμως, ο πρόεδρος Σωκράτης αποφάσισε να του δώσει το πόστο.

Γκρίνια στην αρχή. Γκρίνια στη συνέχεια. Μία μικρή ύφεση της γκρίνιας και μία προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος να δώσει μία ευκαιρία στον Γεωργιανό. Πιστεύω ότι επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος. Ο Ολυμπιακός σε κανένα ματς δεν έπαιξε καλή μπάλα, όμως πήρε 4 νίκες σε ισάριθμα επίσημα παιχνίδια. Πέρασε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που σημαίνει πολλά έσοδα. Ο ΠΑΟ δεν το κατάφερε κι αυτό σημαίνει περισσότερα έσοδα. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην ενθουσίασε με τις εμφανίσεις του, όμως έκανε το 4 στα 4, έχοντας 7 γκολ ενεργητικό και 0 παθητικό. Αυτό, που σύμφωνα με τους περισσότερους, θα του 'δινε ένα αβαντάζ στο Τσάμπιονς Λιγκ, ότι δηλαδή θα είχε καλή άμυνα και θα έτρωγε -σχετικά πάντα- δύσκολα γκολ.

Αυτό όμως δεν άργησε να ξεχαστεί. Η ντροπιαστική ήττα με 5-0 από τον Εργοτέλη, στα πλαίσια των 80 χρόνων από την ίδρυση του κρητικού συλλόγου, έφερε πολλή δυσφορία. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού ένιωσαν να πνίγονται, τα τηλέφωνα των ραδιοφωνικών αθλητικών σταθμών πήραν φωτιά. Τα Μ.Μ.Ε. πρωτοστάτησαν στη διαμαρτυρία προς το πρόσωπο του Κετσπάγια. Πολύ λίγο φταίξιμο ρίχτηκε στον Κόκκαλη, αν κι αυτό δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Μάλλον κάτι το συνηθισμένο είναι. Γιατί μπορεί, μεν, να έγραφαν στα πρωτοσέλιδα για λάθος επιλογή του Σωκράτη που δεν τον δικαίωσε ποτέ, όμως στα υπόλοιπα φύλλα το κράξιμο έπεφτε στον Γεωργιανό τεχνικό του "Θρύλου".

Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Υπήρξε κι άλλο ένα κακό αποτέλεσμα, αυτή τη φορά σε επίσημο παιχνίδι. Μία ημέρα πριν, ο πρόεδρος του Ολυμπιακό με δηλώσεις του έριξε το φταίξιμο στα Μ.Μ.Ε., κατηγορώντας τα για συντονισμένη προσπάθεια υποβάθμισης και άλλων του Ολυμπιακού. Την επόμενη μέρα, ο Ολυμπιακός έφερε 0-0 με την Καβάλα μέσα στο Καραϊσκάκη. Κάτι που ούτε ο καλύτερος στοιχηματζής στον κόσμο δε θα μπορούσε να προβλέψει. Το ότι δε θα βλέπαμε μπάλα το περιμέναμε. Το ότι ο Ολυμπιακός δε θα παίξει σε φουλ ρυθμούς το ξέραμε, γιατί μετά από λίγες μέρες θα αντιμετώπιζε την Άλκμααρ στον 1ο αγώνα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά αυτό το χάλι σε όλες τις γραμμές, η απούσα συγκέντρωση των παιχτών και η εμφανέστατη έλλειψη δύναμης και πάθους κανένας δε θα μπορούσε να τις προβλέψει. Ο κόσμος γιούχαρε πολύ, εξάλλου ήταν το μισό γήπεδο γεμάτο. Αν ήταν όλο, θα ακούγαμε πολλά περισσότερα. "Ομάδα μοντέλο την κάνατε μπουρδέλο". "Ερνέεεστο Βαλβέεεερδε". Αυτά και άλλα. Ό,τι χειρότερο για την αρχή της προσπάθειας ενός προπονητή που δέχτηκε τόσο μεγάλη αμφισβήτηση μόνο και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του στ' αυτιά των φιλάθλων του Ο.Σ.Φ.Π.

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον Κετσπάγια, ούτε και θέλω. Αλλά το θεωρώ απαράδεκτο, γελοίο και πλήρως αντιεπαγγελματικό να διώχνει ο Ολυμπιακός σ' αυτό το χρονικό σημείο τον προπονητή. Όποιος κι αν είναι ο προπονητής, είτε είναι ο Φέργκιουσον είτε ο χειρότερος που υπάρχει. Την Τετάρτη (16/9) υπάρχει ο αγώνας με την Άλκμααρ στο Καραϊσκάκη. Την Κυριακή (20/9) υπάρχει ο εκτός έδρας αγώνας με τον Π.Α.Ο.Κ. στην Τούμπα κι ο Ολυμπιακός δεν έχει κανένα περιθώριο για βαθμολογικές απώλειες, κι ας έχουμε ακόμη μέσα Σεπτέμβρη. Και την άλλη Τετάρτη (23/9), αντιμετωπίζει την Α.Ε.Κ. στο Ο.Α.Κ.Α. Πώς είναι δυνατόν να στέλνει κάποιος την ομάδα σε τέτοιους αγώνες ΧΩΡΙΣ κανονικό προπονητή? Φαίνεται πως το θέμα με τους προπονητές έχει τις ρίζες του στη 15η Απριλίου του 1993, την ημέρα δηλαδή που ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε την ΠΑΕ. Ο Κετσπάγια, αν δεν κάνω λάθος, είναι ο 21ος προπονητής που φεύγει απ' τον Ολυμπιακό σε διάστημα κάτω των 17 χρόνων.

ΤΑΚΗΣ ΛΕΜΟΝΗΣ:

Ο Λεμονής είχε έρθει στο λιμάνι ως αντικαταστάτης του Τροντ Σόλιντ. Ο Νορβηγός με το επιθετικό στυλ με το οποίο έστηνε τον Ολυμπιακό κατάφερνε το εξής: Να κερδίζει με σχετική άνεση στην Ελλάδα, να τα πάει καλούτσικα στα ντέρμπυ και...να τρώει δεκάδες γκολ στην Ευρώπη. Τότε τα Μ.Μ.Ε. μάσησαν τη γνωστή καραμέλα με όνομα "Ολυμπιακός-Ευρώπη". Γκρίνια για την πορεία της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Νορβηγός πήγε από 'κει που ήρθε. Ο Λεμονής ανέλαβε και προτίμησε ένα πολύ πιο αμυντικό στυλ παιχνιδιού. Αλλιώτικος ο Ολυμπιακός, κατάφερνε όμως να κερδίζει στην Ελλάδα -όχι βέβαια αποδίδοντας το ίδιο καλό ποδόσφαιρο- αλλά και στην Ευρώπη. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Λεμονής ξεκίνησε με την ισοπαλία 1-1 με τη Λάτσιο στο άδειο Καραϊσκάκη. Συνέχισε με την πρώτη εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, αφού κέρδισε 1-3 τη Βέρντερ στις 3/10/2007 στη Γερμανία. Πολύ καλή μπάλα απ' τον "Θρύλο" αμέσως μετά την αντικατάσταση του Γκαλέτι, που ως εκείνη τη στιγμή (το σκορ ήταν τότε 1-0 υπέρ των Γερμανών) ήταν ο καλύτερος παίχτης του Ολυμπιακού. Αμέσως μετά, ήρθε το καλύτερο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Πειραιώτες ηττήθηκαν με 4-2 από τη Ρεάλ στο μυθικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου, όμως η μπάλα που έπαιξαν εκείνο το βράδυ έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων μα όλων. Ο Κασίγιας στο 93' απέδειξε πόσο σπουδαίος τερματοφύλακας είναι, διώχνοντας με μαγικό τρόπο το γυριστό του Κοβάσεβιτς. Ο Ντάρκο όλο το βράδυ αναρωτιόταν πώς το 'πιασε. Στην αντεπίθεση η Ρεάλ έκανε το 4-2, αν και έπρεπε να 'χε γίνει το 3-3. Ο Κασίγιας έμεινε έκθαμβος με την απόδοση του Ολυμπιακού εκείνο το βράδυ, δήλωσε μάλιστα πως ο Ολυμπιακός ήταν πολύ ανώτερος της Ρεάλ. Ήταν ένα ματς όνειρο, στο οποίο είδαμε όλοι έναν Ολυμπιακό βγαλμένο από παραμύθι. Τόσο αποφασισμένο εγώ προσωπικά δεν τον είχα δει ποτέ ξανά. Μπορεί να 'μαι μικρός σε ηλικία, αλλά πιστέψτε με, έχω δει πολύ Ολυμπιακό ως τώρα. Ο Τζόλε έμοιαζε αναγεννημένος. Σέρβιρε το πρώτο γκολ στον Γκαλέτι, αφού έκανε ό,τι ήθελε τους Μαδριλένους αμυνόμενους στην αριστερή πλευρά. Κούρσες πάνω κάτω, ντρίμπλες, σουτ, πάσες, σέντρες. Ο αρχηγός ήταν σ' ένα απ' τα καλύτερα βράδια του, υπενθυμίζοντας σε μας γιατί τον αγαπήσαμε και γιατί τον θεωρούμε έναν απ' τους σπουδαιότερους παίχτες που φόρεσαν τα ερυθρόλευκα. Μαγική εμφάνιση, λοιπόν, στο Μπερανμπέου και όπως έγραψε κάποια αθλητική εφημερίδα (νομίζω η Sport Day ήταν), το αποτέλεσμα ήταν ένα απ' τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ψέματα. Συνέχεια με τη Ρεάλ στο Καραϊσκάκη, με τον Ολυμπιακό να είναι μισός απο τραυματισμούς. Το 0-0 που πήρε ο Ολυμπιακός περιείχε αρκετή δόση τύχης, αλλά και προσπάθειας. Κατά γενική ομολογία η Ρεάλ ήταν πολύ καλύτερη, αλλά δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη. Μετά ήρθε ο αγώνας με Λάτσιο στο Ολύμπικο. Μετά το τέλος του αγώνα, το δεύτερο διπλό του Ολυμπιακού ήταν γεγονός. 1-2 μέσα στο Ολύμπικο και...τα μυαλά στα κάγκελα! Γκαλέτι και Ντάρκο οι σκόρερ, με τον Λεμονή να αξιώνεται με κριτικές που έχουν γραφτεί ή ειπωθεί για ελάχιστους προπονητές του Ολυμπιακού. Τελευταία μάχη για την πρόκριση στους "16" ήταν αυτή κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης στο Καραϊσκάκη. Σ' ένα Καραϊσκάκη πραγματικό ηφαίστειο. 11/12/2007 η ημερομηνία, η νύχτα που ο Ολυμπιακός διέλυσε τους Γερμανούς. Το κοντέρ σταμάτησε στο 3-0, με τον Στολτίδη να σκοράρει το 1ο και το 3ο γκολ και τον Ντάρκο (μετά την ασίστ του Στολτίδη) να "σκοτώνει" με κεφαλιά τον τερματοφύλακα της Βέρντερ στη φάση του 2-0. Αντίπαλος στους "16" η Τσέλσι, η οποία έφτασε ως τον τελικό όπου και ηττήθηκε στα πέναλτυ από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. 19/2/2008 ο πρώτος αγώνας στο Καραϊσκάκη, το οποίο στις άκρες είχε χιόνια. Μέτριο το παιχνίδι, με την Τσέλσι να απειλεί σε ελάχιστες περιπτώσεις. Καλύτερη φάση των Λονδρέζων ένα σουτ του Μαλουντά. Ο Ολυμπιακός, κατά τη γνώμη μου πάντα, ήταν λιγάκι καλύτερος κι αν το σκορ αδικεί μια ομάδα, αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Το 0-0, όπως ήταν φυσικό, γέμισε τους φιλάθλους με όνειρα. Ο Λεμονής γνώριζε την αποθέωση για το έργο του. Η 5η Μαρτίου του 2008 σήμανε το τέλος της πορείας του Ολυμπιακού εκείνη τη χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το 3-0 από την Τσέλσι έγινε με τυπικές διαδικασίες, με τον Ολυμπιακό να εμφανίζεται κάκιστος. Μόνο διασωθείς ο Μπελούτσι, με το δοκάρι που είχε και την γενικότερη παρουσία του στο πρώτο του, κιόλας, παιχνίδι. Ο Γκαλέτι και ο Λούα Λούα απουσίαζαν από το ματς. Ο ένας ως ποιοτικότατος παίχτης θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ στον επιθετικό τομέα, ο άλλος (αν και ποτέ δεν τον θεώρησα καλό παίχτη) θα μπορούσε κάλλιστα να απασχολήσει τους αντίπαλους αμυντικούς μόνο και μόνο χάρη στην ταχύτητά του. Δεν πέρασε και πολύς καιρός από την ήττα κόντρα στην Τσέλσι. Ο Κόκκαλης, μετά από κάποια άσχημα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, έστειλε το Λεμονή σπίτι του.

ΧΟΣΕ ΣΕΓΚΟΥΡΑ - ΑΠΟΦΑΣΗ CAS

Όταν ο Λεμονής έφυγε, τη θέση του ανέλαβε ο βοηθός του, Χοσέ Σεγκούρα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να φάει μία περιποιημένη 4άρα από την Α.Ε.Κ. στο Ο.Α.Κ.Α. Ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα το πήρε με την απόφαση του CAS για την υπόθεση του Βάλνερ. Μπορεί, βέβαια, ο Ολυμπιακός να διαμαρτυρήθηκε ορθώς για τη μη έγκυρη χρησιμοποίηση παίχτη, όμως ηθικά η Α.Ε.Κ. έχει δίκιο να αισθάνεται πρωταθλήτρια. Δε μ' αρέσει καθόλου που το λέω, αλλά έτσι είναι. Οπότε, με το που έφυγε ο προπονητής η ομάδα δε βελτιώθηκε, κατέρρευσε. Το γκολ του Μήτρογλου με τη Λάρισα στο 90φεύγα ήταν τυχερό. Του Ολυμπιακού του 'κατσαν όλα εκείνη την περίοδο και μπόρεσε να μείνει πρώτος με τα χίλια ζόρια, έχοντας για στήριγμα την απόφαση του CAS. Το πρωτάθλημα πήγε στον Πειραιά και παντού επανήλθε εκείνο το -γνώριμο για τους Ολυμπιακούς- αίσθημα ευφορίας και υπερηφάνιας. Υπερηφάνια και χαρά για ένα ψεύτικο πρωτάθλημα, που κερδίθηκε στα χαρτιά. Για μένα δίκιο είχε ο Ολυμπιακός στην υπόθεση, αλλά δεν έπρεπε να του προστεθούν οι βαθμοί. Ο αγώνας έπρεπε να παίχτεί ξανά. Και μπάλα είναι και γυρίζει, η Καλαμαριά ίσως να κέρδιζε. Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά το ότι οι βαθμοί πήγαν γραμμή στον Ολυμπιακό ήταν άδικο. Όχι τόσο για την Καλαμαριά, η οποία βέβαια "έπαιζε" την παραμονή στην κατηγορία, όσο για την Α.Ε.Κ. που μετά από χρόνια διεκδικούσε με τόσο μεγάλες αξιώσεις τον τίτλο του πρωταθλητή.

ΕΡΝΕΣΤΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ:

Μετά απ' αυτό, ο Βαλβέρδε "άραξε" στο Καραϊσκάκη. Έριξε άγκυρα κι όλα έδειχναν όμορφα. Αποκλεισμός από την Ανόρθωση, η ομάδα στο κύπελλο UEFA. Γκρίνια κατευθείαν. Πέντε γκολ κόντρα στην Μπενφίκα, τέσσερα (σ' ένα ημίχρονο αν θυμάμαι καλά) κόντρα στη Χέρτα. Αποθέωση του Βαλβέρδε. Ντροπιαστικότατος αποκλεισμός από τη γαλλική Σαιντ-Ετιέν, που ήταν ένα βήμα πριν τον υποβιβασμό, κι η γκρίνια φούντωσε πάρα πολύ. Η κατάληξη της ιστορίας γνωστή. Καθημερινό πρήξιμο σε συνδυασμό με συνεχόμενο και αδιάκοπο βομβαρδισμό πληροφοριών από τα Μ.Μ.Ε. σχετικά με το θέμα της παραμονής του τεχνικού. Επί μήνες, κάθε μέρα άλλα έγραφαν. Ώσπου έγινε οριστικό κάποτε. Στη φιέστα για την κατάκτηση του νταμπλ οι φίλαθλοι έδειξαν με ποιανού το μέρος ήταν. "Ερνέεεστο Βαλβέεερδε" στο Καραϊσκάκη, με τον Βάσκο να ανταποδίδει με χειροκροτήματα και νεύματα αποδοχής και αγάπης προς τον κόσμο. Ακολούθησε αναζήτηση για τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού...

Σύμφωνα με τις εφημερίδες, ήρθε ο Κίκε Φλόρες, Ήρθαν κι άλλοι πολλοί, νομίζω τη γλίτωσαν ο Φέργκιουσον με τον Μπενίτεθ. Μπορεί κι ο Μόγιες της Έβερτον, ίσως ο Ντελ Μπόσκε. Οι υπόλοιποι ήρθαν στον Πειραιά. Ο Μουρίνιο έπιασε λιμάνι πρώτος και καλύτερος. Σε λίγο θα αναστήσουν τον Πούσκας να τον φέρουν για προπονητή...

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ:

Ο Ολυμπιακός φέτος πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη μεταγραφή της ιστορίας του, όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρόεδρός του. Ήρθε ο Μαντσίνι από την Ίντερ. Δε θα ήρθαν και καμιά 10αριά άλλοι από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Μπάγερν, Μίλαν, Γιουβέντους? Επειδή εσείς μπορεί να μην το ξέρετε, ας πω αυτούς που ξέρετε. Ήρθαν Μαρέσκα, Μέλμπεργκ, Νταμπιρσάιρ, Πάρντο και Ζαϊρί. Δεν μπορώ να πρωτοδιαλέξω τη μεγαλύτερη μεταγραφή. Ας πω τον Πάρντο, επειδή από τον Εργοτέλη έφαγε μόνο 5.

ΝΤΙΟΓΚΟ:
Πόσα δώσαμε γι' αυτό το κριάρι? 10 εκατομμύρια? Πολλά όσα και να ήταν. Και τι έκανε? Έβαλε καμιά δεκαριά γκολ πέρσι (ίσως να λέω πολλά) και έμαθε να βουτάει. Μη μου πείτε οι Ολυμπιακοί ότι δεν το κάνει. Δεν είναι στο βαθμό που λένε οι Παναθηναϊκοί κι οι υπόλοιποι, αλλά λίγο φλωριά έχει στον τρόπο παιχνιδιού του. Και δεν δείχνει την ίδια μαχητικότητα με την αρχή του περσινού πρωταθλήματος. Με τον Αστέρα Τρίπολης οι αντίπαλοι είχαν πέσει πάνω του να τον φάνε και σηκωνόταν και έκανε ντρίμπλες κι έτρεχε...Φέτος δεν είδα πουθενά κάτι τέτοιο, μακάρι να μπορεί κάποιος από εσάς να με αντικρούσει χρησιμοποιώντας...αποδεικτικά στοιχεία.

Αυτά είναι τα όσα έχουν εξελιχθεί στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Βασικά, αυτά είναι που τράβηξαν την μεγαλύτερη προσοχή. Μπορεί ο Ολυμπιακός να κερδίζει πρωταθλήματα, να βγαίνει στην Ευρώπη, να κερδίζει μία στο τόσο με μεγάλο σκορ κάποια καλή ομάδα επιπέδου Μπενφίκα για παράδειγμα. Αλλά επίσης, ο Ολυμπιακός είναι αυτός που με τις ενέργειές του καταστρέφει ό,τι πάει να δημιουργηθεί. Ο Μπάγεβιτς δημιούργησε, ο Κόκκαλης το κατέστρεψε. Ο Λεμονής δημιούργησε, ο Κόκκαλης το κατέστρεψε. Ο Βαλβέρδε ίσως να δημιουργούσε κάτι (λέμε πάντα για Τσάμπιονς Λιγκ γιατί εκεί φαίνεται το έργο του προπονητή), όμως ο Κόκκαλης δεν του 'δωσε την ευκαιρία (γιατί πιστεύω ευθύνεται πολύ περισσότερο ο Σωκράτης απ' ό,τι ο Ερνέστο). Ο Κετσπάγια ούτε για κατούρημα στο Καραϊσκάκη δεν πρόλαβε να πάει. Δεν πρόλαβε να πιει ένα καφεδάκι στο Red Cafe. Άλλος ένας που έφυγε. Ο καθένας απ' τους παραπάνω έκανε λάθη, αλλά βρείτε μου έναν προπονητή που να μην έχει κάνει ούτε ένα. Η Βέρντερ, ομάδα γνωστή στις ελληνικές, επί δύο συναπτά χρόνια έφαγε στην έδρα της δύο 3άρες από ελληνικές ομάδες. Ο Σάαφ είναι ακόμα εκεί. Ο Ρίνους Μίχελς με την καταπληκτική εθνική Ολλανδίας το 1974 δεν πήρε το παγκόσμιο κύπελλο. Η Ρεάλ των τόσων αστέρων το 2003 έφτασε στα ημιτελικά κι αποκλείστηκε απ' τη Γιουβέντους. Τις επόμενες χρονιές έφυγε απ' τους "16". Οι προπονητές παρέμεναν στις θέσεις τους. Αυτό πόσο δύσκολο είναι να γίνει στην Ελλάδα? Και στην τελική...μέχρι κι ο Τεν Κάτε έμεινε στον ΠΑΟ. Οπότε, ας φάμε το κεφάλι μας τώρα γιατί πάντα στην κριτική μας είμαστε απόλυτοι. 'Η του ύψους ή του βάθους. 'Η θα αποθεώσουμε ή θα χαντακώσουμε, θα ειρωνευτούμε και θα βρίσουμε μέχρι αηδίας. Μόνο όταν μάθουμε εμείς οι ίδιοι να ασκούμε σωστή κριτική θα αλλάξει το rotation του Ολυμπιακού στους προπονητές. Ως τότε, ας έχουμε τηλεοράσεις να βλέπουμε τις μεγάλες ομάδες απ' τη δημιουργία τους ως το τέλος τους, ας έχουμε τηλεοράσεις να βλέπουμε τους καλούς προπονητές να κάνουν την καλή ομάδα και την καλή ομάδα να κάνει τους καλούς προπονητές.

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Απόψε αρχίζει η φάση των ομίλων του UEFA Champions League. Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω.

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΕ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑΣ ΚΑΤΕΒΑ ΕΚΕΙ ΝΑ ΠΛΑΚΩΣΟΥΝ ΕΣΕΝΑ!

Ακόμη ένα δυσάρεστο γεγονός. Κάτοικοι επιτέθηκαν σε πυροσβέστη. Μέσα στην απόγνωσή τους και βλέποντας τα σπίτια τους να καίγονται, έχασαν την ψυχραιμία τους. Και φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου σε τέτοιες καταστάσεις.

Απ' την άλλη, δε φταίνε οι πυροσβέστες. Είναι ήρωες, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ήρωες είναι και οι εθελοντές, δεν πρέπει ποτέ να τους ξεχνάμε. Όμως, όπως μου είπε κι ο φίλος μου ο Τάσος, εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες. Κι αυτό γνωστό, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς. Με τα μέσα που διαθέτουν, τα οποία θεωρώ ελάχιστα, κάνουν ό,τι μπορούν. Δίνουν και την ψυχή τους.

Δεν κατηγορώ τους κατοίκους, ήταν κάπως ακραία η αντίδρασή τους όμως είναι άνθρωποι. Δεν έχουν συμφέροντα, δεν έχουν δόλο στο μυαλό τους. Γι' αυτό δεν τους κατηγορώ. Όμως έχω να πω κάτι άλλο...

Καραμανλή (δε σε λέω κύριο ρε, δε σου αξίζει κατά τη γνώμη μου) κατέβα εκεί κάτω, στις περιοχές όπου υπάρχει φωτιά. Κάτσε ακίνητος κι άσε τους κατοίκους να σε πλακώσουν στο ξύλο γιατί ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ. Αν είσαι μάγκας κάντο. Ή παραιτήσου από πρωθυπουργός, γιατί πολλάκις έχει αποδειχτεί ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΟΣ να φέρεις ευθύνες για το κόμμα σου. ΤΟΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΦΕΡΕΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΧΩΡΑ?

Πιστεύω πως κάποιο τσιράκι της Ν.Δ. θα δει το παραπάνω κείμενο. Παρακαλώ θερμά να απαντήσω μέσω σχολίου. Στα τσακίδια μέχρι νεοτέρας...

ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΟΥΣΤΑΡΙΟ, ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ...

Μπράβο σας ΜΑΛΑΚΕΣ με περικεφαλαία, μπράβο σας κουφάλες, μπράβο σας κλέφτες. Μπράβο σε σας που πήρατε μίζες, μπράβο σε όλους τους πολιτικούς. Σ' όλους αυτούς τους καριόληδες που δεν ξέρουν τι να κάνουν και στο τέλος δεν κάνουν τίποτα.

Έχουν περάσει μόλις δύο χρόνια. Δύο χρόνια από τότε που λέγαμε πως κάηκε ολόκληρη η Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 2007 όλοι το θυμόμαστε. Αλλά τότε που είπαμε ότι κάηκε ολόκληρη, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο άδικο είχαμε. Και τώρα σιγά σιγά το συνειδητοποιούμε...

Και φέτος τα ίδια. Εν έτει 2009, οι εικόνες αυτές δεν αποτελούν κάτι το παράξενο. Έχουμε συνηθίσει, για να μην πω πως ότι έχουμε μεγαλώσει με τις εικόνες τούτες. Παντού φωτιά, παντού κρανίου τόπος. Μαυρίλα, καπνός και θύματα.

Και φέτος τα ίδια. Οι πολιτικοί αρχηγοί λένε παπαριές. Ο πρωθυπουργός κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα και παρακολουθεί. Μιλάει και σιγανά, ΔΗΘΕΝ θλιμμένος. Αυτή είναι η θλίψη. Να κάνεις μία ώρα να βάλεις το κοστούμι σου, μη σε δουν απεριποίητο οι κάμερες? Γιατί να μην κατέβει εκεί κάτω χωρίς κάμερες με μία μπλουζίτσα να κρατήσει μάνικα? Γιατί είναι κότα, γι' αυτό. Γιατί τον νοιάζει μόνο η καλοπέραση, τον νοιάζει πιο πολύ το playstation από τη χώρα. Τα σκάνδαλα έσκαγαν με ταχύτητα...Γουσέιν Μπολτ. Αυτός τίποτα, το χαβά του...Το 2007 ήταν εμπρησμός. Το 2009 είναι εμπρησμός. Εμπρησμός στ' αρχίδια μας είναι από τις μαλακίες που κάνουν.

Καμία πράξη από κανέναν. Ο Καραμανλής είναι Καραμανλής, δεν αλλάζει. Να πω και για τον Παπανδρέου? Ας πω...κατέβηκε σε μια περιοχή κοντά σε πύρινο μέτωπο και έκατσε να τους χαιρετίσει όλους, έναν έναν, με την κλασσική χειραψία. Μέσα σ' όλους και δύο πυροσβέστες με...χαμόγελο ζωγραφισμένο στη φάτσα τους. Ο Παπανδρέου δεν τους αφήνει να δουλέψουν κι αυτοί, με τη σειρά τους, αντί ν' ασχοληθούν με τη φωτιά, ασχολούνται με το να κάνουν χειραψία με άτομο που δεν ξέρει ποδήλατο. Μπράβο ρε πουσταριό...

Ο πρωθυπουργός πήγε δύο φορές στο κέντρο συντονισμού της πυροσβεστικής, όπως το λένε. Και τι έκανε? Απλά άκουσε και είδε. Κατά τ' άλλα, στα τέτοια του. Και μη μου πείτε ότι έχω άδικο.

Καίτε τη χώρα για ν' αποδείξετε την ανικανότητα του άλλου. Ναι, για σας τους πολιτικούς το λέω. Γιατί, δηλαδή, εσείς τι θα καταφέρνατε? ΤΙΠΟΤΑ, όλοι το ξέρουμε αυτό. Μέχρι κι εσείς το ξέρετε, κι ας είστε τούβλα. Είστε εγωιστές όσο δεν πάει. Ο εγωισμός του ανθρώπου (όπως λέει ο Σταύρος) δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα. Ρεζίλι και πάλι. Ακόμα κι αυτό κοιτάμε, αν γινόμαστε ρεζίλι στο εξωτερικό. Αυτό είναι το τελευταίο που θα 'πρεπε να μας ενδιαφέρει. Γινόμαστε μεταξύ μας ρεζίλι, για το εξωτερικό μας πειράζει? Τι λέτε ρε, πάτε καλά? Άντε στο διάολο...

Όταν ξημερώσει μάλλον θα γράψω και κάτι παραπάνω. Έχω να ζητήσω μια χαρούλα. Τον Δεκέμβρη, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ακόμα και στα γήπεδα ακούστηκαν συνθήματα. Συνθήματα που απέρρευσαν από την ανθρωπιά του καθενός, την απόγνωση, την οργή και την αγανάκτηση. Αυτό πρέπει να γίνει και πάλι. Όλοι όσοι θα 'στε στο ΟΑΚΑ στο ΑΕΚ - Ολυμπιακός (θα 'μαι κι εγώ), όπου κι αν είστε. Και όχι μόνο σε γήπεδα, σε οποιοδήποτε χώρο μάζωξης. Φωνάξτε, βρίστε, κράξτε. Δίκιο θα έχετε, όσο ακραία κι αν είναι αυτά που θα πείτε. Αυτό από μένα και τα λέμε.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ "THRILLER" ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ MICHAEL JACKSON

Από τις 25 Ιουνίου δεν έχουν περάσει και λίγες μέρες. Αρκετές θα λέγαμε, αν υπολογίσουμε πως πλέον έχουν περάσει λίγο κάτω από 3 εβδομάδες. Παρ' όλ' αυτά, όλος ο πλανήτης ακόμη ασχολείται με τον μύθο Μάικλ Τζάκσον.

Δε γίνεται να ξεχαστεί έτσι απλά η προσφορά του, δε γίνεται να λησμονηθεί τόσο πρόωρα ο μύθος του. Ο πατέρας του έχει σκοπό (σύμφωνα με όσα ακούγονται) ν' ανεβάσει στη σκηνή τα 3 παιδιά του Μάικλ. Σκοπός του το...χρήμα. 200.000 δολάρια πήρε ο κυρ Τζάκσον για να παραχωρήσει συνέντευξη λίγες μέρες μετά το θάνατο του γιου του. Αυτό θα πει “εύκολο χρήμα”, αυτό θα πει “ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΑΑΑΑ”...

“Κομμένη” στα δύο η οικογένεια του Μάικλ. Ορισμένοι από τη φαμίλια του επιθυμούν την κηδεμονία να αναλάβει η πρώην σύζυγός του, Ντέμπυ Ρόου, ενώ άλλοι θέλουν τα παιδιά να μείνουν με τους παπούδες τους. Προσωπική μου άποψη είναι πως τα παιδιά πρέπει να διαλέξουν τα ίδια. Δεν είναι μία απλή περίπτωση όπου το παιδί απλά επιλέγει τον κηδεμόνα του. Το όνομα που φέρουν είναι πάρα πολύ βαρύ και έχει ήδη στιγματίσει όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ίσως είναι πολύ μικρά για να πάρουν μία τόσο σοβαρή απόφαση, όμως πρέπει.

“Thriller, Thriller Night...” τραγούδησε το 1982 ο Μάικλ Τζάκσον. Θρίλερ, λοιπόν, αναμένεται να υπάρξει και με την εξέταση DNA που προτίθεται ο δερματολόγος του ώστε να δει αν τα παιδιά είναι δικά του. Ο ίδιος ήταν το “αφεντικό” της Ντέμπυ Ρόου για περίπου 20 χρόνια, οπότε όλα είναι πιθανά. Καημένε Τζάκσον...

Η στάση ολόκληρου του κόσμου έχει αλλάξει δραματικά τις τελευταίες μέρες. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως ο Τζάκσον δεν ήταν κάποιος εγκληματίας, δεν ήταν παιδόφιλος. Με λίγα λόγια, δεν ήταν αυτό το τέρας που παρουσίαζαν τα Μ.Μ.Ε. Σίγουρα, οι πλαστικές επεμβάσεις είχαν αρνητικά αποτελέσματα πάνω του. Επέφεραν μεγάλη αλλαγή και τον ταλαιπώρησαν. Αλλά είχε κι άλλα πολλά προβλήματα. Μέσα σε 6 μήνες, σύμφωνα με το STAR, ο Μάικλ κατανάλωσε 10.000 φάρμακα!! Οργανισμός είν' αυτός, δεν μπορεί να αντέξει τα πάντα (όλα).

Ένα από τα πολλά σημαντικά που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες είναι οι δηλώσεις των συγγενικών προσώπων του Τζάκσον. Σύμφωνα με τους συγγενείς του, ο θάνατος του “βασιλιά” της ποπ προήλθε από...δόλο. Ουσιαστικά, πιστεύουν πως πρόκειται για δολοφονία. Η αστυνομία στο σπίτι του καρδιολόγου του (νομίζω) βρήκε το φάρμακο το οποίο δόθηκε στον Τζάκσον σε μεγάλη ποσότητα και προκάλεσε την καρδική προσβολή, η οποία με τη σειρά της τον οδήγησε στον θάνατο.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα πόσα άδικη ήταν η ζωή απέναντί του, πόσο άτυχος στάθηκε σ' ορισμένες περιπτώσεις, πόσο βασανιστικά έζησε. Πάνω απ' όλα, κατάλαβα πώς ένιωθε όταν σε κάθε του βήμα υπήρχαν από δίπλα τα Μ.Μ.Ε., που έλεγαν/έγραφαν ό,τι τους κατέβαινε. Το μικρό το έκαναν τεράστιο και το αντίστροφο. Μόνο ό,τι τους βόλευε, τίποτα παραπάνω.

Αλλά εκεί φαίνεται η πραγματική μαγκιά. Όταν ο Τζάκσον ήταν στο απόγειο της δόξας του (ας πούμε από τη στιγμή που βγήκε το “Thriller” μέχρι να κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος ανηλίκου) κανένας δεν τολμούσε να τον πειράξει. Ούτε υπόνοια για κάτι αρνητικό. Με το που “έσκασε” η “βόμβα” για τη σεξουαλική παρενόχληση, ξαφνικά όλοι μα όλοι έσπευσαν να τον κατασπαράξουν. Ο Μάικλ άντεξε, αλλά όχι για πολύ.

Άντεξε από το 1993 ως το 2009. Ελάχιστοι τον υποστήριζαν συνέχεια, ας μην κρυβόμαστε. Το ότι τώρα μερικοί λένε πως ήταν μεγάλος καλλιτέχνης κλπ. είναι σαχλαμάρες. Αν δεν είχε πεθάνει, λίγοι θα ασχολούνταν μαζί του. Βέβαια, η αγάπη του κόσμου δεν έσβησε ποτέ αλλά δεν ήταν το ίδιο έντονη με παλιά. Ελάχιστοι ήταν ακόμη φανατικοί, ελάχιστοι είχαν ανεξίτηλα πάνω τους τα σημάδια της “Michaelmania”. Κι αυτοί οι ελάχιστοι είναι που αξίζουν. Οι καλλιτέχνες σίγουρα τον εκτιμούσαν, όμως σε καμία περίπτωση τόσο πολύ όσο δηλώνουν τώρα. Πολύ λιγότερο κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά. Όμως, με το που απεβίωσε έτρεξαν να ασχοληθούν μαζί του. Πρωτότυπο, ε?

Κι εγώ δεν μπορώ να πω πως ήμουν φανατικός του. Πάντα τον εκτιμούσα, τον θεωρούσα μεγάλο καλλιτέχνη και σίγουρα πανέξυπνο. Νομίζω ήταν Σάββατο 23-2-2008 όταν έμαθα για το μύθο με το όνομα Μάικλ Τζάκσον. Ως τότε τον ήξερα ως τραγουδιστή, επιτυχημένο αρκετά αλλά όχι όσο ήταν, που είχε κατηγορηθεί για παιδοφιλία. Εκείνη την ημέρα είχα ένα παρτάκι αλλά ξεκινούσε κατά τις 9 παρά. Παίζοντας στον υπολογιστή το Prince of Persia : The Two Thrones βαρέθηκα. Άνοιξα την τηλεόραση κι έβαλα MAD. Είχα τα περίφημα MAD X-Rays. Η εκπομπή είχε αφιέρωμα στον Μάικλ Τζάκσον...

Έμεινα να κοιτάω με το στόμα ανοιχτό. Παράτησα το παιχνίδι και κόλλησα στον καναπέ. Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, έναν άνθρωπο να μπορεί να κάνει σβούρες λες κι είναι μπάλα που έχει χτυπήσει ο Κούμαν με τρελά φάλτσα. Χόρευε και τραγουδούσε τόσο όμορφα, τόσο αρμονικά και τόσο εντυπωσιακά ταυτόχρονα. Όλα τα μεγάλα του τραγούδια-βίντεο κλιπ υπήρχαν στην εκπομπή. Ξεχωριστή αναφορά στο “Thriller”, καλός σχολιασμός στο “Smooth Criminal” και στα ειδικά παπούτσια που χρησιμοποιήθηκαν τότε στο βίντεο κλιπ, ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα. Πηγαίνοντας στο πάρτυ το ξέχασα πως είχα δει κι είχα ακούσει Μάικλ Τζάκσον. Φέτος το Μάιο άρχισα να ξανασχολούμαι μαζί του, χάρη σε μία ανάρτηση της Μαρίας στο παρόν μπλογκ. Δεν περίμενα τον Τζάκσον να επανέλθει με τόσες συναυλίες. Το sold out ήταν αναπόφευκτο φυσικά.

Μέσα Ιουνίου τον μνημόνευσα σε κάτι φιλαράκια μου, τα οποία δεν ήξεραν και πολλά. Κολλημένα στην παιδοφιλία, δεν είχαν περιθώρια να τον δουν διαφορετικά. Ούτε καν να διαχωρίσουν προσωπικές επιλογές και προσωπική ζωή από τέχνη δεν μπόρεσαν. Αλλά εγώ επέμενα πως είναι μεγάλος καλλιτέχνης.

Κι εκεί που καθόμουν ήρεμα κι ωραία ξημερώματα 25ης Ιουνίου ξαφνικά πάγωσα. Είχα ανοιχτή την τηλεόραση κι έβλεπα ΑΝΤ1, μάλλον είχαν αρχίσει οι “Στάβλοι της Εριέτας Ζαϊμη” αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Η είδηση ότι ο Μάικλ Τζάκσον υπέστη καρδιακή ανακοπή και μάλλον είναι νεκρός δεν έγινε αμέσως αντιληπτή. Στην αρχή στεναχωρήθηκα μόνο και μόνο που πέθανε ένας άνθρωπος 50 ετών. Μετά η στεναχώρια έφυγε. Έδωσε τη θέση της στην οργή που μερικοί τον αποκάλεσαν απλά “παιδόφιλο” και τίποτα παραπάνω ή απλά άρρωστο κλπ. Πολύ εξοργιστικό, ειδικά όταν αγαπάς τόσο πολύ τη μουσική (ναι, διάολε, για μένα το είπα αυτό).

Οι μέρες πέρασαν. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι μέγεθος ήταν ο Μάικλ. Έβαλα ξανά στο μαγνητόφωνο τα τραγούδια που γουστάρω, όπως λέει ο Λαυρέντης ο Μαχαιρίτσας τραγουδώντας τους στίχους του Σάκη Μπουλά. Το εκπληκτικό Beat it, το αξέχαστο (κυρίως λόγω του βίντεο κλιπ) Thriller, το αριστουργηματικό Billie Jean κι άλλες επιτυχίες του, όπως το Bad, το Smooth Criminal, το Black or white. Αφού μου 'φυγε η μανία με το Billie Jean, ήρθε η μανία που έπρεπε. Η μανία για τον στίχο και το ηχόχρωμα. Το τραγούδι We are the world εξαιρείται γιατί δεν το λέει μόνος του, αλλά έχει για...συμπαράσταση ό,τι καλύτερο υπήρχε εκείνη την περίοδο. Όμως, υπάρχουν δύο τραγούδια που είναι κάτι παραπάνω από αριστουργηματικά. Τραγούδια που περνούν μηνύματα με τρόπο ξεχωριστό και πολύ όμορφο, που σε κάνουν να σκέφτεσαι, ακόμη και να στεναχωριέσαι ή και να δακρύζεις. Το εξαίσιο Earth Song και το Heal the world. Δύο αδικημένα τραγούδια, κατά την άποψή μου, δύο τραγούδια που έπρεπε ν' αποτελούν soundtrack στη ζωή όσων θέλουν καλύτερο τον πλανήτη. Και όσον αφορά και μένα...δύο τραγούδια που μ' έκαναν να δακρύσω στις 4 το πρωί! Ένα δάκρυ για την κατάσταση του πλανήτη, ένα για τον χαμό του Τζάκσον, ένα για το γαμώτο, ένα για την αδικία που είχε, ένα επειδή ταυτίστηκα σ' ορισμένα σημεία μαζί του. Κάθε δάκρυ είχε το νόημά του, δε χύθηκε καθόλου τυχαία. Σίγουρα ένα για τα όσα πέρασε εξαιτίας ενός τεράστιου ψέματος, το οποίο αναγκάστηκε να πει ο Τσάντλερ ορμώμενος από τον μαλάκα τον πατέρα του. Κι ήταν αυτό που διέλυσε τον Μάικλ Τζάκσον, ίσως αυτό που του στέρησε και τη ζωή (πέρα από τα φάρμακα και τις πλαστικές...)...

Θα κλείσω λίγο απότομα την ανάρτηση γιατί είμαι πάαααρα πολύ κουρασμένος. Θα κλείσω μ' έναν τρόπο που μ' αρέσει ιδιαίτερα, με στιχάκι...

Heal the world
Make it a better place
For you and for me
And the entire human race...

There are people dying
If you care enough for the living
Make a better place
For you and for me...

ΥΓ Αφιερωμένο...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ VIDEOS ΤΟΥ MICHAEL JACKSON ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ.


Ο Μάικλ Τζάκσον δεν έγινε κατά τύχη μύθος. Έγινε μέσα από τα τραγούδια του, από τις χορογραφίες του, από τα βίντεό του και γενικότερα από την προσωπικότητά του. Πρόσφατα ο Τσάντλερ, ο οποίος το 1993 τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση, δήλωσε δημόσια πως ό,τι είπε ήταν ψέματα και ότι τα είπε επειδή έτσι ήθελε ο πατέρας του. Εγώ από 'δω σας παρουσιάζω τα καλύτερα τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον κατά την άποψή μου. Δεν έχω ακούσει πολλά αλλά πιστεύω πως αυτά είναι όντως τα καλύτερα. Με δύο λέξεις...οπτικοακουστικό υπερθέαμα!

Thriller 25th Year Anniversary:


Black or White:


Bad:


Dirty Diana:


Heal the world:


Smooth Criminal:


Beat it:


Billie Jean:


Thriller:


Man in the mirror:


Earth Song (το καλύτερό του τραγούδι από άποψη στίχου-νοήματος):


Ο Τζάκσον αξίζει να σπάσει όλα τα ρεκόρ σε προσέλευση κόσμου και τηλεθέαση στην κηδεία του. Είναι θρύλος, είναι μύθος, είναι αξεπέραστος. ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ!

Κι όπως γράφει και στην εικόνα, "Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"...

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

ΠΕΘΑΝΕ Ο "ΒΑΣΙΛΙΑΣ" ΤΗΣ ΠΟΠ, ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ.

Ο "βασιλιάς" της ποπ δεν είναι πλέον εν ζωή. Ο Μάικλ Τζάκσον το απόγευμα της 25ης Ιουνίου του 2009 υπέστη καρδιακή προσβολή. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όμως τελικά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Δεν ξέρω αν τα όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για τη ζωή του είναι αλήθεια, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αλλά κατά καιρούς διάφοροι "μεγάλοι" έχουν πράξει αρκετά, κάτι που μ' ανάγκασε και μένα να διαχωρίζω την τέχνη από τα υπόλοιπα. Κι ο Τζάκσον, διάολε, ήταν μεγάλος καλλιτέχνης.

Η εμμονή του με τις πλαστικές και το δέρμα του είναι πασίγνωστη. Ακόμα και μικρά παιδιά να ρωτήσεις είναι αρκετές οι πιθανότητες να σου απαντήσουν. Όμως λίγα παιδάκια ξέρουν το μέγεθος του Μάικλ.

Ήταν ένας απίστευτος καλλιτέχνης. Ποτέ δεν είχε φωνάρα, αλλά με την ποπ ασχολήθηκε, δεν του χρειάστηκε η φωνή. Η παρουσία του, όμως, ήταν αξιοσημείωτη. Πάντα είχε το δικό του στυλ, αυτός ήταν που ανάγκασε άτομα κάθε ηλικίας να κυκλοφορούν στους δρόμους με κόκκινα δερμάτινα μπουφάν. Αυτό που κρατώ εγώ προσωπικά απ' τον Τζάκσον είναι ο χορός του. Εδώ ακόμη κι ο πιο ικανός χορευτής παραδίνεται, υποτάσσεται στα βιονικά πόδια του Μάικλ. Μονάχα τις στροφές του αν δεις χαζεύεις, τα χάνεις. Ακόμα κι αν έχεις το...θράσος να προσπαθήσεις να κάνεις το ίδιο, πάλι στο τέλος στο ίδιο καταλήγεις. Πως ήταν καλλιτέχνης...

Μερικά τραγούδια του ήταν καλά. Τα βίντεο κλιπ του ήταν πάντοτε πρωτότυπα και πρωτοποριακά, ειδικά το "Thriller" ακόμη αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία των βίντεο κλιπ. Εκείνο το τρομακτικό σκηνικό, εκείνο το 9λεπτο περίπου βίντεο...Το ζόμπι Τζάκσον σε δράση...

Δε γνωρίζω και πολλά για τον Τζάκσον. Ξέρω πως το άλμπουμ "Thriller", το οποίο νομίζω πως βγήκε το 1982, κατέχει το ρεκόρ πωλήσεων στην ιστορία με 104.000.000 πωλήσεις (λένε πως οι πωλήσεις ήταν ανάμεσα στις 47.000.000 και στις 109.000.000, όμως το έχω ψάξει λιγάκι παραπάνω...). Και το να κατέχεις το ρεκόρ για το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις λέει πολλά.

Δεν αξίζει να πω παραπάνω, δεν ξέρω κιόλας όπως προανέφερα. Ήταν ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης κι είναι κρίμα να τον θεωρούν απλά ως έναν παιδεραστή. Μάλιστα, είναι πολύ κρίμα να τον κακολογούν έτσι όταν το δικαστήριο τον αθώωσε. Άλλο η ζωή, άλλο η τέχνη. Κι όσον αφορά την τέχνη, ο Τζάκσον αποτέλεσε ένα τεράστιο κομμάτι της. Το όνομά του είναι ήδη γραμμένο στην ιστορία...

ΥΓ Φανταστείτε να έγραφα για κάποιον που να ακούω...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ...!







Οι συναυλίες του φετινού καλοκαιριού φαίνεται πως θα είναι και πάλι πολλές... Γι' άλλη μια φορά έχουμε το rockwave festival στο Terra Vibe Park στις 27, 28,29 και 30 Ιουνίου, στο οποίο συμμετέχουν στις 27 οι:
PLACEBO
MOBY
GOGOL BORDELLO
AVIV GEFFEN

VIBE STAGE

FOALS & άλλοι στο Terra Stage...
...στις 28 οι:
THE KILLERS
& DUFFY
...στις 30 οι:
SLIPKNOT
MASTODON
DOWN
KYLESA
TORCHΕ & άλλλοι...
Έχουμε επίσης:
AC/DC 28 Μαΐου στο ΟΑΚΑ, JOSS STONE 29 Ιουνίου στο Λυκαβηττό, SCORPIONS, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 6 Ιουλίου στο Καραϊσκάκη, SANTANA 8 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ, LINKIN PARK 21 Ιουλίου στο Terra Vibe, DEEP PURPLE 22 Ιουλίου στο Terra Vibe, BLOC PARTY, LCD SOUNDSYSTEM, LET’S TEA PARTY (COCA COLA SOUNDWAVE) 1 Ιουλίου, MGMT 8 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη... Φυσικά θα έχουμε και άλλους τραγουδιστές και συγκροτήματα που θα κάνουν συναυλίες... (Οnirama, Χατζηγιάννης, Αλκίνοος Ιωανίδης, ΤΝS, Πορτοκάλογλου, Τσαλιγοπούλου κ.ά.π). Γενικά, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και καινούριους καλλιτέχνες (MGMT, Killers), αλλά και αρκετούς γνωστούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έχουν ξαναεπισκεφτεί την Ελλάδα (Placebo, Mody, Linkin Park, Deep Purple, Scorpions...)

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

ΓΙΑ ΞΑΝΑΠΕΙΤΕ ΤΟ ΚΥΡΙΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ...

Κύριε Τριανταφυλλίδη, απλά ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ. Κυριακή βραδάκι κατά τις 8 παρά τέταρτο, ο μέγας και τρανός Ιάσων αποκάλεσε "γουρούνια" όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν. Α μπα, σοβαρά? Τι μας λες γε...ε γε τι τγαβάμε...

Από πού κι ως πού γουρούνια? Δεν ξέρω τι λεφτά παίρνετε εσείς, αν και μάλλον παίρνετε αρκετά. Εμείς εδώ πέρα ζούμε κανονικά, δεν είμαστε γλαστρούλες καναλιών. Εγώ δε δουλεύω, αλλά έχω συγγενείς και γνωστούς εγώ διάολε και ξέρω. Μερικοί λιώνουν στη δουλειά τους, για να παίρνουν ένα χιλιάρικο το μήνα. Για να μην πω πόσα τους μένουν στην άκρη από τα 1.000. Βάλε 200φεύγα το ρεύμα, βάλε το τηλέφωνο, το ίντερνετ, το νερό κι ό,τι άλλο υπάρχει. Και μένουν ελάχιστα, τα οποία είναι αυτά που πρέπει να σε...ψυχαγωγήσουν κάπως.

Δε γουστάρουμε τους πολιτικούς φίλε Ιάσονα. Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρουν όλοι. Αυτοί είναι τα γουρούνια. Αυτοί παίρνουν μίζες, αυτοί κάνουν σκάνδαλα, αυτοί βουτάνε εκατομμύρια, πάντα ΑΥΤΟΙ κάνουν πουστιές. ΑΥΤΟΙ είναι που μας πηδούν τα όνειρα λες κι είναι γκόμενες, ΑΥΤΟΙ είναι που μας εξοργίζουν, ΑΥΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΑΥΤΟΙ! Οπότε...ΑΥΤΟΙ είναι που θα φάνε στη μάπα την απόρριψη (ευγενικά το λέω). Για να το πω στη γλώσσα μου, ε ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΟΛΕ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ! Και βέβαια καλά έκαναν όσοι προτίμησαν παραλίες και μπάνια από την ψηφοφορία. Να ψηφίσουμε για ποιο λόγο? Για να σκέφτονται οι πολιτικοί "α τους μαλάκες πάλι ψήφισαν..." Α μπα σοβαρά? Όχι ρε φίλε, καταντάς γραφικός χωρίς όρια αλλά με την κακή έννοια. Δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε πως αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν. Πρέπει να διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά. Αν έχετε Vodafone, τότε πρέπει να ζούμε τη στιγμή. Πότε επιτέλους θα το καταλάβετε? Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε κάποιος σε δελτίο ειδήσεων του Alter αποκάλεσε τα παιδιά που πήγαν να διαμαρτυρηθούν "τεμπέληδες". Πιο συγκεκριμένα, "κατέβηκαν 50 τεμπέληδες για μια πορεία". Αυτό δεν το ανέχεται κανείς μας και θα συνεχίσουμε να σας γράφουμε εκεί που ξέρετε κι εσείς, εκεί που φαντάζονται άλλοι.

Χεστήκαμε στα...σκατά αν πήρε περισσότερες ψήφους το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ και τα πράσινα παιδιά οι οικολόγοι και το Τσιπρέικο και και και...Ας βγει ευρωβουλευτής η "Αφρικανέ Αφρικανέ". Εμείς θα συνεχίσουμε...ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ. Σας γράφουμε ρε καταλάβετέ το κάποτε. Δεν ασχολούμαστε με τη μαλακία που δέρνει όσους είναι εντός κι εκτός Βουλής, σιγά τη σπουδαιότητα. Κι εγώ μικρός είχα κλέψει τσίχλα από περίπτερο. Κατόρθωμα ε? Όταν κάποιος κλέβει ένα κόσμημα είναι αλήτης, κλέφτης, εγκληματίας. Απ' την άλλη, αν κάποιος κλέβει εκατομμύρια είναι...πολιτικός. Ούτε κλέφτης, ούτε εγκληματίας, ούτε αλήτης. Δοξάζεται κιόλας, υπάρχουν πραγματικά ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ που πάνε και τον ακούνε όποτε εκφωνεί μια ομιλία. Τον χειροκροτούν, τον αποθεώνουν, κρέμονται απ' τα χείλη του. Ε ΜΟΝΟ ΠΙΠΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ! Καλά ίσως και να του παίρνουν, αλλά σίγουρα αν γίνεται δε θα γίνεται σε κοινή θέα. Και μετά έχω την απορία πώς όλα τα πορνοsite έχουν μέσα εκατομμύρια βιντεάκια. Μα βέβαια γι' αυτό...

Εγώ όσους πήγατε παραλία σας πάω. Δε με νοιάζει γιατί πήγατε, αλλά σας πάω. Κι εγώ θα 'ρχόμουν αλλά βαριόμουν ακόμη και παραλία να πάω. Για να τελειώσω με σας mr. Jason, καλά έκαναν όσοι έκατσαν Μύκονο στα μπαρ. Καλύτερα να πίνεις και να πηδάς, παρά να κάθεσαι να περιμένει τη σειρά σου για να ψηφίσεις αρσενικά ή θηλυκά λαμόγια. "Δεν υπάρχουν εκλογές πλέον", η φράση ενός τύπου στη Μύκονο. Respect μεγάλο και τρανό. Θα το ξαναπώ, καλά κάνατε και δεν ψηφίσατε. Πολιτική πράξη η ψήφος, πολιτική πράξη και η αποχή. Πλέον, πολιτική πράξη είναι και η απόχη. Καλύτερα για ψάρεμα παρά για ψήφους. Άντε μάγκες μου, πάντα τέτοια πάντα τέτοια. Και στις επόμενες εκλογές ξαμοληθείτε στα βουνά, μην περιοριστείτε στη Μύκονο. Μπράβο σας και πάλι!

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΦΙΛΕ ΓΚΟΝΤΖΟ

Αυτό ήταν παιδιά...τα παραμύθια τελείωσαν. Η Derby Sports του Κώστα Γκόντζου κλείνει. Άλλη μία περίπτωση "βίαιας φίμωσης", όπως ανέφερε κι ο ίδιος ο εκδότης της.

Το ότι είμαι Ολυμπιακός οι περισσότεροι το ξέρετε. Όσοι δεν το ξέρετε μπορείτε να το καταλάβετε εξερευνώντας το παρόν ιστολόγιο. Το ποια ομάδα υποστήριζε η εφημερίδα το ξέρουμε όλοι. Αλλά πείτε μου, δεν είναι κρίμα να κλείνει μία αθλητική εφημερίδα? Δεν έχει τόση σημασία το αν συμφωνούμε όλοι ή όχι με τα λεγόμενα των εργαζομένων σ' αυτή δημοσιογράφων. Δεν είναι το παν να βλέπουμε το πρωτοσέλιο της αρεσκείας μας και σίγουρα δεν είναι κάτι το τόσο τρομερό το να αντιμετωπίζεις κοροϊδευτικά μία μεγάλη στιγμή του αιωνίου αντιπάλου σου. Είναι ωραίο από μία άποψη...

Αυτό είναι το ωραίο. Να υπάρχει πολυφωνία, να διαβάζεις και να ακούς διαφορετικές γνώμες. Να έχεις διαμορφώσει τις δικές σου και να συζητάς. Να πειράζεις τον άλλον, να σε πειράζει κι αυτός. Να υπάρχει ανταλλαγή απόψεων, κουβέντα να γίνεται με λίγα λόγια. Μάλιστα, όταν μία εφημερίδα εκδίδεται ώστε κάποιοι δημοσιογράφοι να εκφράσουν την αγάπη τους προς την ομάδα τους, γιατί να τους φιμώνεις έτσι? Δηλαδή τόσο πολύ φοβάστε μερικοί ισχυροί τη δυναμική στάση των εργαζομένων στην Derby? Τι δηλαδή, θα σας σκοτώσουν? Η εφημερίδα ήταν (ιστορία πλέον) ΑΘΛΗΤΙΚΗ. Ασχολούνταν μ' ένα από τα ωραιότερα στη ζωή, το ποδόσφαιρο. Αφοσιωμένη σε μία μεγάλη ομάδα, όπως ο Παναθηναϊκός, καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να ψυχαγωγηθούν (ψυχαγωγία θεωρώ το διάβασμα εφημερίδας). Μετά εσείς οι ίδιοι οι ισχυροί είστε που λέτε το ποδόσφαιρο ασήμαντο, που σας νοιάζουν μόνο τα πολιτικά και οι λοιπές παπαρομαλακίες. Τελικά, όμως, αντιληφθήκατε την τεράστια δύναμη του μαγικού κόσμου του ποδοσφαίρου. Δεν αντιμετώπισα ποτέ τη συγκεκριμένη εφημερίδα ως "εφημερίδα του Παναθηναϊκού" ή "Παναθηναϊκιά". Δε με ενδιαφέρει το χρώμα της. Κάθε εφημερίδα στο χώρο που κινείται η Derby είναι ΑΘΛΗΤΙΚΗ. Και όπως πολύ σωστά τονίζουν οι δήθεν πολιτισμένοι, ο αθλητισμός είναι μέρος του πολιτισμού κι οφείλουμε όλοι να τον προστατεύουμε. Εσείς, λοιπόν, που κλείνετε την εφημερίδα σέβεστε ένα μικρό κομμάτι του πολιτισμού? ΟΧΙ ΔΙΑΟΛΕ!

Είναι χαζό να υπάρχουν σοβαροί διαπληκτισμοί για τις ομάδες. Τουλάχιστον στη Σκωτία οι διαμάχες για το "Old Firm" σχετίζονται με τη θρησκεία. Ντάξει αυτό πάει στο διάολο...Αλλά να υπάρχουν επεισόδια, τραυματίες και νεκροί είναι μεγάλη μαλακία. Πολύ μεγάλη...Τόσα και τόσα γίνονται στο χώρο των ΜΜΕ, η Derby σάς ενόχλησε ρε ζώα? Μπράβο μαλακισμένα τσιράκια...Κοιτάχτε να κόψετε τα σκάνδαλα από πολιτικούς, βάλτε ένα πρόγραμμα σε εφαρμογή, βοηθήστε και λίγο το λαό που καταρρέει. Και μετά ασχοληθείτε με την εκκαθάριση των ΜΜΕ που σχετίζονται με τον αθλητισμό. Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας το αγόρασα. Έτσι για το γαμώτο. Όσο καμένος Ολυμπιακός κι αν είμαι, το θεωρώ το λιγότερο απαράδεκτο και φασιστικό να κλείνει μία αθλητική εφημερίδα με σκοπό τη φίμωση όσων τα 'λεγαν σταράτα. Για μένα είναι κρίμα, για άλλους πολλά περισσότερα. Κράτος...βρείτε δουλίτσα σ' όσους εργάζονταν στην Derby. Εγώ ευχαρίστως να βάλω λεφτά απ' την τσέπη μου να στηρίξω την εφημερίδα, να ξαναεκδοθεί. Γιατί αξίζει να υπάρχει πολυφωνία στο χώρο των ομάδων, είναι ωραίο να διαβάζεις απόψεις άλλων. Επειδή πολύ απλά, σε κάνουν πιο...άνθρωπο.

Ελάχιστες φορές είχα πιάσει στα χέρια μου την εν λόγω εφημερίδα. Δεν ήταν και πολλές οι φορές που ξημερώματα Παρασκευής άκουγα τον Κώστα Γκόντζο στο ραδιόφωνο. Αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Δε θα πω για την πούστικη (κι όχι άνανδρη) επίθεση εναντίον του, δεν είμαι πολιτικός εκπρόσωπος για ν' αρχίσω τα συνηθισμένα "το καταδικάζω" κλπ. Έχω να πω μόνο ότι πρέπει επιτέλους εμείς που αγαπάμε τόσο πολύ την μπάλα, να βοηθήσουμε τους δημοσιογράφους που μας ενημερώνουν. Μπορεί να ακούγεται χαζό, βλακώδες, τρελό ή όπως θέλετε. Αλλά έτσι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, μπας και καταλάβουν μερικοί μερικοί πως εμείς έτσι γουστάρουμε γιατί είμαστε καμένοι με το ποδόσφαιρο. Γουστάρω να 'μαι Ολυμπιακός και να ασχολούμαι με πρωτοσέλιδα εντύπων του Παναθηναϊκού και να τα σχολιάζω. Γουστάρω να κάνω το χαβαλέ μου πάνω στις ομάδες και τις εφημερίδες με τα φιλαράκια μου. Γουστάρω να διαβάζω τι γράφουν οπαδοί άλλων ομάδων, γουστάρω να ακούω τι λένε. Γουστάρω πολλά, αλλά δε γουστάρω καθόλου να κλείνει έτσι μία εφημερίδα.

Από εδώ που βρίσκομαι, άνετος στην καρεκλίτσα μου προτείνω σ' όλους τους φίλους του αθλητισμού και όχι μόνο του ποδοσφαίρου ή του ΠΑΟ να στηρίξουν δημόσια την εφημερίδα. Να γράψουν γι' αυτήν σε ιστολόγια, να βγουν στα ραδιόφωνα να μιλήσουν επί του θέματος. Να ανεβάσουν βιντεάκια στο διαδίκτυο, να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους. Γιατί όποιος δουλεύει στη ζωή το αξίζει, άσχετα με τα πιστεύω του. Και για να συντηρείς μία εφημερίδα και να την κάνεις επιτυχημένη, ε τότε διάολε χρειάζεται πολλή δουλειά και πάνω απ' όλα μεράκι. Και από προσωπικής απόψεως, όσοι εργάζονταν στην Derby το είχαν σε περισσή ποσότητα.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω πως σε λίγα συμφωνούσα μαζί τους. Η φράση "κύριε δε συμφωνώ μ' αυτά που λέτε αλλά θα έδινα τη ζωή μου για να υπερασπιστώ το δικαίωμά σας να τα λέτε" ίσως εκφράζει καλύτερα απ' όλους και απ' όλα την κατάσταση, το τι πιστεύω. Απλά θέλω δώσω συγχαρητήρια σ' όσους δούλεψαν για την εφημερίδα αυτή, να τους πω ένα τεράστιο μπράβο για την πολύχρονη και μεγάλη προσπάθειά τους. Μακάρι μία στιγμή να ξανακοντραριστούμε...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

ΝΟΗΜΑ ΔΕ ΘΑ ΒΓΕΙ...

Προειδοποιώ πως από το παρακάτω κείμενο δε θα βγει κανένα απολύτως νόημα. Όσοι πιστοί ας διαβάσουν.

Ξεκινάς με τη σκέψη του διαλόγου, θέλοντας απλά μία συζήτηση μία φορά στο τόσο. Κοπιάζεις υπερβολικά σε σχέση μ’ άλλες περιπτώσεις, αλλά στο τέλος το καταφέρνεις – έστω και με τύχη. Με τον καιρό αλλάζει η κατάσταση. Σιγά σιγά το βλέπεις πιο σφαιρικά, το ζεις όλο και πιο έντονα, σου φαίνεται πιο «γνωστό» το όλο πράγμα. Σε ηλικία τρέλας κάνεις διάφορα, με το μυαλό σου να μην μπορεί να αποφασίσει μεταξύ αστείου και μικρής διάρκειας και σοβαρού και μεγάλης διάρκειας. Σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις υπερισχύει το πρώτο. Σ’ όσους επιλέγουν από τα 13 τους το δεύτερο, θερμά συγχαρητήρια.

Με τον καιρό αλλάζουν ακόμη περισσότερα στη σκέψη, πάντα επί του ίδιου θέματος. Πλέον, στόχος είναι το να μιλάς συχνότερα. Μία, δυο, τρεις προσπάθειες και εγένετο. Ίσως με μία στοιχειώδη δυσκολία, αλλά στα δύσκολα φαίνεται ο ικανός. Ηλικία των 14, σχετικά δύσκολη για τους…«πολεμιστές». Αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο, κάτι που το πιστεύεις πιο δυνατά με το πέρασμα κάθε μέρας. Σιγά σιγά μπαίνεις βαθύτερα στο παιχνίδι, παίζεις λιγάκι πιο επιθετικά. Με ρίσκο βέβαια, όμως όταν ξέρεις για τι…διψάς υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καταφέρνεις κάτι ψιλά, κι αυτά σημαντικά είναι απλά το συγκεκριμένο το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα. Με την πάροδο του χρόνου το κινητό μετατρέπεται σε σταθερό, χωρίς να αναφέρομαι απαραίτητα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά ξαναγυρνάς στις τακτικές της προηγούμενης χρονιάς, χωρίς να καταφέρνεις και πολλά. Απογοητεύεσαι αλλά σκέφτεσαι πως είσαι μόλις 14 και έχεις δρόμο. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα.

Φτάνεις σ’ άλλο χρόνο. Ξεκίνημα πολύ δυσκολότερο από το αναμενόμενο, πολύ δυσκολότερο από το λογικό, πολύ δυσκολότερο να το αντιληφθείς και να το διαχειριστείς κατάλληλα. Υπομονή και επιμονή, κάποτε θα σου βγουν και τα δύο σε καλό. Κι η στιγμή έρχεται. Πρέπει απλά να το καταλάβεις αμέσως. Και τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνεις, σε χτυπά στον εγκέφαλο όσο δυνατά χτυπούσε την μπάλα ο Ρόναλντ Κούμαν. Ξαφνικά δεν υπάρχει άλλη σκέψη, υπάρχει μονάχα η προσήλωση στον στόχο, υπάρχει μονάχα η προσπάθεια για να καταφέρεις ό,τι καλύτερο μέσα σε λίγες ώρες. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ατελείωτη κούραση όμως και εσωτερική ικανοποίηση (χωρίς παρεξήγηση) παραδίδεις το…έργο σου. Μέτρια αντίδραση, κατά τη γνώμη μου πάντα. Δυο-τρεις μέρες αργότερα επιμένεις. Και η τύχη σου χαμογελά, διαβάζεις ή ακούς αυτό που πρέπει και κυρίως, αυτό που θες. Κι εκεί βρίσκεται μία άλλη τεράστια ευκαιρία που οφείλεις να εκμεταλλευτείς. Δεν πρέπει να την τραβήξεις από τα μαλλιά, όπως λέει ο λαός. Με το που αντικρίζεις τη θετική αντίδραση, η ευκαιρία πρέπει να θεωρείται ξεμαλλιασμένη. Τα νεύρα καμία φορά βοηθούν, όχι όμως πάντα. Και μέσα σε διάστημα ενός μήνα συναντάς τον εαυτό σου στα…σύννεφα. Ζεις σε μία πραγματικότητα που δεν είχες φανταστεί ή τουλάχιστον, σε μία πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία σου. Ναι, κι εκεί υπάρχει ευκαιρία αλλά όχι τόσο μεγάλη. Κι άλλο σκαλοπάτι τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, προς τεράστια χαρά σου. Και μετά ο απόλυτος γκρεμός, θολούρα στο μυαλό, στη σκέψη, στην αντίδραση. Εκτός απ’ αυτά, παίζει ρόλο και η λάθος πληροφόρηση, αλλά δεν μπορεί να στο στερήσει ο Θεός ‘κει ψηλά, θα ήταν τεράστια αδικία. Με τα χίλια ζόρια, επανορθώνεις, βάζεις λυτούς και δεμένους (και νεκρούς ακόμη) να βοηθήσουν με τον τρόπο τους. Ηγείσαι μίας ανύπαρκτης οργάνωσης, που παίρνει ζωή για λίγες ώρες ή μέρες με στόχο την επαναφορά της λογικής και όχι της τάξης. Γιατί σ’ αυτά δεν υπάρχει ποτέ τάξη. Τα καταφέρνεις σχεδόν κυριολεκτικά μουσκεμένος στον ιδρώτα, μπορεί να φτύσεις κι αίμα αλλά θα το κάνεις επειδή το θες. Μέσα σε λίγες μέρες το θέμα θεωρείται λήξαν, σα να μην έγινε ποτέ. Πρώτη και σημαντικότατη φάση συνειδητοποίησης. Έπειτα η λογική επικρατεί. Το μπλα μπλα είναι ατελείωτο επί καθημερινής βάσεως, δεν μπαίνει γλώσσα μέσα. Αλλά κι αυτό καλό είναι…

Η κατάληξη όμως είναι ακόμη μία…σφαγή. Κι αν ήταν δίπλα θα ήταν πραγματική σφαγή, με θύματα. Με άγνωστο τρόπο, η λογική επιστρέφει στο θρόνο της. Εκθρονίζει με μεγαλειώδη τρόπο μία μαλακία (συνήθως) της στιγμής. Η ώρα της δόξας πλησιάζει, η αποθέωση ή η ντροπή είναι ολοφάνερη. Συνειδητοποιημένος, πλέον, βαδίζεις σε μονοπάτι δύσβατο. Όμως βαδίζεις με σιγουριά για το ποιος είσαι, με απόλυτη σιγουριά για το τι θες και ορισμένες φορές, με περηφάνια για ό,τι καταφέρνεις σε ηλικία που άλλοι μόνο σε ταινίες βλέπουν. Κάνεις το φαινομενικά απίστευτο, αποβάλλεις κάθε ίχνος ανωριμότητας, επιβεβαιώνεις τον χαρακτηρισμό του «Master» και του «λογοτέχνη». Το σοκ είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο για σένα τον ίδιο. Για όλους είναι…Κι αν για σένα είναι μία φορά σοκαριστικό, τότε τι να πουν κι οι υπόλοιποι που για να αναπνεύσουν χρειάζονται 10 μπουκάλες οξυγόνου με σωληνάκια ο καθένας. Αυτά σήμερα. Σε 7 μέρες είναι η στιγμή της αποθέωσης. ‘Η βασικά όχι…Η ώρα της αποθέωσης είναι μόλις 24 ώρες μετά. Λίγες πάνω λίγες κάτω, κάπου τόσο…Μία απέραντη αίσθηση χαράς, περηφάνιας, σιγουριάς, πείσματος και πάνω απ’ όλα δικαίωσης. Ακόμη και σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί, αυτό που αντικρίζεις είναι κάτι παραπάνω από μαγικό. Ποιος Βόλντεμορτ και ποιος Πότερ…εκεί ακόμη και ο Μαραντόνα με τον Γιόχαν Κρόιφ θα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Δεν είναι ότι σε παραδέχονται οι υπόλοιποι, δε χρειάζεται να το διαδώσεις. Είναι ότι παραδέχεσαι τον εαυτό σου. Αυτά μετά από 24 ώρες, όσο καθηλωμένος και να είσαι μπορείς πια να σηκωθείς, να ζήσεις ξανά. Κι έρχεται η επόμενη βδομάδα. Ξεκινά ιδανικά, συνεχίζει ιδανικότερα, καταλήγει τέλεια. Ένα τεράστιο όνειρο ζωής πραγματοποιείται, ακόμη και στο τέλος ή ακόμη και μέρες ή μήνες μετά ίσως να μην το πιστεύεις. Όμως συμβαίνει. Κάνεις αυτό που δεν έκανε κανένας πριν από σένα (βέβαιος γι’ αυτό), ενώ φαινομενικά δείχνει πως προέκυψε από το πουθενά. Όμως μόνο εσύ ξέρεις πόσο κόπιασες, πόσο πολύ προσπάθησες επειδή πίστευες ότι άξιζε. Και τελικά ναι, άξιζε...Κι εκεί ακριβώς έγκειται αυτή η απέραντη αίσθηση ικανοποίησης και δικαίωσης. Μετά η κατάσταση χειροτερεύει, αλλά αυτό αποτελεί το ορόσημο των οροσήμων.

Γκρίνια…νεύρα…(φαινομενική) αδιαφορία και αποτοξίνωση. Η προσπάθεια πάει πάρα πολύ καλά, σε κάποιο σημείο καταντάς και σαδιστής. Κουβέντες δίχως προηγούμενο, μέχρι και μ’ αυτούς που το θεωρούσες επιεικώς αδύνατο. Αλλά ζωή είναι, έχει τα δικά της περίεργα…Μετά για κάποιο λόγο δε συνεχίζεις, τα φαντασματάκια (όχι αναγκαστικά του παρελθόντος) πλησιάζουν. Όχι απειλητικά, όμως πλησιάζουν και το καταλαβαίνεις, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα πια. Προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις για πολλοστή φορά, βοηθούν κι οι φίλοι στα δύσκολα. Αλλά εκεί που πιστεύεις πως τα ‘χεις καταφέρει σκάει μία τεράστια βόμβα. Πυρηνική και μπούρδες…τέτοια δεν υπάρχει αλλού. Σου γίνεται an offer you can’t refuse για πρώτη φορά. Εσύ, φυσικά, έχεις κάνει αρκετές. Όμως για πρώτη φορά βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση στο ίδιο σου το παιχνίδι. Παραδέχεσαι την ήττα, είναι η καλύτερη λύση και με διαφορά. Συνεχίζεις δύσκολα αλλά με σίγουρα βήματα, έχεις μάθει για τα καλά να αναλύεις συμπεριφορές, λεγόμενα, γκριμάτσες, αντιδράσεις, τόνο φωνής, ακόμη και κίνηση. Το 9/10 στο ΣΕΠ το επιβεβαιώνει. Και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα παρασκήνια ξαναεμφανίζονται…Κεντρική πίστα και πάλι, ανταγωνισμός στο φουλ αλλά είπαμε…εσύ σίγουρος. Αισθάνεσαι (όχι σαν τον Ρουβά) πως δεν μπορεί να στο στερήσει ούτε ένας, ειλικρινά κανείς. Έχεις ξεφύγει από τα πλαίσια μονάχα της σκέψης, έχεις αφήσει πίσω σου τις ατελείωτες νύχτες συλλογισμού. Σκέφτεσαι τα απαραίτητα, αντιδράς μέσα σε πολύ πιο απελευθερωμένα πλαίσια. Σε τρώει λιγάκι έως πολύ, αλλά όχι όπως λίγους μήνες πριν. Παραμονές και σκάει είδηση για φίλημα. Είδηση που ευχόσουν να σκάσει, είδηση που κατά βάθος περίμενες αλλά όχι σε τόσο ιδανικό χρονικό σημείο. Γεμίζεις αυτόματα με ιδέες και προσδοκίες, αν και γνωρίζεις εξ’ αρχής πως θα είναι σχεδόν απίθανο να πετύχεις κάτι. Όμως, αυτό το σκέφτεσαι μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Σ’ αντίθετη περίπτωση, σίγουρα θα μπορούσες…Αλλαγές ξανά, αλλαγές καλές, αλλαγές ευχάριστες, αλλαγές απαραίτητες και ριζικότατες. Παίζεις μια παρτίδα Παρασκευή βράδυ, πριν πας για διακοπές. Ακούς αυτό που πρέπει, βλέπεις κάτι που δε συμφωνεί απόλυτα αλλά σκέφτεσαι θετικά. Μετά σκέφτεσαι πως και να συμβαίνει το αρνητικό, θα γίνει θετικό σε λίγο καιρό. Σίγουρος και για αυτό…Λίγες μέρες μετά επιβεβαιώνεται και τούτο. Το πτυχίο του ψυχολόγου δεν υπάρχει για τυπικούς λόγους, αν και κανονικά θα έπρεπε. Και τότε…αρχίζεις και σκοράρεις με τρομερούς ρυθμούς. Ακατάπαυστες 4άρες και 5άρες, σαν τη Λίβερπουλ από τέλη Φλεβάρη ως μέσα προς τέλη Απριλίου του 2009. Εξωπραγματική μπάλα, με τον «αντίπαλο» να θέλει να σε σπρώξει στη νίκη, στην απόλυτη επικράτηση, στην κατάκτηση του μεγαλύτερου τίτλου. Προοδεύεις γοργά, αλλά η τύχη σου παίζει περίεργα παιχνίδια ώρες ώρες. Κυριολεκτικά «ώρες-ώρες». Λίγες μεσημεριάτικες ώρες προφορικού ξύλου, λίγες βραδινές ώρες πρακτικού «ποιήματος», καλλιτεχνικής «ζωγραφιάς». Και λες πως ο αγώνας δε χάνεται με τίποτα. Βόμβες σκάνε ξανά, αλλά αυτή τη φορά δεν υποχωρείς. Δεν παίζεις άμυνα με τίποτα, ας φας και κανά γκολ πίσω. Το σκορ ίσως πάει 18-1. Δεν τρέχει και τίποτα…Σκοράρεις κι εσύ συχνά, με θεαματικό τρόπο. Την κατάλληλη στιγμή παίζεις αμυντικά, για λίγα λεπτά μονάχα. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απλά σοφό, αλλά ζωτικής σημασίας. Την επομένη…ακούς πως κατέκτησες το κύπελλο. Δεν έχει τελειώσει η διοργάνωση, έχει καιρό ακόμη. Όμως όταν ο «αντίπαλός» αποδέχεται και αναγνωρίζει την προσπάθειά σου και υποκλίνεται στον κόπο σου, μοιράζεσαι το κύπελλο μαζί του. Μάλιστα, κατακτάς τρόπαιο όταν ο αντίπαλος παίζει με παίχτη παραπάνω, με παίχτη που παλιότερα σ’ είχε ξεσκίσει σε επίσημο ματς.

Δύσκολα χάνεις. Δεν κερδίζεις ακόμη, αλλά ούτε χάνεις. Όλα καλά…Εφόσον δε χάνεις, καιρός να περάσεις στο τελειωτικό χτύπημα. Έχεις μία εκτός έδρας υποχρέωση, σημαντική. Με παρουσία φιλάθλων για να το ξεκαθαρίσω. Αλλά αν φωνάζουν υπέρ σου, τότε σου δίνουν δύναμη. Αν σε αποδοκιμάζουν, σε παθιάζουν κι ίσως αυτό αποδειχτεί καλύτερο. Γενικά, εσύ παίζεις μπάλα. Ο «αντίπαλος» απλά κοιτάει, για να μην πω θαυμάζει. Γνωρίζοντας άριστα το παρελθόν, ξέρεις τι να κάνεις. Το παρελθόν αφήνει τα σημάδια του στο παρόν, είναι βέβαιο πως θα αφήσει τα στίγματά του και στο μέλλον. Όμως, αυτή τη χρονιά έχεις κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έχεις αγώνα στην έδρα σου. Ατμόσφαιρα στο φουλ…Το θρυλικό Άνφιλντ της Λίβερπουλ ίσως και να ντρέπεται μπροστά στη δική σου έδρα, ίσως υποκλιθεί στην μπάλα που παίζεις. Μπορεί να σε χειροκροτήσει από μακριά, να σου δώσει συγχαρητήρια, να σε παραδεχτεί. Το μυθικό Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε εμπνέει για να παίξεις μπάλα, όπως ακριβώς και το «θέατρο των ονείρων», το Ολντ Τράφορντ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω απ’ όλα σωστή προπόνηση. Πασούλες, ντρίμπλες, ΓΚΟΛ, ντρίμπλες και μετά συντήρηση. Αυτά γίνονται συνήθως. Στην έδρα σου έχεις τέτοια δύναμη, που αυτοσχεδιάζεις γνωρίζοντας πως θα σου βγει σε καλό. Και αν σκάσει μία βροχή, που σε περίπτωση που συμβεί είσαι βέβαιος. Γιατί δε θα τα λες εσύ, θα τα λέει ο ίδιος ο Θεός. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται να μην παίξεις ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, κι ας ζεις 36 χρόνια μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας του Άγιαξ.

Και κάτι για το τέλος, το οποίο ξέχασα να το αναφέρω παραπάνω. Για πρώτη φορά πίστεψα βαθύτατα πως η μοίρα παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ξεκινάς με μέτρια διάθεση, πας στο περίπτερο. Αγοράζεις ένα χυμό και μία εφημερίδα. Ξάφνου, όπως κάνεις ένα βήμα να φύγεις από το ψυγείο (αφού κλείσεις την πόρτα του βέβαια) ακούς έναν ήχο εξαιρετικά γνώριμο στο αυτί σου. Πρόκειται για έναν ήχο-σύμβολο, έναν ήχο λατρεμένο που σ’ έχει χαροποιήσει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές, μόνο με άκουσμα λίγο δευτερολέπτων. Και πάντα σκέφτεσαι κατευθείαν το ίδιο ακριβώς. Από μέσα σου σκέφτεσαι «ρε λες…». Το προσπερνάς χωρίς να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Κατά τη διάρκεια της χαράς σου αργότερα δε θυμάσαι τον ήχο, δε σου ‘ρχεται στο νου πως τον άκουσες. Γυρνώντας σπίτι, ηρεμώντας καθισμένος στον καναπέ σου το θυμάσαι. Τότε τρελαίνεσαι, σου φαίνονται όλα εξωπραγματικά. Πολύ δύσκολο να είναι απλές συμπτώσεις, πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμη και σύμπτωση να είναι, το άκουσμα και οι σκέψεις σ’ έβαλαν σε διαφορετικό δρόμο απ’ τον αρχικό. Ίσως αλλάζει μονάχα μία στροφή, αλλά στον αρχικό δρόμο ίσως στη στροφή να κατάφερνες να τρακάρεις. Μ’ αυτή τη μικρή παράκαμψη, φτάνεις στον προορισμό σου στην κατάλληλη στιγμή, «είσαι άρχοντας» όπως λέει ο Αλέφας. Μοίρα? Κάτι λιγότερο? Μήπως κάτι περισσότερο? Δε βλέπω να το μαθαίνουμε κάποτε…

Ξέρω πως νόημα δε βγαίνει. Για μένα βγαίνει και μάλιστα ξεκάθαρο. Αλλά σε πολλά σπουδαία δεν έχει βγει νόημα. Το κείμενο δεν είναι σπουδαίο, όμως αυτό που περιγράφει (για όποιον το κατάλαβε – άντε να είναι ένας ή δύο) είναι ειλικρινά μεγαλειώδες, σπάνιο, αξιοσημείωτο. Το αριστουργηματικό Bohemian Rhapsody του Φρέντυ Μέρκιουρι τι νόημα βγάζει? Αν τώρα κάτι καταλαβαίνουμε, σίγουρα όταν το τραγούδι πρωτοκυκλοφόρησε δεν καταλάβαιναν ούτε το 1/10 του. Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο. Ίσως μία μέρα μπορέσω να τα εξηγήσω τα παραπάνω, δε θέλω τώρα γιατί νυστάζω και λιγάκι διάολε. Για να κλείσω το κείμενο, έχω να πω το εξής. Έτσι και συμβεί, τότε πραγματικά θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, παραδομένος στη δύναμη της σκέψης και της θέλησης.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Πανελλήνιες από αύριο...Θα ήθελα απλά να ευχηθώ καλή επιτυχία αλλά και καλή τύχη σ' όσους ξεκινούν αύριο να γράφουν Πανελλήνιες. Φτάνουν στη γραμμή τερματισμού της σχολικής τους καριέρας, όμως πρέπει να κόψουν το νήμα από τις πρώτες θέσεις. Ο αγώνας τους διήρκησε 12 χρόνια...12 χρόνια μέσα στα οποία έζησαν...τα πάντα όλα! Δεν έχω πολλά να πω, απλά καλή επιτυχία μάγκισσες και μάγκες. Δεν πρέπει να υπάρχει άγχος, επειδή πολύ απλά, διάολεεεε, δεν αξίζει! Απλές εξετάσεις είναι (είμαι βέβαιος πως διαφωνείτε αλλά ούτε που με νοιάζει...). Δεν τρέχει τίποτα αν δεν τα πάτε καλά, δε θα χάσετε τίποτα από τη ζωούλα σας. Να φροντίσετε να περάσετε καλά και προπάντων, να απολαύσετε το φετινό καλοκαίρι μ' όλη σας την ψυχή. Θα είναι ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής σας. Μάλιστα, θα έχετε απεριόριστο χρόνο καθώς δεν έχει Παγκόσμιο Κύπελλο, ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ή Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένα απλό συνομοσπονδιών έχει, το οποίο το 'χουμε και χεσμένο σε τελική ανάλυση. Για να μην πολυλογώ, μιας και αν πάρω φόρα μετά θα διαβάζετε ατελείωτες παραγράφους...καλή σας επιτυχία και από του χρόνου θα 'στε όλοι ελεύθεροι. Από του χρόνου και μέχρι να παντρευτείτε, θα χαίρεστε ακόμη και το πιο χάλια κλάσμα του δευτερολέπτου. Και να περνάτε και καμιά βολτίτσα από το σχολείο να βλέπετε κι εμάς τα "μικρά".

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ:
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ...

ΥΓ Και όποτε με το κακό γίνουν εκλογές...Σαλαμάκι και καντήλια μέσα στο φάκελο ρεεεεεε!

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

15 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ AYRTON SENNA

Πρόκειται μάλλον για τον μεγαλύτερο οδηγό που πέρασε από τη Φόρμουλα 1. Ο λόγος, φυσικά, για τον Άιρτον Σένα. Η Πρωτομαγιά έχει συνδεθεί με τα δικαιώματα των εργαζομένων, όμως η απώλεια ενός τέτοιου θρύλου μία μέρα σαν κι αυτή δεν ξεχνιέται. Ήταν πρώτη Μαΐου του 1994, όταν ο Σένα καρφώθηκε στον τοίχο στη στροφή Τουρμπέλα της Ίμολα στο Σαν Μαρίνο. Για αρκετά χρόνια πολλοί θεωρούσαν πως το λάθος ήταν του ίδιου του Σένα, όμως τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μάλιστα, οδηγοί της Φόρμουλα 1 καταδίκασαν τη Williams και όχι τον Άιρτον. Έχει γίνει λόγος για αντικείμενο στην πίστα της Ίμολα, που βγήκε από το μονοθέσιο του Λέτο (όχι του άμπαλου του Ολυμπιακού) και επειδή πάτησε σ' αυτό το μονοθέσιο του Σένα, δημιουργήθηκαν προβλήματα στο τιμόνι και δεν μπορούσε να στρίψει. Αυτή είναι η πιο λογική εκδοχή, γιατί οι περισσότεροι τονίζουν πως όντως υπήρξε κάποιο πρόβλημα με το τιμόνι. Απλά μπορεί το πρόβλημα να μη δημιουργήθηκε από το αντικείμενο αλλά κάπως αλλιώς...

Εκείνη η χρονιά δεν ήταν η καλύτερη για τον Σένα κι αυτό φάνηκε από την αρχή. Στους δύο πρώτους αγώνες δεν τερμάτισε καθόλου. Απόγευμα Παρασκευής στην πίστα της Ίμολα, ο Ρούμπενς Μπαρικέλο τραυματίστηκε σοβαρά. Δύο οιωνοί. Ήρθαν να προστεθούν άλλοι δύο. Ο θάνατος του Ronald Ratzenberger το Σάββατο ήταν άλλος ένας, ενώ τέλος το ατύχημα στην αρχή του αγώνα την Κυριακή 1 Μαΐου ήταν ο τελευταίος. Ο Σένα είχε δηλώσει "Αν τύχει ποτέ και έχω ένα ατύχημα που μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, καλύτερα να είναι μία κι έξω. Δεν θέλω να ζήσω σε αναπηρική πολυθρόνα. Ούτε θέλω να μπω στο νοσοκομείο υποφέροντας από σοβαρά τραύματα. Αν πρόκειται να ζήσω, θέλω να ζήσω κανονικά και έντονα, γιατί είμαι άνθρωπος της δράσης". Κι έτσι έγινε τελικά. Ο Θεός πήρε τα λόγια του τοις μετρητοίς. Εκτός απ' αυτά, υπήρξε ακόμη ένα δείγμα τεράστιας ειρωνείας. Το τελευταίο του πρωινό, ο Σένα το πέρασε μαζί με τους υπόλοιπους οδηγούς, με τους οποίους συναντήθηκε μετά το θάνατο του Ratzenberger. Παράλληλα, αποφάσισε να δημιουργήσει την Grand Prix Driver's Association και να ηγηθεί, με σκοπό τη μεγαλύτερη ασφάλεια των οδηγών.

Το κοντέρ έγραφε 217 χλμ./ώρα. Ο Σένα καρφώθηκε πάνω στον τοίχο και ζωή του είχε λάβει πολύ πρόωρα τέλος. Η Williams του είχε γίνει σμπαράλια και δεν ήταν λίγοι αυτοί που σκέφτηκαν τον χειρότερο. Ο Βραζιλιάνος μετακοσμίστηκε στο νοσοκομείο της Μπολόνια, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η κυβέρνηση της Βραζιλίας αντιμετώπισε το θάνατό του ως εθνική τραγωδία. Στην κηδεία του συγκεντρώθηκαν περίπου 3.000.000 άνθρωποι, που προσπάθησαν να του δείξουν έτσι την απεριόριστη αγάπη τους αλλά και τον ατελείωτό τους σεβασμό. Σε ένδειξη σεβασμού προς τον Senna και τον Ratzenberger, στο επόμενο Grand Prix του Μονακό οι δύο πρώτες θέσεις της pole position έμειναν κενές, με τις σημαίες της Βραζιλίας και της Αυστρίας να παίρνουν την θέση των μονοθεσίων. Μία άλλη τιμή για τον αξέχαστο Senna από την Βραζιλία ήρθε όταν ο αυτοκινητόδρομος που συνδέει το αεροδρόμιο του Σάο Πάουλο με το τούνελ που οδηγεί στο κέντρο της πόλης πήρε το όνομά του, δηλαδή Avenida Ayrton Senna.

Δεν έχω πολλά να πω για τον Σένα. Από τη μία δεν ξέρω πολλά κι απ' την άλλη, ακόμη κι αν ήξερα, δε θα μπορούσα να τον περιγράψω. Πολύ απλά, μπορώ να πω ότι παραμένει θρύλος της Φόρμουλα 1 και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Το κλάμα του Σουμάχερ (βλ. βίντεο παρακάτω) όταν ισοφάρισε τις νίκες του μιλά από μόνο του...


Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ 4-4 ΑΡΣΕΝΑΛ: A PREMIER LEAGUE CLASSIC

Το 'δαμε κι αυτό. Ούτε μία εβδομάδα δεν έχει περάσει από τη Μ.Τρίτη, όταν και παίχτηκε το Τσέλσι - Λίβερπουλ. Ναι γι' αυτή τη ματσάρα λέω, που έληξε 4-4. Όλοι συμφωνήσαμε πως τέτοιο σκορ σε μεγάλο επίπεδο θα κάνουμε πολλά χρόνια να δούμε. Η Λίβερπουλ είχε αντίθετη άποψη, όπως και η Άρσεναλ...Ντέρμπυ μεταξύ των δύο στο Άνφιλντ και το σκορ...4-4!!!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο Αρσάβιν άνοιξε το σκορ στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο Τόρρες ισοφάρισε με κεφαλιά στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Μετά από λίγα, σε σύγχυση της άμυνας της Άρσεναλ ο Μπεναγιούν έκανε το 2-1. Ο Αρσάβιν με δύο προσωπικά γκολ έκανε το 2-3, όμως η Λίβερπουλ ισoφάρισε με το 2ο γκολ του Φερνάντο Τόρρες στον αγώνα. Η Άρσεναλ πέτυχε και 4ο γκολ, πάλι με τον Αρσάβιν. Ο μόνος παίχτης που έχει σκοράρει 4 γκολ στη Λίβερπουλ σε έναν αγώνα και μάλιστα μέσα στο Άνφιλντ (μεταπολεμικά πάντα). Είναι γνωστό πως η Λίβερπουλ δεν τα παρατά ποτέ. Μπεναγιούν στο 90' και φεύγα και...4-4!!!! Είχαμε την τύχη να δούμε ακόμη μία ματσάρα, χαρήκαμε ένα τεράστιο ματς. Δεν έφτασε σε καμία περίπτωση το 4-4, ούτε και το 3-3 του τελικού του Τσ.Λιγκ το 2005. Όμως, ήταν ένα καταπληκτικό ματς. Όπως είπε κι ο σχολιαστής του καναλιού από το οποίο είδα τον αγώνα...Without doubt, a Premier League Classic.
ΥΓ Τα 3 από τα 4 γκολ του Αρσάβιν προήλθαν από λάθη της άμυνας, μην βγείτε όλοι και τον λέτε παιχταρά...
ΥΓ 2: Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είπε πως ήταν το καλύτερο ματς στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ...

Ακόμη ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών...Την έχουν δει όλοι κάπως και το παίζουν μαφιόζοι, ένα μάτσο μαλάκες είναι και να δούμε πότε επιτέλους θα το πάρουν χαμπάρι. Τουλάχιστον, αφού θέλουν να το παίζουν σκληροί ας μάθουν τι έκανε και ο κύριος Προβενζάνο ή κάποιος άλλος από τις μαφιόζικες φαμίλιες. Ας φερθούν όπως ο κύριος Τόνυ Μοντάνα στο "σημαδεμένο", όχι όμως σα ζώα όπως φέρονται τώρα. Έχουμε και λέμε...ένας 28χρονος Αλβανός ήταν το θύμα κι ένας ηλίθιος ο θύτης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά στη δημοσιότητα, δυο άντρες λογομάχησαν σε ένα αμάξι και ο δολοφόνος τράβηξε πιστόλι και τραυμάτισε τον 28χρονο άνδραα. Εκείνος βγήκε από το αμάξι και προσπάθησε να ξεφύγει, όμως ο κυρ εγκληματίας τον αποτελείωσε με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Πότε θα μάθουν πως η εκτέλεση είναι δύο σφαίρες στο στήθος και μία στο κεφάλι? Τζάμπα τα δίδαξε όλα ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και στο "Νονό 2" και στην "Ένταση"? Μαφιόζικη εκτέλεση είναι δύο στο στήθος και μία στο κεφάλι, αστυνομική εκτέλεση είναι τρεις στο στήθος. Άντε γεια...

ΤΟΥΜΠΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ

Έπεσε, έφαγε σαβούρα, τούμπα...Ο λόγος για την Μαντόνα, που δηλώνει λάτρης της ιππασίας. Πριν από περίπου 5 χρόνια είχε ξαναπέσει από άλογο λόγω αδεξιότητάς της, όμως αυτή τη φορά δεν έφταιγε η ίδια. Τα φλατς διαφόρων δημοσιογράφων τρόμαξαν το άλογο, το οποίο δε δίστασε να ρίξει κάτω την εκατομμυριούχο αναβάτη του. Και καλά της έκανε...Η Μαντόνα υπέστη μικρά τραύματα. Για το άλογο δεν έχουμε νεότερα, ίσως η "βασίλισσα" της ποπ βάλει τον Γκάι Ρίτσι να πάει να τραγουδήσει στο τετράποδο. Και τότε το ζώο θα αυτοκτονήσει...Και γι' ακόμη μια φορά, χίλια μπράβο στο αλογάκι.

ΜΟΔΑ: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ 'Η Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ?

Όπως όλοι ξέρουμε ζούμε σε μια εποχή όπου η οικονομική κρίση μας έχει χτυπήσει κατακέφαλα και πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους. Παρ’ όλ’ αυτά ο απλός κοσμάκης, δηλαδή εμείς, συνεχίζει να ακολουθεί πιστά τις συνήθειες του χωρίς να σταματά… Και τώρα θα μου πείτε που κολλάνε όλα αυτά με την μόδα και με το πώς ντύνονται οι άνθρωποι. Και όμως, άμα το δούμε από μια πλευρά πολλά από τα προβλήματα μας αρχίζουν από την στιγμή που τηρούμε ένα στυλ ντυσίματος και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, η οποία πολλές φορές είναι απαράδεκτη και άθλια.

Από την στιγμή που θα βγούμε έξω μέχρι την στιγμή που θα γυρίσουμε σπίτι μας θα έχουμε δει εκατοντάδες διαφημιστικά μηνύματα να μας κατακλύζουν σα θηλιά στο λαιμό. «Αγοράστε το μωβ συνολάκι είναι της μόδας,,, πάρτε τα πορτοκαλί πουκάμισα είναι της εποχής…είναι καλά ρούχα κατασκευασμένα από γνωστό σχεδιαστή μόδας…»Εγώ σε όλα αυτά απαντώ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕ ΜΕ ΧΕΖΕΤΕ!! Πολλές φορές σιχαίνομαι τον αέρα που αναπνέω, όταν βλέπω μπροστά μου ανθρώπους (τις περισσότερες φορές γυναίκες, δεν το λέω για να τις υποτιμήσω αλλά όσο να ‘ναι…) που ντύνονται, εκφράζονται , ζουν έχοντας κατά νου την γνώμη του άλλου και το πώς είναι της μόδας να ντύνεσαι, και κατακρίνουν τους άλλους που δεν ακολουθούν. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι από αυτά τα ψώνια που ζουν στο δικό τους κόσμο, έχοντας τα λεφτά του μπαμπά και το ROLEX αξίας 10000 € έξω από το σχολείο, να υπερηφανεύονται. Γι’ αυτό όταν απέναντι θα δεις έναν ρακοσυλλέκτη να ψάχνει ότι πολυτιμότερο υπάρχει για αυτόν στη ζωή, τα δικά μας σκουπίδια… Εγώ, με συγχωρείτε αλλά, αυτούς τους ανθρώπους που ζουν στο κόσμο τους, τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια και δεν δέχομαι να κρίνουν εμένα που μπορεί να μην είμαι τέλειος αλλά είμαι ο εαυτός μου και δεν κρύβομαι πίσω από μόδα, λεφτά και υποκρισία.


Ναι, ξέρω θα μου πείτε: «Και εσύ τι ξέρεις από μόδα;;» Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το καλό δεν είναι ακριβό και δεν φαίνεται ποτέ η ποιότητα. Η μόδα δεν θα κρίνει ποτέ το πόσο καλά είμαστε ντυμένοι. Επίσης όσο για αυτά τα ψώνια τα οποία πηγαίνουνε στις βιτρίνες των μαγαζιών και λένε μεταξύ τους: «ΑΑΑΑΧ καλέ δες μια ωραία τσαντούλα αααχ πόσο να κάνει, μόνο 500 €, ααα ωραία θα το πω στο μπαμπά να μου την πάρει, είναι της μόδας θα του πω»…Και ο μπαμπάς ο καημένος θα κάνει μια ακόμα εταιρεία-φίρμα πλουσιότερη κατά 500€, η οποία τσάντα, μάλιστα, έχει κόστος παραγωγής 10€. Αν είναι ποτέ δυνατόν…

Δυστυχώς η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο ορισμένα πράγματα πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξουν διότι θα ντρεπόμαστε σε λίγο να βγούμε στο δρόμο διότι δεν θα μας επιτρέπει η μόδα. Μόδα την αποκαλούν αυτοί που θέλουν να οικονομήσουν πολλά χρήματα μέσο πώλησης ρούχων που, συγγνώμη κιόλας αλλά, το κόστος παραγωγής τους είναι λιγότερο από 20 ευρώ και τα χρυσοπληρώνουμε πολλές φορές και παραπάνω από 1000 ευρώ.

Θα ήθελα να τελειώσω λέγοντας ότι μόδα είναι κάτι που εμείς το κρατάμε ζωντανό και κυρίως η άποψη των άλλων, η οποία πολλές φορές δεν είναι αυτή που περιμένουμε και προσπαθούμε να την αλλάξουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχουμε είτε αυτά είναι τα ρούχα, ο διαφορετικός χαρακτήρας δηλ. ο μάγκας, ο ευαίσθητος ο άνθρωπος-πέτρα και κτλ. Πιστεύω όμως ότι κλείνουμε τον αληθινό μας εαυτό στα ρούχα και στις κριτικές των άλλων, οι οποίοι δυστυχώς ή ευτυχώς παίζουν καταλυτικό παράγοντα στην άποψη μας και στη σκέψη μας.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

IT'S MORE THAN JUST A GAME

Ολοένα πιστεύω εντονότερα πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Υπάρχουν στιγμές που τις βλέπεις και τις θυμάσαι μετά από χρόνια, χωρίς να ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Απλά, τις κρατάς στη μνήμη σου για προσωπικούς λόγους. Υπάρχουν, επίσης, στιγμές που με το που τις ζεις ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξεχάσεις. Κι αυτές, όμως, ξέρεις πως αφορούν αποκλειστικά εσένα και όχι ένα σύνολο. Στο ποδόσφαιρο αυτό συχνά καταλύεται. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που ξέρεις πως θα τις θυμούνται, εκτός από σένα, κι άλλοι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον πλανήτη. Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο χωρίς τις τραγωδίες του δε θα ήταν τόσο ιδιαίτερο. Ή, όπως λένε οι Άγγλοι, χωρίς τις τραγωδίες... football would never be so special...Μπορεί να έχω άδικο, μπορεί και όχι. Δεν είναι κάτι που θα το κρίνει ο χρόνος, είναι μια απλή άποψη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ του Μαραντόνα στο μουντιάλ του 1986 κόντρα στην Αγγλία? Ποιος θα λησμονήσει στη ζωή του το άπιαστο βολέ του Μάρκο Βαν Μπάστεν το 1988? Μπορεί να σκεφτεί, έστω και ένας, κάποιο άτομο που έχει δει το γκολ του Ζιντάν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2002 και έχει χαθεί από τη μνήμη του? Απλά, κανείς. Η θυσία του Μπεκενπάουερ στον ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου το '70 είναι μία απ' αυτές. Έπαιξε μπάλα ενώ είχε βγάλει τον ώμο του. Πώς θα ένιωθε κάποιος στη θέση του Μπόμπυ Τσάρλτον, ο οποίος το 1958 σώθηκε από το αεροπορικό δυστύχημα της Γιουνάιτεντ και το 1968 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών? Πού μπορεί να το ζήσει κάποιος αυτό, αν όχι στο ποδόσφαιρο? Ο Πλατινί βούρκωσε, όταν το 1983 έχασε το Ευρωπαϊκό από το Αμβούργο στο ΟΑΚΑ. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, το πήρε στο Χέιζελ κόντρα στη Λίβερπουλ. Εκείνες τις ώρες, όμως, σκοτώθηκαν και άνθρωποι. Αυτή είναι η -ας μου επιτραπεί- "μαγεία" του ποδοσφαίρου.

Ο συνδυασμός χαράς και λύπης. Σίγουρα, δε συναντάται μόνο στην μπάλα. Και σε έναν αγώνα στο στίβο μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει. Οι τρεις πρώτοι χαίρονται και αισθάνονται υπερήφανοι, οι υπόλοιποι χαίρονται που κατάφεραν να αγωνιστούν όμως παράλληλα είναι λυπημένοι που ο κόπος τους πήγε χαμένος. Στο ποδόσφαιρο είναι κάπως διαφορετικό. Το πάθος δε συναντάται μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Συχνά, στις κερκίδες είναι που "παίζεται" η μπάλα. Γι' αυτό, εξάλλου, υπάρχουν τα ΓΗΠΕΔΑ και οι ΕΔΡΕΣ. Για παράδειγμα, το Αλλιάνζ Αρένα και το Μονουμεντάλ είναι γήπεδα με καλή ατμόσφαιρα. Το Μπομπονέρα της Μπόκα και το Άνφιλντ της Λίβερπουλ είναι έδρες. Και στην Ελλάδα τα ίδια. Καραϊσκάκη, Τούμπα, Κ.Βικελίδης είναι έδρες, τα υπόλοιπα γήπεδα (και χωράφια...).

Το θέμα με τις έδρες και τα γήπεδα είναι το λιγότερο. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου πολλές φορές είναι απερίγραπτα. Χαίρεσαι ή λυπάσαι ανάλογα με το σκορ της ομάδας σου, είσαι υπερήφανος όταν η εθνική ομάδα της χώρας ή ένας σύλλογος διακρίνεται. Τι νιώθεις, όμως, όταν βλέπεις τον Βαν Μπάστεν να σταματά τόσο νωρίς και άδικα το ποδόσφαιρο? Πώς αισθάνεσαι όταν αντικρίζεις τον Ζιντάν με σκυμμένο κεφάλι δίπλα στο ολόχρυσο παγκόσμιο κύπελλο? Τους χωρίζουν ελάχιστα μέτρα ενώ ουσιαστικά έπρεπε να έχουν επαφή. Τι σκέφτεσαι όποτε βλέπεις μνημεία για νεκρούς σε ομάδες όπως η Λίβερπουλ, ο Ολυμπιακός, η Γιουβέντους, η Γιουνάιτεντ...? Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που σου λέει πως έχασε συγγενή του στην τραγωδία της Γιουνάιτεντ στο 1958 στο Μόναχο? Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τον εσωτερικό του κόσμο στις μαύρες επετείους των ομάδων. Όπως επίσης δεν υπάρχουν και στις χαρούμενες επετείους. Οι παίχτες σε ορισμένες περιπτώσεις αποβάλλουν από πάνω τους ό,τι τους προσδίδει μια "θεϊκή" αύρα, ό,τι τους κάνει ανυπέρβλητους. Τρανταχτό παράδειγμα και εδώ ο Ζιντάν, όταν στις 7 Μαΐου του 2006 αγωνίστηκε για τελευταία φορά με τη φανέλα της Ρεάλ κόντρα στη Βιγιαρεάλ. Ο Θεός δε θα μπορούσε να του στερήσει το γκολ και ο Ζιζού το πέτυχε με κεφαλιά. Όλοι ξέσπασαν σε κραυγές χαράς και ενθουσιασμού, ολόκληρο το Μπερναμπέου χειροκροτούσε. Εκείνη την ώρα τους ένοιαζε το αποτέλεσμα. Στο τέλος του αγώνα τους ένοιαζε κάτι άλλο και ήταν πολύ πιο σημαντικό γι' αυτούς. Συνειδητοποίησαν πως δε θα ξαναδούν τον Ζιντάν να αγωνίζεται με τη βαριά άσπρη φανέλα. Και ήταν τότε που σηκώθηκαν περίπου 82.000 άτομα όρθια να τον αποθεώσουν, παρακαλώντας τον να μη σταματήσει. Κι ο Γάλλος μαέστρος έδειξε την "ανθρώπινη" πλευρά του και όχι αυτή του γνωστού "μάγου". Δάκρυσε και υπενθύμισε σε όλους πως πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος. Πάμε σε άλλες περιπτώσεις. Τι μπορείς να πεις για να παρηγορήσεις τον Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτυ στον τελικό του μουντιάλ του 1994? Ακόμη χειρότερα, πώς μπορείς να κάνεις την οικογένεια του Πάμπλο Εσκομπάρ να νιώσει καλύτερα μετά τη δολοφονία του Πάμπλο επειδή...σκόραρε αυτογκόλ (στο ίδιο μουντιάλ)? Είναι κάποια πράγματα που μόνο το ποδόσφαιρο στα προσφέρει, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Είτε ακούγεται χαζό και απίθανο είτε όχι...

Ανά τις δεκαετίες, που δεν είναι και λίγες από τότε που ξεκίνησε το άθλημα, έχουμε ζήσει όλοι μεγάλες στιγμές. Ο καθένας στην εποχή του. Μερικοί μεγάλωσαν με τους Ντι Στέφανο, Πούσκας και Εουσέμπιο. Άλλοι με Πελέ, Μπεκενπάουερ, Κρόιφ, Μίλερ και άλλους. Οι επόμενοι με Μαραντόνα, Πλατινί και Νταλγκλίς. Αργότερα, περάσαμε στους Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Μαλντίνι και πολλούς άλλους. Κι εγώ και η γενιά μου είχαμε την ευκαιρία να δούμε στα γήπεδα τον Ρονάλντο, τον Ζιντάν, τον Ριβάλντο, τον Κάρλος, τον Φίγκο, τον Ντελ Πιέρο, τον Ραούλ και τόσους άλλους. Πάντα υπήρχαν φυσιογνωμίες που ξεχώριζαν, παίχτες που μπορούσαν να κάνουν το φαινομενικά αδύνατο, αυτοί που ξεσήκωναν με τις ενέργειες και τα γκολ τους δισεκατομμύρια ανθρώπους. Είχαμε την τύχη να δούμε μεγάλους τελικούς στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Χάσαμε τον μεγάλο Άγιαξ και τη μεγάλη Γιουβέντους λίγο πριν την εναλλαγή της χιλιετίας, όμως προλάβαμε άλλα. Το Τσάμπιονς Λιγκ του '98 σημαδεύτηκε από την παρουσία του Ντελ Πιέρο και την απόδοσή του, από την παρουσία της Γιούβε σε τρίτο συνεχόμενο τελικό, από την επικράτηση της Ρεάλ για πολλοστή φορά κι από άλλα μεγαλόμικρα ή μικρομέγαλα. Το παγκόσμιο κύπελλο το 1998 φέρει τη σφραγίδα του Ζιζού. Το κύπελλο μπορεί να το σήκωσε ο Ντεσάμπ, αλλά παρ' όλ' αυτά ο κόσμος ήξερε πως ανήκε στον τρελό και λίγο -τότε- καραφλό με το 10 στην πλάτη. Έχουμε δει τον τελικό του 1999 με την χωρίς προηγούμενο ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2000 ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ πήγε άνετα στη Ρεάλ, όμως το Euro είχε έναν συναρπαστικότατο τελικό, με τη Γαλλία να κατακτά το τρόπαιο στην παράταση. Το 2001 είδαμε τον αξέχαστο τελικό του ΟΥΕΦΑ μεταξύ Λίβερπουλ και Αλαβές, με τους "κόκκινους" να σηκώνουν το τρόπαιο χάρη στη νίκη τους με... 5-4. Το 2002 είδαμε τον μάγο Ζινεντίν Ζιντάν να κεραυνοβολεί τον Μπουτ, ενώ είδαμε και έναν εξωπραγματικό Βραζιλιάνο αρτίστα, τον Ρονάλντο, να χαρίζει το παγκόσμιο κύπελλο στη Βραζιλία. Τι να πούμε για το 2004...σκόραρε μέχρι κι ο Χαριστέας! Το κύπελλο της πρωταθλητριας Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο ήρθε στην Ελλάδα για σουβλάκι, μουσακά κι ακρόπολη. Το 2005 ήρθε να μας σοκάρει ο καταπληκτικός τελικός Μίλαν - Λίβερπουλ, με την ομάδα του Μπενίτεθ να πηγαίνει στο Άνφιλντ την κούπα. Για το μουντιάλ του 2006 τα λόγια είναι περιττά. Simply Zidane! Η τελευταία παράσταση του μαέστρου τέλειωσε με μια μικρή παραφωνία στη μουσικάρα του, όμως δεν αλλάζει τίποτα. 2007 = τελικός Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα. Ο τελικός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως η μπάλα που έπαιξε ο Κακά τη χρονιά εκείνη άξιζε για τα καλά. Το 2008 ήταν η χρονιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα επιμείνω ότι ο Ρονάλντο σκόραρε 42 γκολ, όμως ο Τέβεζ έσωσε την ομάδα στα πολύ δύσκολα (κόντρα σε Μπλάκμπερν και Λυόν, για παράδειγμα). Συναρπαστικός τελικός, με το γλίστρημα του Τέρρυ να μας γεμίζει αμφιβολίες για το τι θα γινόταν σε περίπτωση που δεν έπεφτε στο χορτάρι ο αρχηγός της Τσέλσι. Και φέτος, μέχρι σήμερα, έχουμε δει μεγάλες παραστάσεις της Μπαρσελόνα, δύο μεγάλες τεσσάρες της Λίβερπουλ σε Ρεάλ και Γιουνάιτεντ, έναν αναγεννημένο Ντελ Πιέρο να μαγνητίζει και κάτι άλλα λίγα "μικρά".

Δε θέλω να επεκταθώ σε στιγμές και παίχτες, οι περισσότεροι γνωρίζετε αρκετά. Απλά, έχω να πω το εξής. Είναι αρκετά όμορφο να παρακολουθείς τους παίχτες της εποχής σου να μεγαλουργούν. Όμως, γιατί να μην είναι το ίδιο όμορφο ή και περισσότερο να γνωρίζεις παίχτες που άφησαν εποχή και που αγωνίστηκαν δεκαετίες πριν τη γέννησή σου? Η αγάπη όλων για την μπάλα είναι διαχρονική. Εδώ σταματώ το γράψιμο, έτσι απότομα. Τα υπόλοιπα θα τα πουν τα παρακάτω βίντεο. Όσοι θεωρούν πως τους αρέσει το άθλημα όσο και σε μένα, ας φορέσουν μια μακρυμάνικη μπλούζα με κατεβασμένα τα μανίκια. Θα χρειαστούν για να σκουπίσουν τα δάκρυα συγκίνησης που θα κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό τους σε λίγη ώρα...

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΚ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ, ΜΕΡΟΣ 3ο - ΑΝΤΡΑΣ 'Η ΓΥΝΑΙΚΑ?

Ορίστε και το τρίτο μέρος της μονολογούς πολυλογίας. Το ονομάζω έτσι επειδή και μονολογώ και το καταπληκτικό αυτό έργο (ε ρε σάλια...θα γλιστρήσω...) έχει πολλά μέρη. Ποιος "άρχοντας των δαχτυλιδιών"? Σιγά την τριλογία. Ο "Νονός" εντάξει, το καταλαβαίνω γιατί λέγεται τριλογία. Σαν τη δική μου πολυλογία, όμως, τίποτα...Για να μην αρχίσω το ανούσιο μπλα μπλα από τώρα, διευκρινίζω πως το τρίτο μέρος με τις φιλοσοφίες θα ασχοληθεί με το αιώνιο ερώτημα "Καλύτερο να είσαι άντρας ή γυναίκα?"... Και για την αποφυγή παρεξηγήσεων (επειδή ξέρω ότι μερικοί από σας είστε πολύ άτιμα μυαλά) δηλώνω πως στα πλεονεκτήματα του να είσαι γυναίκα θα βάλω τη φαντασία μου να οργιάσει.

Πάμε πρώτα στον άντρα. Οι περισσότεροι άντρες γνωρίζουν από μπάλα, πολιτική και αυτοκίνητα. Ξέρουν να ορίσουν τι είναι το οφσάιντ και τις περισσότερες φορές αυτοί κρατούν το τιμόνι. Εάν βλέπουν αθλητικά δεν τους λέει κανένας τίποτα, ενώ το να τρώνε πίτσα με το χέρι αποτελεί μαγκιά και όχι κάτι το αντιαισθητικό. Μπορούν να τρώνε όσο τζατζίκι θέλουνε, γιατί στην τελική είναι και εθνικό μας προϊόν (αυτό ισχύει για τους Έλληνες). Το βράδυ ροχαλίζουν κι αυτό ο υπόλοιπος κόσμος το αντιμετωπίζει ως κάτι το φυσικό. Οι καλύτεροι σεφ στον κόσμο είναι άντρες, τα ροκ συγκροτήματα και οι μεγάλες προσωπικότητες ήταν κυρίως άντρες και γενικά, ο άντρας μπορεί να καυχιέται ότι δημιουργήθηκε πρώτος. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα είναι το κατούρημα. Αν βαριέσαι να πας μέχρι την τουαλέτα, κατουράς από την πόρτα. 'Η, αν οι περιστάσεις δε σου επιτρέπουν την πρόσβαση στα ιδιαίτερα, κατουράς όπου γουστάρεις. Δε σε νοιάζει αν κάθεσαι με ανοιχτά τα πόδια, γιατί δε φοράς φούστα. Εδώ να κάνω μια διευκρίνιση, ότι αυτό δεν ισχύει για τον "αισθάνομαι" Σάκη Ρουβά. Οι Έλληνες του 1821 που πολέμησαν ήταν άντρες, αν και υπήρχε και μια Μπουμπουλίνα και μία άλλη πώς τη λέγανε...Όσες χιλιάδες φορές κι αν ξυριστεί μια γυναίκα (πχ στο πόδι της), ποτέ δε θα ξυριστεί όσο καλά ξυρίζεται ένας άντρας στο πρόσωπο. Εκτός βέβαια, αν η γυναίκα κάποτε ήταν άντρας. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Τα άσπρα μαλλιά έχουν και τη γοητεία τους, εξάλλου μόνο τον Τζορτζ Κλούνεϋ να σκεφτεί μια γυναίκα μπορεί να κάνει θαύματα. Στις διάφορες χαιρετούρες με γνωστούς στο δρόμο αρκεί ένα σφύξιμο του χεριού κι όχι σαχλές αγκαλίτσες και σαλιάρικα φιλάκια. Όταν κουρεύεσαι, ακόμη και κανείς να μη σχολιάσει το κούρεμα ή ακόμα κι αν δεν το παρατηρήσει ούτε ένας, απλά χέστηκες...Ενώ, αν μια γυναίκα αλλάξει χτένισμα και δεν ακούσει καμιά 30αριά φορές ότι έγινε κούκλα τότε παθαίνει κρίση άγχους και αβεβαιότητας για τον εαυτό της. Αυτονόητα και παγκοσμίως γνωστά πράγματα...Δεν χαρακτηρίζεσαι κοριτσοάγορο, καθώς ο όρος δεν υπάρχει ή τουλάχιστον χρησιμοποιείται πιο σπάνια από ότι παίρνει πρωτάθλημα η ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, αν κάνεις παρέα με κορίτσια δεν είναι καθόλου κακό. Αν και από μια ηλικία και μετά δε θεωρείσαι καζανόβας αλλά ομοφυλόφιλος. Αυτό είναι άλλο θέμα και το παρατάω ως έχει. Και επειδή δε θέλω να γράφω για το πόσο καλό είναι να είσαι άντρας, το σταματώ εδώ. Το πολύ πολύ σε κάποια διόρθωση της ανάρτησης να προσθέσω άλλα λίγα.

Και πάμε τώρα στις γυναίκες. Το "ωραίο φύλο" όπως αποκαλούνται. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πλεονεκτήματα των γυναικών, ίσως να έπρεπε να τα γράψει γυναίκα. Αλλά θα κάνω φιλότιμες προσπάθειες να σκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερα. Η χαρά της μητρότητας είναι σίγουρα ένα απ' αυτά. Δεν είναι περίεργο να βάφεις το μαλλί σου και να αλλάζεις κάθε βδομάδα χτένισμα. Αντιθέτως, αρέσει στα άτομα γύρω σου (τις περισσότερες φορές). Ακόμη και ράσα μπορεί να βάλει μια γυναίκα, θα ισχυριστεί ότι είναι ρόμπα και όχι ράσα (αν και η ίδια θα γίνει ρόμπα έτσι κι αλλιώς...) και όλα καλά. Όταν μια γυναίκα δεν ξέρει τι είναι το οφσάιντ όλα καλά (νορμάλ όλα ρεεε), ενώ όταν ξέρει όλα τέλεια. Και χάλια να μαγειρέψει κάποια, θα της πουν ότι το φτιαξε καλό. Απλά θα φταίει το λίγο λιγότερο ή λίγο περισσότερο αλατάκι που θα 'πεσε καταλάθος. Πάμε τώρα σε όσα λέει ο φίλτατος καθηγητής (ένας και μοναδικός είναι - ονόματα δε λέμε). Μια γυναίκα ποτέ δεν αγχώνεται, πάντα αγχώνει και ποτέ δεν μπερδεύεται, πάντα μπερδεύει. Αυτά, επαναλαμβάνω, δεν ήταν δικές μου εμπνεύσεις...Χαζομπαμπάς με κόρη γίνεται, με γιο πολύ δύσκολα...Κάθε κούκλα που θέλει η κοπέλα στο τέλος την αποκτά, ενώ ο μπέμπης κάθε νίντζα πολεμιστή που θέλει τον βλέπει μόνο στην τηλεόραση και στα ράφια των μαγαζιών. Οι εξαιρέσεις κι εδώ ελάχιστες, με μόνο λόγο ύπαρξης την επιβεβαίωση του κανόνα. Τα αντικείμενα που έχει στην κατοχή της μια γυναίκα, λοιπόν, είναι πολλαπλάσια αυτών ενός άντρα. Μόνο και μόνο αυτά που κουβαλούν τα θηλυκά στις τσάντες τους είναι κάτι δεκάδες πράματα...Να με συγχωράτε, όμως δεν ξέρω τι άλλο να γράψω στα πλεονεκτήματα των γυναικών.

Συμπερασματικά, λέω το εξής φιλοσοφημένο. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα, καλό είναι. Το καθένα έχει τα πλεονεκτήματά του. Και στην τελική, αν δε γουστάρεις αυτό που είσαι πας σε έναν γιατρό και στα αλλάζει...Εγώ είμαι αντίθετος μ' αυτό, μόνο και μόνο επειδή κοστίζει εκατομμύρια...