Πέρασαν μέρες...για την ακρίβεια πολλές μέρες. Παρ'όλα αυτά ακόμα δεν έχουν καταλήξει οι ''ειδικοί'' στο τι ήταν αυτά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν άραγε εξέγερση, αντίδραση ή απλώς χαβαλές πιτσιρικάδων τις γενιάς του καναπέ και του φραπέ, όπως κατά καιρούς μας έχουν ονομάσει? Το θέμα είναι τόσο απλό. Με αφορμή τον εν ψυχρώ πυροβολισμό ενός 15χρονου από έναν αστυνομικο, οι νέοι βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι...Διαμαρτυρόμενοι για την ασυδοσία των αστυνομικών, για τη παιδεία, για την ανεργία, για τα πάντα. Για τα πάντα τα οποία είναι προκαθορισμένα για μας, χωρίς εμας. Με λίγα λόγια, ήταν μία πράξη που δήλωνε την καθαρή εναντιώση στη κοινωνία που μας επέβαλλαν να ζούμε και την ανάγκη για κινητοποίηση. Αυτή η δολοφονική πράξη ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι...Ο στόχος της μαθητικής κοινότητας ήταν από την αρχή ξεκάθαρος. Λίγο όμως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(ή αποβλάκωσης,όπως θέλετε πείτε το,το ίδιο κάνει)λίγο οι προβοκατόρικες κινήσεις των πολιτικών και ελλήνων αστυνομικών,δημιούργησαν στον κοσμο την εντύπωση ότι αυτά τα παιδιά διαδηλώνουν χωρίς να ξέρουν τον λόγο...Μέγα λάθος.
Είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, αυτά τα παιδιά ξέρουν για το τι μάχονται. Μία άλλη άποψη που ακούστηκε ήταν ότι οι έφηβοι κατέβαιναν στους δρόμους για να πετάξουν πέτρες...απλώς για να πετάξουν πέτρες. Ή ότι δεν ήταν σε θέση να προστατέψουν τις πορείες απο τους κουκουλοφόρους. Κρίμα,γιατί προσωπικά νόμιζα ότι ληταν δουλειά της αστυνομίας να διαφυλάξει την προστασία των πολιτών. Εκτός βέβαια από το να ρίχνουν δακρυγόνα και άλλα είδη χημικών στους παρευρισκόμενους σε διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες! Εν τέλει, τα αποτελέσματα αυτής της κινητοποίησης των μαθήτων δεν έχουν φανεί. Μετά από την γελοία ποινή που επιβληθήκε στους αστυνομικούς της υπόθεσης ''ζαρντινιέρα'' το μέλλον φαντάζει άκρως δυσοίωνο. Ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, παρ' όλο που οι παρούσες συνθήκες μας δείχνουν ότι, μάλλον, είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι...
Πέρασαν μέρες...για την ακρίβεια πολλές μέρες. Παρ'όλα αυτά ακόμα δεν έχουν καταλήξει οι ''ειδικοί'' στο τι ήταν αυτά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν άραγε εξέγερση, αντίδραση ή απλώς χαβαλές πιτσιρικάδων τις γενιάς του καναπέ και του φραπέ, όπως κατά καιρούς μας έχουν ονομάσει? Το θέμα είναι τόσο απλό. Με αφορμή τον εν ψυχρώ πυροβολισμό ενός 15χρονου από έναν αστυνομικο, οι νέοι βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι...Διαμαρτυρόμενοι για την ασυδοσία των αστυνομικών, για τη παιδεία, για την ανεργία, για τα πάντα. Για τα πάντα τα οποία είναι προκαθορισμένα για μας, χωρίς εμας. Με λίγα λόγια, ήταν μία πράξη που δήλωνε την καθαρή εναντιώση στη κοινωνία που μας επέβαλλαν να ζούμε και την ανάγκη για κινητοποίηση. Αυτή η δολοφονική πράξη ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι...Ο στόχος της μαθητικής κοινότητας ήταν από την αρχή ξεκάθαρος. Λίγο όμως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(ή αποβλάκωσης,όπως θέλετε πείτε το,το ίδιο κάνει)λίγο οι προβοκατόρικες κινήσεις των πολιτικών και ελλήνων αστυνομικών,δημιούργησαν στον κοσμο την εντύπωση ότι αυτά τα παιδιά διαδηλώνουν χωρίς να ξέρουν τον λόγο...Μέγα λάθος.
Είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, αυτά τα παιδιά ξέρουν για το τι μάχονται. Μία άλλη άποψη που ακούστηκε ήταν ότι οι έφηβοι κατέβαιναν στους δρόμους για να πετάξουν πέτρες...απλώς για να πετάξουν πέτρες. Ή ότι δεν ήταν σε θέση να προστατέψουν τις πορείες απο τους κουκουλοφόρους. Κρίμα,γιατί προσωπικά νόμιζα ότι ληταν δουλειά της αστυνομίας να διαφυλάξει την προστασία των πολιτών. Εκτός βέβαια από το να ρίχνουν δακρυγόνα και άλλα είδη χημικών στους παρευρισκόμενους σε διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες! Εν τέλει, τα αποτελέσματα αυτής της κινητοποίησης των μαθήτων δεν έχουν φανεί. Μετά από την γελοία ποινή που επιβληθήκε στους αστυνομικούς της υπόθεσης ''ζαρντινιέρα'' το μέλλον φαντάζει άκρως δυσοίωνο. Ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, παρ' όλο που οι παρούσες συνθήκες μας δείχνουν ότι, μάλλον, είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου